Dag 14 14 maart Perth - Alice Springs

Dag 14 14 maart Perth - Alice Springs
Deze morgen was een nachtmerrie! Ik zit nu in het vliegtuig en ik ben er nog niet goed van!
Om 7 uur werd ik wakker. Cathleen verliet reeds de badkamer. Ik had geen sigaretten meer en onmiddellijk bood Cathleen me een lift naar het bezinestation waar ze een volle bak tankte zodat Lisa dat niet meer hoefde doen. Ik nam mijn droge was van de lijn en begon mijn rugzak te pakken. Lisa stond op om 8u30 en plots hoorde ik ze luidkeels schreeuwen tegen Cathleen. Ze scheldde haar uit van “bitch” en”fuck you” en “geen respect voor haar hebben” etc. Ocharme, de zachtaardige Cathleen. Ik had medelijden met haar. De ruzie werd erger en erger. Lisa was woedend, hysterisch, ging gewoon door het lint. Ze zag wit van woede en zei dat Cathleen onmiddellijk haar huis moest verlaten. Ik bleef in mijn kamer mijn rugzak pakken maar hield wel een oogje in het zeil. Ik vond het onverantwoord dat ze dit Cathleen aandeed. Lisa nam een doos en wierp met veel woede al de badkamerspullen van Cathleen en smeet die op het terras. Cathleen vroeg haar 2 minuten, de tijd om toch haar kleren en persoonlijke spullen bijeen te zoeken. Dat kreeg ze niet. Lisa schopte Cathleen, trok haar bij haar haren en duwde haar gewelddadig omver. Ik kwam tussen beiden maar al gauw kreeg ik een duw van Lisa die zei dat ik er mij niet mee mocht bemoeien. Lisa deed echt niet meer normaal. Ze smeet tenslotte Cathleen letterlijk buiten en deed de voordeur en achterdeur op slot. Lisa gebood mij om direct te vertrekken. Maar ik had nog maar half mijn rugzak gemaakt! “ Iedereen moet hier buiten” schreeuwde ze. Ik duwde alles vlug vlug in mijn rugzak en hoorde Cathleen op de achterdeur kloppen. Ik kon niet opendoen maar ze vroeg me om vooraan open te doen. Ik dacht dat ze misschien wel nog iets belangrijks vergeten was. Ik opende de deur en zag plots een woedende Lisa voor mij staan en niet Cathleen. Ik ging dan maar weer stilletjes naar mijn kamer. Mijn rugzak werd in de wagen gedropt. Cathleen zat op het terras tussen al haar spullen en zei telkens “sorry” tegen mij. Ik wenste haar veel moed en wilde zo vlug mogelijk van alles vandaag en weer alleen zijn. Ik moest met de Nissan naar de garage rijden, Lisa volgde met haar Mazda waar ze de passagiersdeur moest laten repareren. Daarna reden we met één auto naar de luchthaven. In de auto begon Lisa mij uit te maken dat ik de deur niet moest proberen open te maken voor Cathleen en dat ik haar niet moest verdedigen. Ik reageerde er niet op en liet haar maar razen. Straks was ik toch weg. Wat maakte het uit. Ze eiste onmiddellijk van mij nog 50 $ die ze gisteren gaf aan Bab voor benzine. We hadden die dag al voor 84 $ getankt! Ik zweeg en gaf haar het geld. Ze vroeg me geld omwille van het probleem met Cathleen zei Lisa. Wat had “IK” met hun probleem te maken?! Indien ik het geld nietzou gegeven hebben, ze zou me uit de auto geschopt hebben. Lisa stapte uit en wilde koffie en een warme croissant. Ik nam dan ook maar 1 croissant. Toen ik enkel mijn croissant wilde betalen, scheldde ze me uit dat ik ook haar eten en koffie moest betalen! En dat ik altijd zeg dat Australiê duur is maar dat ik me dan wel een hotel kan veroorloven etc ???!!! Wat zijn dat haar zaken??? En dat het de laatste maal was dat ze nog terroristen = toeristen, zou in huis nemen. Razende kinderpraat maar ze moest haar woede kwijt. Ik antwoordde enkel met : “ I am sorry…”. Niks meer. “ Zo leer je pas de mensen kennen!!! “ riep ze tegen mij. En ik dacht net hetzelfde van haar…. Ik wilde zo vlug mogelijk weg van haar en op de luchthaven geraken. Stel je voor dat ze tegen mij ook zou zeggen dat ik moest opstappen en maar zelf een taxi nemen. Ze was onhandelbaar. Hoe een mens zo kon veranderen tot een monster op een korte tijd. Onvoorstelbaar. Ze reageerde zich volledig af op mij. Eindelijk aangekomen op de luchthaven gaven we mekaar een geforceerde knuffel. Ze zei enkel: “ sorry voor het drama “ en ik wandelde weg… Oef weer alleen. Ik prees me gelukkig. Wat een gedoe! Een mens is soms beter alleen. Ik beklaag het me zeker niet dat ik 14 dagen met andere mensen op stap ben geweest maar het einde was er teveel aan. Mijn vliegtuig had 25 minuten vertraging. Binnen 2u30 kom ik in Alice Springs aan en dan zoek ik een slaapplaats. Ik blijf maar duppen. Cathleen die in Perth dieetiste studeert. Waar kan ze nu terecht? Wie kon haar komen halen met al haar spullen? Misschien Vince ( de veroorzaker van gans het drama! ). Ik weet dat Cathleen er kapot zal van zijn. Maar ik ga mijn vakantie daardoor niet bederven. Ik probeer het van mij af te zetten en trek weer alleen verder. En eigenlijk vind ik “ alleen “ veel leuker. In Alice Spings was het drukkend warm. Op de luchthaven ronselde een man van Toddy’s bacpackers toeristen en ik volgde maar. Zo hoefde ik geen bus te nemen van 15 $ naar het centrum en hoefde ikzelf geen hotel te zoeken. In de bus zat enkel één meisje waarmee ik aan de praat raakte. Haar naam is Angela en is van Canada. Ze reist 5 maanden alleen. Ze gaat ook naar Papoua New Guinea en vliegt dan door naar Borneo. Vôôr Australie was ze ook in NZ. Zij nam een grote kamer met een kingsizebed en private badkamer aan 95 $. Ik hield het bij een kamer van 62 $ met gedeelde badkamer. Ik had echt geen zin om nu in een dorm met 6 of 8 mensen te slapen. Ik wilde rust en alleen zijn. Mijn kamer heeft enkel een bed met nette lakens en een airco en een terras met zicht op het zwembad. Naast mij is een andere kamer maar er had nog niemand geboekt. Naast die twee kamers is een keukentje met koffie, thee, frigo, fornuis etc. Daarnaast heb je een badkamer met een nette douche, wc en wasbak. Ik had een appartement voor mij alleen. Leuk! In de hall voreg ik inlichtingen aan Steve, een taxichauffeur, en hij stelde me voor om me gratis naar het dorp te brengen zodat ik de zonsondergang kon zien vanop de Anzac Hill. Ik vond het raar dat hij me dat grats aanbood maar nam het toch aan. Van “iets gratis” moet je soms oppassen! Ik beklom de vele trappen tot op de berg waar je een prachtig uitzicht had over Alice Springs tot aan Heavitree Gap, de opening in de Mac Donnell Ranges die dienst doet als de zuidelijke toegangsweg van de stad. Ik praatte met twee meisjes en een oudere mevrouw en samen zagen we naar de prachtige zonsondergang met zijn dieprode kleuren. Adembenemend! Eindelijk zag ik een volmaakte zonsondergang die verzonk achter de bergen. Één van de meisjes bood me een lift aan naar mijn hotel en ook de twee andere meisjes zette ze af. ’s Avonds aten Angela en ik een hapje in Toddy’s bar en besloten van een taxi te nemen naar het dorp. Op de straten liepen dronken of gedrogeerde aboriginals. Pikzwarte mensen, allemaal met een rond gezicht en redelijk zwaarlijvig. Ze leven op de straat en in de droge rivier. De taxichauffeur zei dat we ’s avonds zeker niet aleen op straat mochten lopen. Het is heel gevaarlijk. We dronken een glaasje wijn in een loungebar en praatten vooral over reizen. Zij heeft ook al heel veel van de wereld gezien. Maar telkens na 5 maanden is ze het beu en mist ze haar familie en vooral haar eigen bed en gewoontes. Ga ik dat ook hebben na 5 maanden? Ik ben benieuwd. Om 22 u sloot de bar en we namen een taxi terug. Ik las op mijn kamer info over toers en besloot van een 3-daagse reis te nemen naar Uluru en omgeving. We slapen onder de blote hemel in een swag= een soort slaapzak met matras aan. Het duurde een tijdje vooraleer ik in slaap viel want ik dacht steeds aan het drama van ’s morgens. Slaapwel…