Dag 18 21 dec Toliara - Ifaty

Dag 18 21 dec Toliara naar Ifaty
Om 5u30 was ik al wakker. Ik liet mijn valies staaan in het hotel, nam een kleine rugzak mee voor een paar dagen, nam een pousse pousse, die hier in Tulear veel groter zijn en ietsje minder mooi, en reed naar de parking van de taxibrousses. Ik had medelijden met de jongen die me voorttrok in zijn schamel karretje, op blote voeten in de felle zon. Het zijn allemaal jongeren die niet gestudeerd hebben en die de kost verdienen met hun pousse pousses. Aan de taxibrousse kocht ik me een brioche pistolets. Ik wuifde de 20- tal vliegen er van af en at het op. Ik kocht ook wat litchees voor onderweg. Volgens mij zat de taxibrousse vol en ik zei dat ik wel een andere zou nemen. Nee, nee zei een man, kruip maar vooraan “ dans la cabine” naast de chauffeur en zijn 2 kindjes. Ik betaalde 5000 Ar en hoorde later dat het eigenlijk maar 3000 Ar is. Maar ze profiteren echt van de vaza’s! We vertrokken in de regen. Zijn ruitenwissers deden het niet. Die had hij normaal gezien maar 1 keer per jaar nodig zei hij. En net die dag regende het! De chauffeur leunde door zijn ruit en deed manueel de ruitenwissers eens op en neer gaan. Je zag geen steek voor ogen. In de auto is bijna alles kapot wat er kapot kan gaan. De ruiten moet je aflaten en ze ondertussen ondersteunen met je handen zodat ze er niet uitvallen. De voorruiten zijn gebarsten, alle draden hangen rond te slingeren, het leder is volledig los of geplunderd. Ze moeten hier waarschijnlijk niet naar de schouwing gaan. :) We reden 2 uur voor een afstand van 22 km door een woestijnachtige streek met plassen, modder en zand. Het werd een gehobbel van jewelste. Toen ik achteraan de mensen zag zitten was er nog eens het dubbel aan mensen bijgekomen. Ze zaten op mekaars schoot en daarop lagen nog eens kinderen. Dus, de taxibrousse zat tôch niet vol! :) We passeerden arme dorpen waar ik de sjelters zag staan waar ze op aten. Zoals wij vroeger op kamp gingen en alles zelf sjorden, vuur maakten met hout, pannen afwasten met modder, zo leven die mensen hier elke dag. Zonder iets van comfort of luxe. Ze leven op de storten waar ze alle afval deponeren. De vuilkar komt hier natuurlijk nooit langs. De stank trad de auto binnen. Overal riepen ze weer vaza, vaza, en ik wuifde naar hen terug. Kinderen bikkelden met steentjes, rolden zich in de modder en het zand, sleurden karren met stro, houtskool en alles wat je maar kan denken. Ik wilde logeren in hotel “ Chez Cecile “ maar alles was volzet. Ik bezocht alle hotels ernaast en besloot toch maar in” Mora Mora” te slapen, een bungalow op het strand met een prachtig uitzicht op de zee. Ik onderhandelde de prijs en kon toch verkrijgen dat de baas Eric mij de hut aan 30.000 liet iplv 40.000 Ar. Met ontbijt inbegrepen. Dit hotel was het 1e hotel die op het strand gezet werd in 1970. Het is een hut op palen gebouwd in het zand. Er was echter niet veel volk in dat hotel. Iedereen gaat bij Cecile, een bretoense, die al 5 jaar een echte werkster is en haar zaak goed runt. . Overal kwamen kindjes smeken om een pareo of een collier te kopen. Het jongetje Bien Venu, 9 jaar, was een echte gentlemen! Amaai, wat gaat dat worden als hij 15 jaar of zo zal zijn. Overal riepen de vrouwen: “ Massage ma copine?” Op de duur wel wat lastig. Je lag wat te rusten in het zonnetje of ze stonden daar al. Ik wandelde naar de bar van” chez Cecile” en zag dat 3 mannen zeeêgels aan het eten waren. Ik begon met hen te paten en ik mocht proeven. De egels waren geserveerd met een vinaigrette met uitjes in, een schijfje citroen en stokbrood met boter. Ik vond het heelijk. Ik had ooit al eens zeeêgels gegeten in Spanje die ik zelf gevangen had maar deze waren toch iets anders. Ze schonken mij ook een glas witte wijn in. Christian is een gepensioneerde mecanicien van de vliegtuigen van Air France, Guy is een ex- piloot en Radolph is een zwemleraar. Ze komen hier al jaren… In de namiddag maakte ik een tocht in een kar, getrokken door 2 zeboes die in het gareel zaten door middel van een koord door hun neus. Ochere! Onder hun bult komen dan de zware balken die de kar moet trekken. Ze zijn hier wel niet lief met hun dieren. Ze krijgen regelmatig stokslagen. Ok de honden laten ze links liggen en verzorgen ze niet en de graatmagere paarden draven hier in de hitte. Schrijnend. We draafden door smalle zanderige straatjes en bewonderden de reuzachtige baobaps. Kortom de endemische flora van Zuidwest Madagascar. De gids legde ons het verschil uit tussen meerdere bomen en medicinale planten en vogels. Ze hebben hier echt geen apotheek nodig. Van alle bomen en planten trekken ze wel een theetje voor elk kwaaltje. Op de kar zat ook nog een jong koppel die op huwelijksreis was en daarna afzakte naar Ile Maurice. De gids vertelde ook dat er hier veel gevaarlijke slangen zitten. Een bepaalde slang “ Pata “ sluipt de huizen binnen van vrouwen die net bevallen zijn en die borstvoeding geven. De slang ruikt dit en ’ s nachts zuigt ze aan de tepel van de vrouw voor de melk. Wordt de vrouw niet wakker dan sterft ze ter plaatse van het slangengif. Wordt ze wakker schrikt de slang en zet het op een loopje. Amaai, das ook straf. En naar het schijnt is het geen legende! We stonden onder een boom “ l’arbre de la belle mère “ . De gids sneed voorzichtig in een takje en we zagen een melkachtig vocht eruit druipen die wanneer het op je valt, je direct sterft. Hm, Ik ging maar ietsje verder staan… Ik had nog geen zin om nu al te sterven. Van sommige bomen maken ze de prauwen. Niet van de baobab. Die is niet geschikt om te drijven. Een geluk of er zou geen enkele baobab meer op Madagascar te zien zijn. De grootste is de “ Andasonia Fony “ met een omtrek van 13 meter en hij is 1500 jaar oud. Dan heb je de “ Didierea Pachypodim. Het was stikheet maar leerrijk. Ik nam een douche met koud water, wat hier meer lauw was, en werd bespied door een grote kleurrijke gekko. Van 19u30 tot 22u wordt er een groep aangezet die je wat licht bezorgt. Ik douchte met een kaars, hoe romantisch he?! Ik brandde mijn mosquitocoils, deed de klamboe om en ging eten met de fransen bij “ Cecile” . Ik nam een gerookte vis salade. De fransen schonken de wijn. Zij moesten natuurlijk naar geen frank, euro of Ariary zien want voor hen was dat de enige plaats waar ze verbleven. Ik keek naar de zonsondergang die gehinderd werd door een paar wolken aan de horizon. De groep werd afgezet en we zaten in het pikke donker naar de miljoenen sterren te staren. Echt betoverend. In Kroatie herinner ik me ook zoveel sterren gezien te hebben. Rond 22u15 wandelde ik met mijn hoofdlamp op het strand naar mijn bungalow. Dat was lang geleden dat ik zo laat ging slapen. xxx