Dag 9 3 juli Copan Macaw Mountian papegaaien

Dag 9 3 juli Copan Ruinas Macaw Mountain
Om 6u45 wipte ik tevreden uit mijn bed. Ik skypte met Peter VD van Belgiê , die altijd het laatst van al gaat slapen op facebook. :) om 8 uur namen Chris en ik een ontbijt. We kochten een ticket van 10 $ naar Macaw mountain. Een tuktuk bracht ons tot daar. Die tuktuk reed als een zot. In de bochten was ik bang dat de mototaxi zou omkantelen. In de bochten was ik niet echt gerust. Bergop was het een slakkengangetje, bergaf raasden we de kinderkoppen af. In het park zag ik Loyd. Onmiddellijk begonnen we te praten over de honden. Hij gaf me goede raad, toonde me zijn straathonden, die nu dik en gezond zijn, en toonde me foto’s” voor en na”. Het was zoals je kunt zien op “Animal Planet” op tv. Schrijnende situaties. We namen een gids Alex gedurende 45 minuten. Hij toonde ons de grote koffieplantages gelegen tussen tropische bomen. Vele kooien met reuze kleurrijke papegaaien. Papegaaien van rood, blauw, geel en groen. Kleinere groene papegaaien, groenstaartparkieten, grote en kleine uilen en toekans met een prachtig gekleurde lange bek. Maar geen witte papegaaien zoals ik er honderden zag in Australiê. Al deze dieren zijn ingeleverd door de bevolking daar het niet meer toegelaten is deze thuis te hebben. Sommige papegaaien worden in een kooi 100 jaar oud. Anderen net maar 15 jaar omdat ze in gevangenschap zitten. Sommigen worden terug in de natuur gezet. Maar de beesten die niet gewoon zijn van zelf te jagen niet. Die worden hier gehouden en gevoed door het personeel. Indien ik wil kan ik hier vrijwilligerswerk komen doen. Ze brachten net twee babypapegaaien binnen van 10 weken oud. Allè babys, die zijn reeds reuzegroot. :) Al die papegaaien zijn wonderbaarlijke vogels. Naar het schijnt vliegen er veel rond aan de ruînes van Copan. Ik kon sommigen aaien. Sommigen spraken spaans en hielden niet op van kressen. Allen zaten ze vrij in de natuur op takken en stokken. Soms vliegen ze weg in de tropische tuinen maar steeds komen ze terug op hetzelfde plekje waar ze hun eten krijgen. Toch fantastisch dat zo’n organisties zich wil bekommeren over deze dieren. Natuurlijk is het een non -profit organizatie Met het geld van de tickets kunnen ze de dieren verzorgen. Op een terras in de reusachtige mooie jungle dronken we een koffie die ze hier zelf produceren. Overal bakjes voedsel voor andere vogels. Ik zag colibrietjes fladderen. En natuurlijk vele muggen!!! Ik had denk ik opnieuw een dertigtal beten. Ondanks ik mijn off-spray goed vooraf aanbracht, bleven ze me toch graag hebben. :) Er is hier geen malaria maar wel “ knokkel” of zo iets. We wandelden ongeveer drie uur. De tuk tuk stond al klaar. In het hotel sprak ik een lange tijd met de belgische eigenares Annemie. Ik sprak af met Chris om 18 uur om samen te dineren. Na mijn , eindelijk weer warme douche, schreef ik mijn blog. Tot straks…Om 18 uur was Chris er. We aten op het terras van het hotel. Ik nam een pina colada en Chris voor de eerste keer in zijn leven een blonde Leffe. Daarna nam hij een donkere Leffe en hij vond ze heel lekker. Volgende maal moet hij eens een Stella en een Hoegaerden proberen. Ik at een lekkere kippefilet met gebakken patatjes die zo smaakten en een slaatje. Chris is vegetariêr en nam een lasagne, zonder vlees natuurlijk. Geert, de eigenaar, kwam bij ons wat praten. Omdat Chris erbij was spraken we in het engels. Wat had ik zin om uren te kletsen met Geert in het nederlands. De straathond Pat, zonder onderlip ,stond te wachten voor zijn eten. Regelmatig gaven we hem wat. Ik zag dat de manager van het hotel hem een grote kom met overschot gaf. Ze deed dit wel aan de overkant en wat afgelegen. Het duurde niet lang of alles was verorberd. Hij lijkt nog wat magerkes maar ik denk dat hij erdoor komt. Ik streelde hem en hij kwispelde. Ik kan hem wel niet teveel strelen daar hij nog nooit gewassen is. Daar wachten ze nog wat mee. Ik vond het zo zielig. Zijn tong hing constant uit zijn mond daar hij geen onderlip meer heeft die zijn tong ondersteunt. Plots blafte de dalmatiêr richting een local. Hij was er razend kwaad op. Waarom net op die man? Zou hij Pat kwaad gedaan hebben? Ik suste de hond en hij liep naar binnen. Op het terras werd ik bijna zot van de muggenbeten. Ik had me vol gespoten met “Off” en nog bleven ze op me afkomen. Mijn onderbenen, schouders en rug staan volledig vol. Pff… Een jongen verkocht kettinkjes en armbandjes. Ik had reeds een armband met een speciale steen gekocht in Guatemala en nu verkocht die jongen dezelfde steen als halsketting. Ik kon het me niet laten. Misschien zie ik nooit zo een steen terug. Ook Chris kocht een hangertje. De jongen was tevreden met zijn verkoop. We hingen aan de bar. Chris, die nog nooit America verlaten had, had nog nooit in zijn leven een mojito gedronken. Hij keek toe hoe een mojito gemaakt werd en hij vond het lekker. Dat zal wel! :) De bar liep leeg. Het was zolang geleden dat ik nog eens toeristen zag en ik herleefde. Altijd alleen zijn is eens tof maar met wat volk rond je is het ook leuk. De kat, die eerst van de geburen was maar daar haar kat gelaten :), kwam miauwend om aandacht vragen. Ik aaide de kat , Marcel. De Dalmatiêr heeft ook de bar verlaten en slaapt liever in het park. Pat slaapt ook op straat. De andere dikkere hond slaapt liever in het hotel. Om 22u30 ging ik naar mijn kamer. Morgen hebben we afgesproken om 9uur. Dan gaan we naar de ruines. Ik vind Copan een heel leuk stadje? Ik kan hier wel een paar dagen blijven. Ik mag wel niet vergeten van mijn vlucht op 27 juli te verlaten want die datum haal ik toch niet. :) Ik wreef citroen op al mijn beten in de hoop dat dit wat verzachtte. Buenas noches, hasta la vista…