Dag 19 19 maart Watarrka National Park
Door: kristindaelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
19 Maart 2012 | Australië, Sydney
Dag 19 19 maart Kings Canyon ( Watarrka National Park )
Na een kleine zes uur slaap wekte Regina ons om 4u30. We namen ons ontbijt. Regina wilde de bus starten maar tevergeefs. Ai, weer pech! Wat een avontuur! Wie nam toch al die “ verboden” foto’s? Niemand durfde het zeggen. :) Regina ging hulp halen en vond een andere bus die onze bus sleepte en zo op gang geraakte. Opnieuw waren we daardoor één uur kwijt. We zullen ons overal moeten laten trekken want de bus wilde niet op eigen houtje starten. . Om 6u40 reden we naar de Kings Canyon en begonnen onze zwaartste trek om 7u45. We deden de 6 km lange Rim Walk dat 3 tot 4 uur duurt en waarbij we rond de kloof liepen. Het begon met een steile klim ( het zwaartste deel van de wandeling ). Daarna liepen we door een doolhof van zandstenen koepels die de Lost City worden genoemd. Hier stonden informatieborden over de geologie en de flora. Ongeveer halverwege de wandeling klommen we door een met palmen gevulde kloof die de Garden Of Eden ( Hof van Eden ) wordt genoemd. Over de kloof was een indrukwekkend trappenstelsel gebouwd. Aan de achterkant leidde een verscholen pad naar een beschutte poel. Vanaf dan was het één minuut lopen naar het hoogtepunt van de kloof: een uitkijkpunt boven een ( meestal ) droge waterval. Vanaf de rand had ik een mooi uitzicht op de zuidelijke wand van de kloof onder me. We legden ons op onze buik en gluurden voorzichtig over de afgrond. Brr, wat was die diep! Laag tegen de grond moesten we opstaan zodat we eventueel niet door een rukwind in de kloof zouden vallen. Het was het aardsparadijs! Ook zagen we fossielen van een zeekomkommer en inktvis op de grond. Het was alsof je op een verharde maan liep. Ook zagen we een natural ampitheatre. Ook Gina deed de ganse wandeling mee. Ze was uitgeput en hapte naar adem ( nochtans rookt ze niet ) en we gaven haar een aplaus bij haar aankomst. Soms dacht ik dat ze een hartaanval zou krijgen. Zo erg was ze buiten adem. Ik vond dit niet al te zwaar ondanks deze tocht wêl de zwaarste was. Mijn knie deed hier minder pijn ondanks de vele trappen en rotsbeklimmingen. Misschien was mijn lichaam er al aan gewoon want de eerste dag dacht ik dat ik heel stijf zou geweest zijn. Maar toch niet. Om 11 uur lieten we de bus opnieuw voorttrekken . Vanaf nu gingen we de bus constant laten draaien zelfs bij de lunch of bij stops. Ik vond de Kings Canyon het mooiste van de drie dagen. De meningen waren verschillend. Alhoewel alles deze drie dagen prachtig waren. Maar de Kings Canyon had iets magisch, al die fossielen, de rotsen die miljoenen jaren meegesleurd werden, prachtig uitgesleten of in schijfjes of gebarsten… Op onze campsite aten we hamburgers in 45 minuten want we moesten onze verloren tijd inhalen. Ai, al onze kalorieên die we kwijt waren, zouden er nu wel weer bijkomen. We passeerden eventjes in de enige shop van de outback. Een flesje cola kostte er 5,20 $! Ik hoorde nederlands praten en vroeg aan de meneer vanwaar hij kwam. Hij antwoordde: “ Van Belgiê” . “ Ik ook en vanwaar? “Vroeg ik. “ Van tegen Brussel” antwoordde de heer. “ Ik ook en van waar juist? “ vroeg ik. “ Van Alsemberg” zei hij. “ ik ook “zei ik. Niet te doen! In de middle of nowhere in de outback van Australîê kom je mensen tegen uit je eigen dorp. Het is de zoon van de vroegere burgemeester Albert van Alsemberg. Jaques, denk ik, was er met zijn vrouw en hun kleinzoon, de zoon van Katlijn Leroy, ook een schoonheidsspecialiste van Alsemberg. De zoon studeert in Sydney. Ik kon niet lang meer praten daar de bus op mij wachtte. Ze kenden mij van Jokri en we praatten over de verkoop van mijn winkel die nu een frietkot is geworden. WAT IS DE WERELD TOCH KLEIN ! We reden richting Alice Springs waar we stopten aan een kamelenfarm. Voor 6$ kon je een ritje maken rond een weide. Alhoewel ik al vele malen kamelenritten gedaan had, sprong ik toch op de rug van de kameel. Er liep een tamme dingo op de farm. Ik kon hem aaien. Raar dat een dingo in het wild zô aggressief is en je zou kunnen aanvallen. Ze gaan meer naar een wolf toe dan naar een hond. Een dingo in het wild kan niet blaffen, enkel huilen. Maar als je ze opvoedt wanneer ze puppy zijn, blaffen ze wel en huilen niet. Raar. Deze dingo was zachtaardig maar toch hing hij aan de ketting. Een paar kangoeroes zaten achter tralies. Zielig. Iedereen werd afgezet aan zijn hotel. We hadden 1500 km gereden. Niet slecht voor 3 dagen. Om 20 u na een goeie douche genomen te hebben, ontmoetten we mekaar in ons hotel “ Toddy’s “ voor een maaltijd. We namen afscheid van mekaar en wisselden visitekaartjes uit. Iedereen was doodmoe en wou vroeg naar bed. Het was een leuke, aan te raden ervaring…
Na een kleine zes uur slaap wekte Regina ons om 4u30. We namen ons ontbijt. Regina wilde de bus starten maar tevergeefs. Ai, weer pech! Wat een avontuur! Wie nam toch al die “ verboden” foto’s? Niemand durfde het zeggen. :) Regina ging hulp halen en vond een andere bus die onze bus sleepte en zo op gang geraakte. Opnieuw waren we daardoor één uur kwijt. We zullen ons overal moeten laten trekken want de bus wilde niet op eigen houtje starten. . Om 6u40 reden we naar de Kings Canyon en begonnen onze zwaartste trek om 7u45. We deden de 6 km lange Rim Walk dat 3 tot 4 uur duurt en waarbij we rond de kloof liepen. Het begon met een steile klim ( het zwaartste deel van de wandeling ). Daarna liepen we door een doolhof van zandstenen koepels die de Lost City worden genoemd. Hier stonden informatieborden over de geologie en de flora. Ongeveer halverwege de wandeling klommen we door een met palmen gevulde kloof die de Garden Of Eden ( Hof van Eden ) wordt genoemd. Over de kloof was een indrukwekkend trappenstelsel gebouwd. Aan de achterkant leidde een verscholen pad naar een beschutte poel. Vanaf dan was het één minuut lopen naar het hoogtepunt van de kloof: een uitkijkpunt boven een ( meestal ) droge waterval. Vanaf de rand had ik een mooi uitzicht op de zuidelijke wand van de kloof onder me. We legden ons op onze buik en gluurden voorzichtig over de afgrond. Brr, wat was die diep! Laag tegen de grond moesten we opstaan zodat we eventueel niet door een rukwind in de kloof zouden vallen. Het was het aardsparadijs! Ook zagen we fossielen van een zeekomkommer en inktvis op de grond. Het was alsof je op een verharde maan liep. Ook zagen we een natural ampitheatre. Ook Gina deed de ganse wandeling mee. Ze was uitgeput en hapte naar adem ( nochtans rookt ze niet ) en we gaven haar een aplaus bij haar aankomst. Soms dacht ik dat ze een hartaanval zou krijgen. Zo erg was ze buiten adem. Ik vond dit niet al te zwaar ondanks deze tocht wêl de zwaarste was. Mijn knie deed hier minder pijn ondanks de vele trappen en rotsbeklimmingen. Misschien was mijn lichaam er al aan gewoon want de eerste dag dacht ik dat ik heel stijf zou geweest zijn. Maar toch niet. Om 11 uur lieten we de bus opnieuw voorttrekken . Vanaf nu gingen we de bus constant laten draaien zelfs bij de lunch of bij stops. Ik vond de Kings Canyon het mooiste van de drie dagen. De meningen waren verschillend. Alhoewel alles deze drie dagen prachtig waren. Maar de Kings Canyon had iets magisch, al die fossielen, de rotsen die miljoenen jaren meegesleurd werden, prachtig uitgesleten of in schijfjes of gebarsten… Op onze campsite aten we hamburgers in 45 minuten want we moesten onze verloren tijd inhalen. Ai, al onze kalorieên die we kwijt waren, zouden er nu wel weer bijkomen. We passeerden eventjes in de enige shop van de outback. Een flesje cola kostte er 5,20 $! Ik hoorde nederlands praten en vroeg aan de meneer vanwaar hij kwam. Hij antwoordde: “ Van Belgiê” . “ Ik ook en vanwaar? “Vroeg ik. “ Van tegen Brussel” antwoordde de heer. “ Ik ook en van waar juist? “ vroeg ik. “ Van Alsemberg” zei hij. “ ik ook “zei ik. Niet te doen! In de middle of nowhere in de outback van Australîê kom je mensen tegen uit je eigen dorp. Het is de zoon van de vroegere burgemeester Albert van Alsemberg. Jaques, denk ik, was er met zijn vrouw en hun kleinzoon, de zoon van Katlijn Leroy, ook een schoonheidsspecialiste van Alsemberg. De zoon studeert in Sydney. Ik kon niet lang meer praten daar de bus op mij wachtte. Ze kenden mij van Jokri en we praatten over de verkoop van mijn winkel die nu een frietkot is geworden. WAT IS DE WERELD TOCH KLEIN ! We reden richting Alice Springs waar we stopten aan een kamelenfarm. Voor 6$ kon je een ritje maken rond een weide. Alhoewel ik al vele malen kamelenritten gedaan had, sprong ik toch op de rug van de kameel. Er liep een tamme dingo op de farm. Ik kon hem aaien. Raar dat een dingo in het wild zô aggressief is en je zou kunnen aanvallen. Ze gaan meer naar een wolf toe dan naar een hond. Een dingo in het wild kan niet blaffen, enkel huilen. Maar als je ze opvoedt wanneer ze puppy zijn, blaffen ze wel en huilen niet. Raar. Deze dingo was zachtaardig maar toch hing hij aan de ketting. Een paar kangoeroes zaten achter tralies. Zielig. Iedereen werd afgezet aan zijn hotel. We hadden 1500 km gereden. Niet slecht voor 3 dagen. Om 20 u na een goeie douche genomen te hebben, ontmoetten we mekaar in ons hotel “ Toddy’s “ voor een maaltijd. We namen afscheid van mekaar en wisselden visitekaartjes uit. Iedereen was doodmoe en wou vroeg naar bed. Het was een leuke, aan te raden ervaring…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
