Dag 36 30 Juli Roatan

Dag 36 30 juli Roatan
Ik liftte naar west Bay. De tweede auto stopte reeds. Ik passeerde bij Penny die een hondenrescue center begonnen is maar ze hebben geen locatie om de straathonden, katten en papegaaien op te vangen. Ze vond het een prima idee en gaf me verschillende raad. Daarna stopte ik bij Ed, die me het huis getoond heeft die te koop stond. Ik weet niet hoe het komt maar ik deed een bod van 50.000 $ minder dan het gevraagde bedrag. Dit zullen ze toch nooit aanvaarden dacht ik bij mezelf. Ik tekende een papier maar vroeg verschillende malen of ik toch niet verplicht was om het huis echt te kopen. Ik wilde eerst wat research doen, met mensen praten, met de enige dierenarts die enkel langs komt op het eiland op woensdag en met Rob, de Hollander die een restaurant uitbaadt samen met zijn vrouw en zoon. Ed feliciteerde me en ik kreeg plots een angst over mij. Wat ben ik aan het doen? Wil ik dit echt? Wil ik hier echt wonen tussen enkel maar Amerikanen en Canadezen? Op een eiland waar iedereen mekaar onmiddellijk kent. Waar iedereen alles van mekaar af weet. Ik heb nog niemand van mijn familie gecontacteerd. Zelfs nog niet met Dieter daarover gesproken! Mijn ouders... Enkel mijn broer Mike weet er van omdat ik hem zou meenemen. Hij houdt ook van dieren en zijn hulp zou goed te pas komen. Ook hij zou niet liever willen dan uit België te vertrekken. :-) Ik sprak er wel over met mijn broer Pideter die in Zuid Afrika woont. Hoeveel kost een ticket indien ze mij willen komen bezoeken? Van wat ga ik leven? Van donaties alleen lukt het niet. Ik zou een hondenhotel willen beginnen. Sommigen vinden dit uitstekend en zeggen dat wanneer de Amerikanen terug naar hun eigen land gaan, ze geen raad weten met hun honden. Anderen zeggen dat iedereen wel iemand kent die op hun hond kan passen en dat een hondenhotel niet zal lukken. Ik zou er nog eens goed over nadenken en alles op een rijtje zetten. Ik wandelde naar mijn vertrouwde plaatsje op het strand in west Bay en installeerde me in de gemakkelijke ligzetels. Al gauw kwam de zwarte man me dag zeggen en zijn liefde voor mij verklaren. Hm... Ik zei hem dat ik niet geïnteresseerd was maar hij werd een vriend. Ik kwam een koppel tegen die in een bar werkt en ze nodigden me uit op maandag. Dan is er vanaf 16 uur martini avond. Ik vertelde hen van mijn plannen. Ook zij vonden het een schitterend idee. Ik zat een lange tijd in het water en deed niet anders dan nadenken. Voor de eerste maal in 8 maanden had ik weer stress. :-) Angst voor het onzekere. Ik was 100 % zeker toen ik mijn zaak en huis verkocht. Ik was 100% zeker van op wereldreis te gaan. Maar nu was ik niet 100 % overtuigd om dat prachtige huis te kopen. Het is een prachtige loft met vier bungalows die ik kan verhuren of gebruiken wanneer familie en vrienden me komen bezoeken. Het staat op 1,7 ha. Een prachtige grond met uitzicht ,langs twee kanten, op de zee. Gelegen in de jungle op 15 minuten van het strand West End, 2 minuten van de stad Coxen Hole, twee minuten van de ferry, waar twee maal per week een boot aankomt met vele toeristen, en 2 minuten van het vliegveld waar ik vlug een hond op het vliegtuig kan zetten indien ik adoptiemensen zou gevonden hebben. Ik vind het zo'n prachtig huis en toch was er iets dat me afschrikte. Ik durfde er met niemand van de familie over praten. Zij zouden me wel zot verklaren. Gaan wonen in Honduras! Ik besprak enkel alles met onze Pieter. Die gaf me vele raad want ook zij hebben de stap gezet, 6 jaar geleden, om in Zuid Afrika te immigreren. Voor hem was het denk ik niet zo'n al te grote stap. Hij was er 100 % van overtuigd en nog steeds zou hij nooit naar het koude België willen terugkeren. Roatan is ook goed qua gezondheidszorg want ook daar moet ik aan denken indien ik oud en versleten ben.:-) Er zijn goede hospitalen op het vaste land. Je kan een ziekteverzekering nemen. Het land is op politiek vlak ook zeker. Roatan ligt buiten het orkaan gebied etc. Maar ik had zo graag wat Europeanen gezien. De meeste inwoners zijn Amerikanen, Canadezen en Italianen, een paar Hollanders en zelden zie je er een Belg. Een man passeerde met een heel lief aapje. Het sprong op je schouder en wanneer je je armen in babyhoudingn hield, lag het zoals een klein kindje in je armen. Ik vroeg wat zo'n aapje kostte. 1000 $ maar ik kon er eentje voor 800 $ hebben, zei hij. Ik legde hem uit dat het nog niet voor direct is. Ik moest zijn telefoonnummer noteren. Het was stikheet. Ik kon het niet zo lang volhouden in de zon en zat constant in het water met een pina colada in de hand. Constant op dit eiland wonen zonder te werken zou ik niet leuk vinden. Ik zou me op de duur vervelen. Ik wilde er werken, de dieren redden, de honden opvangen, samenwerken met de veearts. Ik kon de gedachte niet verdragen als ik terug denk aan België waar de mensen klagen over het slechte weer. De sleur, vele ontevreden mensen. Ik wil geen job meer” 9 to 5”. Toen ik in het begin mijn schoonheidsinstituut had zei ik telkens: “ Indien mijn zaak niet zou draaien, word ik boerin met vele dieren, paarden en vooral honden.” Misschien moet ik nu die gedachte maar verwezenlijken. Maar ik moet ook van iets leven en daar ben ik me goed bewust van. Ik passeerde in de late namiddag opnieuw voorbij Ed en hij nam me mee op zijn 800 cc motor. Ik voelde me heerlijk achteraan op de bike. De warme wind door mijn haren. Het kietelde in mijn buik. Ik bedankte hem voor de lift? Hij zou me zo vlug mogelijk op de hoogte houden wat de eigenaars vinden van het bod. Spannend! s' Avonds ging ik naar het Italiaanse “Ultimo “restaurant. De groep van Brion speelde er. Brion is een zwarte rastasman die in het voorprogramma speelde van The Rolling Stones en Whitney Houston. Hij speelt formidabel gitaar. Ook de lieve David doet zijn best op de drums. Ik zat er met het Italiaanse meisje Maria aan de bar. Zij heeft er de “glass bottom bodem” boot. Ik at een lekkere spaghetti met scampi's. Daarna dronken we lekkere pina colada's. Het groepje stopte rond 12 uur. Ik ging bij Rob langs en vertelde hem over mijn bod. Zijn vrouw Yvonne was wat ongerust over mijn impulsiviteit en zei dat ik goed moest nadenken vooraleer ik deze stap zette. Ze was als een mama voor mij. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn en ik moest niet denken van dat het enkel gaat om cocktails te drinken op het eiland en niets te doen. Ook hier moet je keihard werken om te overleven. Maar van werken ben ik niet bang. Rob zou de dag nadien met mij naar het huis gaan om alles eens goed te bezien. Hij vroeg me:” Weet je of er bij regenseizoen geen problemen zijn om aan het huis te geraken? Zijn er krabbenholen, want dat betekent vochtig? Is de ingang wel echt je eigen weg of een privéweg die ze alle minuten kunnen afsluiten en je niet meer aan je huis geraakt? Koop je echt de grond of is het een deel van Honduras?” Ik mailde hem de getekende papieren zodat hij die aan zijn advocaat kon laten lezen en zien of er geen addertje onder het gras zat. Ik werd weer heel zenuwachtig. Ik skypte naar Mike en vertelde hem het ganse verhaal. Ik kon bijna niet in slaap geraken. Morgen zou ik meer weten van Rob.