Dag 3 16 dec. Porto Galhinas
Blijf op de hoogte en volg Kristin
17 December 2012 | Brazilië, Ipojuca
Om 7u15 moest ik er uit. Het was bewolkt en het regende lichtjes. Ai, net nu ik naar het idyllische strand ga Porto Galhinas. Om 8 uur nam ik een uitgebreid ontbijt. Nu lag er nog meer dan de dag voorheen. Kisjh, ( oei, hoe schrijf je dat? ) cakes en nog meerdere bereidingen. Om 8u30 stond ik te wachten vôôr mijn hotel. Het bleef lichtjes regenen. Na een kwartiertje stond ik er nog en het zou me niet gedeerd hebben indien ze mij vergeten zouden zijn. Het is geen goed weer om op het strand te gaan liggen. Een minivan kwam er toch door. 14 personen, allen Brazilianen. Ook de gids kon geen woord Spaans of Engels. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Porto Galhinas = vertaald kippenhaven. Een van de toeristische trekpleister in de staat Pernambuco. De plaats is bekend door zijn strand, een der mooiste van het land. Porto de Galhinas maakt deel uit van de gemeente Ipojuca en ligt op 60 km van de hoofdstad van de staat, Recife. Ik probeerde een paar woorden op te vangen en te begrijpen wat de gids vertelde. Met handen en voeten legde hij me uit dat ik met een buggy kon meegaan voor 40 Real naar vier verschillende prachtige stranden. Ja, dat wilde ik zeker meedoen. We waren maar met vier die dit deden. Ik moest vooraan naast de chauffeur zitten. De vader en zijn zoon van 11 jaar en nog een man zaten op de rand achteraan de buggy. We raasden via zandwegen tot op de stranden. Plots begon het weer eventjes te regenen. De mannen waren kletsnat. Ik niet. :-) Op vele plaatsen raadde men je niet aan om te baden daar er teveel stroming was. Het was er inderdaad mooi maar opnieuw heb ik al mooiere stranden gezien in de wereld. En nochtans zou het hier het mooiste strand van het land zijn. Op het laatste strand hadden we een uur vrij. Ik zat bij de vader en zijn zoon in relaxstoeltjes op het strand. Een venter kwam langs met oesters. Mmm, die wilde ik wel proberen. Oester per oester werden ze open gedaan en me in de hand gegeven. Wanneer mijn oester op was deed hij een nieuwe open. Verser kon niet. Ze waren heerlijk. Hij had ook gamba's mee en ik kocht me een zakje. Ik nam er een kokosnoot bij en dronk de heerlijke frisse melk. Meer moest dat niet zijn! :-) Ik zwom niet in het water daar het er nochtans niet gevaarlijk is maar ik had niet genoeg tijd vond ik. Hier zouden er geen haaien zitten zoals in Recife daar er genoeg vis is voor de haaien. Het gebied is ook volledig beschermd. In Recife is het het: Toptien gevaarlijkste haaienstrand ter wereld. Recife (Brazilië): alle soorten haaien ( uit google overgenomen )
Het prachtige strand van Recife trekt surfers van overal ter wereld aan voor de prachtige golven. Haaien komen uiteraard niet voor de golven, maar wel voor het nabijgelegen koraalrif dat hen eten verschaft. Dit gebied heeft de meeste haaienaanvallen van heel Zuid-Amerika geregistreerd. De lokale bewoners zullen je één raad geven als je hier komt zwemmen: blijf zeer dicht bij het strand.
Dus daar ben ik toch niet echt gerust in. Ik ben in Recife nog niet in zee geweest. Morgen ga ik eventjes tot aan mijn knieën in het water maar niet verder. Een local zei dat de haaien zelfs tot kniehoogte tot aan de kust komen. Ja, ik zag dat reeds op National geografic. Het had iets te maken met overbevissing en een te smalle strook waar al de haaien door moeten. Ik besloot toch maar niet te gaan duiken daar ze niet dieper gingen dan 6 meter. Als “ rescue diver” vind ik dit niet diep genoeg. Dus mama, nu ben je content he?! :-) Overal zag je buggy's rijden. Dit zou een veeeeeeel toffere plaats geweest zijn om te logeren maar ja, ik zit nu eenmaal in Recife waar ik een tof zwembad heb en een leuk appartement. Overal in het dorp staan reuzenkippen. Alle souvenirs zijn kippetjes, gemaakt door goede artiesten. Ik deed alle winkeltjes op zoek naar koffielepeltjes maar tevergeefs. Ik moet en zal voor mijn laatste land koffielepeltjes vinden! Ik kocht postkaarten maar opnieuw zijn deze niets speciaals. Maar ik wil de traditie behouden en stuur dan maar minder mooie op. Morgen ga ik, hier bij ons , om postzegels. Heb een postkantoor gevonden rechtover de deur. Ik zal dus niet zo ver moeten stappen dan in Paraguay! :-) Hebben jullie echt de kaartjes van Argentinië niet gekregen??? Dat zou spijtig zijn. Tante Hilde en tante Mia, jullie ook niet??? Na een uurtje rondgedwaald te hebben, ging ik terug naar de afgesproken plaats. Een tof restaurant met terras dat uitgeeft op het strand. Er zat een massa volk op het strand en in het warme water, ondanks het soms regende. Vele boten dobberden op het water. Een man uit mijn groep, die wat Engels kon praten, zei me dat ik dit zeker niet mocht missen om met zo'n drijvend vlot mee te varen tot aan het rif. 15 real. Ik zag de groep niet meer en stapte op een vlot samen met twee koppels. De kapitein, veel gezegd, duwde eerst de boot met zeil verder met de hand, daarna met een grote roeispaan. Een beetje verder konden we afstappen op een rif van een paar centimeters diep. Daarrond had je “natuurlijke aquariums.” Tot aan je middel kon je in de plas gaan. We kregen een handjevol viskorrels. Ik voederde de vissen en honderden kwamen op me af zoals piranha's. Sommige beten in mijn hand of in mijn poep. Het zijn niet al te grote vissen dus pijn doet het niet. Wat verder zag ik een meisje wenend, in paniek. Ze had schrik van vissen. :-( Vlug klom ze op haar boot. Ik ben al wat meer gewoon dan wat peuzelende visjes. Haaien en stingrays voederen vind ik veel spannender. Maar toch was het leuk. We kregen een duikbril. Ik bestudeerde de vele visjes. Het zonnetje verdween en uit het water vond ik het maar frisjes. De kapitein sprak ook Spaans. Wat was ik content dat ik nog eens een klapke kon doen met iemand. Een chance dat ik Spaans spreek of ik zou hier helemaal verloren lopen. Nu versta ik soms andere toeristen wanneer ik zag dat ze niets van een taal verstonden. Toen ik op de Galapagoseilanden ging duiken zat er toen ook een Braziliaan op mijn boot. Ik zag dat die man min of meer uitgestoten werd omdat men niet kon communiceren met hem. Maar ik laat me niet uitstoten hoor. Ik sta mijn mannetje, probeer gesprekken te doen met de anderen zo goed ik kan. Ze appreciëren dat dan wel vind ik. Na een uur vaarden we terug. Ik kleedde me om. Ik zou toch niet meer in de Oceaan gaan. 25 graden is te koud voor mij. Hm, wat ga ik doen in België? Ik ga daar bevriezen!!!! Mijn broer Pieter zegt dat ook dat het koud is in Zuid Afrika wanneer ze maar 25 graden hebben. Om 15u40 verzamelden we allen in het restaurant en stapten op de bus. Ik moet in slaap gevallen zijn want na een uurtje riep men reeds mijn naam: “ Kristina, su hotel”. “Eh, nu al? :-) “ vroeg ik. Iedereen zei me dag. Ook de gids zei dat ik altijd welkom was voor een andere toer. Ik dacht een citytrip te doen maar de uitleg gaat opnieuw in het Portugees zijn en dan vind ik het zijn geld niet waard. Aan de receptie knikten men vriendelijk dag naar mij. Ze kennen hier “la mujer de Belgica “ al goed. Ook het feit dat ik Debora leerde kennen die in Halle gewoond heeft. Ik nam een heerlijke douche. Ik moest daarstraks eventjes een licht pulletje aantrekken. Dat zwoele is precies weg. Alhoewel het nu 20 uur is, de wind is gaan liggen en ik weer in mijn zomerkledij op mijn balkon zit. Ik geniet van het ruizen van de zee. Het klotsen van het water. In de verte hoor ik vuurwerk maar helaas zie ik het niet. Ik stuurde na maanden een sms naar mijn mama. Mijn gsm werkt terug. 0032475546940. Het deed raar om weer te sms'en. Ik was het niet meer gewoon. Ze schreef terug dat haar dag volledig “af” was na mijn sms. Dat deed ook mij plezier en ook mijn dag was “af.” Dank je mama. Morgen wordt het eens een zwembaddag. Ik hoop dat het althans niet bewolkt is . Hasta manana... ah ja, dat mag ik niet meer zeggen. :-) x
PS: dank je Luc van mij zoveel mailtjes te sturen. Dat doet echt plezier en dank je Rene dat je me telkens een reactie geeft op mijn Picasa-albums.
“Met jouw foto reportages creëer je een boeiend en zelfademend verhaal. Een verhaal over jezelf. Durf, openheid, spontaniteit, liefde voor natuur en dierenvriend. Als geen ander kan ik tevens je verhaal "tussen" de lijntjes lezen. En dat boeit mij steeds weer.
Een echte vriendin om van te houden, voor altijd. Een warm en lief zonnekind , een zeemeermin en dolfijn, een avonturierster pur sang, grensoverschrijdend, zoekend tot haar eigen verbazing tot wat zij in staat is. Ik ben terecht heel fier en trots . Ik wens je zeker en vast een " zonnige & zalige kerst toe .”
“Het is reeds een tijdje geleden, doch hondstrouw blijf ik je boeiende verhalen op de voet volgen. Soms met wat vertraging doch nog steeds met veel interesse. Je prachtige foto reportages geven mij het gevoel dat ik vanop de eerste rij alles mag volgen.
Alsof ik soms je bonzend hartje mee voel kloppen. De verbazende momenten, de plezierige , de soms minder plezante momenten en heel veel bewondering voor je ijzersterke wilskracht. De durf en moed om telkens het onbekende zelf te gaan ontdekken en te ervaren. En last but not least telkens een stukje van jezelf te " ontdekken" .Chapeau ma chère mm . Van vliegende mega tiny, tot stralende zeemeermin. Van culturele diva tot speedy vulcano driver. Van onderwater mm Moreau tot liefdevolle flying doctor. Van paardrijdende moai-amazone tot liefkozende dierenvriend.
Waar haalt zij toch de kracht vandaan, wat drijft haar om er op zo een aparte manier tegenaan te gaan ?? De zoektocht naar een roeping ? Ik bewonder zo je kracht en energie om al het nieuws te willen voelen, de wonderbaarlijke natuur te proeven, ervan te genieten . Te proeven van al dat moois waar wij anders gewoon de " tijd" niet voor nemen. The existence of life, the power and energy of nature waar wij allemaal een pietluttig deeltje van zijn. “
“Met bewondering volg ik je nog steeds mee op " je schouders" en in" je hart". Wat jij allemaal aandurft. Flying dutchwomen, ik ben zeker dat je ze "neep" toen ie met zijn parapente te keer ging. Goed zot .. maar je deed het toch maar. Chapeau!
Je foto's van de onderwater wereld verbazen me steeds weer. Ons verpleegsterhaaike doet dat super. Avec beaucoup respect et tendresse je vous remercie de tout mon coeur ma belle Kristin Clouseau. Je emotionele reaktie op het verdwijnen van je liefste Picasso en het " terug vinden " toont nog maar eens aan wat een dierenliefde en warmte er in jou schuilt. Ik begreep je zelfs zonder woorden. Ik dacht terug aan mijn liefste hond, die ik helaas moest laten inslapen. Was zeer blij voor jou toen Picasso werd gevonden. Wat je dierbaar is besef je pas als het er niet meer is, doch wat goed is komt altijd terug . Als je er maar sterk genoeg in wil geloven.”
Dank je voor al die mooie commentaren...
-
21 December 2012 - 00:03
Luc:
Hey lieve tiny crusoe, met veel interesse blijf ik je volgen. Met veel plezier schreef ik die mailtjes. Ik had je dit beloofd hé. Wat jij met "ons" wil delen en de manier waarop je ons laat meegenieten vanop de eerste rij is gewoon weg prachtig. Doe zo verder. Maar vooral eerst een spoedig herstel. Laat je bloed zeker eens kontroleren zodat je de juiste medicatie kan nemen. (zeker nodig in Brasil bacil) Ik vrees dat je kruidensteakske er voor iets zal ts zitten. Ik wens je veel beterschap zodat je snel verder met volle teugen kan proeven en vooral genieten van je uniek avontuur. ;-) x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley