Dag 3 6 aug. Ruines Leon Viejo - Laguna
Blijf op de hoogte en volg Kristin
07 Augustus 2012 | Nicaragua, León
Dag 3 6 aug. Ruinas Leon Viejo y La Laguna
Gisteravond om 23 uur zat Lucia aan mijn deur te miauwen. Ik kon dat baby'tje toch niet buiten laten staan. Ik gaf haar water en blijkbaar had ze verschrikkelijke dorst. Ik vroeg aan de eigenaar of ze nog melk krijgt en hij keek me verwonderd aan. “Een kat krijgt nooit melk, enkel water”, zei hij. Ik ben geen kattenmadam, maar krijgt een kat bij ons geen melk? Of is dat niet goed voor hen? Ik zette ze op mijn bed maar die wilde nog spelen. Ja, een poesje van 1 maand oud. Ze was nog niet moe. Ze hapte door mijn lakens heen telkens in mijn tenen. Op de duur is ze in slaap gevallen of was ik het? :-) Rond 4 uur lag ze in mijn haar. Ze miauwde opnieuw. Ik zette ze op de grond en ja...een plasje en een poepje onder mijn bed. Ik zag ze op de tegels krabben om zogezegd het poepje te bedekken. Grappig dat instinct te zien. Ik zette ze weer op bed en toen mijn gsm afliep om 6u15 lag ze nog diep te slapen. Mijn beet op mijn arm was nog steeds gezwollen maar het is een beet waar ik me niet aan doodkrab. Die sandflies zijn de ergste en jeuken het meest. Dus mama, niet ongerust zijn. Het zijn geen malariamuggen hoor. Iedereen loopt hier met beten rond. Ik ben niet alleen! Ik maakte me klaar en om 7 uur zette ik Lucia op een handdoek in een ligzetel op de koer van het hotel. Zo kon madam verder slapen. Ik liep naar een restaurant, bestelde me vlug 2 eitjes met 2 sneetjes brood. Ondertussen keek ik naar de Olympische Spelen. Brazilië had net gewonnen aan de ringen. Ik zag Boni al staan wachten met zijn moto Suzuki 125. We reden 1 uur naar een lagune. De naam weet ik niet meer. Maar het is een plaats waar geen toeristen komen. En dat vind ik nu net leuk. We parkeerden de moto en daalden diep af. Ai, ai wanneer we diep dalen moet ik straks ook serieus stijgen. :-) Dat zal weer zwaar worden! We kwamen aan een meer met een spectaculair uitzicht op actieve en niet actieve vulkanen. In de vulkaankrater, gevuld met water, namen we een duik. Het was er heel rustig. Vele, gekleurde, grote vlinders, vogels, en de nationale prachtig gekleurde vogel van Nicaragua, de Guardabarranco, en vooral veel mieren en muggen. Het water voelde warm aan. Ik proefde met een vinger en het smaakte niet zout of sulferachtig. Het was proper klaar water. Heerlijk! Ik lag op mijn rug en bekeek de enorme vulkanen. Wanneer er hier nu één zou uitbarsten, heb je pech. Maar dat zou moeten lukken. Dit kunnen er niet veel mensen zeggen dat ze hier gebaad hebben. Men kent deze plek zelfs niet. Dat is het voordeel van met een local een trip te maken. Boni nam zijn rugzak en die zat volledig onder de grote en kleine mieren. Hij moest de zak leegmaken en alle mieren afschudden. Ik dacht dat mijn rugzak ok was. Toen ik hem op mijn rug zwierde werd ik in mijn rug gebeten door tientallen mieren. Ah, wat deden die pijn. Hoe zo een klein beestje je kan pijn doen! Ook mijn rugzak werd leeggemaakt en opgeschud. Ondertussen zaten vele mieren op mijn sandalen en waren mijn voeten overbeten. Ik moest hier weg. Ik kon het niet uithouden. Ik waagde de klim. Opnieuw rustte ik na twintig meter. Pff, wat was dat stijl. In een hitte van 38 graden. Ik kon echter niet te lang blijven staan want ook de muggen attaqueerden mij. Wat moeten ze toch van mij? Boni had niks. Ik zag direct de beten zwellen. Boni lachte met me. Het steile wegje was bedekt met zand en stenen zodat ik regelmatig uitgleed. Boni vroeg of hij me moest dragen. Ik vertik het! Ik zal er geraken. En natuurlijk geraakte ik er. Ik voelde wel nog pijn in mijn dijspieren van de dag ervoor de vulkaan beklommen te hebben. Ik denk dat het morgen nog wat erger zal zijn. We sprongen op de moto. Daarop kon ik wat rusten. Alhoewel we opnieuw in zand reden zodat het achterwiel telkens wegslibte. Ik keek opzij en hield me goed vast. We reden naar leon Viejo waar er ruïnes te zien zijn. Onderweg zag ik nog bouwvalliger huisjes dan de dag er voor. Huisjes bijeengehouden met plastic. Een hudo gemaakt als toilet. Een gat in de grond en een zeil erover. Koken gebeurde met hout. Wat stenen op mekaar en daar takjes en hout bovenop. De mensen leven constant buiten. Vandaag zal ik wel veel honden. Graatmager. Zwangere honden. Honden die net bevallen waren. Ook de paardjes zijn graatmager. Schrijnend. Varkens op de straat, koeien, kippen met hun kroost...In Leon viejo stapten we het park met de ruines binnen. Geen enkele toerist. Je kreeg een gratis gids. Ik nam er een in het Engels maar dat was meer chinees dan Engels. Ik verstond er niks van. Hij kende wel de woorden maar zijn uitspraak was slecht. Ik verstond nog meer in het Spaans. De gids was niet denderend en ik las dan zelf maar de borden met de uitleg. De ruïnes van de oude stad, León Viejo (oud León) maken deel uit van de werelderfgoedlijst van UNESCO. Deze ruïnes kwamen pas in 1967 opnieuw onder de aandacht toen ze werden beschreven door studenten van de nationale universiteit van León. De ruïnes van León Viejo omvatten een archeologische site. Een van de oudste Spaanse koloniale nederzettingen in Amerika (1524). Het unieke is bewaard gebleven omdat er geen verdere ontwikkelingen waren. De stad werd uiteindelijk verlaten na een aardbeving in 1610. Toen ik het standbeeld zag van de indiaan die geëxecuteerd werd door de “killerdogs “ deed het me wel iets. En dit allemaal doordat de Spaanse veroveraars de inboorlingen weg wilden. Ze lieten ze dan maar opeten door honden. Brr... Maar ja, de Maya's waren ook niet beter met hun onthoofdingen. Gelukkig zijn die tijden veranderd. En ook daar achtervolgden me de muggen. Ik trok een tak met bladeren af die ik constant op mijn lichaam klopte. Daarna stapten we in een piepklein, verschrikkelijk warm, museum binnen waar wat oude potten, pannen en beeldjes stonden die gevonden zijn op deze plaats. Echt indrukwekkend vond ik het niet. Boni nam me mee naar een zwart strand, vuil, vol afval, maar het zicht was prachtig. Daar lag het Mombachomeer dat ongeveer 75 km groot is. Een prachtig uitzicht op verscheidene vulkanen waaronder de grootste ,de Mombachovulkaan. Op een boomstronk aten we onze lunch op. Boni had voor mij gekookt deze morgen. Rijst met kip en een paar tomaatjes met ui erbij. Dat was allemaal in zijn prijs van 40 $ inbegrepen. Naast mij zat een hond in dracht te bek likken. Ik kon het niet aanzien en zei tegen Boni dat ik niet veel honger had. Ik gaf de rest aan de hond die alles in twee happen opat. Pff, wat had die honger. In het meer was een vrouw de was aan het doen. Ze stond tot aan haar knieën in het water. Daar was een constructie gemaakt met stenen waar de vrouwen de was konden overwrijven. Met een harde borstel schrobde ze de kleren. Ze zweette fel. De man stond op haar handen te zien. Ik vroeg de vrouw in het Spaans of haar man niet meehielp en ze schudde verlegen van: “ Nee, die helpt NOOIT mee. “ De man antwoordde iets maar ik verstond er niet veel van. Ze had ,denk ik, nog 5 manden te wassen. Waarschijnlijk gans haar kleerkast. Allé, een kleerkast hebben ze niet. Ondertussen speelden haar kinderen in het water en in een bootje gevuld met water. Tussen bomen hing de was te drogen. Opnieuw geen enkele toerist te zien. Drie dronken mannen kwamen op het strand en Boni zei dat het beter was dat we nu vertrokken. Je weet maar nooit. We reden terug naar mijn hotel. Onderweg zagen we een paar platgereden Boa Constrictors. Het waren grote exemplaren. Die zou ik niet graag tegenkomen. De bevolking is tevreden waneer er telkens zo een slang doodgereden wordt want de kinderen spelen op die plaatsen en dat is heel gevaarlijk. Plots was de motorband plat. De brommer hield niet goed meer de baan. Door het zand reed hij heel voorzichtig tot in het dorp waar hij de band liet oppompen. Boni was tevreden want de band was niet stuk. Rond 15u30 zette hij me aan mijn hotel af. Ik zou hem nooit meer zien want morgen ga ik naar het strand van Nicaragua, op 30 minuten van de stad Leon. Ik zet mijn reis verder. Ik wil niet meer te lang op één plaats blijven want ik heb al zoveel tijd verloren. Deze morgen kreeg ik een mail van de bank dat ik de kaart eens moet uitproberen in een restaurant of een hotel. Ze willen weten of het de Visakaart is die niet werkt of de samenwerking van Nicaragua met Belgie. Ze gaan me een tweede Visakaart opsturen. Pff, dan met ik opnieuw maanden op één bepaalde plaats blijven! Dat kan toch niet meer zijn. Ik mailde naar mijn nonkel om te vragen of ik via mijn overzeese verzekering iets zou kunnen ondernemen. Ik hoop dat dit op één of andere manier ooit eens in orde komt. Ik nam een lekker douche. Ik was opnieuw pikzwart van de beklimming in het zwarte zand. Mijn vuile was was netjes gewassen. Ik kan opnieuw verder voor een paar maanden. :-) Ik ging me wat vlees kopen aan een kraampje. Rijst met bonen, wat witte kool of zo iets en een lekkere gebakken banaan. Ik had niet zoveel honger en gaf Lucia een groot stuk vlees. Haar plezier kon niet op. Straks maak ik mijn valies, up-load mijn foto's en kruip ik er in. Morgen neem ik eerst een taxi en dan een bus naar de playas. Hasta manana...x
PS: Ik las hier net op FB dat er op Roatan en Honduras een zware storm ,Ernesto, aan het aankomen is . Verschillende mensen zijn al geëvacueerd. Hopelijk loopt het daar goed af. Hebben ze in België daar iets van gezegd op televisie??? Ik ben er net op tijd weg. Ook in Puerto Escondido in Mexico was ik net weg toen ze een orkaantje hadden. :-)
Gisteravond om 23 uur zat Lucia aan mijn deur te miauwen. Ik kon dat baby'tje toch niet buiten laten staan. Ik gaf haar water en blijkbaar had ze verschrikkelijke dorst. Ik vroeg aan de eigenaar of ze nog melk krijgt en hij keek me verwonderd aan. “Een kat krijgt nooit melk, enkel water”, zei hij. Ik ben geen kattenmadam, maar krijgt een kat bij ons geen melk? Of is dat niet goed voor hen? Ik zette ze op mijn bed maar die wilde nog spelen. Ja, een poesje van 1 maand oud. Ze was nog niet moe. Ze hapte door mijn lakens heen telkens in mijn tenen. Op de duur is ze in slaap gevallen of was ik het? :-) Rond 4 uur lag ze in mijn haar. Ze miauwde opnieuw. Ik zette ze op de grond en ja...een plasje en een poepje onder mijn bed. Ik zag ze op de tegels krabben om zogezegd het poepje te bedekken. Grappig dat instinct te zien. Ik zette ze weer op bed en toen mijn gsm afliep om 6u15 lag ze nog diep te slapen. Mijn beet op mijn arm was nog steeds gezwollen maar het is een beet waar ik me niet aan doodkrab. Die sandflies zijn de ergste en jeuken het meest. Dus mama, niet ongerust zijn. Het zijn geen malariamuggen hoor. Iedereen loopt hier met beten rond. Ik ben niet alleen! Ik maakte me klaar en om 7 uur zette ik Lucia op een handdoek in een ligzetel op de koer van het hotel. Zo kon madam verder slapen. Ik liep naar een restaurant, bestelde me vlug 2 eitjes met 2 sneetjes brood. Ondertussen keek ik naar de Olympische Spelen. Brazilië had net gewonnen aan de ringen. Ik zag Boni al staan wachten met zijn moto Suzuki 125. We reden 1 uur naar een lagune. De naam weet ik niet meer. Maar het is een plaats waar geen toeristen komen. En dat vind ik nu net leuk. We parkeerden de moto en daalden diep af. Ai, ai wanneer we diep dalen moet ik straks ook serieus stijgen. :-) Dat zal weer zwaar worden! We kwamen aan een meer met een spectaculair uitzicht op actieve en niet actieve vulkanen. In de vulkaankrater, gevuld met water, namen we een duik. Het was er heel rustig. Vele, gekleurde, grote vlinders, vogels, en de nationale prachtig gekleurde vogel van Nicaragua, de Guardabarranco, en vooral veel mieren en muggen. Het water voelde warm aan. Ik proefde met een vinger en het smaakte niet zout of sulferachtig. Het was proper klaar water. Heerlijk! Ik lag op mijn rug en bekeek de enorme vulkanen. Wanneer er hier nu één zou uitbarsten, heb je pech. Maar dat zou moeten lukken. Dit kunnen er niet veel mensen zeggen dat ze hier gebaad hebben. Men kent deze plek zelfs niet. Dat is het voordeel van met een local een trip te maken. Boni nam zijn rugzak en die zat volledig onder de grote en kleine mieren. Hij moest de zak leegmaken en alle mieren afschudden. Ik dacht dat mijn rugzak ok was. Toen ik hem op mijn rug zwierde werd ik in mijn rug gebeten door tientallen mieren. Ah, wat deden die pijn. Hoe zo een klein beestje je kan pijn doen! Ook mijn rugzak werd leeggemaakt en opgeschud. Ondertussen zaten vele mieren op mijn sandalen en waren mijn voeten overbeten. Ik moest hier weg. Ik kon het niet uithouden. Ik waagde de klim. Opnieuw rustte ik na twintig meter. Pff, wat was dat stijl. In een hitte van 38 graden. Ik kon echter niet te lang blijven staan want ook de muggen attaqueerden mij. Wat moeten ze toch van mij? Boni had niks. Ik zag direct de beten zwellen. Boni lachte met me. Het steile wegje was bedekt met zand en stenen zodat ik regelmatig uitgleed. Boni vroeg of hij me moest dragen. Ik vertik het! Ik zal er geraken. En natuurlijk geraakte ik er. Ik voelde wel nog pijn in mijn dijspieren van de dag ervoor de vulkaan beklommen te hebben. Ik denk dat het morgen nog wat erger zal zijn. We sprongen op de moto. Daarop kon ik wat rusten. Alhoewel we opnieuw in zand reden zodat het achterwiel telkens wegslibte. Ik keek opzij en hield me goed vast. We reden naar leon Viejo waar er ruïnes te zien zijn. Onderweg zag ik nog bouwvalliger huisjes dan de dag er voor. Huisjes bijeengehouden met plastic. Een hudo gemaakt als toilet. Een gat in de grond en een zeil erover. Koken gebeurde met hout. Wat stenen op mekaar en daar takjes en hout bovenop. De mensen leven constant buiten. Vandaag zal ik wel veel honden. Graatmager. Zwangere honden. Honden die net bevallen waren. Ook de paardjes zijn graatmager. Schrijnend. Varkens op de straat, koeien, kippen met hun kroost...In Leon viejo stapten we het park met de ruines binnen. Geen enkele toerist. Je kreeg een gratis gids. Ik nam er een in het Engels maar dat was meer chinees dan Engels. Ik verstond er niks van. Hij kende wel de woorden maar zijn uitspraak was slecht. Ik verstond nog meer in het Spaans. De gids was niet denderend en ik las dan zelf maar de borden met de uitleg. De ruïnes van de oude stad, León Viejo (oud León) maken deel uit van de werelderfgoedlijst van UNESCO. Deze ruïnes kwamen pas in 1967 opnieuw onder de aandacht toen ze werden beschreven door studenten van de nationale universiteit van León. De ruïnes van León Viejo omvatten een archeologische site. Een van de oudste Spaanse koloniale nederzettingen in Amerika (1524). Het unieke is bewaard gebleven omdat er geen verdere ontwikkelingen waren. De stad werd uiteindelijk verlaten na een aardbeving in 1610. Toen ik het standbeeld zag van de indiaan die geëxecuteerd werd door de “killerdogs “ deed het me wel iets. En dit allemaal doordat de Spaanse veroveraars de inboorlingen weg wilden. Ze lieten ze dan maar opeten door honden. Brr... Maar ja, de Maya's waren ook niet beter met hun onthoofdingen. Gelukkig zijn die tijden veranderd. En ook daar achtervolgden me de muggen. Ik trok een tak met bladeren af die ik constant op mijn lichaam klopte. Daarna stapten we in een piepklein, verschrikkelijk warm, museum binnen waar wat oude potten, pannen en beeldjes stonden die gevonden zijn op deze plaats. Echt indrukwekkend vond ik het niet. Boni nam me mee naar een zwart strand, vuil, vol afval, maar het zicht was prachtig. Daar lag het Mombachomeer dat ongeveer 75 km groot is. Een prachtig uitzicht op verscheidene vulkanen waaronder de grootste ,de Mombachovulkaan. Op een boomstronk aten we onze lunch op. Boni had voor mij gekookt deze morgen. Rijst met kip en een paar tomaatjes met ui erbij. Dat was allemaal in zijn prijs van 40 $ inbegrepen. Naast mij zat een hond in dracht te bek likken. Ik kon het niet aanzien en zei tegen Boni dat ik niet veel honger had. Ik gaf de rest aan de hond die alles in twee happen opat. Pff, wat had die honger. In het meer was een vrouw de was aan het doen. Ze stond tot aan haar knieën in het water. Daar was een constructie gemaakt met stenen waar de vrouwen de was konden overwrijven. Met een harde borstel schrobde ze de kleren. Ze zweette fel. De man stond op haar handen te zien. Ik vroeg de vrouw in het Spaans of haar man niet meehielp en ze schudde verlegen van: “ Nee, die helpt NOOIT mee. “ De man antwoordde iets maar ik verstond er niet veel van. Ze had ,denk ik, nog 5 manden te wassen. Waarschijnlijk gans haar kleerkast. Allé, een kleerkast hebben ze niet. Ondertussen speelden haar kinderen in het water en in een bootje gevuld met water. Tussen bomen hing de was te drogen. Opnieuw geen enkele toerist te zien. Drie dronken mannen kwamen op het strand en Boni zei dat het beter was dat we nu vertrokken. Je weet maar nooit. We reden terug naar mijn hotel. Onderweg zagen we een paar platgereden Boa Constrictors. Het waren grote exemplaren. Die zou ik niet graag tegenkomen. De bevolking is tevreden waneer er telkens zo een slang doodgereden wordt want de kinderen spelen op die plaatsen en dat is heel gevaarlijk. Plots was de motorband plat. De brommer hield niet goed meer de baan. Door het zand reed hij heel voorzichtig tot in het dorp waar hij de band liet oppompen. Boni was tevreden want de band was niet stuk. Rond 15u30 zette hij me aan mijn hotel af. Ik zou hem nooit meer zien want morgen ga ik naar het strand van Nicaragua, op 30 minuten van de stad Leon. Ik zet mijn reis verder. Ik wil niet meer te lang op één plaats blijven want ik heb al zoveel tijd verloren. Deze morgen kreeg ik een mail van de bank dat ik de kaart eens moet uitproberen in een restaurant of een hotel. Ze willen weten of het de Visakaart is die niet werkt of de samenwerking van Nicaragua met Belgie. Ze gaan me een tweede Visakaart opsturen. Pff, dan met ik opnieuw maanden op één bepaalde plaats blijven! Dat kan toch niet meer zijn. Ik mailde naar mijn nonkel om te vragen of ik via mijn overzeese verzekering iets zou kunnen ondernemen. Ik hoop dat dit op één of andere manier ooit eens in orde komt. Ik nam een lekker douche. Ik was opnieuw pikzwart van de beklimming in het zwarte zand. Mijn vuile was was netjes gewassen. Ik kan opnieuw verder voor een paar maanden. :-) Ik ging me wat vlees kopen aan een kraampje. Rijst met bonen, wat witte kool of zo iets en een lekkere gebakken banaan. Ik had niet zoveel honger en gaf Lucia een groot stuk vlees. Haar plezier kon niet op. Straks maak ik mijn valies, up-load mijn foto's en kruip ik er in. Morgen neem ik eerst een taxi en dan een bus naar de playas. Hasta manana...x
PS: Ik las hier net op FB dat er op Roatan en Honduras een zware storm ,Ernesto, aan het aankomen is . Verschillende mensen zijn al geëvacueerd. Hopelijk loopt het daar goed af. Hebben ze in België daar iets van gezegd op televisie??? Ik ben er net op tijd weg. Ook in Puerto Escondido in Mexico was ik net weg toen ze een orkaantje hadden. :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
