Dag 9 12 december 2011 Tana naar Antsirabe

Dag 9 12 dec Tana naar Antsirabe
Gisteravond ben ik met Jess gaan eten in een tof restaurantje. We kregen eerst stokbrood met vele kleine gerechtjes geserveerd zoals een mangoslaatje, pindakaas, piment en nog 3 andere waar ik de naam niet van ken. Het was heel lekker. Enkel de piment was heel straf. Mijn tong stond in brand! Ik at eindelijk fois gras op een Zeboesteak. Overheerlijk maar inderdaad is de fois gras niet hetzelfde dan in Belgie. We gingen rond 20u terug naar ons hotel en inderdaad vond ik het maar akelig. Pikdonker en al die mannen die ons aanspraken, vroegen voor een taxi. Ik had een klein handtasje mee en ik stopte het volledig onder mijn tshirt weg voor alle veiligheid. Jess stak haar geld en haar sleutel in haar BH. Iemand duwde tegen me aan maar ik reageerde direct. Had ik toch maar mijn pillamp meegenomen. In de voetpaden zitten er soms putten van 1 meter diep, ik wachtte dus tot er een auto voorbij kwam met zijn koplampen zodat ik kon zien langs waar ik moest lopen. Het was gelukkig maar een paar straten verder. Ik nam afscheid van Jess. Op het terras genoot ik nog van de felle volle maan en het prachtig uitzicht van het hogergelegen Tana met zijn Chateau de la Reine die in 1995 volledig, opzettelijk, afgebrand werd , maar het gewelf nog adembenemend is. Om de foto’s te uploaden is het wel een probleem. Het duurt uren!!!!!! Er was vuurwerk te horen maar spijtig genoeg zaten we net in het restaurant. De eerste klap was zo hard dat Jess eerst dacht dat er een aanslag was. Hi, hi…Ik was in de straat gaan kijken maar de huizen stonden er net voor. Spijtig. Madagascar heeft een regering sinds 2 weken. Dat duurde hier ook al een tijdje! Ik denk 2 jaar of zo.
Ik werd weer al wakker om 5u45. Oef, de foto’s waren eindelijk geupload. Het programma draaide de ganse nacht.
Iemand zei me dat ik nogal veel typfouten zou schrijven. Sorry daarvoor, maar het moet hier vlug gaan he.
Ik ging me wassen en rookte een sigaretje op het balkon met het uitzicht op de stad die ontwaakt. Een straatveger was al druk bezig. Het was opnieuw heel zonnig. Ik merk hier nog niks van het regenseizoen. Het was zalig slapen in een proper hotelletje en de 1e keer zonder klamboe. Ik ga nu postkaartjes gaan kopen en de bank opzoeken. Daarna wacht ik op mijn chauffeur. Hopelijk is het een sympathieke mens. Het parcour wordt het volgende: Tana-Antsirabe-Ambositra-Fianaransoa-Manakara-Ranomafana-Ambaluao-Isalo-Tulear-Ifaty. In Ifaty zou het heel mooi zijn om te duiken. Ik kan hier nog altijd geen weg met de uitspraak van de plaatsnamen. Voor een O zeggen ze OE en soms worden bepaalde letters in het woord weggelaten. Ik nam een stevig ontbijt in het zonnetje, klokken luidden, een hoge cactus reikte tot aan het terras. Ik sprak met een fransman die hier woont. Hij gaf me raad waar ik oudjaar het beste kon vieren. Anakao is een typisch vissersdorpje en daar vieren ze nieuwjaar op het strand. Vanaf Tulear moet ik een uurtje een boot nemen naar het dorp. Ifaty zou te toeristisch zijn. Ja, wat noemen ze hier toeristisch? 6 personen? :) Net naar de bank geweest om te wisselen en ik kreeg daar een heel dik pak biljetten. 2 miljoen! Pff, met mijn rugzak op mijn buik ging ik naar de post. Mensen sleurden aan mijn lijf om vanille te verkopen. Ik kan hier echter niks van souvenirs kopen of de dragers van mijn valies zouden nog wat meer zeuren. :)
De heer Nolavy, de touroperator, kwam eindelijk rond 10u45 in het hotel aan. Het totale bedrag voor 9 dagen was 550€. Hoe ik dit uitrekende kwam ik, met de huidige koers van vandaag, op een bedrag van 1.329.000 Ariary. Ik kwam net terug van de bank zodat ik de exacte koers wist. Hij was er echter niet mee akkoord want hij wilde de koers van het wisselkantoor en niet van de bank want daar kunnen ze zelf geen geld wisselen daar ze geen pasport hebben. Ik moest nog 100.000 Ar opleggen! Na veel discussieren heb ik dan toch betaald maar zei hem dat het niet eerlijk was. Bon, hij stelde mij de privechauffeur Néné voor en we reden weg in een oude Peugot zonder airco. Néné is 42 jaar enhij is wel sympathiek. Filip, zie hier de volgende gegevens die ik heb van Néné in gavl van nood: Donkergroene oude Peugot, tel- nr Néné: 0330585992 Afgesproken in Hotel Chambres Jacaranda in Tana. Kenteken: Telefoonnummer van een andere gids die voor hen ook werkt: Jean-Claude: 0320464481 Hij tankte diesel en ik zag dat hij voor 60 liter 143.000 Ar betaalde wat ik wel veel vind voor Madagascar. Zijn kilometerteller werkte niet en hij reed redelijk snel maar wel goed gecontroleerd door het schitterende landschap. Dat vind ik wel een groot voordeel dat ik nu het landschap veel beter kan zien dan in een taxibrousse. Overal waar ik wil stopt hij. We passeerden zeker 30 politiecontroles! De taxibrousses stoppen dan wat geld tussen hun papieren en daardoor mogen ze zonder problemen doorrijden. Zoals ik al zei is iedereen hier corrupt. Wij moesten geen enkele keer stoppen. Ik zag uitgestrekte rijstvelden die reeds geoogst waren. Een oogst duurt ongeveer 3maanden. Als er water genoeg is zetten ze er onmiddellijk nieuwe rijst op, zo niet planten ze maniok, wortelen, aardappelen of maîs. Néné vertelde over de politiek van hun land. Hij vertelde dat vele chinezen zich hier beginnen te settelen maar hun cultuur niet respecteren en alles willen inpalmen. 2 maanden geleden is hier een Malgasch vermoord door een chinees en dat bracht veel comotie. Hij wist ook alles over onze regering in Belgie. Het was zelfs hij die mij vertelde dat Di Rupo 1e minister geworden is. Klopt dat? De Malagasiers volgen Belgie op hun tv. Ze kennen dus wel ons kleine landje. Zij hebben al van in 2009 geen president meer en hun verliezingen zijn in maart 2012. Ze hopen echt dat ze nu eens een goede president krijgen die wat doet met hun, oh zo slecht beheerde, land. Hij noemde mij al de presidenten die ze gehad hebben met het jaartal maar al die namen zijn wat te ingewikkeld om te vernoemen. :) Hij vertelde mij ook over Don Pedro, waar ik ondertussen wel al over gehoord had, die voor hen hun grote God is. Hij bouwt scholen, klinieken, geeft werkopleidingen etc aan de arme mensen. Hij steekt geen Ariary in zijn zak. Toeristen die dat weten geven hem geld en kleren die hij weggeeft aan de armen. Néné zei dat Don Pedro zou moeten president worden en dat de armoede dan wel zou opgelost geraken. Ik vroeg hem of de schenkingen die wij en andere landen doen die wel echt terecht komen bij de armen maar hij froste zijn wenkbrauwen en schudde nee. Het land is zodanig corrupt dat ze ofwel alles zelf houden ofwel de goederen door verkopen. Ja, in Somaliê gebeurt het ook zo. De geschonken rijst verkopen ze verder. We raasden verder door degroene hoogvlakten richting het Zuid-Westen. Ik werd stil van het mooie landschap. Een bruine rivier die al de modder meesleurt vloeit door de bergen.Madagascar noemen ze Ile Rouge. De aarde en de bakstenen zijn vuurrood. Massa’s zeboes en koeien graasden op de weilanden of liepen over straat al dan niet vergezeld met een boer. De meesten lopen op blote voeten. De koeien trekken de kar. We kwamen aan in het 1e dorpje, Behenjy, de streek van de foie gras. Ik nam een copieus voorgerecht van 3 smaken foie gras met geroosterd stokbrood en een zoete witte wijn à 10.000 Ar . Natuur, met rozijnen en met poivre vert. Delicieux!!!!!!! Veel beter dan de dag ervoor! Néné nam un plat Malgasch, Ravitoto Porc of zo iets. Dat was weer een soort spinazie die gemaakt is met de bladeren van de zoete aardappel, een rijst erbij met varkenvlees. Ik proefde van zijn gerecht en ik vond het lekker en goedkoop natuurlijk. In het restaurant= hotely, zag ik raar maar waar nog 2 vaca’s= blanke toeristen zitten. Zo noemen ze ons hier. :) Ik dronk ranovola. Dat is een warm afkooksel van geroosterde rijst en die krijg je overal gratis. Néné was verwonderd toen ik dat bestelde. Hij dacht niet dat ik de gewoontes hier begin te kennen. Je kunt het warm of fris gekoeld drinken. Hoe dieper we naar het Zuiden gaan hoe meer plaatsen we gaan tegenkomen met als specialiteit fois gras. Mmmmmm, dat komt goed. Het 2e dorpje waar we stopten was Ambatolampy. Dat ligt op 70 km van Tana. Het heeft als specialiteit rivierkreeftjes. Ik vroeg aan een vaca of ze lekker waren en ze zei dat ze klein zijn maar overheerlijk waren. Dat zal voor een volgende keer zijn want ik had net gegeten. Dit dorp is de grootste leverancier van kookpotten voor heel Madagascar, gefabriceerd van recuperatiealuminium, dank zij een systeem van wegwerpgietvormen die gemaakt worden van een plaatselijke unieke zandsoort. Het was leuk om al de spulletjes in alu te zien. Hoe verder we gaan hoe meer ik grote houtskoolzakken te koop zie staan langs de weg. We gaan later het fabriek bekijken. Een hele grote zak kost 8000 AR. Raar dat ze hier met houtskool koken en niet met hout. Het hout zou teveel roken in hun hutjes. We stopten bij een mooi uitzicht en direct stonden er 10 vuile kindjes rond mij: “ Bonbon, manger, manger…” Had ik maar mijn stylo’s mee vanuit Belgie die ik van een oude schoolkameraad, Carmen, gekregen had . Maar daar die teveel wegen gaat Dieter die opsturen naar Ecuador waar ik 3 weken een vast adres ga hebben omdat ik ga werken bij wees- of straatkinderen. Ik had nog een zakje nootjes in mijn rugzak zitten, gaf hen die maar ze schoten zich allemaal tegelijk op dat zakje. Ik trok mijn hand terug en gaf het aan hun mama die alles dan maar moest verdelen. Rond 15u belandden we in het dorp Antsirabe. Dit is de grootste stad na Tan. Ik dacht eerst dat het een dorp was! Ik zag in mijn trotter een kamer voor 15.000 Ar, La Ville D’Eau. Een grote kamer zonder klamboe ,maar toch op het eerste gezicht zonder kakkerlakken, 2 gezamelijke grote badkamers met toilet. Maar daar ik hier toch alleen ben is dat weer een privebadkamer. Nee, ik zou liegen, ik zag hier net een blanke man die zich in de andere badkamer ging douchen. Néné ging bij hem thuis slapen. We spraken af morgen om 9u . Ik deed een uurtje een dutje. Ik was weer al vroeg op he. Daarna slenterde ik wat door het dorp met zijn honderde pousse pousse’s. Dat zijn mannen op blote voeten die je vervoeren in een karretje. De cyclo pousse pousse’s zijn die met de fiets. Ochere, ik vind het bijna een slavernij! Néné zei me dat ze een bepaalde techniek hebben. Ja, dat zal wel, maar een goeie conditie moeten ze ook hebben en dat in een felle zon! Bedelende mensen hingen rond mij en liepen overal met me mee zij aan zij. Schreeuwende mannen: “ Madame, pousse pousse?” Ik kocht een grote ronde pistolet, een warme gefriteerde banaan, een half kaasje met poivre vert, één derde “goei” boter ( ze snijden dan een gans pak in stukken ) , dronk een zelfgemaakte overheerlijke yoghourt, kocht 1 grote rijpe mango en 1 kleine rode mango wat een andere soort zou zijn en die ik wel eens proeven. Ik kocht ook een houten taxi-brousse als souvenir. Dat is hier hun art. De venter begon aan 8000 Ar en ik bleef staan kijken hoeveel de inwoners betaalden. Ik zag een briefje van 1000 Ar en ik lachtte naar de venter: “ Ah, je wil me liggen hebben he?” Ze proberen natuurlijk bij de vaca’s om veel meer te vragen. Maar ik begin het te kennen hoor. Voor dat kaasje had ik eerst aan een voorbijganger gevraagd wat dat kost. Zo kon ik onderhandelen. Op de terugweg hingen tientallen kinderen rond mij. Zô zwart dat ze waren en ze roken echt vies! Één kindje zocht de luizen in het haar van de ander. In een winkeltje vroeg ik aan de verkoper of ik wat snoep kon kopen voor de kindjes. Ik had ong.6 pakjes snoep. Ik zei hen dat ze moesten delen maar zo rap als de wind deelden ze niet en liepen ze weg. Er hingen er dus nog een 5tal rond mij te zagen. Ja, ik kan niet voor iedereen iets kopen he. De kinderen tussen 8 en 15 jaar die naar school gaan moeten soms tot 5km stappen. Daardoor gaat niet iedereen naar school en hangen ze op straat rond. Kindjes van 6 jaar dragen hun babyzusje of broertje onder de arm. Echt erg! Ik douchte mij met heel koud water, brrrr…Het is nu 20u. Ik ga mijn postkaartjes schrijven en plak de zegels niet met mijn tong. Ik kreeg een email van tante Hilda waar een persoon een lelijke parasiet kreeg op de tong door vuile zegels! Daarna bekijk ik een film op pc. Dat miste Jess wel gedurende haar 9 weken trektocht. Ja, dat is een luxe die ik mee heb dank zij mijn zoon. En ja Mike, ik zal mijn tekst nog eens herlezen zodat er niet teveel typfouten in staan. :) Tot morgen allemaal, weer voor een nieuw avontuur. xxx