Dag 3 5 dec. Salta - Cafayate

Dag 3 5 dec. Salta – Cafayate
Mijn mama zei dat er een blog is waar heel veel fouten in staan. Ik zoek dit vandaag op. Schrijven in jeep en bus is niet evident. Waarschijnlijk heb ik die bepaalde blog niet nagekeken en zo verstuurd. Sorry daarvoor, ik verbeter het later.
Om 5u30 stond ik als eerste op en ging me verfrissen. We kregen een ontbijt van cornflakes en een tas thee. Ik checkte vlug mijn e-mails en confirmeerde een hotel in Iguazu, watervallen. De eigenaar van het hotel belde een taxi aan 8 P en om 6u45 stonden we reeds klaar aan het busstation. We zaten opnieuw vooraan waar we een beter uitzicht hebben. Ik zat eens aan het venstertje en nu ging toch die zetel wel niet achteruit zeker! :-( Na een half uur had ik reeds zeer in mijn rug van zo recht te zitten. Ik pruttelde tegen de chauffeur maar die kon er niets aan doen. De bus zat echter vol zodat ik me niet op een ander plaats kon zetten. Spijtig. Ik zal het vier uur moeten volhouden. Ik denk dat ik pas vandaag mijn blog zal klaar hebben. Nu moet ik die nog eventjes nalezen en fouten verbeteren want typen in een jeep of bus is niet gemakkelijk. Anje slaapt naast mij. Bijna iedereen slaapt. Enkel ik zit te werken.:-) Zo recht op kan ik toch niet slapen en de chauffeur heeft blijkbaar geen film opgezet. :-( De reis van Anje begint te korten. We zijn reeds 5 december. Ze is bezig aan haar laatste week. Wat is de tijd vlug verlopen. Tot hier toe hebben we het toch al leuk gehad. Nog een weekje en dan is het voorbij. Dan sta ik er weer alleen voor en trek ik verder. Waarschijnlijk ga ik naar Paraguay. Ik bezie het nog. Tot straks bij aankomst in het spectaculaire Cafayate. Ik probeer die naam te onthouden door te denken aan het Ninofs woord “ Cafésjat”. Hi hi... Het dorre landschap veranderde langzaam naar gigantische wijngaarden in de Calchaqui vallei. Na vier uurtjes arriveerden we in Cafayate. Aan de bushalte leurde men met adresjes van hostels. We stapten eerst naar hostal El Balcon maar Anje vond de kamer wat te benauwd. We hadden nog een adresje van Hotel International Route 40. Ik trok en sleurde mijn valies over de oneffen weg. Soms beton, soms zand. Het was heet en ik zweette verschrikkelijk. Dit hotel stond ons aan. Een kamer op het eerste verdiep met een algemeen balkon met een uitzicht op de helft van bergen. Een immens groot dubbel bed en een eenpersoonsbed. Ik eiste eens het grote bed op. We hadden ook een grote badkamer met, deze keer, een deftige aparte douche. Er was een open binnenkoer waar het ontbijt plaats had. Je kon je in de keuken een tasje thee zetten. Een hangventilator probeerde de kamer tevergeefs te verluchten. 150 P = 30 $= ong. 25 € voor ons tweetjes. Dat viel nog mee. Ik was wat moe door te recht te zitten in de bus. Had ik alleen geweest, ik zou eerst wat gerust hebben. Mijn keelpijn was over. Aan de receptie boekten we een tour naar Quebrada de las Conchas om 14u30. We douchten ons eerst om wat af te koelen. We hadden nog een dik uur de tijd om vlug in het dorpje iets te gaan eten. Zoals alle dorpjes had je een park in het midden met een kerkje. Daar rond restaurantjes en winkeltjes. Opnieuw leuke winkeltjes met handcraft spulletjes. Hier zag ik meer lederen en rieten dingen. Alles was ietsje duurder dan voorheen. Op een terras namen we, deze keer in de schaduw, een empanada aan 4 P = ong. 0,60 €. Ik nam er twee, Anje drie, ook eentje met Quinoa wilde ze proeven. We kamen net op tijd aan in ons hotel. Een minivan pikte ons op. Er was ook een mama en haar zoon Jules, 14 jaar, en twee Duitsers die geen woord zeiden maar dat zijn we van Duitsers gewoon. Die zijn niet de aangenaamste mensen om mee te reizen. De mama Chantal reist 6 maanden met haar zoon in Zuid Amerika. Amaai, chapeau. Jules moet elke week via computer zijn huiswerk doormailen naar zijn school in La Reunion. Ik vertelde hen in geuren en kleuren over Madagaskar, dat naast La Reunion ligt. Ze was content dat ook ik Madagaskar prachtig vond want ook Chantal vind het daar super. Ook Jules is een fervente hondenliefhebber. Hij streelt wel elke hond in de straat wat zijn mama niet leuk vind. De honden zitten vol ziekten en vlooien. Maar Jules lapt dat aan zijn laars. Ook hij heeft een site over straathonden, net zoals ik een pagina heb op facebook met: “Homeless dogs in the world.” Misschien studeert hij verder voor veearts wat ik een subliem idee vond. We maakten zeven stops aan rode rotsformaties. De eerste stop was Garganta del Diablo. Daar beklommen we steile glibberige rotsen tussen kloven en spleten. Straks daarvan afkomen zal moeilijker zijn! :-) De gids gaf ons echter een hand, steunde onze voeten en zo rezen we de rotsen af. Daarna in het amfitheater was de akoestiek verwonderlijk. Een meisje zong er een lied en het klonk zalig. Aan een kraampje kocht Anje een paar kettinkjes. De minivan wachtte ons reeds op. Ja, dat zijn vrouwen he. Wanneer ze een winkel zien, kunnen ze het niet laten... Verderop een kikker in een rotsformatie = El Sapo. Het panoramische uitzicht veranderde van kleur naargelang waar we stonden en naargelang de zon schitterde op de gekleurde rotsen. Het leek onecht. Alsof iemand er vormen uit gebeeldhouwd had. Wat is de natuur toch mooi! Daarna stopten we aan El Obelisco, verderop een soort Paleis in rotsen. We moesten onze schoenen uitdoen en door ondiep water stapten we naar de overkant en stonden we, als het ware, in het kasteel langs vuurrode rotsen. Chantal en Jules stapten zoals aapjes op hun blote voeten. Ik, met mijn poezelige voetjes, stapte langzaam over de steentjes en takjes met pinnetjes. Zij zijn dit gewoon in La Reunion. Daar stappen ze dagelijks op hun blote voeten. Ja, wat wil je als het daar altijd zonnig is. Ik zou ook wel in zo'n land willen wonen waar de zon altijd schijnt. Plots trapte ik in een doorn van een takje. Mankend stapte ik naar de gids. De plank van mijn voet bloedde. De gids kneep de doorn uit mijn voet. Daarna ging het beter. We zeiden de geitjes, de vele cactussen en het prachtige landschap vaarwel en reden terug naar het hotel. Ik had heel erg gezweet. Ik vond het vandaag verschrikkelijk warm! Misschien maar 30 graden maar het voelde heter aan. Chantal en Jules slapen in El Hospedaje, ook aan 150 P zoals ons, maar ze hebben er een groot zwembad bij. Dat leek ons een goed idee om morgen naartoe te gaan bij zo'n warm weder. We maakten ons klaar en na vele restaurants gezien te hebben en de prijzen bekeken te hebben, zetten we ons op een terras. Ik wilde weer eens een steak eten. Ik nam een steak champignon met frietjes. Je moet hier echter alles apart betalen, sla en frieten. 16 P = 2,5 € voor wat slechte frieten. :-( Bon, mijn vlees was goed gebakken, mals en lekker van smaak. Maar de “pakjeschampignons “trokken op niks. Anje haar vlees was ook lekker maar ze haalde het spiegelei eraf en haar frieten kon ze niet opeten. We kregen eerst wat hard stokbrood met een salsasausje. Het brood was zodanig hard en slecht dat ik alles aan straathonden gaf. Toen we de rekening kregen zag ik dat ook het brood moest bijbetaald worden, tenzij je er niet aan komt. Het was maar 7 P = 1,5 € maar ik vind dat toch raar dat ze je dat geven bij de wijn en je het daarna moet betalen. Bon, de honden vonden het lekker. Op een bepaal moment had ik vier honden rond mijn tafel en de eigenares spoot met water op de honden en haastig liepen ze weg. Naar het schijnt hebben al die honden een baasje maar niemand ziet naar ze om. Ze mogen tot laat in de straten lopen. En waar slapen die dan 's nachts? Grote honden bespringen kleine honden. Een echte kakofonie. ;-) Rond 23 uur liepen we naar ons hotel. Het was te warm in de kamer en ondanks er muggen zijn, zetten we toch de ramen open. Mama had me een heel straf muggenprodukt meegegeven. Ik bespoot me en zat nog een uurtje op het terras te genieten van de zwoele avond. Anje was met haar kleren in slaap gevallen op het bed en reclameerde in haar slaap wanneer ik een uurtje later het licht aandeed. :-) Zonder laken en schaars gekleed viel ik in een diepe slaap.