Dag 6 29 nov.

Dag 6 29 nov.
Anje schudde me wakker. Mijn gsm liep reeds af vanaf 4u15. Iedereen was wakker behalve ik. :-) Hoe komt het dat ik die wekker niet hoorde?! Ik moest me haasten om gereed te geraken. Ik vind dat niet leuk. Normaal ben ik altijd vroeg en als eerste wakker zodat ik me rustig kan klaarmaken. Nu niet. :-( Om 5 uur reden we op de Salar=de grote zoutvlakte. De zonsopgang was adembenemend. Net of de zon op sneeuw scheen. Kringen in het zout. De zon kleurde de maan rood. Ook de bergen hadden een schitterend kleurenpalet. Ik kreeg er niet genoeg van. Dit is voor mij zo mooi. Ook net “het einde van de wereld “ zoals ze zeggen van Punta Arenas in het Zuiden van Chili. We reden naar Fish Island = Isla de Pescado = Incahuasi, 30 Bol. ingang. Dit is een niet – actieve vulkaan in de vorm van een vis. We klommen omhoog tussen vele grote cactussen van duizende jaren oud. De cactussen heten K'Eru Culumbral. Zo'n landschap had ik nog nooit gezien in mijn leven en opnieuw had ik weer een “wow- effect”. We naderden twee dikke lama's van dichtbij. Bergen, uitgestrekte zoutvlaktes, cactussen. Op het hoogste punt kon je een offer leggen van cocabladeren, geld, sigaretten enz. De cactussen droegen witte bloeiende bloemen. Gekleurde vogeltjes zaten op de pinnen. Beneden aan de jeep namen we een ontbijt. Gisteravond had Karina nog bananencake gebakken wat ons goed smaakte. Een lekkere warme thee erbij. Ik was opgestaan met hevige keelpijn en soms verloor ik mijn stem. Anje haar buik was ook nog niet in orde. Maar de hoofdpijn was toch al gedaan. Karina kocht ons een bord soep met de befaamde Quinoagranen. Dit deed goed aan mijn keel. Ik vind dat het op vermicelli gelijkt maar Anje zegt dat het veel gezonder is en vol eiwitten zit. We namen op het ijs, eh zout, “special effect pictures.” Ik zag hoe de twee lama's gevoed werden. We kwamen aan een zouthotel dat illegaal gebouwd is. Zo maar midden op de Salarvlaktes. Lonely Planet promoot dit daardoor niet maar toch zijn we binnen gegaan. Indien je aan de ingang een postkaartje of een snoepje kocht mocht je het hotel binnen. Gebeeldhouwde zouten beelden. Tafels en stoelen in zout. Het hotel is wel gesloten. Daarna namen Anje en ik wat speciale foto's op de grote zoutvlakte van 12000 km². Een kruisje stond in het midden van de zoutvlakte. Een jeep reed er te snel, kantelde en tolde. De chauffeur is dood. Ook wat verderop zijn twee jeeps frontaal op mekaar gebotst en zijn alle toeristen gestorven. Hoe kun je nu op zo'n grote vlakte een accident hebben???? Hoopjes zout, vrachtwagens schepten het zout op. Dit wordt geëxporteerd naar China. In het dorpje Colchani kocht Anje wat souvenirs aan kraampjes. De jeep nam benzine die spotgoedkoop is. 1 liter = 3,740 Bol = 0,37 €!!! Raar dat ze in dorpjes aan een huis beginnen en dit nooit afmaken. Enkel de onderste verdieping. Er lag veel afval rond de dorpen, vooral tonnen plastiek. Toen kwamen we aan het Cementerio del Tren. Het lag er vol afval van plastikzakken en plastic flessen. Verschrikkelijk! Hier vinden ze plastic geen probleem. In een supermercado krijg je voor bijna elk item een plastic zakje. Waar gaat dit eindigen?! Veel was er niet te zien buiten heel, oude kapotte treinen. We kwamen in de bewoonde wereld terug. Uyuni. Het was nog maar 11 uur en normaal eindigde de tour om 13 uur. Ja, de chauffeur wilde waarschijnlijk bij zijn vrouw en baby zijn zeker? We kregen nog een lunch in een hostal. We namen afscheid van mekaar. Anje en ik gingen op zoek naar trein, bus, vliegtuig of jeep om naar San Pedro de Atacama in Chili te gaan. Bussen reden echter maar twee dagen later en in zo'n stinkende stad wilden we niet blijven. Het rook er naar hondenpis. Tenslotte boekten we een jeep die ons voor 400 bol = 40 $ naar daar wilde voeren in twee dagen. Om 17 uur vertrekt de jeep. We verstuurden postkaartjes. Mijn keel deed nog meer pijn. Ik had het koud, dan warm. Ik had overal spierpijn. In een apotheek kreeg ik een soort Brufen en oogdruppeltjes daar ik groene slijmpjes had en mijn ogen rood waren. Zou dit toch opnieuw door die zwaveldampen komen of was het enkel een verkoudheid door de tocht en kou en dan weer warm? Er was net een “feria” aan de gang, een grote goedkope markt. We kochten wat spulletjes en ik vond een simpel verzilverd lepeltje met een lama op. Ik kocht ook een potje slangenvet dat zou goed zijn om mijn borstkas en keel in te wrijven. Je zag de dode slang in een grote pot liggen tussen veel vet. Om 17 uur zei de mevrouw van het agentschap van de jeep dat de jeep maar om 20 uur zou vertrekken. Oh nee, moeten we hier nog zo lang rondlopen?! We zagen andere toeristen die we tijdens onze vierdaagse telkens tegenkwamen. Dat was leuk. Iedereen ging zijn eigen weg. Velen naar La Paz in Peru. Wij gaan naar Chili. We aten een pizza Hawaï aan 35 Bol = 3,5 €. In sommige landen betaalde ik voor een stukje pizza wel 15 $! Anje haar buik was nog steeds ontregeld. Ze niest ook veel en haar neus is reeds wat geïrriteerd. We vonden dat alle Bolivianen onvriendelijk waren. Net of ze van geen toeristen moeten hebben. Enkel wanneer je iets koopt zijn ze vriendelijk. Raar. Om 19 uur liepen we reeds rond de office. Plots kwam de mevrouw van het agentschap roepend naar ons toe. De jeep was er al van 19 uur! Ja, daar konden wij niet aan doen he. De onvriendelijke chauffeur met zijn vrouw en twee kinderen zaten vooraan. Wij met ons tweetjes achteraan. Ze hadden ons eerst gezegd dat we met 6 personen zouden zijn, daarna met vier maar tenslotte maar met ons tweeën. Mijn valies werd deze keer niet op het dak gezwierd maar achteraan op de bank gezet. Je ziet al weer niet meer dat het een nieuwe valies is. Ze zit volledig onder het stof. We probeerden wat te slapen in de jeep. Rond 22u20 kwamen we aan in Villa del Mar waar we 7 bedden hadden en een shared bathroom. We kregen geen eten meer. Nochtans had die mevrouw ons gezegd dat we eten in de jeep zouden krijgen. :-( Om 4u30 stond mijn gsm. Ik vroeg me af hoe het met mijn hondjes zou afgelopen zijn. We vielen als een blok in slaap. x