Dag 15 11 nov. Punta Arenas

Dag 15 11 nov. Punta Arenas
Om 9uur werd ik wakker en ging ontbijten. Daarna nam ik een collectivo tot aan het indrukwekkende kerkhof verscholen achter hoge cipressen aan de Avenida Manuel Bulnes. De taxi kostte op zondag ietsje meer; 400 P iplv 350 P. De stad lag er opnieuw verlaten bij. Waar zitten al die mensen op zondag? Het plaatselijke kerkhof (Cementerio Municipal “Sara Braun” uit 1894) vond ik een merkwaardig museum , met plattegrond en
databank van de dode mensen zelfs op computer. Het terrein was een oase van rust ingedeeld in lanen omzoomd met zorgvuldig
bijgeknipte cipressenbomen, met daarbij een infobord met de namen van dode VIPs. De meeste levende mensen hier waren toeristen. :-) Enkele oude dames met veelkleurige gieters, een sigaret rokend op het graf van hun geliefden. Een paar straathonden liepen er ook triestig bij. Ronddraaiende felgekleurde windmolentjes op de graven. Een graf in fushia geverfd. Kitscherige popjes stonden fier in de protserige, bovengrondse familiegraven op de daarvoor voorziene schapjes. Grote kruis- en Jezusbeelden overweldigden alles. Sommige mausolea zaten vol, anderen hadden nog plaats. De mensen zijn hier met aanzien opgeborgen. Van sommigen was de kist gewoon zichtbaar door de glazen toegangsdeur tot de 'kamer'. Boven de deur de naam van de families. Opvallend veel Joegoslavische (Kroatische) namen eindigend op 'ic', maar ook andere nationaliteiten, pioniers, wolbarons die in de regio met schapen kweken hun fortuin hebben gemaakt. Ik zag er een monument voor de Onbekende Indiaan (Indio Desconocido). De graftombe met het bronzen beeld (1969) is een bedevaartsoord, met talrijke gunst- en dankplaatjes, ex-voto's als
dankbetuigingen voor 'bewezen diensten' (mirakels). Bizar. In een grafmonument opgedragen aan “Von Spee” werden kanonskogelhulzen verwerkt. Het is in november 1925 opgericht ter nagedachtenis van 1.871 Duitse matrozen die tijdens de wereldoorlog in december 1914 tijdens een zeeslag tegen de
Britten, rond de Islas Malvinas (Falkland Islands) het leven lieten. Onder hen ook de Duitse admiraal Graf Maximilian Johannes Maria Hubert von Spee (1861-1914) en twee zonen. In een ander gedenkteken (1949) met ongebruikelijke funeraire materialen, was een compleet scheepsanker verankerd. Opgedragen aan ene Adolf Amandus Andresen (1872-1940), een Noorse walvisvaarder en 1906-1913 Antarctica-pionier, die zich 1894 in Punta Arenas vestigde. Zijn wederhelft María Betsie Rasmussen zou de
eerste vrouw zijn geweest die voet zette op het Zesde Continent.
Er is een Antarctisch eiland naar hem genoemd : Isla Andresen.
Verder een Britse gedenksteen boven het verplaatste massagraf van de omgekomen bemanning (143 van de 155 opvarenden) van 'H.M.S. Doterel', een 52 m lang Brits stoomschip dat op 26 april 1881 per abuis de lucht in vloog toen het voor anker lag bij
Sandy Point - de letterlijke Engelse naam voor 'Punta Arenas'. De ontploffing werd veroorzaakt door dampen die waren aangestoken door een lantaarn. De explosieve dampen waren vrijgekomen nadat benedendeks een grote pot met een droogversneller voor verf (xerotine) was lekgeslagen. In een grafzerk-met-uitstalraam waren speeltjes, een knuffelkonijn, en speelgoedautootjes, samen met de foto van het knaapje dat
er lag begraven, achter glas tentoongesteld. Aandoenlijk. Er is duidelijk plaatsgebrek voor nieuwkomers, want ik vond slechts enkele bijzettingen van recente datum, in een lelijke uniforme nissenmuur met verdiepingen. Genoeg akelige dingen gezien. Ik stapte door het lelijke park. Een stukje groen tussen een grote boulevard. Vele grote straathonden deden een dutje. Aan een monument van een schapenherder met zijn schaapjes nam ik wat foto's met BB. Daarna stapte in een kerk binnen, Santuario Marîa Auxiliadora. Een grote mooie kerk waar geen kat te zien was. Ik bewonderde de vele open glazen kisten met Maria- en Jezusbeelden. Grote luchters. Vele bloemen. Achtergrondmuziek speelde zacht. Verschillende portaaltjes om te bidden. Ik deed een gebedje omdat mijn wereldreis na één jaar reeds goed verlopen was. In een kleiner portaaltje stapte ik binnen en zag een half open kist staan. Bloemen er rond. Ik keek in de kist en vond het beeld prima nagemaakt, precies echt. Toen ik beter keek zag ik dat het een dode man was die hier opgebaard lag. Ik verschoot me een ongeluk! Dit is maar pas de tweede keer in mijn leven dat ik een lijk zag en ik was er niet goed van. Toen ik ongeveer 17 jaar was zag ik voor de eerste keer mijn peter Jules en dat beeld is me nog altijd bijgebleven. En nu zag ik deze vreemde dode man. Ik was gans alleen in die grote kerk. Zijn oogjes waren lichtjes open en bezagen me als het ware om te zeggen: “Wat doe jij in Godsnaam hier?” Ja, het was waar. Wat deed ik hier? Ik had dit recht niet maar was er toevallig binnen geraakt omdat de deur wagenwijd openstond. Ik rende de kerk uit en probeerde me het beeld te verbannen uit mijn hoofd. Ik ben daar allemaal veel te gevoelig voor! Niks voor mij. Ik hoop dat ik er niet van droom. In mijn slaap zie ik ook nog altijd die schreeuwende mensen op het dak rond die brand. Ik mag er niet aan denken. Ik stapte haastig in een taxi. Toen ik in de taxi zat dacht ik eraan dat ik vergeten was van naar het museum te gaan naast de kerk. Ik was zodanig aangedaan dat ik dit gewoon vergat. Ik keerde niet meer terug maar waaide wat uit op het Plaza Benjamín Muñoz Gamero. Mijn blik kruiste een bombastisch monument ( door Guillermo Córdova Maza (1869-1936) in 1921 ingehuldigd) dat de 400-ste verjaardag (1520) van de passage door de naar Magellaan genoemde waterweg moest herdenken. Onder de trotse Ferdinand Magellaan rustten inheemsen – een Selk'nam die Vuurland, en een Tehuelche-indiaan die Patagonië symboliseren. Een koperen voet. Indien je hier op wrijft betekent dit dat je ooit naar Punta Arenas gaat terugkeren. Eh, daar ben ik nog niet zo zeker van! BB misschien?! :-) Dit afgewreven beeld deed me denken aan het beeld op de Grote Plaats in Brussel. Ik kwam eens een toerist tegen die me zei dat La Grande Place van Brussel de mooiste plaza was dat hij in zijn leven al gezien had. Dat deed plezier. Ik dacht erover na of hij gelijk had. Inderdaad kent een mens soms beter een ander vreemd land dan zijn eigen land. Wanneer ik terug ben heb ik me voorgenomen om ook België eens deftig te bezoeken. Ik zou dan een city tour kunnen doen in Brussel stad en al onze prachtige gebouwen met andere ogen bezien. Al die studiereizen in België dateren van mijn schoolperiode. :-) Ik heb op FB gelezen dat ze geen kerstboom gaan zetten op de Grote Markt omdat dit te Christelijk oogt. Is dit waar? Ik wandelde verder tot aan de Oceaan, het immense Casino hotel Dreams. Ik had honger. Ik zag een paar te deftige restaurants. Ik nam mijn lonely planet en zocht naar een economischer restaurant. “Lomit's”, daar at ik een groot rond broodje met gesmolten kaas en vlees. Dit wordt gebakken op een open vuur in het restaurant. Waarschijnlijk is dit de specialiteit want ik at dit al voor de derde maal in Chili. Maar het smaakte. Ik vroeg een doggybag voor de rest van het lekkere broodje. In de dode stad zag ik zeker 10 banken. Er zijn hier heel veel apothekers en banken. Niet te doen! Op elke hoek van de straat. In mijn hotel werkte ik aan mijn foto's, skypte, chatte, deed opzoekingen enz. Ik boekte een hotel in Santiago en één in Buenos Aires. Ik liep naar de receptie om te vragen of ze de verwarming wilden opzetten. Ik had het veel te koud. Tot morgen .