Dag 4 28 juni El Salvador Suchitoto paardrijden

Dag 4 28 juni El salvador Suchitoto ( paardrijden )
Gisteravond was ik eventjes verschoten toen ik plots iets over de muur zag kruipen. Oef, het was een grote salamander. Ik laat die zeker zitten want die eet al de muggen op. Om 7u30 stond ik op, waste me op de koer,maakte mijn valies want ik ga naar een ander hotel. Om 8u15 nam ik een ontbijt in mijn hotel. De baas Robert voerde me weg naar een plaats waar het paardrijden begon. Aan het ontbijt zag ik het duitse fietskoppel. Mario was mijn gids en in het spaans. Zogezegd goed om mijn spaans te leren. Maar de mensen spreken zodanig vlug en binnensmonds ddt ik er niet veel van versta. Ik had het kleine paardje Julia. Ik was de enige toerist. We stapten door bossen, velden en in de bergen. Naar de Cerrobergen. Ik hield direct van mijn paardje. Met één hand bereed ik het paard. Wel in stap want de wegen waren heel steil of vol met stenen en boomstronken. De gids viel zelfs van zijn paard toen het paardje struikelde over dikke keien :) Ik had medelijden met het paard. Mario was niet van de lichtste en zijn paardje was, oh zo klein en mager. Mario stapte een paar keer af en liep vôôr zijn paard. De paarden zweettten heel erg. Op gegeven momenten waren de hellingen zo steil en hobbelig dat ik mijn gewicht goed naar voor leunde. De paardjes verstuikten hun voeten, gleden soms uit. Erg eigenlijk. Ik klopte verschillende malen op de hals van Julia om haar aan te moedigen. Wanneer de paarden mals vers gras zagen, aten ze gulzig. Ze waren precies uitgehongerd. Normaal mag je een paard met bit niet laten eten maar deze hadden enkel een koord rond zijn mond zodat het niet deerde. Ik liet hem goed eten. :) Wie weet hoe weinig eten ze hier wel krijgen?! Soms moest ik me volledig plat leggen op mijn paard om takken te vermijden. Verschillende insecten vlogen rond me. Ik voelde een hinder in mijn oog. Het was net of ik gebeten was door iets. Ook mijn hals zwelde op een paar plaatsen op. Een soort duizendpoot zat in mijn decolleté. Die beestjes zitten in de bladeren waartegen ik soms schuurde. Eenmaal diep in de bossen toonde de gids kampen van de soldaten. De oorlog duurde 12 jaar. Ik zag loopgraven in zigzag, een hospitaal ( ttz een plaats waar ze de gewonden op takken en bladeren legden, holen waar ze zich met ongeveer 15 personen konden verstoppen en een tunnel van 11 km lang tot aan het dorp. Ja, ze hadden 12 jaar tijd om die tunnel te graven he. Er zaten ongeveer 500 soldaten op deze plaats in het bos. Maar dan 85.000 mensen zijn er gesneuveld. Waarschijnlijk zijn het er meer zei Mario want ze konden de tel niet bijhouden. Ook de vrouw waar ik gisteren pupusa’s at heeft gans haar familie verloren. Ik zag overblijfselen van huizen waar de families dood waren. Graven met kruisjes erop. Legerschoenen aan de bomen. Ook kinderschoenen. Oude koffiepotten , blikken etenswaar, stukken tentzeil en medicijnflesjes. Ik beeldde me de koude oorlog in. Ik besefte niet goed dat hier zware bombardementen geweest waren. Een overblijfsel van een school die platgelegd was door bommenwerpers. Wat verder zag ik een versleten bommendetector. Na de oorlog hebben ze alle mijnen verwijderd. In al die jaren na de oorlog zijn er maar een paar incidenten meer geweest waar kinderen op een niet getecteerde mijn stapten. Hij zei dat in Afghanistan het nog regelmatig gebeurt. Daar zijn alle mijnen niet ontruimd. Het leven gaat verder. De oorlog is voorbij. Men betrouwt opnieuw iedereen. Ook een diepe stenen put waar ze “indigo” maakten, wasten en droogden is gebombardeerd. Nu woont er niemand meer in het dichte bos. In het bos genoot ik van de duizende vlinders. In alle kleuren. Ze schitterden in de hete felle zon. Er waren prachtige grote blauwe vlinders. Ik zag niet zoveel vogels hier. Toch zag ik de nationale vogel met zijn blauwe mooie staart. Ik ben zijn naam vergeten. Tientallen arenden. Zij zijn beschermd daar ze het land opkuisen. Op de achtergrond zag ik de vulkaan Guazapa. Vele lange lianen. Massa’s maîsvelden en bonenvelden. Ook vele mangobomen. De paardjes bukten zich onmiddellijk om een sappige mango te eten. Ik hoorde Julia kauwen op de pit. Telkens we gras tegenkwamen rukte Julia de teugels uit mijn handen en bukte zich. Ik noemde het “ sus postres “ = hun desserts. Ik herkende op de duur welke grassen ze het liefst hadden. Ik zag de benen van Mario’s paard soms bibberen en telkens naar binnen slaan. Dat paardje liep niet al te gezond vond ik. Zielig. Mario vroeg of ik de korte toer wilde doen of de lange. Neem maar de lange antwoordde ik. Het was dezelfde prijs. :) En ik hou van paardrijden. We stopten eens bij een “mirador” die ze gebouwd hadden voor de toeristen. Daar had je een adembenemend uitzicht over de stad, het meer en de bergen. Na vier uur wandelen, moest ik me al eens rechtzetten uit mijn zadel want ik voelde mijn poep niet meer! Ook mijn knieên deden pijn alsook mijn voeten. Ik ben zodanig gewoon van bij het paardrijden je voeten goed naar binnen te draaien dat ik het niet meer kon verdragen. Ja, zolang geleden en dan 4,5 uur op een paard zitten is niet alles! Ik hoop dat ik morgen nog kan stappen. :) We passeerden een paar andere paarden. Mannen met hakmessen en besproeiîngsapparatuur. Een pick-up vol met kleine papayaplantjes . Er was nog slechts één man die ver in het bos woonde. Hij cultiveerde fruit en groenten. Je moet er ook zin in hebben om eenzaam daar te wonen. Het was er wel prachtig! Maar om gans je leven daar te wonen?? Na het einde van de leuke trip, stapte ik voorzichtig van mijn paard. Mijn benen stonden nog steeds in U-vorm. Ai, ai. Mario lachte met me. Ik bedankte hem en betaalde hem 25 $. Ik wachtte op de bus en begon te praten met een man. Hij vertelde dat zijn zoon van 21 jaar in oktober door het hoofd geschoten is door een bende, gewoonweg op de straat. Dit gebeurde wel in Santa Anna en niet hier. Hier is het veilig. Hij ging zijn zoon aangeven en vier dagen nadien zei de politie aan de man kortweg: “ Ah ja, uw zoon is dood” . Zonder emotie. De man kon niks goeds van El Salvador vertellen. Voor de toeristen die naar hier komen is het het aardsparadijs en men doet veel voor de toeristen maar de bevolking wordt links gelaten. Men doet niks voor hen. De man zou willen naar America verhuizen. Hij kan illegaal, voor 7000 $, het land verlaten maar hij heeft natuurlijk dat geld niet. Er is geen werk voor hen hier. Hij was hopeloos en ik had echt medelijden met hem. Er is geen toekomst. Hij wilde vluchten naar een normaal en groot land. Ik kon hem niet helpen… Ik versta nu pas goed wanneer er een lading illegalen in een land aankomen. Ze zijn zô wanhopig dat dat hun laatste kans is. Wat hebben wij het toch goed in ons kleine landje!!!!!!!!! En toch klagen we over alles!! Je beseft dat maar pas wanneer je zoveel armoede en miserie ziet. We stapten op de bus. Ik betaalde 0,45 $ tot in het centrum. De baas Robert van mijn hotel vroeg me daarvoor 5 $ om me naar daar te voeren. Vlug verdiend! Ik gaf de man een hand en stopte 5$ in zijn hand. Ik vond zijn verhaal erger dan alle mensen die bedelen op straat. Ik zou het nooit aankunnen moesten ze Dieter gewoonweg afschietne op de straat! Natuurlijk zal iedereen wel een verhaal hebben en is iedereen wel zielig. Maar ik kon het me niet laten. Hij bedankte me vriendelijk en ik wenste hem veel geluk in zijn verdere leven. Aangekomen in mijn hotel at ik een buritto aan 5$. Pff, dat was een buritto voor vier personen! Rond 17 uur wachtte ik op een mototaxi = tuktuk ( maar die naam kennen ze hier niet!) . En à propos, ook de tuk tuks hier hebben maar 3 wielen hoor. De schoonzoon van het hotel zei van eventjes te wachten tot Robert toekwam. Hij zou me wel gauw voeren naar het ander hotel twee straten verder. Dit is niet ver maar met mijn valies kan ik geen weg uit op de kasseien. Robert kwam eraan, zette zijn vrouw af en vertrok onmiddellijk. Ik vroeg hem of ik effe kon meerijden maar dat was niet mogelijk. Pfff, dat was niet mooi van hem. Indien de amerikaan er geen geld voor kreeg, deed hij voor niemand een wederdienst. Ja, zo’n mensen worden hier rijk he. De rest wordt armer en armer! Ik zat op de stoep. De locals ook. Ik sprak wat met hen en iemand stelde voor dat hun twee dochters mijn valies wel zouden helpen dragen. Het meisje van 18 jaar zwierde mijn valies van 23 kg over haar schouder, het andere meisje droeg mijn zak en ik mijn rugzakje. Ze zei dat ze in een magasijn werkte van zware materialen. Ze was dat gewoon. Na de bergop gaf ze toch eventjes de valies aan haar vriendin. Ze losten mekaar af. Ochere die meisjes! Ik zag negen straathonden bij mekaar. Sommigen speelden, anderen baakten hun territorium af. In mijn nieuw hotel, Los Sanchez gaf ik hen elk 2,5$ Ze hadden het verdiend. Ik geef mijn geld liever aan arme mensen dan aan een amerikaanse hotelbaas!!! Twee mannen ontvingen me hartelijk en toonden me mijn kamer. Hij zei dat ik een prachtige badkamer had met een bad! Eh, ja, het is beter dan mijn vorig hotel maar in zo’n bad zou ik me wel niet neerleggen hoor! :) Ik heb een stenen kamer met een tv, een ventilatortje, een badkamer en een balkon dat uitgeeft op de straat. Heel leuk. Ik denk dat zo’n kamer voor sommige locals een grote luxe is. Zij leven in een kotje gemaakt van golfplaten, de keuken en badkamer buiten. Plots begon het te gieten. Vanop mijn overdekt balkon zag ik naar de regen. Bliksemschichten. Vijf honden in de kletsende regen. Drie honden probeerden allen op het wijfje te kruipen. Anderen keken toe. Wat zielig! Er zouden weer kleine puppies van komen die opnieuw een leven krijgen op de straat. Ik zou ze bijna binnengenomen hebben in mijn kamer. Maar zo’n straathonden zijn wel bang. Je kunt ze niet lokken. Misschien wel met een lekkere biefsteck. :) Ik douchte me met koud water. Maar ik had het zo warm en ik was zo vuil na de paardrijrit dat het me niet deerde. Ik waste ook mijn kousen met een stukje zeep ( na 3 weken werd het eens tijd ) Wanneer kom ik nog eens in een land waar ze een wasmachine hebben?? Ik deed nog wat cortisonecrème op mijn oog. Hm, hm het wordt dikker en dikker. Welk beest kon dat geweest zijn? De regen is gestopt. Drie mannen zitten op de straat. De muziek staat heel hard maar het is mooie spaanse muziek. Het duitse koppel met hun fiets sliep hier gisteren ook en ze zeiden dat men tot 23 uur op straat zat, vodka drinkend en met luide muziek. Ja, ik heb goede oordopjes. :) Ik hoor vele honden blaffen en huilen. Waar zouden ze de nacht doorbrengen? Ik hoor mijn geburen praten alsof het in mijn kamer is. Weer heel slecht geîsolleerde kamers. Ik weet nog niet wat ik ga doen morgen. Ik slaap er over. Hasta manana amigos…
Leuk, ik zag net Herman Van Rompuy en Di Rupo op de spaanse tv! Is er iets speciaals gebeurd want eerlijk gezegd verstond ik er niet veel van. Euros, bancos etc verstond ik wel…:)
Ik hoop dat ik hier niet teveel muggen heb want langs het dak kan elk ongedierte doorkruipen.