Dag 14 10 febr. Takaka - Kaikoura

Dag 14 10 febr. Takaka – Kaikoura ( 372 km )
Om 7 uur hoorde ik de regen zachtjes tikken op mijn tent. Dat kan toch niet zijn?! Tegen mijn zin stond ik dan maar op, bakte me …. ( dat kennen jullie al ). Ik dronk mijn thee waar ik een uitzicht had op de zee. De oceaan was ver weggeêbd. Meeuwen zweefden boven mijn hoofd. Kleine vogeltjes fladderden door mekaar. Dat maakte me gelukkig. Zo alleen genieten van de natuur en de dieren. Er was niemand op het strand. Wolken dreven boven de zee. Je kon bijna het verschil niet zien tussen de grijze wolken en de zee die ook grijs gekleurd was. Het was fris. Het miezelde. De twee kiwi’s hadden ge-smst. Ze zaten in Christchurch. Het regende er ook en hun auto was oververhit geraakt. Rond 9u15 bolde ik het af. Ik moest zeker nog benzine vinden anders zou ik nooit in Kaikoura geraken. De radio speelde Classics Hits. Ik zong uit volle borst mee. Plots schrok een valk op. Hij was een overreden dier aan het oppeuzelen. Tussen de bergen hingen vette wolken. Eerst dacht ik dat er een brand was. In de haarspeldbochten reed ik soms maar 30 km/ uur. Ik kreeg een pijnlijke voet doordat ik telkens moest afremmen. De Highway 60 richting Nelson. Hier noemen ze alle wegen Highway ondanks je soms maar 30 km/ uur kunt rijden. De afdaling ging veel sneller dan gisteren. Ik kende het landschap op mijn duimpje want ik nam gisteren dezelfde weg. Enkel scheen dan de zon en was alles prachiger dan vandaag. Wanneer ik in de bergen was had ik geen radio ontvangst. Ik opende dan mijn raam ( met de verwarming wel op het hardst ) en luisterde naar het ooverdovende geluid van de krekels. 13 uur. Weer begon het te regenen. Het landschap, vol met wijnranken, had ook een bruine dorre kleur. Ik werd moe en nam een plas- en koffiepauze. Dat zou me wakker houden. Inderdaad wanneer je eens je benen strekt, ben je daarna weer in volle vorm. Naar het schijnt is er dit weekend wijnfestival. Ik raasde door de haarspeldbochten. Liet soms auto’s voorbijsteken zodat ik rustig kon rijden en telkens stoppen wanneer ik zin had. Ik zat op Highway 6. In Blenheim nam ik de kustweg via de Highway 1. Ik passeerde veel omgebouwde verhuurbestelwagens van het merk: Britz, Jucy en Backpackers. Vele campers zijn van Maoui. Ik denk dat het vandaag maar tussen de 15 en 18 graden geweest is. Ik vroeg me af of het gisteren wel de moeite was om 500 km om te rijden naar het noorden?! Was het er zo speciaal? Nee, ik vond het niet mooier dan al de andere streken. Maar bon, ik had het gezien he… Een valk vloog boven de wijngaarden. Zo stadig en galant. Er zijn veel werken op de wegen. Soms mag je er maar 30km/uur rijden. Ze leggen nieuwe asvalt aan. De straten zijn dan voorlopig bedekt met grint . Dat is wel opgepast geblazen dat er geen steentje in de ruit vliegt of in mijn gezicht wanneer ik met het open raam rijd. In Seddon stopte ik naast een mirabellenboom. Er lagen wel honderde afgevallen vruchten op het voetpad. Ik raapte een ganse zak vol op. Ze smaakten heerlijk. Ik sloeg af bij een pijl : Saltworks. Mannen waren met een bobcat kilo’s zout aan het scheppen. Hoge torens zout lagen naast mekaar. Het zout wordt ontgonnen in het Lake Grassmere. Het meer heeft een roze kleur. Spijtig genoeg kon je nergens ernaast stoppen om een mooie foto te maken. Een beetje verder nam ik een zijweg. Cape Campbell, Marfells Beach op 8 km. Dat klonk leuk. Ik reed rond het meer. Ik was gans alleen, enkel met de natuur en de dieren. Koeien keken me verbaasd aan. Valken zweefden boven mijn auto. Het meer was niet meer roze maar grijs, groen. Ik kwam aan het einde van de wereld. Een eenzaam strand met klotsende golven. Er lagen massa’s schelpen op het strand. Één man klauterde tussen de rotsen en vulde een zak met iets. Waarschijnlijk waren het mosselen. Ik zag er groter dan 15 cm. Wat een kanjers waren het! Ik deed een plasje in de bosjes. In de auto at ik mijn overige cookies op die ik eigenlijk in mijn kofferbak vergeten was. Die met chocolade waren veel lekkerder dan die met karamel. Massa’ s colibri’s fladderden vrolijk boven het struikgewas. Een gestroomlijnde valk zocht zijn prooi. Blauw-grijze wolken op de achtergrond. Wat neem ik graag binnenwegen. Er is dan altijd iets te zien. Dat kun je met de bus niet he. Op de kustlijn in Wharanui zag ik de Oswalds Anglican Church uit 1927. Mooie glasramen sierden de kerk. Ik schreef wat in het boek dat er lag. De sleutel zat op de kerkdeur en ik sloot ze mooi af. De besneeuwde Mount Tapuanuku zag ik spijtig genoeg niet. Vele wolken en mist verhinderden dit prachtig tafereel. De Zuid Pacific Ocean was zo prachtig. Indien het mooi weer zou geweest zijn zou het het paradijs op aarde geweest zijn. Wat had ik zin om in die woeste zee te zwemmen. Een beetje verder zag ik plots een paar auto’s geparkeerd staan. Ik stopte en zag van ver 3 zeeleeuwen. Ik praatte met kiwi’s die zeiden dat ze dit jaar geen goede zomer gehad hebben. Ik reed verder, zag weer meerdere auto’s staan. Daar zaten vele zeeleeuwen. Ik naderde hen heel dicht. Ze zouden wel brullen als ik te dicht zou komen. Ze waren niet agressief. Het was alsof die ene posseerde voor mijn foto’s. Ze rustten op de rotsen en geeuwden. Er lagen twee zeeleeuwen dood. Eén nog maar net denk ik, de andere was al ontbonden. Ik zag zijn kleine tanden en zijn snorharen nog. Hoe zou dat komen dat er hier twee doodlagen??? Ik kon er uren blijven. Het fascineerde me enorm. Maar spijtig genoeg moest ik doorrijden. Een baai verder zag ik surfers. Ik besloot maar door te rijden. Mijn benzine was opnieuw bijna op. Wat gaat die er snel door. Dat is ook een grote kost. Ik belandde in Kaikoura. The place to be for whale watching. In Madagascar en Zuid- Afrika miste ik telkens de walvissen. Ik hoop nu van harte dat ik ze kan zien. Ik reed naar de receptie, vroeg inlichtingen en boekte voor ’ s anderendaags 9u30. Het zou me 145 $ kosten voor een bootvaart van bijna 3 uur. Indien we geen walvissen zien krijgen we 80% van het bedrag terug. Je kon ook met de helicopter vliegen, 30 minuten, maar indien er geen walvissen waren kreeg je geen geld terug. En dit grapje kost wel 340 $! Ik ging naar de Top 10 Holiday Parc rechtover de whale watching. 22 $ kost hier een tentsite. Een internetkaart kostte 6$ iplv 5$. Ik zou maar eens geen kaart kopen en morgen naar Mc Donald’s gaan waar ik gratis internet heb. De camping is netjes. Ik dacht van kreeft te gaan eten in een restaurant. Of crayfish, wat hier de specialiteit is. Maar ik zou morgen al genoeg geld uitgeven. Dus ik besloot me van spek met eieren te maken en een toast met pindakaas en de Brie die ik nog over had. Samen met mijn chileense wijn. In de keuken kwam ik een man tegen die ik ook al op het Noord-eiland zag. Hij komt uit Zwitserland en reist ook alleen de wereld rond. Na NZ gaat hij naar Japan. Hij gaf me tips waar ik in Hawaî zeker moet naar toegaan. Ik sprak nog met een nederlands koppel die gisteren één walvis gezien heeft. Het meisje was echter heel erg zeeziek. Haar man is vandaag met dolfijnen gaan zwemmen in volle zee. Maar het meisje is niet meegeweest. Ze durfde de zee niet meer op. Ik hoop dat het morgen doorgaat want de weersvoorspellingen zijn niet denderend. Laat ik nu toch eens geluk hebben qua walvissen! :). Ik zit hier nu in de moderne tv zaal. Relaxe zetels en een immens groot Panasonic lcd scherm. Ik kruip in mijn tent denk ik een bezie nog een film. Tot morgen. x