Dag 41 10 april Bundaberg - Lady Elliot Island

Dag 41 10 april Bundaberg - Lady Elliot Island
Om 5u30 stond ik met de kippen op. :) Ik hield van het opkomen van de zon, de vogels die ook ontwaakten, mijn papegaaitjes, de stilte van de morgen. De toiletten waren nog op slot dus ik moest mijn pispotje gebruiken. :) Om 6u30 passeerde de politie op de parking maar blijkbaar mogen we hier dan toch staan want ze zeiden niks. Ik bakte mijn laatste sneetje spek en de eitjes. Dit met olijvenbrood. Brr, dat was niet zo’n goede combinatie! De muggen waren ook al van de partij. Ik brandde mosquitocoils maar ze bleven rond zweven. Om 7U30 stonden de fransen op. Ik was al gewassen, in een klein kommetje, en had al gegeten en gedronken. Ik maakte een kleine rugzak en om 8u45 vertrok ik naar de kleine luchthaven in Bundaberg. De vlucht is om 10 uur. Ik profiteerde van de resterende tijd om mijn blog te schijven. Ik ga nu afsluiten. Ik kom woensdag terug met de vlucht van 16 uur. Tot morgen…
Het is tenslotte donderdag geworden dat ik teruggekomen ben. Maar dat lezen jullie wel… Ik parkeerde mijn auto op de betalende parking van de luchthaven. De betaling moet gebeuren na mijn terugkomst. Hopeijk is dat niet teveel. In een klein vliegtuigje zaten we met 13 personen en de piloot. Ik zat achteraan waar ik veel ruimte had en ik goede foto’s kon maken. Na dertig minuten landden we op de landingsbaan van Lady Elliot Island op het gras. Het vliegtuigje schudde langs alle kanten. Jason, de manager, ontving iedereen en leidde ons rond. Het viel me onmiddellijk op dat er heel veel vogels rondvlogen die een hels kabaal maakten. Lady Elliot island, het eiland van de vogels en de reuzenmanta’s. De meest zuidelijke buitenpost van het Great Barrier Reef. Het is een eiland van 2 bij 2 km met ijzerhoutbomen en steltpalmen die de ondergrond van koraalpuin, zand en een dikke laag guana, uitwerpselen van de vogels die hier al generaties lang nestelen, vasthouden. De mooie vuurtoren aan de westkant van Lady Elliot werd in 1866 gebouwd nadat bijzonder veel schepen op het rif waren vergaan. Nu ondergaat gemiddeld één vaartuig per jaar hetzelfde lot. Weeklagende pijlstormvogels en vuurtorenwachters die zelfmoord pleegden, weerhielden mensen ervan om Lady Elliot te bezoeken, maar dit eenvoudig vakantiepark en fraai rif hebben van het eiland een populaire bestemming gemaakt. Naast de pijlstormvogels waren er vele andere vogels. Er leven duizenden witkapnoddy’s ( en deze zijn niet van Ninof! :) ) en brilsterns, veel grotere fregatvogels en een aantal zeldzame roodstraatkeerkringvogels – een witte, op een meeuw lijkende vogel met een rode snavel en lange, dunne staart – die hun nest bouwen onder struiken aan de waterkant. Er waren voor het ogenblik ook zeldzame kleine vogeltjes geland, ik ken de naam niet, uit Siberiê. Een heel eind voor zo’n kleine vogels. Onechte karetschildpadden en soepschildpadden leggen hun eieren op de stranden en in een goede zomer kun je er elke nacht tientallen het strand op zien komen. We zagen de grote schildpadden niet maar twee avonden achter mekaar lieten we een tiental kleine babyschildpadjes, van één week oud, het water in lopen. Een schildpad legt ongevee,r op twintig minuten, 200 eieren. De moeder bedekt de eieren met koraal en stenen. Wanneer de kleintjes uitbreken zijn er sommigen die de oppervlakte niet kunnen bereiken daar hun ingang belemmerd is tussen het koraal. Een research team redt deze. We kregen eerst een uur uitleg over de schildpadden. Daarna gingen we met de gids en een twintigtal toeristen naar het donkere strand. We maakten een menselijke doorgang, de schildpadjes werden op het strand geze,t een tiental meter ver van de zee, en dan schenen we met onze pillampen richting zee. De schildpadjes volgden het licht en na soms dertig minuten bereikten ze eindelijk het water waar ze hun eigen weg moesten leidden. Het was een prachtig schouwspel om al die kleine diertjes bezig te zien. Ze hebben, voor nog maar één week oud te zijn, al veel kracht om zich naar het water te trekken. Soms week er eentje af en we zetten hen weer op de goeie baan. Grappig. Maar ze overleefden het toch! Jason wees me mijn kamer aan, ttz een houten constructie met tentzeilen bedekt, voor vier personen. Ik was echter alleen in de tent met een dubbel bed en twee twin beds. Mijn tent stond dicht bij het strand. Prachtig. Ik kon in de namiddag reeds mijn eerste duik doen. Ik was benieuwd want er werd veel goeds gespoken over deze dive sites. Ik denk dat er ongeveer 60 personeelsleden werken en er een 150 toeristen op het eiland mogen komen. Wat was het er adembenemend mooi. Echt het aardsparadijs. Oh, en hier bleef ik maar tot de dag nadien!!! We maakten onze duikfles klaar, wierpen die op een trailer en kropen achteraan in een bakkie tot aan het strand. We stapten een paar meters op het koraal naar een eenvoudige boot. We doken op Lighthouse. Ik had als buddy Amelia uit Engeland. Ze was hier voor drie dagen na een trouwfeest in Sydney. Ze is 29 jaar. Vanop de boot zagen we reeds een paar schildpadden lucht happen en een paar manta’s aan de oppervlakte deinen. We waren nog maar pas beneden of twee grote manta’s zwommen boven en naast ons. Blijkbaar zijn ze duikers gewoon. Ze houden wel niet van onze luchtbellen dus moesten we met onze hand onze bellen zachtjes laten ontsnappen. Het waren hele grote manta’s. Een zwarte rug en een witte buik. Er leven ook zwart, zwart manta’s die heel raar zijn en we spijtig genoeg niet zagen. We zagen inmmense Green Turtles, een grote Barramundi Cod en vele andere vissen, een prachtig koraal maar het zicht was ook hier niet zo schitterend door de vele regens die ze gehad hebben. Er was ook een lichte stroming. Na 45 minuten was mijn tank al leeg. :) Door het feit dat ik foto’s neem verbruik je meer lucht. Dat kon toch niet zijn dat ik op zo’n mooie duikstek maar één duik ga doen? Daar moest ik iets op vinden. Ik ging naar de receptie om een nacht bij te boeken. Ze vroegen echter 195 $ voor 1 nacht ( iplv 230 $ ). Oei, dat was te duur! Amelia sprak me aan en zei dat ik eventueel wel bij haar in de kamer mocht slapen. Ze sliep er ook alleen met vier bedden. Uiteindelijk deden ze me een laatste voorstel van 95 $ / nacht. Ik ging akkoord. Wanneer ik mijn package reserveerde zei die dame dat een duik 65 $ kost, met al het duikmateriaal inbegrepen. Maar dat was niet waar. Per dag moest je nog eens 40 $ / dag bij betalen voor je uitrusting. Pff… Ik had het nochtans goed aan de telefoon gevraagd. Ik voelde me super daar ik nog een dag kon blijven. Ik wandelde op het strand en kreeg niet genoeg van al die vogels. Op sommige plaatsen stonk het wel verschrikkelijik. Maar het is hun eiland! Ik bekeek de nesten en zag de kleintjes wachten op hun ouders die achter voedsel zochten. Ze waren niet schuw. Je kon ze wel niet aanraken en je mocht ze zeker niet voederen. Wanneer het kouder wordt trekken ze naar het noorden en is het eiland geheimzinnig rustig. Ik zocht me een gezellig plaatsje en bekeek de rode zonsondergang. Ik wandelde op het grasperk van de landingsbaan. Wanneer de rode lichten brandden moest je opzij van de baan gaan want dan kwam er weer een klein vlieguitgje aan of steeg er eentje op. Op een minimum van tijd was je het eiland rond. We waren omringd door water, het rif met de schildpadden en de haaien. Er stak een felle wind op. ‘s Anderendaags zouden we langs de andere kant van het eiland duiken daar er teveel wind vanuit het noorden kwam. De nacht viel. Om 18 uur ging ik naar de bar waar Amelia reeds was. We dronken gezellig een glaasje wijn, kregen tapa’s geserveerd en al vlug praatten we met de barmannen en het personeel. We namen een lekker buffetdiner. Eindelijk kon ik nog eens deftig eten en vooral goenten en vers fruit. Na het avondmaal redden we één schildpadje naar de zee. We noemden het Jo en moedigden hem allen aan om het water te bereiken. Na dit fenomeeen vond ik in de donker mijn weg niet meer terug naar de bar, ik had geen pillamp bij me, en stapte naar mijn tent. Ik sloot de flappen van de vensters van de tent, stak mijn oordopjes in want de vogels konden je een ganse nacht wakker houden. In het schuifje lagen verschillende oordopjes voor de toeristen. Ik hoorde bijna de vogels niet maar wel de hard waaiende wind. Soms dacht ik dat mijn tent zou wegwaaien! Zo erg was het. Ik zat langs de zeekant en niet onder de bomen zoals velen. Rond middernacht werd ik wakker door het schudden van mijn tent en bed. Ik sloop naar buiten langs de landingsbaan naar het strand. Ik ging niet te ver want ik werd bijna weggeblazen. Iedereen sliep, behalve de vogels… De wind wiegde me in slaap…