Dag 23 29 mei Misol-Ha en Agua Azul

Dag 23 29 mei Misol Ha - Agua Azul
De brulapen waren daar om 6 uur. Oei, dat was nog een beetje te vroeg. Ik stopte mijn oordopjes wat dieper en sliep nog tot 8 uur.
Gisteravond ben ik gaan eten in het restaurant van het hotel. Aan mijn deur zat een reuzepad. Wat was ik geschrokken. Maar hij nog meer. :) Ik bestelde me kip con papas maar kreeg rijst in de plaats. Oh nee, ik wilde een aardappel! Ik vroeg of ze dat niet konden veranderen in aardappel maar ik moest daarvoor nog eens 45 peso opleggen. Pff, ik at dan maar mijn rijst op. Er was veel volk aanwezig. Een life bandje op de achtergrond. S’ Avonds keek ik naar Le Gendarme met Louis De Funes op mijn pc. Ondanks ik hem al 100 keer gezien heb, moet ik er steeds hard om lachen. Bedankt Pieter, ik ben nog niet door al je films hoor.
Ik ging ontbijten en zat op het heel trage internet te zoeken naar bussen naar Flores in Guatemala of naar Chetumal in Mexico aan de grens met Belize. Het internet vlotte niet en ik besloot de bus op te springen en naar het busstation te gaan in het centrum. De dame aan het loket zei me dat er geen bussen zijn naar Guatemala. Je moet dit via een reisbureau doen. In mijn hotel kon ik ook die trip boeken aan 450 peso. Om 6 uur ’ s morgens vertrekken in een van ( wat niet comfortabel is ) en rond 15 uur aankomen in Flores, inclusief de oversteek met een boot. In het bussstation kost een ticket naar Chetumal 260 peso, vertrek om 20u40, met het gevolg ik ’s nachts aankom in Chetumal, of om 21u30 vertrekken aan 376 peso. Pff, ik kon niet kiezen. Gaat het daar niet gevaarlijk zijn ’ s nachts in Chetumal? De watertaxi naar het eiland San Pedro in Belize is maar om 15 uur. Wat doe ik ondertussen? Neem ik een hotel of dool ik wat rond? Uiteindelijk boekte nergens iets en ik zou het wel allemaal op de laatste minuut doen. We zien wel waar we uitkomen. :) De eerste keer dat ik niks vooraf boek. Hm… Het is laag seizoen dus dat zal wel meevallen zeker?! Ik wilde postkaarten kopen maar in de enige winkel waar ze “simpele” kaarten verkochten, waren die erg verkraakt en stoffig. Ik kocht er geen. Het waren ook geen toffe kaarten en het postkantoor was ver afgelegen. Dus, het zal het eerste land zijn waarvan jullie geen postkaarten zullen krijgen. Sorry daarvoor. Tenzij ik er morgen nog ergens vind en ze dan in een ander land post. Maar dan hebben jullie wel niet de originele zegel he. Mama, ook vind ik hier nergens zilveren koffielepeltjes. Heb je mijn kaart gekregen van Pater Damiaan? Net voor mijn hotel begint het “Nationale Park”. De ingang is 27 peso. De bus stopte aan de controlepost en een man stapte de bus op. Ik moest als enige betalen. Ik protesteerde en zei dat ik niet elke dag 27 pesos ga betalen om naar mijn hotel te gaan. De man maakte van zijn oren. Ik deed alsof ik er niks van verstond en tenslotte gaf hij het op en liet de bus doorgaan. Hi, hi… Waarom moeten enkel de toeristen betalen en niet de locals? Ik probeeerde nog eens internet maar gaf het al gauw op. Om 12 uur pikte de bus me op. Ik had geboekt naar de watervallen Misol-Ha en Agua Azul. De bus zat propvol. Ik had enkel een klein stoeltje die naast de zetels werd gezet. Mijn schouders konder er amper tussen. Ik voelde me weer in Madagascar. Daar werd er een plank gelegd tussen de zetels. Ook de publieke toiletten zijn hier niet zo aangenaam. Er is zelden wcpapier en geen enkel toilet heeft een wcbril. De super moderne toiletten , full automatisch en met muziek zoals in Australiê en Nieuw Zeeland, lagen achterwege. :) Het was er stikheet. De airo stond aan maar door het feit dat de ramen open stonden, deed dat niet veel uit. We zaten op de bus met mexicanen, één fransman, een duits meisje ( die spaanse les gegeven heeft in Guatemala ondanks ze eerst geen woord spaans kende) en amerikanen. Het duitse meisje had 100 peso betaald voor deze trip, via haar hotel waar ze in een cabana verblijft met drie andere meisjes, met gedeelde badkamer aan 35 peso! Ja, dat is wel heel weinig! Maar je moet er wel bijnemen dat soms het licht kan uitvallen en er geen elektriciteit is. Er is ook geen internet of zwembad zoals bij mij. Eerst kwamen we bij de kleinere watervallen Miso-Ha aan. Mooie sierlijke watervallen. Je kon tot in de caves afdalen waar je onder de watervallen kon staan. Met het gevolg dat je natuurlijk kletsnat was. Ik zag een jongen tot heel ver gaan, op glibberige rotsen stappen. Hoe gevaarlijk was dat! Ik wilde niet nat worden en waagde me maar tot een bepaalde plaats. Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de grotere watervallen Agua Azul. Deze watervallen hebben hun naam te danken aan de rivier, die als een turkooi lint door de jungle slingert. Het water stroomde via watervallen en stroomversnellingen naar omlaag om uiteindelijk in een idyllisch meertje uit te monden. Daar kon je een fris bad nemen. Het had de laatste tijd veel geregend en het water nam slib mee waardoor de rivier bruin kleurde. Dit wonderlijke natuurfenomeen noemen de Mexicanen spottend “ Agua de Chocolate “ ! Al gauw had ik de Mexicaan van op de bus achter mij aan lopen. Het kon mijn zoon zijn. Bon ja, het was nog een voordeel dat hij foto’s van mij kon maken. We bewonderden elke waterval. Er waren er heel veel. Langs het pad stonden marktkramers met verschillende prullen van de Maya’s. Elk tafereel was een plaatje waard. Ik zag hetzelfde lederen doekje ,dat ik gekocht had aan de ruînes, en vroeg uit nieuwsgierigheid de prijs. 200 peso! Bij de ruînes begon de verkoper aan 300 peso. Ik kocht het daar tenslotte aan 200 peso. Ik was dus gezien, want toen ik de verkoper aan de watervallen bedankte was de prijs al maar 180 peso meer. Dus had ik wat afgedongen , ik zou het voor 100 peso kunnen krijgen hebben. Niet aan te doen. Prachtige kraampjes met kleurrijke kleren en charmante spulletjes. Samuel, de mexicaanse jongen, kocht een paar hangertjes in Mayastijl en gaf me er eentje cadeau. Hoe lief van hem! Ik hing het aan mijn Belgische beer BB. Ik zocht ook naar babykleedjes voor hem. Die moet dringend eens een nieuwe outfit hebben. Ik had gedacht aan een mexicaans hemd of zo maar alles was veeeeeeeeel te groot. Zelfs indien ik het zou afknippen aan de mouwen en de broekspijpen zwom hij er nog in. Misschien dat ik in Guatemala wel iets kan laten maken op maat. Dat kost hier toch niks. Het leder van zijn mutsje en vestje is volledig afgesleten en hij ziet er erg zwart uit. :) We gingen samen in een restaurantje iets eten. Ik nam een kotelet con papa. Ik dacht dat ik eindelijk eens een aardappel ging krijgen! Dan kreeg ik toch zeker wel papas fritas, 10 vettige frietjes! Weer geen aardappel en ik heb daar zo’n zin in! Samuel bestelde zich een Mixal ( of zo iets ) Corona. Dat is bier met zout in, veel citroen en pikante salsasaus. Hij liet me proeven. Ik lust geen bier maar eigenlijk vond ik dit lekkerder dan gewoon bier. Moet ik later ook eens bestellen. Na 2,5 uur moesten we opnieuw aan de bus staan. We hadden maar een kwartier meer. Ja, ik kon dus niet meer gaan zwemmen. Wat was de tijd weer vlug verlopen. Ik heb ook de ganse tijd spaans moeten spreken met die jongen ,wat een goeie les was. Ik sprak in de bus met de franse jongen. Opnieuw mixte ik verschillende talen dooreen. Raar, wanneer een mens constant engels en spaans spreekt, vergeet hij vlug nederlands en frans. :) Het duitse meisje vertelde me dat ze beroofd was in Guatemala. Ze wilde net haar deur open doen toen plots een man op een moto een pistool trok en haar tas geweldadig van haar aftrok. Ze is enkel haar fototoestel kwijt, geen geld of pasport. Ze kwam er met de schrik vanaf. Oei, oei, dat wil ik nooit meemaken. Ik zal op mijn hoede zijn. Maar erger dan Madagascar en Papoua New Guinea kan het toch niet zijn??? We namen afscheid van mekaar en om 18u45 liep ik naar mijn kamer waar ik mijn haar kleurde. Ik kocht in het centrum een haarprodukt “ blond”. Het resultaat was redelijk. Mijn grijze haren zijn toch verdwenen. Oei oei, wanneer kappers dit hier gaan lezen zullen ze niet content zijn. :) He Brigitte? Maar ja, hier durf ik mijn haar niet laten verven. Ze zijn niet gewoon van met blonde types te werken. Het is avond, mijn muggenbeten beginnen weer fel te jeuken. Gelukkig heb ik mijn crème nog die Santiago voor mij kocht in Puerto Escondido. Het is nu 21 uur. Ik ga nog vlug naar het restaurant, misschien iets kleins eten, en wat op internet zitten. Hopelijk gaat het deze keer wat sneller. Elke avond is er hier een life orkestje ( met twee personen !) Tot morgen. Ik moet uitchecken om 13 uur. Daarna moet ik wat rondhangen tot ’s avonds 20u40 want dan neem ik de Ado luxe bus. Toch maar naar Chetumal. Ik verlaat het mooie Palenque. Op zoek naar andere oorden. Waar ga ik belanden? Spannend. Buenas noches…
Mijn hagedisje zit al tot in mijn kamer. Hij voelt zich blijkbaar op zijn gemak. :) In de verte hoor ik de donder. Insecten en vogels kressen om het luidst. Padden kwaken…