Dag 19 15 febr. Franz Josef Glacier - Queenstown

Dag 19 15 febr. Franz Josef Glacier – Queenstown ( 401 km )
Om 7 uur kroop ik uit mijn tent. De zon scheen op de gletsjers die ik nu eindelijk kon zien. In het stadje nam ik een ontbijt terwijl ik ondertussen gratis op internet kon. Ik ging naar mijn afspraak; helicoptevluchtr. Ik had de middenste vlucht geboekt maar daar was niemand voor dus ik nam de goedkoopste aan 195 $. Die zou enkel vliegen boven de Franz Josef Glacier en dus niet over de Fox Glacier of de Mount Cook. Dat is niet zo erg. Ik zag de Fox Glacier al te voet. Ja, je kunt ook niet alles doen he. Ik had al 1 keer in een helicopter gevlogen maar hier was het uitzicht natuurlijk adembenemender dan in Belgiê. Ik zat naast de piloot. Dat vond ik natuurlijk tof. Ik volgde al zijn bewegingen, elk knopje die hij aanraakte, elk gesprek die hij voerde. We hadden allemaal een hoofdtelefoon op. Het zou anders een oorverdovend geluid zijn. De gletsjer kwam steeds dichter en dichter. Wij gingen steeds hoger en hoger. Er was eventjes wat wind en we schudden lichtjes heen en weer. De hemel was prachtig blauw en kleurde de gletsjer in alle schakeringen van groen tot paars. Op een hoogte van 2500 meter landde de heli en we wandelden op he tuitgestrekte sneeuwtapijt. 390 graden rond je was alles prachtig. De eeuwigbesneeuwde gletsjer. Daarrond prachtige hoge bergen. Ook BB heeft eventjes in de sneeuw gespeeld. :) We landden, ik sprong in mijn auto, nam 45 $ benzine, bekeek blinkende geparkeerde Harley Davidsons en raasde de bergen af, kronkelend door de haarspeldbochten. Ik was in volle vorm. Ja, dat kwam omdat er weer veel zon was. De hemel was blauw met een paar wolkjes maar. Ik kon weer een tshirt aantrekken en met mijn raam open rijden. Ook het strand was nu veel mooier. De zee veel blauwer. Alles is mooier in de zon. Dat kan een mens opvrolijken. Ik klaarde opnieuw verschillende malen mijn oren. Ik voelde dat die klier nog niet volledig genezen was. Maar het deed veel minder pijn. Ik voelde dit een paar dagen geleden bij het eten van een reep mars. Plots schoot er iets onder mijn linkeroor. Ik heb dat al voorgehad bij het eten van iets zuur. Maar normaal gezien gaat dat daarna over en nu bleef er zo’n druk hangen. Ik stopte aan Lake Paringo. Direct zat ik onder de zandvliegen. Niet te doen! Ik was al eens gezegend door bloedzuigers,een bijensteek, muggenbeten, vlooienbeten en nu die vervelende zandvliegen. Een koppel hield een picnic. Ik vroeg hen of zij geen last hadden van die vliegen maar ze zeiden dat het meeviel. Amaai, dan moet ik toch een bepaalde geur hebben. :) Van het ogenblik het maar geen malariamuggen zijn. Ik sprak met een bejaard koppel uit Christchurch en vroeg hun mening over de earthquake. “ It never will be the same” antwoordden ze. Ze zeiden dat het zeker nog 20 jaar kan duren vooraleer alles weer nomaal zal functioneren! Is dat niet wat lang 20 jaar? Wanneer zou het dan in Haiti allemaal opgelost zijn? Daar is er geen geld, zijn er ziekten uitgebroken, zijn de mensen arm en zijn ze niet verzekerd. In Christchurch is er toch geld??? Daarna nam ik foto’s van Lake Moeraki. Ik stopte niet teveel want ik had die weg al eens genomen. Ik wilde naar Queenstown rijden en dit was de enige weg terug. Een fietser stapte naast zijn fiets en duwde die, zwaargeladen, de steile bergen op. Op een “outlook” zag ik het bejaarde koppeltje terug. Ik claxoneerde en ze lachten en wuifden terug. Om 16u30 zag ik mijn eerste valk. Ah, daar waren ze. Ze zweefden vôôr me uit. Spijtig dat ik niet kan uitstappen om ze van dichterbij te bekijken. Queenstown, nog 260 km. Dat moet te doen zijn. In Haast hield ik een stop en kocht me een chocolademelk, take away, wat snoepjes en een chocoladecake. Normaal gezien ben ik niet zo voor gebak maar het zag er heelijk uit. En inderdaad smaakte hij verrukkelijk. Oei, oei mijn regime. Maar het is raar, ik weeg nog steeds hetzelfde ondanks al mijn fastfoodtoestanden. In Madagascar was ik wel 3 kg vermagerd. Maar dat was echt van de honger. Ik stopte langs de Thomas River en de Makarora. Ik deed nog maar net mijn auto open of de zandvliegen zaten al binnen. Oh nee, vlug gebruikte ik mijn anti-insectenspray. Ik zag een berg met een klein beetje sneeuw erop. Ja, die zullen volledig verdwijnen richting Queenstown. Wat ik ook heel leuk vind is het feit dat je in geen enkel park hier ingang moet betalen. In Madagascar vroegen ze voor het kleinste beetje natuur dat je wou zien ingangsgeld. En echt prijselijk! Ik passeerde een tandem en dacht aan het tragisch ongeval van een nederlands koppel 14 dagen geleden. Ik weet niet meer in welk land ze overreden zijn. In Zuid- Afrika bij onze Pieter en Anja las ik hun blog van hun laatste dagen vôôr hun dood. Ik kreeg de tranen in de ogen. Een blog lezen en ondertussen zijn ze er niet meer. Ik zou het niet wensen. Ja, ik zal het dan niet meer weten maar ik denk aan mijn familie en vrienden die mijn blog zouden teruglezen. Maar bon, daar mogen we niet aan denken he… Mijn linkerhand was nog steeds opgezwollen door die zandvliegen. Ook mijn hooifd jeukte en mijn voetzool. Ik kwam een ander landschap tegen. Meer dennenbomen. Het was heel warm. Zalig. Ik zag een pijl, waterfalls. Ik stopte net te laat waar de officiele ingang was maar stopte een beetje verder. Ik opende een hekken afgesloten met een ketting en zag een adembenemend groot keienstrand naast een rivier en de waterfalls. Ik was er gans alleen. Dat vond ik tof. Niet waar iedereen tesamen gaat naar kijken. Te toeristisch. Ik werd er stil van. Ik wandelde een twintigtal minuutjes. De keien bleven maar komen. Grote, kleine en…. honderde zandvliegen. Pff, ik was verplicht om terug naar de auto te keren. Het was bloedheet in mijn jeans. Ik trok vlug, want anders stond ik overal vol beten, een lichte broek aan, deed mijn sportschoenen uit en trok mijn comfortabele Tevasandalen aan. Dit merk kan ik aan iedereen aanraden. Ik passeerde het grote meer Hawea en Wanaka. Bij een scenic view kwam ik het jonge nederlandse koppel tegen die ik leren kennen heb in Wellington, daarna terug zag op de ferry en nu aan de westkant. Ik was moe. Overal zie je staan: “Tired, take a rest.” Dat zou ik maar doen. Ik parkeerde me op een look out, keerde me uit de zon, want zonder airco kon je de warmte niet verdragen, en deed mijn ogen eventjes dicht op mijn zacht, dikke kussen. Ik dacht dat ik niet geslapen had, maar blijkbaar toch 35 minuten! Ik had het dus nodig. En daarna ben je weer in volle vorm. Ondanks ik langs dezelfde weg terug reed was het niet saai. Beboste bergen, uitgestrekte vlakten, glasheldere meren, blauwe zee, besneeuwde bergtoppen , bossen, rivieren vervelen nooit! Iemand op mijn blog vroeg of er daar ook mensen wonen? Ja, hier is wel meer natuur dan mensen. En denken dat je in sommige landen als sardientjes op mekaar zit. Mijn , tijdelijk, gemaakt onderwaterfototoestel functioneerde nog super. Ik had het in ZA laten maken en ze repareerden het gratis. Hopelijk blijft het zo. In Wanaka had ik weer eventjes een radiozender. Ik hoorde het liedje “ Whish you were here “ van Pink Floyd. Ik dacht aan mijn zoon Dieter bij dit prachtige lied. Ik vroeg me af of alles goed met hem ging en of hij mijn huis alleen wel de baas kon. Ik kreeg de krop in mijn keel. Vroeger moest ik lachen toen mij tantes een traantje wegpinkten bij iets sentimenteels , zelfs bij een nieuwjaarsbrief, en nu had ik dat zelf. Wat ben ik gevoeliger geworden… :) Ik ben hier bijna drie maanden. Mijn vingernagels zijn nu nog maar pas een heel klein beetje gegroeid . Die groeien echt heel traag bij me. Wat me ook opvalt dat ik niks meer van eelt heb op mijn voeten. Dus een mooi bewijs dat, als een vrouw geen hoge hakken meer draagt, ze poezelige voetjes krijgt. :) Mijn schoonma had een pronostiek gemaakt dat ik na drie maanden al terug zou zijn in Belgiê en het niet zo lang zou volhouden. Dus die is al mis! :) De volgende pronostieken, onder andere van Gerard, zijn 7 maanden. Sommigen geven me 8 maanden. Bon, ik weet het zelf niet want ik maakte nog nooit een wereldreis. Maar tot nu toe voel ik me heel goed en heb ik zeker nog geen zin om terug naar Belgiê te komen. Zo lang alles meevalt en de gezondheid het toelaat, is er geen probleem. Of ik zou met de skydiving morgen mijn parachute niet open krijgen he. Grapje! :) De hoge besneeuwde begen waren weg alsook de groene beboste bergen en maakten plaats voor nu minderhoge goudbruine bergen begroeid met laag pluimgras. Vier valken boven mijn hoofd op zoek naar hun prooi. 17 uur, Queenstown, 100 km. Ik moest was gas geven. Vele wijnranken zoefden langs me heen. Kersenteelten al dan niet overdekt met netten. Het eerste wat ik deed in Queenstown was naar een I-site gaan en inlichtingen vragen over de extreme sporten. Ik boekte onmiddellijk een combopacket van rafting, jetboat en…. Brrrrrrr… skydiving. Ik kon kiezen tussen 9000 ft, 12.000 of 15.0000 ft. Ik wist het nog niet en ging morgen wel beslissen. Ik ging naar het Top 10 Holiday Park maar spijtig genoeg was alles fully booked. Zelfs de tentsites. Ik reed naar een ander camperpark maar daar was het enkel voor campers. Uiteindelijk belandde ik in het Lake View Holidaypark. Een studio kostte 125 $/nacht. Oei, dat was wat te duur. Ik had echter geen zin om in mijn kletsnatte tent te slapen. Ik wilde een rustige nacht zodat ik in vorm was voor mijn sporten die ik ’ s anderendaags zou doen. De receptioniste zag me twijfelen en deed me een deal van 90$. Bon, voor 1 keer kon het misschien geen kwaad. Zo kon ik me ook eens deftig wassen, mijn kleren drogen, mijn tent open hangen en het eens lekker warm hebben en in een normaal bed slapen. Ik had koffie en thee in de studio. Een zalige douche, ( ik stond er bijna 1 uur onder ) een privétoilet, een tv, een verwarmd bed en drie radiators. Wat een luxe. Ook een terras met een prachtig uitzicht op het lager gelegen Queenstown. Het was al 21 uur. Ik had honger en reed naar de supermarkt. Door het slechte stadsplannetje reed ik een paar keer mis maararriveerde toch aan de supermarkt die tot 00u open is. Ik kocht me een ciabattabrood, een briekaasje, zalm uit Nieuw zeeland natuurlijk, een fles rode wijn Pinot Noir Otago 2008 en een pot pindakaas. Slecht kon dat niet zijn he voor deze avond. Du vin, du pain, bourcin… :) Het smaakte me. De chauffages stonden vollen bak. Rond 22u30 kroop ik in mijn veel te hete bed. Ik had die matrasverwarming op de hoogste stand gezet. Ik genoot van het bed en ook het feit dat ik terug in mijn zomerpyamaatje kon slapen en niet ingeduffeld zoals een eskimo. Het was veel geld maar ik genoot er dan ook dubbel van. Ik hoop dat ik deze nacht niet droom van kapotte parachutes! Wat ga ik toch doen?! :) Slaapwel