Dag 24 27 dec Tana - Ampefy

Dag 24 27 dec. Tana – Ampefy
Ik stond op om 6u, nam een ontbijt en weer was Alain vanalles aan het vertellen. Ik probeerde toch wat stilletjes te praten want Jose sliep in een kamer die uitgaf op de ontbijtplaats. Ik nam afscheid van Alain en was er niet kwaad voor. Ik sleurde mijn valies weer over de rotsachtige zandweg en nam een Taxi – Be naar Tana stad waar de rimboetaxi’s vertrokken. Ik kende de prijs = 400 Ar maar de man vroeg meer voor mijn bagage. Ik bekeek hem en zei dat ik altijd voor die prijs een taxi –be nam en hij keek me kwaad aan. “ U niet aantrekken Kristin “ dacht ik bij mezelf. Ze hebben me al zo vaak liggen gehad.In Tana was ik verwonderd toen ik plots een bestelwagen zag met als opschrift: In De Kleine Winst. :) Daar moest ik een gewone taxi nemen naar een andere parking. Een vriendelijke mevrouw zei me dat ze de prijs van de taxi wel ging bespreken. Het werd 7000 Ar iplv 5000 Ar. Bon ja, voor die 2000 Ar ging ik niet mokken. We waren nog maar net vertrokken of de taxi viel in panne. Ja die Renault R4 zijn zo oud als straat! Ik stapte over in een andere taxi. Tijdens de ganse rit zette de chauffeur zijn contact uit, liet zich bollen, zette het weer aan enz. Ik weet niet of dit kwam door het feit hij telkens stil viel of dat hij zo wilde besparen op zijn benzine! Ik vroeg hem of hij wilde stoppen aan een bank want misschien was er in Ampefy wel weer geen bank te bespeuren. Ik moest met mijn visakaart 3 maal geld afhalen want in 1 keer lukte het niet. Een lange rij stond achter me… Een Malagassische vrouw vroeg mewat ik vond van Madagascar en ik antwoordde: “ Verschrikkelijk! “ Ze beaamde dit. Ze heeft een associatie om arme mensen te helpen. Ze zei dat niet alleen de politiek moest veranderen maar dat de mensen ook hun eigen mentaliteit moesten veranderen. De armen minder kinderen maken. De bevoking minder drinken. Want er lopen meer alcoliekers rond dan dat ze willen werken. De rijken worden dus rijker, steken al het geld in hun eigen zak en kopen hen dure 4 X 4 terreinwagens. Op de parking aangekomen was het een drukte van jewelste. Mannen vroegen me door het raampje van de taxi waar ik heen wilde gaan. Ze sleurden mij bijna uit de taxi om met “ hun “ taxibrousse mee te rijden. Ik werd overrompeld, ze droegen ongewild mijn valies en ik volgde hen naar de rimboetaxi. Ik moest direct betalen. Eerst zei hij 20.000 Ar en ik maakte een beweging dat hij zot was. Toen zei hij 10.000 Ar. Ik betaalde dit en lappe, weer teveel betaald! Het was maar 5000 Ar. Ik zou er iets van krijgen! Ik vroeg mijn geld terug aan mijn chauffeur maar de man die mijn valies droeg was waarschijnlijk al met mijn 5000 Ar gaan lopen. Tjuu, ik had me nochatns voorgenomen dat ze me niet meer zouden kunnen bedriegen, maar helaas. We hebben zeker nog anderhalf uur moeten wachten tot de taxi vol zat. Ik leerde een jonge studente ,Perle, kennen die in Ampefy woonde. Ze reisde wel met een andere taxi. Ik noteerde haar telefoonnummer en misschien dat ik haar later wel eens zou bellen. Ik vroeg of ze voor mij een baguette en een kaasje Vache Qui Rit wilde kopen daar ze hun eigen volk minder bedriegen. Ik speelde wat met mijn beertje, BB, met de kindjes die wachtend in de taxi zaten. Ik lette er wel op dat ik met mijn beer niet te dicht bij hun snot kwam of BB zou gedoopt zijn. Rond 10u vertrokken we. Ze staken mij weer vooraan in de cabine. Naar het schijnt zouden de taxi’s minder controle hebben wanneer ze zien dat er vazahas meerijden. :) Met een knijptang draaide de chauffeur mijn ruit naar beneden. Het stonk in de taxi. Naar gelaten winden, lijfgeuren en slechte adems. De rimboetaxi reed overladen en toeterend door het groene landschap waar ik weer de rijstvelden zag. Jongens schepten synchroon emmers rivierwater uit en zwierden het op een andere plaats. Waarschijnlijk om hun rijstvelden van water te voorzien. De chauffeur nam Gasoil ( Diesel denk ik ) en betaalde voor 15,51liter 40.000 Ar ( delen door 2700 ) Ik at mijn stokbrood met een kaasje gevolgd door wat litchees. Kippen, eenden en kalkoenen lagen levend maar roerloos, vastgebonden aan hun pootjes, op de bermen waar ze wachtten op een koper om daarna gebraden te worden. Een levend varken werd op een zitje van een fiets met elastieken vastgebonden om te vervoeren. Gaia zou hier zeker haar werk hebben! Een kloek baadde met haar kroost in de vuile, onhygiênische rioleringen. In de modderige rivieren deden vrouwen de was, kinderen speelden erin. Kapotte oude versleten wagens werden gerepareerd. Wij zouden die direct op het schroot wepen. Ik zag kleine vrachtwagens met meters hoge matrassen in mousse erop, karren maar nu ook getrokken door paardjes en niet enkel zeboes. Ik merkte op dat de zeboes veel vetter waren en vooral dat ze geen dikke koord door hun neusgaten hadden. Daar was ik best tevreden om. We hadden een eerste wegcontrole en alles was in orde. Stukken vlees hingen te koop met honderde vliegen erop. Baby’s bengelden slapend op de rug van hun mama, broer of zus. We hadden weer een controle. Ik kon niet goed zien of de chauffeur de agent geld gaf. Ik was weer de enige vazaha. Iedereen bekeek me of zwaaide naar me. In Ambatofinandrahana kruisten we herders met hun geiten over de straat. We reden over een brug van de smerige Andrombarivier. 30 graden, La terre rouge. Lemen huisjes, hutjes uit modder... Een 3e controle en toen begreep ik waarom de agenten nooit in de taxi keken om te zien of er niet teveel volk in zat of ze controleerden de boorddocumenten niet. De chauffeur gaf discreet bij elke controle een blauw geldbriefje in de hand van de agent. We hadden 14 controles!!! Dit betaalden ze dan waarschijnlijk met mijn 5000 Ar die ik te veel betaalde! Een blauw briefje kan zowal 100 Ar of 5000 Ar zijn. Ik weet het niet wat hij betaalde. En dan staan er overal borden met : stop aan de corruptie! :) We scheerden door de bergen, vruchtbare landschappen, steile haarspeldbochten. Bergop reed de taxi nog 20 km/uur, bergaf kon hij zich goed laten gaan aan zeker 100 km / uur. Soms keek ik weg omdat ik dacht dat hij eens uit de bocht ging vliegen. De chauffeurs zijn zogezegd verplicht van hun gordel te dragen maar de passagiers ernaast niet. Er hangen trouwens geen gordels meer aan! De aangename warme wind blies fel in mijn gezicht, uitlaatgassen van Shellwagens namen me op mijn adem. We bleven stijgen, achteraan zag ik de mensen slapen, een dode grote hond lag overreden op straat. Niemand keek er naar om. Vele graftomben kruisten onze wegen. We hielden een plasstop en vrouwen zaten naast mekaar in hun blote poep. Na 2,5u rijden kwam ik in Ampefy aan. Ampefy ligt op 120 km van de hoofdstad Tana, aan de oevers van het Italymeer, het op twee na grootste meer van Madagascar ( na Alaotra en Kinkony ) Een prachtige streek met een aangenaam microklimaat. De inwoners van Tana komen hier trouwens graag het weekend doorbrengen. Itasy is een vulkanische regio, en het gelijknamige meer is een kratermeer. Het is heel visrijk en bijgevolg erg in trek bij vissers. Het mooiste uitzicht op het meer heb je vanaf Ilot de la Vierge . Je hebt er ook geisers en de everzwijnenjacht. De vulkanische grond is erg vruchtbaar en er worden rijst, maniok en maîs verbouwd, naast avocado’s ananassen en watermeloenen. Ook de veteelt is belangrijk. De chauffeur zette me af in hotel, La Terasse waar ik een optie genomen had. Een vaza fransman was de eigenaar samen met een vriendelijke Malagassische vrouw. Ze liet me een aangename nette bungalow zien achteraan het restaurant. In het bungalowpark was alles volzet. De kamer kost me 30.000 Ar. Ik heb 2 stopcontacten, een propere wc met wcbril! Een douche met warm water. De grond is proper geboend, ik heb meerdere frisse handdoeken, een stukje zeep. Eens iets anders… Ik was doodmoe van de lange rit, installeerde mijn klamboe en ging wat rusten op mijn bed. Er zijn zogezegd geen muggen maar ik riskeerde het me toch niet. Ik voel me ook meer geborgen onder een klamboe. Ik schudde wakker door een enorm onweder, luide donderslagen, felle zware regens. Hm, nu dat nog… ja ik zit in het regenseizoen he. Was ik toch maar naar La Reunion gegaan. Maar het is te laat en ik ga er het beste van maken. Vandaag is het wat een rustdag. Ik ga me eens goed wassen, eens andere propere kleren aandoen, mijn vuile nagels proper maken en eens bijvijlen, een stukje eten in het leuke restaurant. Ik zag net dat ze koude en warme foi gras hebben en de plats zijn niet te duur voor een hotel. De eigenaars hebben een grote heel nette hond zonder vlooien en in de tuin loopt Arthur, de schildpad die je kunt aaien. Morgen verken ik de buurt. Je kan naar het schijnt mooie lange wandelingen maken langs het meer of naar een waetrval. Ik blijf hier 7 dagen vooraleer ik naar Zafrica vlieg. Dus ik zal me moeten bezighouden. Ik zal goed kunnen lezen en sudoku’s invullen. Eens zien of er vaza’s in de buurt zijn. Uitkijken waar ik Nieuwjaar ga vieren etc. Ah ja, mijn onderwatercamera Olympus begint te flippen. Wanneer hij uit staat springt hij aan en wanneer ik hem wil aanzetten doet hij het niet. Dat is ook iets dat ik in Zafrica moet laten nakijken. Het zou spijtig zijn dat ik geen onderwaterfoto’s meer zou kunnen nemen. De regen is verdwenen en stilletjes aan droogt alles op. Ik kruip in mijn douche. Het is nu 17U30. Tot straks… Rond 18U45 ging ik een stukje gaan eten in het restaurant van mijn hotel. Ik bestelde me warme fois gras met een konfituur van litchees met een glaasje rode wijn. De fois gras smolt als boter in mijn mond. Ik kreeg 3 grote stukken wat heel veel was als voorgerecht want ik had me ook nog een filet zeeboe met warme groentjes besteld. Gelukkig was de filet niet al te groot maar ook deze was heerlijk mals. Naast mij kwam een familie zitten. Laurent is 43j en fransman en is getrouwd met Sidonie, een Malagassisch meisje van 31j. Ze hebben een prachtig “ gemengd “ meisje, Milanera of zo iets en een jongen Johny van 9jaar van haar 1e huwelijk. Haar man is vermoord door politieke kwesties. Ik praatte de ganse avond met hen, over hun leven als gemengd koppel, over de politiek van het land en Madagascar zelf. Hun meisje is 3 jaar en ondanks dat ze getrouwd zijn heeft het meisje nog steeds niet de franse nationaliteit. Telkens wordt het geweigerd en uitgesteld. Ook met vakantie gaan voor 3 maanden naar Frankrijk wordt telkens afgewezen. Ik gaf de raad aan Laurent om de franse ambassade wat geld te geven. Hij knikte, hij wilde eerst alles volgens het boekje doen maar dat is niet mogelijk. Je kunt enkel iets verkrijgen door geld te geven en hen om te kopen. Hij dacht dat omkopen met de franse ambassade niet zou lukken. Sidonie had het haar man al gezegd om hen om te kopen. Hij kon niet anders dan het op een illegale manier te laten werken. Hij geeft franse les op een hoge school. Laurent vertelde me uren over de corruptie van het land, over de ziektes en de sterftes die er zijn door de onhygiene. Als je koorts maakt en geen dokter kunt betalen ga je gewoon dood. De maximumleeftijd is 60 jaar, niet alleen door het alcoholprobleem maar vooral door het gebrek aan hygiene en het niet kunnen betlen van een dokter. Maar zoals je op de foto’s ziet zijn de dokters gewoon wat kwakzalvers. Sidonie vertelde me dat ook de vrouwen heel veel drinken. Van s’ morgens vroeg drinken de vrouwen, zelfs met hun baby op de rug wanneer ze rijst gaan kopen, kopen ze een glas met sterke rhum of wat ze ook maar in handen kunnen krijgen. Rond 22U30 ben ik gaan slapen na een stukje film te zien op mijn pc. Mijn filmen beginnen ver op te geraken. Maar onze Pieter gaat er mij in Zafrica nog een paar opzetten. Toen ik in mijn kamer kwam vloog er een grote nachtvlinder in de spleet van een balk. Plots schetterde een eerste bliksem wat verderop, een volgende dichterbij. De wind beukte tegen mijn deurtje, het leek een klap tegen een stootblok. Ergens klepperde een slecht vastgezet luik. Het oorverdovende geluid mengde zich met dat van de bliksem. De donder begon te grommen. Het werd benauwend. Ik schrikte op. Na een paar uren had de wind aan kracht ingeboet. Daarna sliep ik in mijn zalig bedje lekker onder mijn klamboe. xxx