Dag 5 10 mei Mexico City

Dag 5 10 mei Felizidad mamâ
Vandaag is het moederdag in Mexico. Overal worden er balonnen gehangen en gevierd. Ook Paul Mc Cartney geeft een gratis concert ter ere van moederdag. Daar ga ik zeker deze avond naar toe. Ik voelde me nog steeds heel slecht en overwoog van toch maar naar de kliniek te gaan. Ik nam de metro en drie stations verder had je drie klinieken naast mekaar Ik werd van Pontius naar Pilatus gestuurd. De kliniek die de dokteres me aangeraden had, had die machines niet om te ademen. Eindelijk belandde ik in de juiste kliniek. Niemand sprak engels. Dus ik had het niet gemakkelijk om alles uit te leggen, laat staan hun vlugge spaans te verstaan. In de spoed moest ik op een plastic stoel zitten. Mensen met baxters en ganaaide gezichten zaten naast mij. Er was een massa aan dokters, studenten, ander personeel en patienten in die gang. Een werkvrouw sleurde met de vuile vuilbakken door de gang tussen de patienten. Alles was heel oud en versleten. Een verpleegster nam mijn koorts. Tweemaal! Ze vroeg me of ik het koud had. Ik had geen temperatuur zei ze. Minder dan een normale lichaamstemperatuur. Ze zei het tegen de dokter maar die knikte , zonder te controleren, dat het wel ok was. Ze namen bloed van me af en plots spoot mijn bloed op de grond. Een verpleegster kwam kijken en schudde met haar hoofd. De verpleger herprikte op een andere plaats. Gevolg, een dik blauw hand. Hij stak me een baxter met ik weet niet wat erin. Daarna werd ik met een rolstoel naar de radiografie gevoerd waar ze platen namen van mijn longen. Daarna werd ik gevoerd door oude gangen, regelmatig botste de man met mijn rolstoel tegen de wand zodat ik mijn benen telkens moest optrekken, naar de aerosol. Op een oude versleten stoel zat ik anderhalf uur waar ik twee verschillende oplossingen kreeg om in te ademen. In het begin hoestte ik heel erg daarvan maar op de duur voelde ik dat mijn ademhaling beter en beter ging. Oh, wat verveelde ik me daar. Had ik nu maar mijn pc of een boekje mee dan kon ik wat nuttigs doen. Mijn baxter liep niet door. Ik moest hem zelf met mijn hand omhoog houden maar ik gaf dat al gauw op. Ik kreeg er kramp van en hij werkte toch niet. Ik zei tegen de vrouw van de aerosol dat de baxter niet werkte maar dat was haar taak niet zei ze. Ik kwam zelf aan alles slangetjes maar kreeg hem niet aan de praat. Men voerde me terug naar de gang van de spoed. Mijn bloed lag er nog! Van ver schreeuwden de dokteressen en vroegen mijn gewicht. Ik schreeuwde terug. Je kunt je niet voorstellen hoe goed wij het hebben in onze klinieken in Belgie. Dokteressen met hoge naaldhakken die wat ronddolen en meer babbelen dan werken. Versleten kasten die niet meer sluiten. Meubilair voor een antiekmarkt. Boven je stoel wordt een plakkertje gehangen met je naam. Ik kreeg mijn platen mee. Ik vroeg of alles ok was en er toch geen longkanker of zo was. Ze lachtten uitbundig en schudden van nee. Wat was daar nu mee te lachen??? Met zo’n dingen lach je niet. Na drie uur werkte alles daar op mijn zenuwen. En nu moest die baxter nog doorlopen!! Ach nee, ik zei dat ze dat niet meer moesten doen want ik was gehaast want ik wilde naar het concert van PaulMc Cartney. Verschillende verplegers in opleiding kwamen rond me staan en vroegen me uit over het concert. :) Het was daar een zootje. De verpleegster zei dat ze me de baxter toch wilde geven maar dat ze het snel ging laten doen doorlpen. En inderdaad op 7 minuten zat gans die baxter in mijn lichaam. Ik voelde de vloeistof door al mijn aders lopen. Kan dat wel gezond zijn? Ik hoefde niks te betalen!!!! Dat is ook raar. De dokter wilde me morgen wel terug zien voor een volgende aerosol. Ik moest tien maal terug komen.. Eh, ik ben morgen wel weg uit Mexico City he! Ze beluisterde mijn longen na de sessie en het was dag en nacht. Wat voelde ik me goed. Ik had precies teveel adem nu. Ik moest al minder hoesten en kon weer met teugen genieten van de bezoedelde grijze lucht. Ik passeerde aan de eetstand van Vicente die me onmiddellijk een zalige moederdag wenste. Hoe attent en lief! Om 15 uur kwam ik aan in La Casa. Drie vrienden stonden al klaar om te vertrekken naar het plein De Zocolo waar het optreden was van Paul Mc Cartney. Het was 25 minuutjes lopen. Hopelijk kan ik dat, maar na de aerosol zou dat wel lukken. Bijna aan het plein werd iedereen gecontroleerd. Niemand mocht binnen met een broeksriem! Een jongen van onze groep wilde zijn riem niet in de vuilbak werpen, nam de ceintuur van de twee andere jongens mee terug naar La Casa de los amigos. Om 15U30 stonden we in het midden van het plein. Dichter bij het podium konden we al niet staan. Pff, dat gaat hier een lange dag worden. Hij treedt op om 21 uur! Mike en Rob, een amerikaan en een engelsman, praatten uren met mekaar over politiek, koningen, revolutie, Obama, , verdrag van kwee nie wa. Pff, vervelend. Daar wilde ik wel geen 5 uur naar luisteren. Ik twijfelde of ik 5u30 ging blijven wachten of toch maar terug gaan naar het hostel. Maar Paul Mc Cartney zou ik misschien wel nooit meer van mijn leven zien. Dus ik moest het volhouden! Het begon fel te regenen. Dat er ook nog eens aan toe. Ik had nog een plastiek vestje in mijn rugzak zitten van in Hawaai toen we op de vulkaan waren. Rob en ik gingen eten en drinken halen, Mike bleef op de afgesproken plaats staan. Gelukkig stopte het met regenen. Ik zette me regelmatig eens op mijn rugzak, bladerde wat door mijn spaans woordenboekje, at wat, dronk wat, het duurde heel lang!!!!!!!! Ik wilde me op mijn rug leggen maar ik had geen centimetertje meer plaats over . Na uren was het eindelijk 21 uur en daar was hij…Paul Mc Cartney, 70 jaar, in zijn rood Beatles vestje. Het plein werd zot en schreeuwde om het hardst. Ik kreeg kippenvel. Ik kon , door mijn gestalte, het podium niet zien maar kon wel alles volgen op het grote scherm. Iedereen zong uit volle borst mee. Het was een fantastisch spektakel. Er waren ongever 300.000 personen . Op het einde zong hij “Yesterday “ en was er een prachtig vuurwerk dat schitterde achter het podium. Paul nam afscheid van ons maar zoals alle zangers zong hij nog 6 bisnummers met natuurlijk, Hey Jude… Om 23 uur was het voorbij. Ik was tevreden dat ik hem gezien had. Het was de 5,30 uur “staan” waard. We namen geen taxi want die zaten langer in de fille dan dat wij terugwandelden. Om 1uur lag ik blij en teverden in mijn bedje…en…met een normale ademhaling. Morgen ga ik toch maar terug voor een tweede sessie denk ik.