Dag 28 3 juni Oxtankah

Dag 28 3 juni Oxtankah
Om 7u30 werd ik wakker. Ik was nog moe. Gisteravond heb ik op tv nog naar de film gekeken “11 september”. Ik had hem wel al eens gezien maar kon het me niet laten van hem uit te kijken. Toch heel erg wat er toen is gebeurd. Ik ging ontbijten. Steeds hetzelfde, eieren met hard oud brood. Geen spek. Een tas kokend water waar ik mijn “eigen” theezakje kon in doppen. Bon, ik had gegeten en het was gratis he. Dan mogen we niet klagen. Gabriella had me al verwittigd dat haar man nooit op tijd kon zijn. Inderdaad kwamen ze twintig minuten later aan. We reden naar een privehaventje waar de zogezegde catamaran ging liggen. Eh, dat was geen catamaran maar een houten boot. We zouden met 17 personen zijn. We waren een half uurtje te vroeg. Het koppel had nog niet gegeten. In een restaurantje in de buurt bestelden ze zich een mexicaans ontbijt. Natuurlijk tortillas, vlees en bonen. Ik nam enkel een vers fruitsapje daar ze geen thee hadden. Enkel weer die thee manzanilla wat ik, denk ik,niet graag lust. Om 10 uur stonden we paraat aan de boot. Waar is iedereen? Om 10u15 kwamen drie mexicanen aan. Om 11 uur stonden we daar nog. Mexicaanse tijd he. :) De rest is niet komen opdagen. We vertrokken met zes personen. We vaarden de rivier af richting Belize. Arenden zaten op een boom. Krokodillen hebben we niet gezien, ondanks er hier veel zitten. Exemplaren van drie meter lang. Maar wanneer ze een boot horen zijn ze bang en duiken ze onder. Het was rustig op de rivier. Enkel een kano met vissers passeerde ons. Vele mangroven. Ik zocht voortdurend naar de krokodillen. Hier zou ik wel niet graag in het water vallen! Verderop een brug met rechts: welkom to Mexico en links: welkom to Belize. Daar ga ik morgen heen. Grote voorhistorische leguanen aten een bepaalde plant langs de oevers. Een hut over de rivier. De schipper zei dat dit de hut was van de film “ Anaconda.” “ Echt waar?” riep ik. Nee, die film is in Brazilie gefilmd. Maar inderdaad kon je deze hut ermee vergelijken. Het koppel raakte aan de praat met de andere drie mensen en lachten en tierden. Ze hadden pret. Ik genoot liever van de trip en de prachtige natuur. In hun vlugge spaans zou ik misschien toch alles niet kunnen volgen. De schipper vertelde dat de mangroves een grote bescherming geven voor de orkanen die ze hebben. Vijf jaar geleden hebben ze hier een zware orkaan gehad. Mangroves zijn ijzersterk. Plots begon het te stortregenen. Enkel in het midden van de boot kon je beschutting vinden. Ik vond het geluid mooi. De bomen wiegden op de wind. Straks zou het over zijn en schijnt de zon weer hoog aan de hemel. Na regen komt zonneschijn. Gabriella verloor haar pet in de wind. De pet zakte de diepte in. Ik hield mijn hoed stevig vast. Deze prachtige hoed wilde ik niet kwijt geraken. Na twee uurtjes zat de boottrip er op. We reden naar de ruines van Oxtankah. Oxtankah ligt ten zuiden van de Costa Maya in de buurt van Belize. De jaren tussen de 200 en 600 na Christus, toen Oxtankah werd gebouwd ,waren de mooiste jaren van de Maya-architectuur. We zagen tempels, chultunes, en waterputten gebouwd door de oude Maya's, alsmede een kapel en woningen gebouwd door de Spanjaarden na hun aankomst. Het was echter niet te doen van de muggen! Rodolfo vond een bepaalde plant en liet ons gans ons lichaam instrijken met deze plant. Ik denk dat de muggen die plant gewoon zijn want tientallen vlugge muggen prikten ons overal. Ik werd er zot van en schreeuwde van de pijn. Gabriella gaf het op en liep vlug terug naar de auto. Roldolfo trok een tak met bladeren af en hiermee klopten we constant op onze benen en rug. Ik kon zelfs niet een seconde stoppen om een foto te nemen of tientallen muggen overbeten me. Het was alsof we een processie deden van martelaren die constant op hun rug sloegen. :) Ik kon niet genieten van de ruines. Het was er nochtans prachtig. Puur natuur. De ruines verscholen in het regenwoud. Geen toerist te zien. Ongekend maar nochtans de moeite waard. Enkel vijf locals zagen we , ook kloppend met bladeren. Een prachtige roofvogel op een tak. Zo één had ik nog niet gezien. Opnieuw is het spijtige dat wanneer je geen gids hebt, je je niet kunt inbeelden welk gebouw wat is en wat de betekenis ervan is. Maar gidsen waren hier ook niet. Na een half uurtje kon ik niet meer verder van de muggen en we liepen terug. Ik liep naar het toilet waar ik gans mijn lichaam besprenkelde met water. Alles zwelde op. We kregen pure alcohol aan het onthaal en ik streek me volledig in. In de auto depte ik de beten met mijn verzachtende crème. Zelfs aan mijn ogen had ik drie dikke beten. Ook Rodolfs benen stonden vol met rode beten. Ik zei aan het onthaal dat ze beter muggensprays zouden verkopen. Maar daar dit een archeologische site is mogen ze niks verkopen. Wat me ook opviel is dat er geen enkel winkeltje te zien is rond de ruines zoals in Palenque waar het er heel commercieel is. We reden naar het mooie hotelvan het koppel en met zwembad. Gabriella ging wat zwemmen. Daar het opnieuw regende ging ik niet in het water. Ik had maar één bikini bij die niet op tijd zou opdrogen. We aten een lekkere visfilet. Het koppel opnieuw met tortillas. Ik bedankte hen vriendelijk daarvoor. Ik eet wel mijn tien platte frietjes op. :) Opnieuw mocht ik niks betalen. Enkel twee coctails, een Pina Colada voor Gabriella en voor mij een lekkere margarita met aardbeien. Rond 18 uur voerde Rodolfo mij weg. Ik nam afscheid van Gabriella en ik moest zeker bij hen later eens op bezoek gaan. Hoe lief van hen! Ik wandelde in de motregen op zoek naar een bloemenwinkel. Ik wilde de eigenares van mijn hotel bedanken voor de moeite die ze gedaan had voor mijn pasport en de geste die ze deed voor mijn onkosten. Na lang stappen, tot mijn enkels in de eplassen, vond ik een winkel waar ik een mooi bloemstuk vond met een beertje, gemaakte uit witte bloemen. Dit symboliseerde mijn belgische beer en zou wel leuk staan in het hotel. Ik gaf het bloemstuk af aan de receptie en zag de dame onmiddellijk bellen naar de eigenares. Ik zal haar morgen wel zien. Ik douchte me en begon aan mijn blog van drie dagen. Pff, ik wachtte weer veel te lang! Morgennamiddag vertrek ik om 15 uur met de watertaxi naar Belize. Na 29 dagen verlaat ik het mooie Mexico. Ik had nooit gedacht dat ik hier zo lang zou blijven. Maar nog is dit niet lang genoeg om al het mooie van het land te bezoeken. Ik zal echter niet in elk land zo lang mogen blijven of ik kom er niet. Ik heb maar 9 maanden meer! Tot morgen. Morgen skype ik eindelijk nog eens met mijn zoon Dieter. Dat is al veel te lang geleden maar met het uurverschil van 7 uur is het niet altijd gemakkelijk. xxx