Dag 7 1 juli Gracias

Dag 7 1 juli Gracias
Om 7 uur was er reeds veel lawaai in mijn hotelito Josue. De tv’s stonden luid. Ook gisteravond was er tot middernacht lawaai. Deze morgen kwam er toch water uit de kraan. Ik ging onmiddellijk naar de bancontact maar helaas kwam er geen geld uit de muur. Ik wilde een restaurant vinden waar ik buiten op een terras kon ontbijten. Maar helaas vind je geen terrasjes. Op de straat spugen de mensen veel. Ik vind dat zo vies maar bij hen is at de gewoonte. Ook in China roggelt men veel en spuugt. Ik kwam uit aan een hotel die, zo las ik in mijn lonely planet, verschillende toers organiseren. Ik nam daar een ontbijt en wie zat naast mij aan een tafeltje, Jen, een chinees meisje waarmee ik in Guatemala de vulkaan beklom. Zij te voet, ik per paard. :) Wat was, nog eens , de wereld klein. Ze loopt stage in Honduras voor 2 maanden. Ze vertelde me dat ze met een minibus van 13 personen van Guatemala naar Copan Ruinas reisde en dat ze 1 uur voor hun aankomst overvallen zijn door 5 mannen. Ze verplichtten de chauffeur van een eenzame weg in te rijden en daar moesten al de toeristen hun hoofd naar beneden houden. Indien iedereen gehoorzaamde zou niemand gewond geraken. Ze wilden al het geld, computers, gsm’s, I pads en I pods, blackberry’s enz. Iedereen gaf zonder nadenken alles af. Ze kwamen er met de schrik vanaf. De chauffeur reed reeds 8 jaar met een bus en had het nog nooit meegemaakt. De politie werd erbij gehaald, de chauffeur werd vervangen want die was in chock. Met een politie-escorte zijn ze verder gereisd naar de ruînes van Copan. Amaai, ik wil mijn computer niet kwijt. Mijn oude Nokia kan geen kwaad maar niet mijn pc. Ik hoop dat ik dit nooit meemaak. Jen zette gewoon haar reis verder. Wat moedig. Ik weet niet wat ik zou doen. Verder reizen of naar Belgiê terugkeren? Ik stuur Jen dus de foto’s van de volkaan Pacaya door per mail daar alle foto’s die ze had op de memorykaart stonden. Ik vroeg inlichtingen aan de hollandse bazin van het hotel over paardrijden. Ze woont al 23 jaar in Honduras. Ze belde iemand op en het zou mogelijk zijn voor de dag nadien. Ik vertelde haar mijn verhaal over mijn Visakaart. Ik kon dus niks beslissen daar ik geen geld had. Ze gaf me folders over de bezienswaardigheden in de buurt. Ik nam afscheid van Jen. Nu zou ik haar waarschijnlijk nooit meer zien want na haar stage reist ze terug naar de USA. Ik betaalde 60 L voor mijn ontbijt. Ik zag mijn geld stilletjes aan verminderen. Ik wandelde terug naar mijn hotel. De man waarmee ik naar de hotspings zou gaan, had uitgecheck. Ik ging dan maar op mezelf naar de Termas Rio. Ik nam een mototaxi naar de bushalte en betaalde 10 L. De eerste dag betaalde ik 30 L. Dus ik was bedrogen. Ik betaalde 3x zoveel! Maar nu ken ik het systeem. Ik nam de bus naar Santa Rosa waar ik na 8 km moest afstappen. In the middle of nowhere dropte de bus me. Ik zag een bordje staan: termas Rio en begon te stappen. Op een eenzame aarden weg. Ik zag niemand en vroeg me af of ik wel de juiste kant opging. Ik zag vele kleurrijke vlinders. De bergen Celaque die de hoogste zijn in gans Honduras. Het was er eenzaam mooi. Plots hoorde ik geluid in een boom. Ik schrok en zag een grote gekko of leguaan wegvluchten op een tak. Wat was het een mooi beest. Vele vogels vlogen rond mijn oren. Ze zongen om het mooist. Na twintig minuten dalen hoorde ik muziek. In de verte zag ik zwembaden. Daar zal het zijn. Ik betaalde 60 L ingang. Er waren vier zwembaden met natuurlijk bronwater komend vanuit een vulkaan. De pools varieerden van 32 gr naar 44 gr, wat niet te doen was. Een paar honduraanse families, geen enkele toerist. Ik genoot van het aangename 32 graden water. Ik drijfde lang uitgestrekt op het zalige water, starend naar de zon tussen de wolken. Het was heet in de zon maar ik hield ervan. In een ander zwembad was het 39 graden wat een beetje te warm was. Ik bleef er niet te lang in. De andere warmere baden probeerde ik zelfs niet. Ee vinger in het water was al te warm. In een rond zwembadje met een watervalletje kwam ik aan de praat met een familie uit Honduras. Ze deden een weekenduitstap met de grootouders, kinderen, kleinkinderen en Caramel, hun hondje. Het was een hele vriendelijke familie. We vertelden over het leven. Over de scholen, de werkgelegenheid, de criminailtiet enz. Ze verdienen 350 $ / maand. Ze leven hier niet graag daar er geen toekomst is. De ouders willen dat hun kinderen verder studeren in de USA zodat ze een goede toekomst hebben en een deftig loon. Hun kinderen, 17 – 14 en 13 jaar mogen nooit alleen op straat lopen. De ouders zijn veel te bang. Ze vertelden dat ze je doden voor een simpele gsm. Natuurlijk niet overal. Wat me ook opvalt is dat iedereen hier rondloopt met een Blackberry of een I-phone. Hoe kunnen ze dat betalen??? Ze hadden ook een lieve zoon van 33 jaar met de ziekte van Down. Hij praatte wel niet maar ik kon toch met hem communiceren. Hij omhelsde me eens heel goed. De grootmoeder offreerde me haar speciaal gemaakte kost. Ik vergat de naam, ik denk tampala of zo iets. Dit was een gerecht in bananenbladeren gerold van maîs, bonen, vlees, olijven en vooal veel chili die je uit een bokaal moest scheppen. De dame gaf me ook een bekertje sopa gallena, kippesoep. Het smaakte me heerlijk. Ik was ook tevreden dat ik me niks hoefde te kopen daar ik krap van kas was. Na een paar uur omhelsde ik de mensen, gaf hen mijn kaartje, want ook zij zitten op facebook, stapte 20 minuten de berg op tot aan de straat. Aan één kant was ik content dat ik weg was want ik kon het niet meer uithouden van de vele kleine muggen. Ze aten me letterlijk op. Aan de ingang stond een gewapende securitas en ik vroeg hen wanneer er een bus was. Binnen 40 minuten. Ik vroeg of het veilig was om te liften en hij zei dat dat hier geen probleem was. Na 5 auto’s werd ik opgepikt. Dat viel nog mee voor mijn leeftijd he. :) Een man, die een belangrijke functie heeft in het lokale hospitaal van Gracias, een vrouw en achteraan een man die geen woord zei. De man vertelde me dat Spanje gewonnen had tegen Italiê. Wat was ik tevreden. Ik vroeg of er soms vrijwilligers werken in het hospitaal en hij knikte. Ik zei dat ik ergens vrijwilligerswerk wilde doen in Honduras. Maar de man reageerde niet echt of bood me geen job aan, dus ik spak er niet meer over. Hij zette me af aan de bushalte waar ik de tuk tuk nam tot aan mijn hotel. Ik ging naar het parque central waar ik op internet kon. De bank had , natuurlijk, nog niet gereagreed daar het weekend was. Ik skypte wat met Peter VD. Een geluk dat hij lang opblijft ’s avonds zodat ik toch eens iemand kan spreken. Men was bezig op het plein met een podium op te zetten. Deze avond is er een feest en komt er een groep optreden. Ik weet niet of ik er naartoe ga. Ik moet nog ergens goedkoop eten vinden want ik sterf van de honger. Ik hoop dat ik morgenvroeg geld kan afhalen of ik heb een groot probleem! Op de tv gaf men Prison Break. Adios…