Dag 3 9 okt. Lima - Ica - Huacachina sandboardin

Dag 3 9 okt. Lima – Ica – Huacachina sandboarding
Om 6u15 liep mijn gsm af. Veel te vroeg. Ik voelde me toch beter. Ik had wat meer uren geslapen. Ook mijn bijenbeet van meer dan 1 week geleden is verbeterd. Om 7 uur nam ik een ontbijt. Nu was ik als eerste. Ik had geen honger en nam slechts een half broodje met confituur. Dat is raar dat ik deze keer geen zin had in eitjes. :-) Ik was wel stijf. Nog steeds van het paardrijden in Ecuador alsook van het vele stappen met de citytoer. Om 7u45 nam ik een straattaxi naar de bushalte van Cruz Del Sur. Een klassebus met airco en toilet. Mijn ticket had ik in mijn hotel geboekt aan 36 sole. Ik nam de ietsje duurdere seat, beneden. Bovenaan kost het minder daar er veel volk op zit. We zaten maar met 7 personen. Ik zat weer alleen. Geen enkele toerist. We kregen een broodje met hesp en kaas, een appel en een drankje. Ik nam een thee. Plaats om je flesje water te zetten, een schrijfbankje, spotjes in het plafond, stoelen die je goed achterover kon zetten. Zo wil ik wel elke dag reizen. In Mexico had ik ook zo'n luxebussen. Ik viel in slaap gedurende twee uur toen ik de film wilde zien. Ik sprak zelfs luidop en schrok op toen ik mezelf hoorde praten. :-) Toen ik eventjes wakker werd zag ik niets anders dan woestijn. Ben ik nog aan het dromen of wat? Ik wist niets af van Ica, had er niets over gelezen. Ik zag daarna dat Ica in de woestijn ligt aan een oase. Mijn voorbereidingen waren dus niet echt goed maar ik vond het grappig. Ik had me Peru niet zo voorgesteld. Net zoals ik niet wist dat er in Ecuador besneeuwde vulkanen waren. Onderweg zag ik een clochard zijn grote behoefte doen. Ik heb me altijd afgevraagd waar een clochard naar het toilet gaat? Dus blijkbaar in de open natuur. :-) Aan de bushalte nam ik een taxi aan 5 sole naar een hotel in Huacachina. Een dorp waar je sandboarding kan doen. Huacachina is een dorp in de provincie Ica, gelegen in het zuidwesten van Peru. Het ligt vlakbij de provinciehoofdstad Ica. Het dorp heeft, volgens een onderzoek uit 1999, 115 inwoners. Huacachina is gebouwd bij een oase, genaamd de "Oase van Amerika". Deze bergen zijn honderden meters hoog. In het oasewater is er de mogelijkheid om te waterfietsen. William, de taxichauffeur stelde hotel Rocha voor. Die organiseren package; hotel + sandboarding. Dit kostte 70 sole. Mijn kamer bevindt zich op het tweede verdiep. Ik heb twee vensters met uitzicht op reusachtige prachtige duinen. Op het balkon uitzicht over de daken, :-( twee bedden en warm water. De kamer is niet al te proper maar voor 20 sole/nacht zal ik maar niet klagen. = ongeveer 7 $. Om 16u30 moest ik paraat staan voor de sandbuggie die ons naar de woestijn brengt waar we kunnen sandboarden. Met vijf meisjes zaten we vastgemaakt in de buggie. We betaalden een taks van 3,5 sole om de woestijn in te mogen gaan. Ik kon me niet voorstellen wat “sandbuggie “was maar al gauw verstond ik waarom we vastgemaakt werden. De man reed als een zot door het zand. We daalden recht af naar beneden. Soms dacht ik dat we eraan waren. Maar het was keileuk. We lachten ons kapot en hielden ons stevig vast. Dit was nog eens een première in mijn leven waar ik verzot op was. De omgeving was prachtig! Enkel zandduinen. Niemand te zien. Toch in het begin van de toer niet. Daarna passeerden we meerdere buggies met schreeuwende, lachende mensen. De buggie stopte en we mochten sandboarden. Ttz, niemand van ons stond recht op de plank. We scheerden de berg af op onze buik op de plank. Gezicht naar beneden en benen omhoog. Ik liet me gaan in volle vitesse. Zalig! Ik dacht aan mijn zoon Dieter die het hier heerlijk zou gevonden hebben. Hij kan snowboarden en dan kan je ook sandboarden. Toen we allen beneden waren pikte de buggie ons weer op en vlogen we verder de bergen op en af. Na een drietal afdalingen met het board was mijn plezier over... Mijn fototoestel zat onder het zand en functioneerde niet meer. Daar gaat mijn vierde toestel. Opnieuw gaat de lens niet meer open of toe. Dat is het Canon probleem maar steeds koop ik toch hetzelfde toestel daar dit past in mijn onderwaterhuis. Ik vroeg aan een meisje om foto's te nemen van mij. Daarna moest ze mijn toestel aan de gids geven. Nee, stak ze de camera in haar broekzak en rees ze daarmee de zandduinen af!! Natuurlijk vol met zand. Ik was razend. Ik wilde haar niets zeggen maar vond het nu zo dom van haar! En net nu we de zonsondergang in de woestijn gingen bekijken. Ik genoot van dit prachtig fenomeen maar ik kon eigenlijk wel wenen. Waar ga ik u een ander toestel vinden? Hoeveel gaat dat weer kosten? De laatste maal had ik geluk en kon ik een promotoestel kopen aan 79 $ maar hier in het duurdere Peru zal dit wel niet lukken. Ik heb wel nog mijn oud versleten Olympus toestel maar de batterij is na een paar foto's al leeg. Ik vroeg aan een meisje of ze me wat foto's kon opsturen van de zonsondergang. Ze gaat dit, hopelijk, doen. In mijn hotel nam ik een warme douche. Ik zat tot op mijn BH onder het zand. :-) Ik liep naar de oase. Een prachtige plaats. Rondom, enkel zand. Een paar barretjes, souvenirwinkeltjes eetplaatsjes . Een paar ooievaars aan het water. Een romantisch plekje. In een restaurant zag ik de twee meisjes waarmee ik sandboarding deed . Ik vroeg of ik bij hen kon zitten. Ik nam een steak champignon. Hard vlees maar het smaakte me want ik had niet meer gegeten sinds deze morgen. Ik had twee pulls aan en allen rilden we van de kou. 10 graden. Tijdens de dag viel het in het zonnetje goed mee maar ' s avonds was het koud. Rond 22 uur lag ik in mijn bed. Aan ons zwembad is een bar waar er tot laat luide muziek speelde. Mijn kamer is niets geïsoleerd, een kapot raam en ik hoorde alles. Een paar Chinezen schetterden tegen mekaar. Mijn matras was zo hard als steen. Echt doorlegen. Ik lag op het hout. Mijn rug deed pijn. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen. Ik denk van morgen misschien te veranderen van hotel, alhoewel, minder dan 7 $ ga ik niet vinden. x