Dag 19 5 okt. Puyo - Cascada Hola Vida

Dag 19 5 okt. Puyo – Cascada Hola Vida
Ik ontwaakte om 7 uur. Ik had heerlijk geslapen. Ik nam een ontbijt in mijn hotel. Ik wandelde tot aan een plaats waar ze paarden hebben. Ik wilde een toer boeken maar helaas was dit gesloten. Ik ging op een muziekje af. Op de speelplaats van een schooltje zag ik de kindjes bij het horen van dit deuntje mooi in rijen naast mekaar staan. Allen gekleed in een piekfijn uniform. Blauwe broek of rok met een wit hemd of blouse en een bordeaux pull. De jongens droegen ook een das. Op het plein stonden drie mobilhomes van Frankrijk. Hoe zijn die hier geraakt? Om 8u 30 kwam een man me ,te voet, oppikken aan mijn hotel. Ja, het was maar 100 meter ver. :-) Er was een Argentijns koppel in onze groep. De vrouw werd vandaag 64 jaar. Ook een jong verliefd koppeltje uit Guayaquil, twee gidsen en ik. En dat allemaal in één auto!!!!! Het koppeltje zat achteraan in de koffer van de pick-up. De chauffeur, Oswaldo, praatte constant in het Spaans. Leo, de andere gids vertaalde dan een paar woordjes in het Engels. Pff, ze hadden me nochtans beloofd dat we enkel met Engelstaligen gingen zijn, maar blijkbaar niet. Ik versta veel in het Spaans maar alle details niet en dat stoort me. Ik zal er maar het beste van maken. Onderweg stopten we op een paar miradors waar we een prachtig uitzicht hadden op vele watervallen die in de rivier stroomden. Een tweede waterval bestond uit twee watervallen. Een waterval heeft zich in twee gescheurd door de afzet van stenen en modder. Je kon met een kabel langs de andere kant van de rivier zwieren. Dit deden we niet daar dit niet in onze toer inbegrepen was. De derde waterval was Pailon del Diablo. Daar kun je naar toe gaan met een bus ofwel kun je een fiets huren en tot aan alle watervallen rijden. Je kan de waterval afdalen en over een brug stappen. Dat doe ik morgen, denk ik. Wanneer je een fiets huurt is het steeds bergaf. Wanneer je terug wilt naar Banos kun je je fiets op een “caminoneta” werpen. De fietstocht terug is te vermoeiend. Langs de kant van de weg zag ik vele gestroopte varkens aan een koord hangen. Zo verkopen ze stukken vlees. Vele bloemen. Prachtige bergen. Orchideeën op bomen. BabyOrchideeën. In de bloem zit als het ware een hoofdje van een baby. We maakten een stop in de zoo Tarqui. Al deze dieren komen van particulieren die deze dieren thuis hielden maar ze niet meer konden onderhouden of ze werden te groot. Witte (niet gevaarlijke) en zwarte (gevaarlijke) kaaimannen. Schildpadden, aapjes, poema's ( ik zag een pasgeboren poemaatje van 1 dag oud ), luipaarden, slangen, cusumbo, cabeza de mate, witte zwijnen, zelfs een kleine soort dingo, in het wild, die ons passeerde aan de pick-up enz. leuk om alles te zien. De zon straalde fel. Het jonge koppeltje wilde niet in de kofferbak daar het te warm was. Zo rap als de wind sprong ik in de bak samen met de gids leo. Ik heb niet liever. We kregen allen een paar plastic laarzen en klommen in een prauw, een uitgeholde boomstronk. Er moest gehoosd worden om de boot boven water te houden. Ai, ai hopelijk kantelt die niet om met zoveel volk . In de Rio Puyo vallen zou me niet storen maar dat mijn fototoestel stuk zou gaan, zou ik erger vinden. De rivier was maar een halve meter diep maar er zat veel stroming op. Ik zag een paar dorpen verstopt in de jungle, een paar prauwen aan de kant. Na twintig minuutjes was de tocht voorbij en namen we een lunch in een kamp. Een lekkere dikke soep, een vruchtensapje en een stuk hard taai vlees met rijst, een tomaatje en een schijfje komkommer en een lekkere bonenpuree. Een papegaai staarde naar ons. Een klein katje bedelde op onze schoot. Na de maaltijd nam Oswald me mee en toonde me vele bomen, planten en bloemen. Ik zag een grote termietenhoop. Maar dit zijn geen termieten maar comogen. Ze zijn rijk aan proteïnes. Hij maakte een gat in de hoop en liet honderde mieren over zijn armen kruipen. Deze prikken niet. Wanneer je je ermee inwrijft is het een ideaal afweermiddel tegen muggen. Ah, dat heb ik nodig maar ik zie me niet elke dag inwrijven met levende mieren. :-) Ik zag vele prachtige bloemen. Zelfs harige bloemen. Werkende mieren met een blad op hun rug renden naar hun hol. Daar leggen ze de blaadjes in tot ze rotten. Daarna eten ze deze lekkernij. We stapten naar de pick-up en vermeden de vele spinnenwebben. Blauwe spinnen op groene blaadjes. Planten die ineenkrimpen wanneer je ze aanraakt. We reden Puyo voorbij naar Canton Pastaza richting La Cascada Hola Vida = waterval. De gids nam wat klei uit de rivier en gaf ons een stukje. Dit moesten we vermengen met water en ons gelaat besmeuren. Dit is een natuurlijke peeling. Met dit goedje op ons gezicht wandelden we langs de rivier. Een beetje verder moest ik mijn ogen sluiten en mijn vinger uitsteken. Toen ik mijn ogen opende had ik een geel geverfde vinger. Deze kleur kwam van het sap van een blad. Ik kleurde ook mijn andere vinger. De kleur verdwijnt na een paar uur. Opnieuw moest ik mijn ogen sluiten en mijn tong uitsteken. Ik hoorde de groep schreeuwen. Ai, ai wat gaan ze met me doen? Plots kreeg ik tientallen mieren op mijn tong gezet. Ik moest deze opeten. Het voelde raar aan die beestjes te voelen krioelen op je tong. Op het einde moest ik zelfs goed kauwen om de laatste restjes binnen te krijgen. Dit zijn dus die “comogen” mieren die vele eiwitten bevatten en niet prikken. Het was niet slecht maar een ganse maaltijd hoeft ook niet. :-) We stapten verder in het oerwoud = la selva en zagen kruipende bomen, reuzenvlinders en rare soorten planten, bomen en bloemen. Daar zagen we uiteindelijk met als apotheose de waterval Hola Vida. Ik had eerst geen zin om een duik te nemen daar ik het daarna misschien te koud zou hebben. Maar ik kon deze kans niet laten liggen. Ik stapte in het koude water, gleed uit over een paar stenen en bezeerde lichtjes twee kleine teentjes. Ja, wij zijn niet gewoon van op onze blote voeten te lopen he. Onze gids Leo liep het ganse parcours op zijn blote voeten. Ik zou het niet kunnen met mijn poezelige voetjes. :-) Ik genoot van de waterharde stralen op mijn hoofd. Het was zalig hier te kunnen zwemmen onder een waterval in de jungle. Met drie speelden we in het water. Daarna trok in een droge bikini aan. We trokken opnieuw onze laarzen aan en stapten door de rivier. De tijd dat ik zonder laarzen liep was ik weer al gebeten door de muggen op mijn onderbenen. :-( We zagen reuze waterspinnen. Zwarte, niet gevaarlijke kikkertjes. De felgekleurden zijn dodelijk. Het was een aangenaam weertje. Niet te warm en niet te koud. In het kamp kregen we plots een fikse regenbui . Dat wordt een probleem. Twee mensen kunnen met deze bui onmogelijk in de kofferbak zitten! Dit was een hele slechte organisatie. Met zoveel mensen hadden ze tenminste twee wagens kunnen voorzien! De gidsen begrepen ook niet hoe dit kon. We bleven maar wachten en wachten maar de regen hield niet op. Om de tijd te doden trok de gids een vrucht van een boom en brak die middendoor. De rode zaadjes mengde hij met een tandenstokertje. Hij beschilderde ons gelaat zoals indiaantjes. De kleur kon afgewassen worden. Deze beschilderingen worden nog toegepast bij ceremonies, feesten en bruiloften. Ongelooflijk wat de natuur te bieden heeft. We waren al twee uur over tijd. Het schemerde reeds en er waren nog een paar dingen voorzien in ons schema. We besloten allen, als sardientjes, in de auto te kruipen. Drie mensen vooraan en vier achteraan. Een uur verder konden we een swing doen. Aldus, dat dacht ik toch. We beklommen vele trappen tot aan... een koord boven de ravijn. Het was al donker zodat we het prachtige landschap niet meer konden zien. Ik was vast besloten deze swing te doen tot ik zag wat het was. Er was nergens een beveiliging. Je moest op een dikke koordknoop gaan zitten, je met je twee handen vasthouden en over de afgrond zwieren. Ik doe veel dingen zolang het verantwoord en veilig blijft. Hier zag ik teveel risico's. Laat je je handen los, ben je dood. Knapt het touw, ben je dood. Zwier je niet hard genoeg dan bengel je daar boven een ravijn en hoe geraak je dan terug? Nee, niets voor mij. De gids deed het voor maar ik weigerde. Enkel de jonge Ecuadoraan deed de attractie. Het was pikkedonker. We daalden af maar ik zag geen steek. Mij katogen werkten niet. :-) Oswald hield stevig mijn hand vast en trapje voor trapje daalden we, op de tast , de trappen af. Wat zou dit stom zijn van hier je benen te breken! Ik was content dat we beneden waren! Onze laatste programma was het indianendorp. Ik had deze toer vooral geboekt om een indianenstam te zien. Maar misschien slapen die mensen al? En we gaan niets zien in het donker! We stapten over een waggelende brug over de Rio Pyuo. Inderdaad was er niet veel te zien en een indiaan werd wakker gemaakt. Deze legde een ritueel uit. De drug waar ik het al over had. Ayahuasca. Hij legde het proces uit. Ik vertelde aan de gids dat ik een jongen kende die na het gebruiken van deze drank op drie plaatsen geblesseerd was en zich niets meer herinnerde. De gids zei dat het heel belangrijk is van de juiste dosis te krijgen. Bon, dat was gewoon ter informatie dat deze indiaan ons dit vertelde. Er was geen mogelijkheid om dit goedje te proberen hoor. En ik zou het ook NOOIT doen! In een hutje konden we handgemaakte juweeltjes kopen. Vooral gemaakt uit vruchten, paddenstoelen en granen. Daar legden ze ook uit hoe je uit een bepaald soort blad slierten koord kon maken. We konden ook pijlblazen. De pijltjes worden gemaakt uit de klieren van de giftige kikkertjes. Zo doodden ze hun prooi. We zagen ook een boom met dikke groene vruchten. Deze worden uitgehold en gebruikt als sambaballen, als muziekinstrument. De dag zat er op. Het was 20 uur en we moesten nog meer dan twee uur rijden in een overvolle wagen. Rond 22u30 kwamen we in Banos aan. We namen afscheid van mekaar. Ik was uitgehongerd en kocht me een niet – lekkere hamburger. Het was een leuke, leerrijke maar vermoeiende lange dag.