Dag 13 9 febr. Ferry Wellington - Picton

Dag 13 9 febr. Ferry Wellington – Picton ( 315 km )
Mijn gsm liep af om 5u30. Brr, wat was het vroeg en koud. Ik zette mijn hoofdlamp op, ging me wassen, laadde mijn pc op in de eetzaal, maakte me een tas thee en brak mijn tent af. Kletsnat stopte ik mijn tent in het zakje. Het was nog donker. Ik vertrok naar de ferryhaven Bluebridge. Hopelijk weet ik nog de weg. Ik kwam om 6u40 al aan. Ik was de eerste. Ik scheepte dus als eerste in. Maar alles maakte zijn eigen uit. Achter mij zag ik het nederlands koppel die ik reeds ontmoette in de Hot Water Springs. Ze huren juist dezelfde auto dan ik. En ook zeiden ze dat die indiêr heel onvriendelijk was. Zij moesten hun auto al omruilen daar er een steentje ingevlogen was en de ruit gebartsen was. Oei, als ik dat maar niet voor heb want ik heb geen verzekering genomen! We raakten aan de praat. Op de ferry verkende ik direct alles. Van beneden tot boven. Ik had twee truien aan en een windjack. Het was zonnig maar de wind was koud. Er waren lounges, tvzalen, buffets en bars, een voordek en een achterdek met banken, playgrounds, zithoeken enz. Ik vond het heerlijk! En wat een overzicht had ik op Wellington. Ik ging een sigaretje roken en begon te praten met twee kiwibroers Roger en Steve. Een kiwi is een inwoner van NZ. Ze hadden een maand vrijaf en gingen vissen op alle meren op het Zuid-eiland. We namen samen een ontbijt. Daarna ging ik naar alle deks om foto’s te nemen. Op het voordek amuseerde ik me kostelijk. De wind was daar zo hard dat ik bijna 45 graden schuin kon staan. Had ik omhoog gesprongen, ik vloog over boord. :) Fransmannen namen een foto van me. Het was grappig wanneer je die engels hoorde praten. Ik ging weer naar beneden en vond de kiwi’s aan een zijkant van het dek. Ik denk dat dat de beste plaats was van gans de boot. Op een bank, in de volle zon, uit de wind. Ik deed al mijn truien uit en in t-shirt kon ik eindelijk weer genieten van een warme zon in mijn gezicht. De kiwi’s zeiden dat het veel beter weer was in het zuiden dan in het noorden. Wat normaal omgekeerd is. Naar het zuiden toe is het 2 of 3 graden kouder. Brr, dan zou ik hier bijna bevriezen! De twee broers vertelden dat ze schapenvlees niet konden betalen. Dat was heel duur. Het wordt enkel gebruikt voor de export. Ook straf, er lopen hier zoveel schapen rond en dan is dat uitzonderlijk duur. :) Klaas vond de ferry maar niks en vele mensen liepen met kotszakjes rond zei hij. Bij deze vaart ging alles prima. De zee was niet zo wild. Ik vond het wiebelen trouwens heel leuk. Ik zocht dolfijnen of walvissen maar tevergeefs. Na “ volle zee “ vaarden wa na drie uurtjes de Queen Charlotte Sound door tot aan de haven van Picton. Voor mij mocht het nog veel langer duren. Ik zat daar zalig in de warme zon. Ik zit gaarg op zee. Ik nam afscheid van het nederlands koppel en van de kiwi’s. Ze gaven me hun gsm nummer en ik moest hen zeker bellen. Ze nodigden me uit op hun boot om een dag mee te gaan vissen. Ja, vissen en een boot vind ik heel tof. Ik zal hen zeker bellen maar eerst wilde ik naar het noorden rijden. Naar het schijnt is het daar zo prachtig. Maar waar niet? Om 11u20 reed ik als eerste de boot af. Iedereen volgde mij. Ik wist niks van het zuider-eiland. De kiwi’s gaven me goeie raad en ik reed op de Highway 1 richting Nelson. Ik wilde eigenlijk de binnenweg Picton Havelock nemen maar zat al richting Blenheim. Ik ging niet meer terugkeren. Het bergachtig gebied vertoonde nu bruine dorre plekken. Het landschap was wat verschillend. Er waren meer dennenbossen. Het pluimgras was verdwenen en maakte plaats voor eindeloze wineries. Er waren veel vrachtwagens op de baan. Ook vol geladen met stronken dennenhout. Deze is ook voor export. Ik zag lama’s, pikzwarte koeien, bruine schapen. Een valk vloig boven me. Aangekomen in Havelock had ik in mijn trotter gelezen dat je de beste mosselen kon krijgen in “The Mussel Pot. “ Ik ging naar binnen en vroeg of het lang zou duren. Ze zei minimum een half uur daar er net vôôr mij een grote groep binnengekomen was. Zô lang kon ik niet wachten. Ik verontschuldigde mij maar het meisje vond het geen probleem. Ik kan later terugkomen want ik moet toch dezelfde weg terugnemen om naar het zuiden te gaan. Ik vervolgde mijn weg. Er was een zalig zonnetje. Ik kon weer tevoorschijn komen in mijn t-shirt. Ook wanneer ik mijn hand buiten de auto hield, voelde de lucht warmer aan. De vrachwagens raasden als gekken door de haarspeldbochten. Ik kon ze niet bijhouden. Ik liet er zelfs één passeren daar hij constant in mijn gat plakte. In Nelson ging ik op de Highway 60. Ik stopte eventjes in Tahunanuibeach. Ik zag vele kiters. Een paar mensen lagen in bikini. De meesten met een trui aan. Ik zou het niet kunnen. Voor mij was het nog te koud. Geef mij maar een land waar het snikheet is zoals die 45 of 50 graden bij onze Pieter in Z-Afrika. Ik kocht me een ijsje. Iplv mijn mosselen he. Voorbij Motueka zag ik vele fruitgaarden met grote netten erover. Op de weg naar Takaka stopte ik en deed een wandeling van 20 minuten in het Kahurangi Nationaal Park. Ik had een scenic vieuw over de Riwaka River en de omliggende dorpen en bergen. In Uper-Takaka passeerde ik aan een centrale waar plots luide sirenes afgingen. Oei oei wat was dat? Ik wilde eerst stoppen maar dacht bij mezelf: als dat spel hier ontploft zit ik er wel middenin. Ik reed vlug verder. Eerst dacht ik aan een aardbeving -signaal. Ik kronkelde verder. Mijn hoofd draaide opnieuw. Ik was al 5,30u onderweg en had nog maar 277 km gereden. Maar vlugger gaat dat hier moeilijk met al die bochten. Soms kan ik maar 30 km/uur rijden. Ik moet me dan in tweede versnelling zetten en regelmatig mijn oren klaren. Op de tegenweg reden twee brandweerauto’s en een poitiewagen met loeiende sirenes. Zou er dan toch iets gebeurd zijn daar? Of een brand? Het alarm meldde vandaag dat de kans “ high” is. De andere dagen was het “moderate”. Op mijn weg ging ik niet veel bezoeken daar ik anders te laat een slaapplaats zou vinden. Ik kan dat nog bij mijn terugweg. Het was zalig warm achter het glas in mijn auto. Ik had dat nodig. Ik ging overnachten in een Top 10 Holiday Park in Pohara Beach. Ik was er niet zo ver meer af maar zat nog steeds in de bergen. Waar kan dat strand dan zijn? Achter die bergen misschien? Ik bleef bochten nemen van 180 graden. Het was steil bergaf. Ik remde veel. Er was niemand anders op de baan . Dus ik kon rustig rijden. Ik passeerde wel twee eenzame fietsers. Amaai, wat hebben die een moed om die baan te volgen! Eindelijk na 6u30 en en 315 km kwam ik aan op de camping. Een tentplaats was 22 $. Het is een prachtige camping. Links zie ik de bergen en rechts de zee en het strand Tasman Bay. Vlak aan het strand. Wat moet een mens meer hebben? Ik zag een paar kiters. Het strand lag er verlaten bij. Ik zette mijn kletsnatte tent op maar na 30 minuutjes was ze weer al droog. Ik ging me douchen. Hier moet je wel 50 $cent insteken. Ik liep naar de winkel en kocht er brood, een fles rode wijn Chilean Merlot Cabernet aan 11,20 $, dat was de goedkoopste, eieren, spek en Briekaas. Du vin, du pain, Bourcin :) Dat ging mijn avondeten worden. Aan de receptie vroeg ik weer een braadpan om morgen mijn eitjes te kunnen bakken. Ik hoefde ze niet te betalen, enkel terug te brengen. Ik toaste mij zes broodjes en liep er mee naar mijn tent. Er waren hier geen banken of stoelen. Ik legde mijn badhanddoek op de grond, een bekertje voor de wijn had ik gratis gekregen van de winkelier, ik smeerde mijn boterhammetjes met peanut butter ( wat ik vanop de ferry als staaltje meegenomen had ) en legde er plakjes Brie over. Mmmm, wat smaakte dat. En dat met een goed glaasje wijn. Mijn gebuur zag dat ik op de deken at en bood me een klein stoeltje aan. Lief van hen. Een bohemer kwam me een hand geven en zei me dat het ging regenen vanavond en dat ik met mijn hoofd naar het noorden moet slapen om geen nare dromen te hebben. Ah, bon, ik zal me dan maar draaien zeker! :) Ik hoor de zee . Ik trok hier net een trui aan want het begint weeral af te koelen. Ik ga me ook weer kousjes aandoen. Als het morgen maar lekker weer is. Wat ik ga doen, weet ik nog niet. Ik zou hier best nog een dagje willen blijven. Wat kuieren op het strand, naar de hot springs gaan en wat relaxen. Maar ik mag toch ook niet teveel treuzelen want ik heb maar 21 dagen op het Zuid-eiland. Ik ga nu wat skypen, allé, er zal wel weer niemand on-line zijn met het tijdsverschil. Datmis ik wel, met mensen uit Belgie skypen. Eh Marc!? Want aan jou hoor ik niet meer. Heel raar! Maar ja, c’ est la vie zeker? Tot morgen voor een nieuw verslag. Slaapwel en een goeie morgen voor jullie. Kristin. xxx