Dag 10 30 april Kailua - Kona

Dag 10 30 april ( Kailua – Kona )
Ai ai, ik stond op rond 7u30 en voelde me ziek! Ik had bijna geen stem meer, was doodmoe en voelde me slap. Ik had nochtans een hele goeie nacht gehad. Ik ging naar Angela’s kamer en ze zag onmiddellijk dat er iets scheelde. Ze vroeg of het ging gaan om te duiken. Maar ik wilde zeker duiken vandaag anders had ik geen mogelijkheid meer daar ons programma vol zat en we niet mogen duiken wanneer we vliegen. Ik zou wel zien. In de duikclub zei de vader, Bob, dat ze geen boot hadden en dat we dan maar een kantduik zouden doen . Ai, dat belooft niet veel goeds. Ik wilde nog de prijs vragen want dat is normaal goedkoper. De zoon had me een paar dagen ervoor gezegd dat de 2 bootduiken 125 $ zouden kosten. Bob en zijn e-x vrouw Anne-Marie droegen geen duikpak. Wij wilden echter wel een pak. Ze zeiden dat het water hier veel warmer is dan in Honolulu. Dat zou ik wel zelf ondervinden. Angela dook met Bob en ik met Anne-Marie omdat ik dieper mag duiken dan Angela. Ik was nog maar net in het water en ik had het al koud. Ik zag op mijn duikcomputer dat het zeewater 24 graden was. Ook merkte ik vlug op dat de duik niks speciaals zou zijn. Tussen de snorkelaars doken we tot 20 meter. Klein koraal, een paar kleine vissen, 1 mureen… Pff, ik had het moeten weten en de kantduik geweigerd hebben. Ik wilde een duik waar grote vissen te zien zijn, schildpadden, dolfijnen, haaien. Maar hier zo dicht bij het strand kon dat niet. Pff… weer zo veel geld voor niks! Na 10 minuten deed ik al teken dat ik het heel koud had. Ik wilde al naar de oppervlakte. Ik verveelde me. Ik voelde me ziek en slecht. Ik stopte de duik na 40 minuten. Ik rilde van de kou. Ik deed vlug mujn duikpak uit, droogde me goed af, kleedde me warm aan, ondanks het heel zonnig was, en legde me in de auto. Ik had niks van power in mijn lichaam. Het wenen stond me dichter bij dan het lachen. Angela voelde mijn voorhoofd en zei dat ik gloeide. Ik deed geen 2e duik. Angela wel. Ze zag een schildpad en een witte tiprif haai. Ze had geluk. Na de duik reed Bob terug en stopte aan een Kona Koffieshop waar ze ook gezonde dingen verkopen. Organic, local quality en vegetarisch eten. Ik bestelde me een groentesoep maar kon niet meer op mijn benen staan en wankelde naar de auto waar ik me opnieuw neerlegde. Angela verzorgde me goed en kwam in de auto met verschillende gezonde gingerdrankjes, speciale snoepjes voor de keel, mijn soep, fruit enz. Ze betaald alles. Telkens zei ze: “ Dat is voor de kosten van de auto te delen”. Ze is toch een hele lieve hoor! Echt een goed mens. Bob stopte aan een apotheek waar Angela een koortsthermometer ging kopen. Ja, 39 graden koorts! En ik die nooit koorts heb! Wanneer ik 37,1 heb, heb ik reeds het gevoel van te sterv en. Dus je kon je voorstellen hoe ik me voelde bij 39 graden. Ik vond de afrekening van de duik schandalig? In totaal moesten we 135 $ betalen voor twee duiken en huur duikuitrusting. Ik moest de volle pot betalen voor een tweede duik die ik niet gedaan had. Hij kon er niet aan doen dat ik doodziek was, antwoordde hij. Plus, het was geen bootduik maar een kantduik wat normaal gezien veel goedkoper is. Ik zei hem dat het ons fout niet was dat zij geen boot beschikbaar hadden. Hij deed er 10 $ aan af. Pff, dat was ook de moeite niet. Ik had mijn tweede tank moeten vrijwillig laten leeglopen maar ja dat doet een mens niet he. Zo ben ik niet opgevoed. Ik vroeg ook mijn 5 $ voorschot voor de manta’s terug daar ik te ziek was en die nachtsnorkeling niet zou kunnen doen. Maar ook dit kregen we niet terug. Dat is goed voor één keer maar we duiken nooit meer met dit bedrijf. De Hawaiian divers. We slenterden naar het hotel rond 15 uur. Ik plofte op het bed en sliep 2 uurtjes. Daarna kwam Angela op mijn kamer om alles te bespreken voor de helicoptervlucht naar de stromende rode lavastreams. Mijn verstand stond er niet op Ik kon niet helder denken. Ik deed toch mijn best, zocht veel op op internet en Angela belde naar de bedrijven om de beste deal te vinden. Vanuit Kona kost een vlucht 400 $, vanuit Hilo maar 260 $. Het probleem was dat ik geen zin had om morgenvroeg om 4u30 op te staan en 3 uur te rijden naar de andere kant van het eiland. Ik wist nu al dat ik morgen nog zieker zou zijn en ik zo vroeg niet zou kunnen opstaan. We besloten na uren van de vlucht dan maar niet te doen. Vanuit Kona vonden we het te duur en het is niet verzekerd dat je de lava ziet. We keken op google earth en ik zag niet veel oranje op de satelliet. Angela woont in Canada. Dat is niet zo ver van Hawai’i , zei ze. Ze kan daarvoor nog eens terugvliegen om dit, toch zo extreem fenomeen, mee te maken. Ik vond het voor mezelf ook wel spijtig maar aan ziek zijn kun je niks doen. Om 22u30 moest ik gaan slapen. Het ging echt niet goed met me. We spraken af ’s anderendaags om 9 uur in de lobby. Indien ik me wat beter voelde zouden we naar de green and black beach rijden en het monument van Captain Hook bezichtigen. Angela zou wel rijden. Slaapwel…