Dag 11 1 mei Ka Lae

Dag 11 1 mei ( Ka Lae )
Aloha !
Ik sleurde me uit mijn bed. Ik was zeker niet beter maar wilde Angela niet teleurstellen door niet mee te gaan. Alhoewel haar dat niet zou storen om alleen naar de stranden te gaan. Ook ik wilde deze dag niet laten varen. Ik wilde de groene en zwarte stranden zien. Ik had maar twee dagen meer over, Angela maar één dag. En we wilden nog zoveel zien en doen. Zes dagen is echt te kort op dit overweldigende eiland. Ik zou hier gemakkelijk weken kunnen blijven. Ik had wat minder koorts, 37,5 gr wat voor mij nog altijd veel is hoor. Maar bon. Ik zei niet veel in de auto want ik had de kracht niet. Mijn longen deden pijn bij praten of bij de minste inspanning. Ik had een hoofd dat alle minuten kon ontploffen. :) Wat scheelde er toch met me? Ik dacht aan malaria. Mijn dokter in het tropisch instituut in Jette had me gezegd dat ik bij de minste koorts mijn doos Malarone of lariam moest beginnen en direct naar de kliniek rijden om mijn bloed te laten trekken. Ik dacht aan de zwalveldioxide. Zou ik daardoor zo ziek kunnen worden? Angela had gisteren ook wel pijn in haar keel na de beklimming van de actieve vulkaan. Op een gegeven moment roken we de zwavel heel fel. Dan moesten we de ramen sluiten. Al mijn gewrichten en beenderen deden pijn. Ik probeerde langs mijn buik te ademen. Ik had het moeilijk om te ademen. We wilden het monument zien van Captain Hook die hier tenslotte met speren gedood is door de bevolking. Ze dachten dat Captian Hook een God was tot hij eens bloedde aan zijn arm en de stam besefte dat hij toch geen God was maar voor hen een indringer. Het monument was enkel toegankelijk met een kano. Er weer moest je dat betalen. Zo winnen ze voor alles geld. We namen echter de kano niet daar ik toch geen roeispaan in mijn handen kon vasthouden. Die kracht had ik niet. We namen foto’s in de verte. Ik sliep wat in de auto tot we aankwamen bij Pu’uhonua o Hônaunau, a place of refuge , een prehistorische plaats op een platform van lava omgeven door vele palmbomen. Het was er zoals alles op dit eiland weer adembenemend mooi. Levensgrote beelden , hutten, platforms van lava waar ze hun hutten op bouwden. Waarschijnljk om hun hutten te beschermen bij hoge golven. Aan de oever van de zee leven hawaiaanse schildpadden. We moeten op een afstand blijven. Een dobberende schilpad. Gekleurde vogeltjes, een mongoose vluchtte weg. Kleine groengekleurde leguaantjes met uitpuilende blauwe oogjes, rode streepjes dwars over hun lijfje, op de bomen staarden ons aan. De dag ervoor had ik twee mongoosen aangereden op de straat. Ik hoorde een klap onder mijn auto maar zag de mongoose toch weer weg lopen. Dus die was ok. Maar een tweede zag ik niet meer bewegen. Ochere,mijn eerste dier, buiten die vlinder in Australiê die ik doodgereden heb. Ook voor de nene’s moeten we opletten. Een muur in lava omringde het dorp. Hier kon men niemand raken. Hier was iedere overloper beschermd. Ik wandelde traag om geen energie te verbruiken. Het werd tijd om het groene strand te ontdekken. Hoe komt het dat het groen gekleurd is? Een bepaalde rots geeft mineralen af die, gemengd met het zand, groen kleurt. Je kon je auto maar parkeren tot een bepaalde plaats. Daar kon je eventueel met een jeep meerijden. De man vroeg 10 $ per persoon. Er waren reeds 8 mensen die in de kofferbak sprongen. Ik vroeg hen hoelang ze op het groene strand zouden blijven. Maxium twee uur zeiden ze. Ik vond dat wat te lang daar ik me niet goed voelde. Je kon er ook zelf naar toe wandelen in 2 uur. We begonnen te wandelen tot zolang het zou gaan voor mij. Wat was het er weer mooi. Het wordt misschien afgezaagd voor jullie maar je zou het zelf moeten zien. Door goudbruine velden stapten we naar de oceaan. Rondom ons één grote uitgestrekte vlakte. Een turkooise zee, klotsende hoge golven benevelden ons en benatten de zwarte lavastenen met hier en daar een bloempje of een struikje ertussen. Ik kon niet meer. Ik had al anderhalf uur gelopen en ging precies alle minuten flauw vallen. Ik keerde terug naar de auto, langzaam stappend. Ik gaf Angela mijn fototoestel en mijn Belgian bear. Zij zou nog 30 minuten stappen tot aan het het groene strand. Ik legde me in de auto en rustte uit. Na bijna anderhalf uur kwam Angela eindelijk terug. Ze zei dat het er amazing was. Een groen strand hadden we beiden nog nooit gezien. Wel een zwart, maar groen… heel zeldzaam denk ik. Iemand dat al gezien? Indien ja, waar? Het schemerde. Angela wilde nog zeker het zwarte strand bezien. 16 km verderop. Pff, hou ik dit nog vol? Ik zei wel dat ik niet zou rijden daar ik veel te slap was en geen reactie zou hebben op de baan. Angela, die niet graag ’ s avonds rijdt daar de tegenliggers uiteenspattende lichten vertonen, offerde zich toch op. Vele windmolens draaiden op volle toeren. Ik sliep verder tot aan het zwarte strand ; Punaluu Black Sand Beach Park. Palmbomen in het zwarte zand gaven een mysterieus effect. Als edelstenen schitterde de lava gemengd met het zand. Lavaheuveltjes helden over de zee. Een bobbelend maanaspect omringd door water. Waar is het aardsparadijs? Ik heb het hier al meerdere malen ontdekt. :) Ik moest nu wel naar huis. Ik kon niet meer. Angela reed goed, ondanks haar ogen, en leidde me naar mijn kamer. Ik nam mijn koorts en nog steeds was die niet gezakt! Ik zou Angela de dag nadien wegvoeren naar de luchthaven op 20 minuujtjes afstand van ons hotel. Dat zou toch wel gaan zeker?! Ik kan daarna weer gaan slapen. Ik nam mijn cortisone tabletten die ik zelf meehad vanuit Belgiê in geval van nood. En dit was een noodgeval. Ik kon bijna niet meer ademen. Cortisone doet veel goed maar is ook slecht voor andere dingen. Maar beter dat dan niks. Slaapwel…