Dag 11 30 aug. Open zee richting Colombia

Dag 11 30 aug. Open zee richting Colombia
Om 03 uur werd ik eventjes wakker en ging op het dek. Om de 1 à 2 seconden was er een bliksemschicht. Gans de Caraïbische zee werd verlicht. Je zag de schichten heel duidelijk. Als aderen gevuld met vuur. Ik genoot een tijdje van dit schouwspel en ging weer slapen. Rond 6 uur hoorde ik een oorverdovend geluid en schoot wakker. Het was Paul die heel luid aan het snurken was. Ik zag dat ook Gisbert ervan wakker schoot. Amaai, zo luid heb ik nog nooit iemand horen ronken! Ik gaf hem een duw, stak mijn oordopjes was dieper in en kon opnieuw slapen. Om 7u45 werd ik wakker. Gisbert was vertrokken rond 6 uur. Hij dacht er aan om ons wakker te maken daar één kant van de zee bloedrood was. Een prachtig tafereel. Mij had hij zeker mogen wakker maken. Ik ben dol op die natuurfenomenen. Gisbert had me a een thermos thee gemaakt en mijn ontbijt stond klaar. Ik mocht eten wanneer ik wou. Ik nam eerst een back-up van al mijn foto's. Indien ik mijn pc kwijt raak of hij gaat stuk heb ik toch nog de foto's op een harde externe schijf staan. Ik zit aan ongeveer 20.000 foto's op 9,5 maanden. Amaai, dat is al een pak. Maar voor mij is dat een mooie herinnering. Ook vooral om me bepaalde plaatsen te herinneren. Het is raar maar soms vragen toeristen mij of ik daar of daar geweest ben en hoe die plaats heet en kan ik er zelfs niet op antwoorden. Ik herinner me het niet meer. Ik ben de namen van de steden en plaatsen reeds vergeten. Gisbert zei me dat dat normaal is daar ik teveel impulsen in één keer krijg. “Je hebt nog geen alzheimer” zei hij lachend. De jongens lagen nog goed te slapen. Gisbert serveerde een ander soort lekker granenbrood . Deze keer nam ik enkel confituur. Ik had geen zin in die kaasjes met een plastic rond en die speciale ham. Ik installeerde me op het dek, nam sudoku mee, zonnecrème en mijn nieuwe lonely Planet. Deze is nog dikker en zwaarder dan mijn vorige van Centraal America. Ik laat deze achter op de boot van Gisbert. Het kan anderen plezieren. Rond 10 uur werden de jongens wakker. Ze hadden tot 02u30 op het dek gezeten. Paul was zeeziek. Van het ogenblik hij zich recht zette was hij ziek. Hij probeerde iets te eten maar het hielp niet. Hij is de ganse dag in zijn bed gebleven. De twee jongens zaten uren vooraan op de catamaran. Ik zocht naar dolfijnen maar tevergeefs. Enkel wij vijf bevonden zich in zee. Hoge maar zacht uitdeinende golven. Ik voelde me als de koning te rijk. Hoog op het dek. Een prachtige blauwe hemel, een stralende zon en een zacht briesje. Een ideale temperatuur. Ik sliep regelmatig door het deinen van de boot. Ik had me goed ingewreven want ik wilde zeker niet verbranden. Het voordeel van een tijdje op een boot te zitten is dat al je muggen en zandmuggenbeten kunnen helen. Op de plank van mijn voet heb ik nog een pijnlijke beet die ook wel zal over gaan zeker. Rond 14 uur “moesten” we alweer lunchen. Een grote plat van kippenbillen gedrenkt in een lekkere saus van warme ananas, mango en rozijnen. Daarbij een kom witte rijst met mais. Amaai, voor een man kookt Gisbert heel goed. Een glaasje Chileense wijn erbij. Paul probeerde te eten maar moest zich direct neerleggen. Ook Manu moest plots gaan liggen. Het moet heel vervelend zijn, zeeziek. En spijtig, want je mist het leuke aan de zee. Ik kroop weer op mijn plaatsje en genoot van het niksen. Ik schrijf mijn blog op het dek. Het is 19 uur. De zonsondergang zagen we niet want het was te bewolkt. Nu zie ik wel een volle oranje maan die boven de catamaran hangt. Ze maakt als het ware een lichtstraat op de zee. Mooi om zien. Het is nog zwoel. Ik vraag me af hoe we ons vandaag gaan wassen? Want vandaag zwommen we niet in de zee. Misschien dat we morgen stoppen in volle zee indien het kalm water is. Het idee te zwemmen in open water, met een diepte van 1000 meter, doet wel raar. Ik nam een hele vlugge douche op het dek. Zonder sop, enkel wat fris water over je klamme lichaam laten vloeien. Ik ben benieuwd wat we straks gaan eten. Tot straks. We hebben dus weer een heerlijk gerecht gekregen. Een lekkere sla en warme hotdogs. En... een Chileense wijn. s'Avonds zaten we te dromen op het dek. Opnieuw zoekend naar een dolfijn die toevallig zou passeren. Soms zie je er veel en soms geen enkele. Zoals bij ons het geval was. :-) Gisbert had het voorzeil gehesen. Er was niet genoeg wind voor het grote zeil. Het avondrood, met zijn immense pracht, kondigde aan, het wordt weer weldra nacht. De zonsondergang betoverde me met een schitterend kleurenspel, snel overgaand , van donker, licht, naar fel, prachtige stralen. Tot morgen. xxx