Dag 18 4 okt. Santo Domingo - Banos

Dag 18 4 okt. Santo Domingo De Los Colorados– Banos
Om 7 uur op. Rechtover mijn hotel nam ik een ontbijt van eitjes, drie verse boterkoeken, een vruchtensap en een warme chocomelk, daar ze geen thee hadden, aan 1,5 $. Zo weinig?! Ik zal toch wat moeten beginnen letten op mijn eten want ik ben wat verdikt. Maar ja, op een bus kun je niet gezond eten he. En ik weet dat ik in plaats van cola wat meer water zou moeten drinken. Kun je verslaafd geraken aan cola? Ik denk het wel. Er gaat geen dag voorbij of ik heb mijn cola's binnen. :-( Ik zocht me een bus uit, betaalde 4,25 $ voor een rit van 4 uur. Nog steeds geen toerist te zien. Telkens reis ik met locals. Dat stoort me niet maar soms is het eens leuk van je reiservaringen te delen met andere toeristen. “Connections” mailde me dat ze mijn vlucht niet kosteloos kunnen veranderen. Ik wilde iplv van in Quito vanuit Guayaquil vertrekken naar Peru. Maar dat geeft niet. Ik verander mijn reisschema een beetje zodat ik ergens in een stad of dorp terecht kom dat dichter gelegen is bij Quito. Ik zal dus de stad Cuenca spijtig genoeg niet kunnen zien. Ja, ik zat redelijk lang op de Galapagoseilanden zodat er minder tijd overblijft voor Ecuador zelf. Mijn vijf muggenbeten zijn hard, dik en voelen heet aan. Ze jeuken verschrikkelijk. Ook mijn bijenbeet op mijn arm doet nog pijn. Ik begon aan mijn busritueel. Deze bus was in dezelfde genre dan de vorige maar de zitjes waren minder kapot en voelden zachter aan. Ze zeggen telkens dat er een toilet op de bus is en dat je een film kunt bezien maar meestal zijn de vuile wc's op slot en de tv schermen blijven uit. Opnieuw een grijze lucht met zo'n 24 graden. Valken of haviken scheerden tussen de groene bergen en de bananenbomen. We reden dieper het land is. Weg van de oceaan. Een brug over een rivier. Een waterpretpark midden in de bergen. Een jongen, die op de bus werkt, vroeg me of hij niet met me mee mocht reizen om mijn koffer te dragen. :-) We reden verder langs vele haarspeldbochten door het mooie Ecuador, richting de vulkanen naar het prachtige Banos. Deze keer was er wel een film te zien. Een met Jean Claude Van Damme. :-) Ik zat te ver en kon niet volgen. De hemel klaarde open. Meer witte wolken waardoor soms het zonnetje verscheen. Links en rechts vulkanen. Vele venters op de bus. Je verhongert hier niet. Na vier uur kwam ik in Ambato aan. Daar riep men reeds: Banosssssss!!!!!!! Een vrouw aan een kiosk vroeg hoe het komt dat ik zo veel geld heb om op reis te gaan? Ja, ik vertelde haar dat ik daarvoor 27 jaar lang bijna dag en nacht gewerkt heb. “ Ah,” zei ze. :-) Ochere, die mensen hebben zelfs nog nooit hun stad verlaten. Dus die begrijpen niet wanneer je zegt dat je anderhalf jaar op reis gaat. Logisch. Ik stapte op een bus aan 0,20 $. Zijn bij ons de bussen ook zo goedkoop eigenlijk? In België neem ik zelden een bus. Ik kan me niet voorstellen dat je voor 6 $ van België naar bvb Oostenrijk kunt reizen?! Ze vroeg me of ik dan veel geld op zak heb of dat ik elke dag naar de bank ga? Ik zei haar dat ik nooit geld op zak heb. Straks overvalt ze me hier nog. Nee, dit zijn hele lieve mensen die geen vlieg kwaad doen. Ze zei me dat ik toch moest oppassen omdat er veel dieven rondlopen. Ik vertelde haar dat ik na 11 maanden nog niets voorhad. Dat vond ze leuk en ze wenste me een prettige behouden reis. Ik vroeg aan de buschauffeur of er in Banos vele bussen naar Quito gaan? Hij antwoordde me dat er meer bussen zijn dan passagiers. Ja, inderdaad zijn de bussen zelden vol en zeker niet met toeristen. Ik voelde dat het warmer werd en zonniger. Ik zag een vulkaan met zijn top in de wolken. Één uur naar banos. Een man van 64 jaar kwam naast me zitten en we raakten aan de praat in het Spaans. Hij is al 10 jaar weduwnaar. Een venter op de bus met chocoladerepen. De oude man kocht drie stukken chocolade en gaf me er eentje cadeau. Dat vond ik nu zo lief van hem! We spraken over het leven. Hij vroeg me waarom ik alleen reisde en waarom ik geen man had of een verloofde. “Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn,” zei hij. “Ja, ik vind geen man”, antwoordde ik. Niemand heeft interesse in mij. Ze vinden me wel tof maar daar blijft het bij. Kom naar Ecuador wonen, daar zal je wel een man vinden want je bent een mooie vrouw etc.... In deze landen valt het me op dat er veel meer families zijn dan bij ons. Minder gescheiden mensen. Hier is familie heel belangrijk. Ze hebben allen een hechte band. Ik zou ook wel opnieuw iemand willen leren kennen maar dat is niet gemakkelijk. Ik kom gewoonweg niemand tegen! Maar ik zoek niet. Op een dag kom ik misschien wel ooit iemand tegen. Het uurtje was met deze conversatie vlug voorbij. De man omhelsde me en wenste me veel geluk. Ik zag een traan langs zijn wang bollen. Ook ik had het moeilijk. Ik knipoogde naar hem en vermande me. De plicht riep, op zoek naar een hotel! Deze keer bezocht ik vele hotels alvorens ik besliste. In Banos ging ik drie dagen blijven dus ik wilde een perfect hotel. Uiteindelijk besliste ik, Hotel Santa Clara aan 14 $ / nacht. Dit is een mooi hotel met een nette plantentuin. Daarrond de kamers in twee verdiepingen. Ik nam het eerste verdiep waar ik een mooi uitzicht had op de bergen. Er zijn maar twee personen in gans het hotel. Ik heb dus het balkon van 6 kamers voor mij alleen. Één groot bed, een tv, warm water en geen ventilator, want het is hier 's avonds koud genoeg. Ik trok het rustige stadje in gelegen te midden van een prachtig natuurlandschap. Banos gelegen op een hoogte van 1800 meter dankt zijn naam aan de vele warmwaterbronnen die men hier aantreft. Er heerst een gezond en mild klimaat in de groene bergen en valleien, waar de watervallen stromen. Banos is ook gekend om zijn “ alfeniques “, een keiharde zeer zoete koek gemaakt van amandelolie. Moet ik dringend eens uitproberen. Ik probeerde een blik op te vangen van de actieve vulkaan Tungurahua op een hoogte van 5016 meter maar ik kon ze niet zien. Overal in de straten vind je reisagentschappen die toers organiseren. Ik boekte een toer voor de dag nadien naar Puyo en la selva = het oerwoud. 40 $. Om 8u30 pikken ze me op. In een restaurantje at ik een fajita op een terras in de straat. De basiliek mooi verlicht. Ik schrok op door geweerschoten. Ik herinner me deze schoten ook in bvb Guatemala. Wanneer er een feest is schieten ze vuurpijlen af. Ik zocht in elk souvenirwinkeltje naar zilveren lepeltjes maar tevergeefs. Overal zag ik mannen die slierten karamel uiteen trokken om die te bewerken. Dit had ik nog nooit gezien. Ik kocht me een pakje om dit heerlijke zoete snoepje te proeven. In een apotheek kocht ik ook repelente = muggenspary op aanraden van de gids. Ha, nu mijn muggenbeten bijna gedaan zijn, wil ik niet opnieuw onder de jeuk zitten. Ik voelde me goed in dit leuke stadje. Eindelijk zag ik toeristen. Ik nam een warme douche die ik eerst wel 10 minuten moest laten lopen. Wat een waterverspilling! Ik was moe van al die bussen. Bus op, bus af. Ik hoorde kinderen spelen op het plein en viel in een diepe slaap...