Dag 5 29 juni Suchitoto - La Palma

Dag 5 29 juni Suchitoto – La Palma
Om 21 uur was ik reeds gaan slapen. Mijn oordopjes diep ingestoken daar je alles hoorde van de buren, de eigenaars en de mensen op de straat die tot laat op een stoel zaten te kletsen. Maar dat word je wel gewoon hoor. Ik stond pas op om 9u30. Ik had zovele uren diep geslapen. Ik was doodmoe na het paardrijden. Al mijn spieren deden pijn. Men moet niet zeggen dat paardrijden geen sport is want dat is zeker niet waar. Elk spiertje werkt bij paardrijden. Mijn ene oog was nog wat lichtjes opgezwollen maar het komt goed. Ik maakte mijn valies en ging op het marktplein voor de mooie kerk ontbijten. Het was stikheet. Daarna kocht ik postkaarten en postzegels, schreef ze nog vlug op mijn kamer en overhandigde de sleutel . De baas van mijn hotel trok mijn valies over de kasseien. Het verbaast me steeds dat de wieltjes nog stand houden. Aan de bushalte, eigenlijk zie je niet dat het een bushalte is maar moet je aan de locals vragen waar er een bus toekomt, vertelde de baas mij nog eens over de verschrikkelijke oorlog die ze gehad hebben. Na een halfuur was er nog steeds geen bus. Er passeerde een tuk tuk = mototaxi maar die vroeg me 2$ om me naar het meer te voeren. Dat vond ik teveel. Ik zou wel wachten op de bus. Een kwartier later nog altijd geen bus. Pff, ik zal dan toch maar een tuk tuk nemen. De volgende vroeg 3 $ en ik dingde dan maar af tot 2$. Na tien minuutjes kwam ik aan de haven van het grote Lago Chititlan (meer )aan. Vandaag waren er echter geen ferries aan 1$. Ik kon wel een lancha nemen aan 6$. Ja, ik had geen andere keuze. Ik wilde naar Honduras reizen via het meer en niet enkel met de bus. Dit zou wel iets langer duren maar het was scenischer via het meer. Een man zwierde galant mijn zware valies op zijn schouder en bracht die naar de lancha. Ik was gans alleen. De man stelde voor om met mij naar een cave te gaan waar ze tijdens de oorlog sliepen maar ik zei hem dat dat 30 $ kost en dat dat teveel is. Hij vroeg 20 $ maar ik bedankte hem. Nog tevee! De man zei me dat, indien ik zin had om in het meer te zwemmen, ik dit zeker mocht doen. Ik zei dat ik geen bikini aanhad. Dat was geen probleem zei hij. Eh, dat plezier gunde ik hem wel niet! :) Na 10 minuten was ik aan de overkant. Ik had het prachige meer= lago de Suchitlân gezien met vele vogels. Er was niemand te bespeuren. Ik las in mijn lonely planet dat men 700 meter moest stappen om aan de bushalte te komen. Toen ik de weg met steentjes zag begon ik te panikeren. Maar direct nam de man mijn valies en stapte met mij tot aan een plek waar er een bus passeert. Ik gaf hem nog een dollar extra voor zijn vriendelijkheid. Daar zat ik om 13u15 op de stoep in een eenzame straat van San Franciscus. Geen kat te zien. Enkel vogels en vele mooie vlinders. Soms passeerde er eens een man met een hakmes en iemand te paard. Twee werkmannen kwamen een lamp in de straat hangen en ik vroeg hen wanneer er een bus was naar Chalatenango. Maar pas om 14u30. Pff, ik moest nog een uur en een kwart hier op mijn poep zitten. “Je moet liften he “zei de man. Waarom niet? Ik probeer het. Elke twintig minuten passeerde er een auto maar soms zat die vol of soms reden ze maar een paar meters verder in de stad San Franciscus. Een kudde koeien en een man te paard wandelden door de straat. Een straathond bekeek me maar liep vluchtig de andere kant op. Twee politiewagens passeerden en ik vroeg hen een lift. Ze zouden wel willen, en ze waren trouwens van La Palma waar ik naartoe wilde gaan, maar ze hadden nog twee uur dienst. Daarna passeerde er een truck met drie mannen en een jonge gast in de bak. Die reden naar Chalatenango. Ik dacht bij mezelf, als er een kind in zit, zal het wel te betrouwen zijn. Ik trok me op in de bak achteraan en installeerde me op mijn valies. Eindelijk had ik, na een uur ,vervoer gevonden. Het wachten duurde heel lang. Ik bezag de mieren en de duizendpoten. Jaagde voortdurend de vliegen weg. Ik was kletsnat in het zweet. Ik dronk bijns niks want ik had maar een paar centimeters water meer. Ik zou dat echt opdrinken in geval van nood. Mijn vergeelde vuile tshirt rook onfris. Ik was bijna een landloper geworden. :) Ik zag hoe een geel gekleurde vogel telkens voedsel bracht naar een hangend nest. Leuk om zien. Ik vond het heerlijk in de vrachtwagen. Mijn haar waaide door de wind. Ik had een uitstekend zicht op de bergen, de natuur en de kleine dorpjes. Overal nam ik foto’s. Ik wuifde naar de mensen en iedereen wuifde terug en lachte. Ik voelde me zoals de Paus die zijn toer deed. :) Ik passeerde de prachtige hoge bergen, Cerro Grande. Na een half uur dropten de mannen mij aan een bushalte waar ik een bus moest nemen naar La Mayo, daar een andere bus nemen naar La Palma en dan nog één naar El Poy, de grens met Honduras. De bus vertrok net en men hield hem tegen voor mij. Mijn valies werd in het ruim gezet. Ik had een plaatsje in de chickenbus. 30 centiemen voor een rit van een uurtje. Op de bus kocht ik van venters bananenchips, waar ze zout en straffe chili opdeden, en een fruitsapje. Een paar haltes verder zat de bus stampvol! De mensen konden geen centimeter meer bewegen. Maar ik zat heel relax. Regelmatig stak ik mijn hoofd door het raam om wat wind te scheppen. Ik vroeg aan de locals of ze me wilden verwittigen wanneer ik in Chalatenango aankwam. Ze zijn zo vriendelijk en iedereen helpt je. Ik stapte af op een plaats waar struise vrouwen kokoswater verkochten. Ik kocht me enkel een zakje fris water. Een man sprak me aan en zei me dat ik moest oppassen daar er hier veel dieven rondlopen. Laat ze maar komen. Ik blijf mooi bij mijn rugzak en valies. Een dronken man wilde gids spelen voor mij. Lachend zei ik hem dat ik geen tijd had. Je mag je in zo’n situaties niet bang voordoen. Je moet het telkens lachend wegwerken. Dan laten ze je op de duur met rust. Eindelijk kwam er een chickenbus aan. Oei, oei die zat al stampvol. Ik trok me als laatste op de bus en hield me vast aan een baar. De deur stond open. Ik kon er zo uitrollen maar ik hield me wat steviger vast. Deze rit zou anderhalf uur duren. Rechtstaand! Wat hebben die mensen hier allemaal een geduld. Elke dag staan ze uren recht in een overvolle bus. Ook wachtten de mensen soms uren aan een bancontact! Echt berengeduld. Ik praatte wat met de buschauffeur. Op steile hellingen reed de bus maar 10 km/uur. Soms dacht ik dat hij achteruit zou bollen. :) Er kwam steeds meer en meer volk op de bus. Iedereen werd geplet. Ik bleef vooraan hangen. Na een half uurtje stond er een man op en hij gaf me zijn plaats. Ik dacht eerst dat hij zou uitstappen maar nee, hij bleef in mijn plaats rechtstaan. Hoe lief!!! Ja voor kinderen en ouderen moet men zijn plaats afstaan he. Hi, hi, grapje. Ik begon te lezen in mijn lonely planet. Ik zou in La Palma aankomen om 18 uur. Dan zou het te laat zijn om nog naar Honduras te reizen. Dus ik zocht een hotel in La Palma. Toen ik daar uiteindelijk aankwam nam ik het eerste beste hotel, Hotel La Palma, maar alles was reeds volgeboekt. Ik trok mijn valies op de slechte keienbaan verder. Wat hogerop was een volgend hotel. De man vroeg 20 $. Toen ik de chalet zag waren er 9 bedden in. Ik discuteerde met hem dat dit een dorm was en dat 20 $ wel veel is voor een dorm. De kamer was wel voor mij alleen, met tv, airco, aparte badkamer, warm water enz. Pff, ik wilde nog wat andere hotels checken. Ik vroeg of ik mijn valies eventjes in de kamer mocht laten om naar andere hotels te gaan zoeken en dat was geen probleem. Wat verder op de berg vroeg ik de prijs en daar was het 10$ met ontbijt inbegrepen. De keuze was vlug gemaakt. Ik heb wel geen internet of tv. Maar dat is niet erg. Het is maar voor 1 nacht. Ik stapte terug om mijn valies op te pikken. Ik verontschuldigde mij bij de man en zei dat het daar veel goedkoper was. Niks is hier een probleem. Ze begroeten je steeds met de glimlach. Ik douchte me maar , oh wee, ik had drie straaltjes koud water. Lichaamsdeel per lichaamsdeel streek ik in met zeep en spoelde het beetje bij beetje eraf. Niet simpel, maar na een tijdje was ik gewassen. :) Ik ontmoette een duits koppel. Ik gaf hen mijn kaart van El Salvador, die had ik toch niet meer nodig, en wat documentatie over El Salvador. Zij vertelden over Honduras waar ze net vandaan kwamen. Ze gaven me goede raad en namen van hotels, alhoewel ze niet lang gebleven ziijn in Honduras. Ze vonden het te gevaarlijk. Ze voelden zich niet op hun gemak. Ze waren ook niet naar Copan geweest waar vele prachtige ruînes waren. Ze hadden na drie maand genoeg van al die ruînes. Ik blijf dat spannend vinden. Ook mijn vorige gids vertelde me dat ik Copan zeker niet mag missen. Het duitse meisje is ook een duiker. Ze ging duiken in de vulkaan in El Salvador. Ik had dat ook wel willen doen maar het is er niet van gekomen. Ze reizen voor 6 maanden door Centraal America. Een paar jaar geleden hebben ze een wereldreis gemaakt van 1 jaar en na 6 maand waren ze het wat beu en vonden ze het niet zo spannend meer dan in het begin van hun reis. De jongen vroeg of ik het nog niet moe was. Eh?! Zeker niet. Alles gaat veel te snel voorbij en ik kan me niet voorstellen dat ik na 6 maanden opnieuw naar Belgiê zou moeten terugkeren! Laat het nog maar wat duren! Het was 20 uur. Ik wilde net in mijn hotel iets bestellen om te eten maar de keuken was reeds dicht. Ook goed, zo had ik 6$ gespaard. Ik zou wel wat nootjes of zo eten. Het is nu 22 uur. Men heeft net de luide tv afgezet naast mijn kamer in het open restaurant. Ik hoor langs mijn half open raam elk zuchtje. Het zullen weer oordopjes worden! :) Ik kruip er vlug in zodat ik morgen wat vroeger kan vertrekken naar een nieuw land, Honduras. In ieder geval raad ik echt aan iedereen El Salvador aan. Het is een mooi en vriendelijk land… Adios!
Pff, ik hoor mensen snurken in een andere kamer!