Dag 30 2 jan Ampefy

Dag 30 2 jan Ampefy
Ik werd rond 7u gewekt door het geklop en het gemaal van de rijst. Met een grote stamper stampen ze de rijst in potten. Mijn oordopjes waren daarvoor niet goed genoeg. Ik stond dus maar op. Jean-Yves begroette me reeds langs mijn luikje. Arthur was ook al buitengelaten en deed zich te goed aan het sappige gras. Ook Bill, de hond, lag al te slapen in het zonnetje in de tuin.
Ik besloot toch maar om eens een ontbijt aan 5500 Ar in mijn hotel te nemen. Ik vroeg me een spiegeleitje met stokbrood en een thee. Toen ze met het stokbrood kwamen, was het weer dat mastiek brood. De baas zag het en zei tegen zijn personeel dat ze dat moesten grillen. Oef! Hij zei dat je duizend keer hetzelfde moet zeggen aan het personeel en elke dag opnieuw maken ze toch dezelfde fouten. Ik heb dat ook al gehoord bij mijn broer Pieter en Anja. :) Het is alsof het niet in hun bolletje doordringt. Of misschien wordt het enkel opgeslagen in hun “ korte termijn geheugen”. Claude zei dat het een echte ramp is van met zo’n mensen te werken. Ik kwam de persoonlijke leraar frans tegen die de twee kinderen van de eigenaars dictee geeft tijdens de vakanties. Frans spreken kunnen ze goed maar het schrijven is minder zei hij. Hij sprak zelf tegen mij in een gebrekkig, bijna onverstaanbaar frans. Hoe kon hij die kinderen dan iets deftigs aanleren? Zijn twee uur durende les zat er op. Ik nam een foto van hem en zijn twee leerlingen en hij vroeg om de foto op te sturen. Hij gaf me een adres maar zonder straatnaam. Enkel één of andere school, professeur de francais en een gehucht. Hij geeft les aan het 5e en 6e jaar. Ik zei dat de kinderen dan 11 à 12 jaar zijn? Oei, nee zei hij, er zitten er van veel ouder! Tot 18 jaar. Een kind van 18 jaar heeft het niveau van 12 jaar. Onderontwikkelde kinderen noemde hij ze. Ze hebben natuurlijk niet de middelen zoals bij ons, laat staan boeken of schrijfgerief. Daarna vroeg de leraar me geld om sigaretten te kunnen kopen. Ik gaf hem geen geld maar wel een sigaret. Allemaal bedelen ze en je kunt toch niet iedereen helpen! Een man passeerde langs de straat naast het restaurant en probeerde een okkazie autoband te verkopen aan Xavier. De band van Xaviers’ auto had het begeven door de vele putten die er zijn. Iedereen koopt hier om de 6 maanden “ nieuwe “ okkaziebanden daar splinternieuwe veel te duur zijn. De verkoper was echter nog altijd stomdronken en hij mocht gaan. Zo lopen er hier s’morgens nog veel rond!
Ik recupereerde eindelijk mijn stapschoenen. De poetsvrouw had ze netjes gemaakt maar enkel bovenaan. Dus krabde ik zelf met mijn zakmes de aangekoekte modder er onderaan af. Ik zag ze mijn hut poetsen met de haren van een omgekeerde kokosnoot. Ze boenen met één voet de grond. Daarna wrijven ze met een dweil al de haren van de koko naar buiten. En alles met hun voeten. Claude zei dat ze hier geen dweilen of vaatdoeken kennen. Hij koopt ze met grote aantal aan in Frankrijk. Ik sprak nog wat met hem over de elektriciteit. Naar het schijnt neemt de maatschappij geen nieuwe abonnees aan omdat het vermogen toch niet sterk genoeg is. Jean-Yves, de Malagassische schilder, antwoordde daarop dat hij aftapte van iemand anders. Hij begreep gewoon niet dat dat op hetzelfde neerkwam en dat de stroom niet sterk genoeg is, zelfs als je aftapt. Daardoor valt regelmatig de elektriciteit uit. Ze hebben hier nochtans 3 watervallen waarvan ze zouden kunnen energie putten maar door omstandigheden doen ze dat niet. Ze hadden hier ook een hydraulische verwerking maar ze hebben die gewoonweg gesloten en natuurlijk niet onderhouden. Met het gevolg de elekriciteit vanuit Tana moet komen en ze niet iedereen kunnen voorzien. Er zijn windmolens maar die zouden ook niet, of niet genoeg, werken. Ik was nog niet in staat lange afstanden af te leggen wegens mijn rug dus ik trok naar mijn idylisch plaatsje waar ik 5 uur las! Mijn spannend boek moest uit. Zo kan ik die hier achterlaten wat minder gewicht geeft. Want ik zit met 28 kg gewicht in mijn valies en telkens moet ik smeken op de luchthaven om toch niet hoeven bij te betalen. Tot hier toe werkte dat maar dat zal in andere landen niet altijd zo zijn. Ik zal wel wat lozen in Zafrica. Naast het terras riepen arme kindjes: “ Vaza, madame, donne 500 Ar?! Tu riche! “ Ik ging er niet op in. Ze kennen enkel die paar woordjes frans. Ik bezag mijn beenharen die wel 1 cm lang zijn! Amaai, die moeten binnenkort ook eens aangepakt worden. Ik hoop ook dat ik mijn nagels ooit nog eens netjes krijg. :) Ik genoot ondertussen van het landschap met zijn hoge loof, - naald, - bananen – en ananasbomen. Weelderige plantengroei, bloeiende bloemen, planten met reusachtige bladeren met onmogelijk uit te spreken namen. Hoge struiken madeliefjes wikkelden zich rond exotische bloemen die reikten tot aan het terras. Een blauw-grijze vlinder alsook blauwe libellen met een rood kopje fladderden over hen heen. Ik hoorde de waterval , met daarachter de groene bergen, en dacht bij mezelf dat ik toch tot daar eens zou moeten geraken. Morgen is het hier mijn laatste dag en zal mijn rug beter zijn. Dan waag ik de tocht. Zwarte eksters met een geel bekje pikten de zaadjes van het vers gemaaien gras. Een meterslange cactus trotseerde tot aan het dak van de bungalowtjes achter mijn terras. Ik hield een kleine gekko in het oog. Met zijn bange oogjes keek hij mij aan en verstopte zich in een holle bamboe. Een oude man met een opgerolde gele trainingsbroek en gescheurde kleren slofte over het baantje. Een bamboestokje in de hand. Hij ging vissen in het meer. Ook vrouwen en kindjes van 5 jaar visten en hoopten op een grote vangst. Gisteren zag ik een meneer die een paling gevangen had van zeker 1,5 kg. Het resaturant heeft de dikke paling gekocht en ik hoorde een prijs van 10.000 Ar? Goed verdiend als je rekent dat ze voor een klein stukje vis 11.000 Ar aan de klanten vragen. Ik denk dat de vaza’s die hier een zaak hebben wel goed boeren. Ze betalen bijna geen taxen alsook zijn de stukjes grond voor hen een peulschil. Ze leven van de toeristen en die blijven toch altijd geld uitgeven. Voor een toerist blijft een pepersteak aan 3 € toch goedkoop he? Een kraaiende haan verstoorde de rust. Een kloek liep met haar 8 kleintjes op zoek naar eten. Een vrouw, met een paar naar voorstaande tanden, begroette me. Haar baby keek verrast naar me. Er zwemmen hier geen kinderen in het meer. Naar het schijnt kan de bevolking niet zwemmen omdat ze altijd schrik gehad hebben van de krokodillen. Dat liet een Malgasch me weten. Vissers zaten in hun prauw. De man rolde zijn net op, smeet het over zijn rug en zwierde het in het water. Dit deed hij 3 maal maar nooit zat er niet meer in het net dan wat algen en takjes. Eén man staat verbazend mooi recht in de prauw zonder maar één enkele keer zijn evenwicht te verliezen. De andere roeit. Het is reeds 17u en het heeft nog niet geregend. Er wordt verteld dat er te weinig regen valt deze tijd van het jaar. Het zou meerdere uren per dag moeten regenen om goed te zijn. Ze zijn daar niet gerust in. De baas vroeg me of ik mee wilde petanq spelen maar ik durfde het niet met mijn rug. Overal zie je de bevolking petanque spelen. Massa’s mensen eromheen. Soms blijf ik staan kijken en vinden ze dat verbaasd. Ik ga nu bellen naar Manoir Rouge om te zien of Patrick nog een kamer vrij heeft op 4 januari. Want de dag erna neem ik het vliegtuig om 15u naar Johannesburg, gevolgd door Cape Town. Rond 21u40 land ik en mijn broer Pieter komt me oppikken. Ik zal content zijn om mijn familie weer te zien. Want na die 3 weken in Zafrica zal het nog heel lang zijn voor ik iemand terug zie. Ik voel me nog steeds heel goed en gelukkig dat ik deze reis kan meemaken. Ik heb nog geen enkele seconde heimwee gehad. Ik denk wel veel aan mijn zoon en mijn familie maar de heimwee is er ( nog ) niet. Ook denk ik aan mijn twee schattige hondjes en vraag me af of ze mij nog altijd missen of dat het toch verbeterd is. De wind begint te draaien en voert wolken aan. Met deze wind zou het hier binnen het uur beginnen gieten. Ik begaf me naar het restaurant, zette me bij de eigenaar Claude Deleye ( een vlaamse familienaam ondanks hij van Frankrijk is ), zijn vrouw Masch en Jean-Yves, de schilder. Mach vertelde me dat hij een heel bekende schilder zou zijn in Madagascar. Hij liet mij een ander portret zien van Mach met een ontblote borst en deze vond ik wel prachtig. Direct boden ze me een wijntje aan. Ik bestelde me een escalope Zebu met frietjes. De wijntjes bleven maar komen. Claude en Jean-Yves zaten al aan hun 2e fles whisky! Man en vrouw maakten ruzie. Zogezegd zou zijn vrouw Mach terreinen en winkels opkopen in Ampefy met het geld van Claude, haar man. Ja, hij zal ze 12 jaar geleden het geld leren kennen hebben en nu profiteert zij daar natuurlijk van. De Mallagassiche vrouwen zijn alleen maar uit op geld. Van liefde kun je niet spreken. Claude is 67 jaar en hij wordt de situatie wat beu. Hij is op denk ik. Hij viel nog van zijn stoel met zijn hoofd tegen een ijzer, buitte zijn personeel uit en zei waar al zijn klanten bijstonden telkens: “ Je m’en fou mes clients! “ Ja, zo een dingen zeg je natuurlijk niet wanneer de klanten dat horen he. Maar ja, altijd de drank he…Jean-Yves deed Claude naar zijn kamer en wij bleven daarna nog uren praten. Pas rond 23U30 ging ik slapen.