Dag 8 8 sept. San Felix Parapente

Dag 8 8 sept. San Felix Parapente
Om 9 uur was ik al op weg naar de metro Poblado, 25 minuten wandelen. In deze streek van Medellin zie je vele mensen met krukken of armen kwijt. Naar het schijnt zou dat zijn door de bommen die niet overal opgeruimd waren na de oorlog. Nu zou alles veilig zijn. Daar nam ik twee metrotickets, 1800 Cop / ticketje, naar “ Caribe” richting Niquîa. Ik had een map van de metro en alles was duidelijk uitgelegd. Ook de eigenaars van mijn hotel hadden me een duidelijk schema gemaakt. Ze zijn heel lief. Vanop de metro die bovengronds rijdt, had ik een mooi uitzicht op alle plaatsen die ik kan bezichtigen. Ik zag mooie Kerken en Culturele plaatsen waar ik vroeg of laat ook eens een stop zal doen. Aan de “autobuses Norte” nam ik een bus naar San Felix, 6800 Cop. Ik zei aan de buschauffeur dat hij moest stoppen aan “El Voladero”. Na 1 uur zat ik nog op de bus en plots bezag hij mij : hij was mij vergeten. Ik moest uitstappen en achteraan op een brommer springen. Die man reed me terug naar El valadero. :-) Maar je weet dat ik ritjes op een brommer ook leuk vind. Aan de receptie van de parapente betaalde ik 85.000 Cop, tekende een papier en kreeg ik een polsbandje met de medische gegevens moest ik crashen. Hm... Ik trok mijn jeans aan want op een hoogte van 2500 meter was het frisjes. In Medellin centrum is het 24 graden overdag en 14 's nachts. Ik moest alleen honderde trappen oplopen tot aan de wei waar de delta's vertrokken. Ik bevond me op 2500 meter. Ik moest tweemaal stoppen daar ik het goed voelde in mijn benen en op mijn adem. Het hoogteverschil. Ik was als enige blanke toerist. Een jonge gast met een tongpiercing gaf me een hand en zei dat hij mijn instructeur was. Al die gasten zijn niet ouder dan vijfentwintig! Hebben die wel genoeg ervaring??? Zonder enige uitleg bonden ze een gareel rond mij, klikte de instructeur zich aan mij vast, werd een parachute op de wei gelegd, werd de wind afgewacht en hop... met een snok de lucht in. Scary!! Ik zweefde op een hoogte van 3000meter. Het meisje aan de receptie zei zelfs dat ze tot 4000 meter gaan. Ik had een magnifiek uitzicht op Medellin stad,die in een vallei ligt omgeven door bergen. Ik kon zelf foto's nemen of filmen. Bij de meeste attracties mag je dat niet en vragen ze daarvoor nog eens geld. Ik zat op dezelfde hoogte dan de gieren. Brr...zijn die aan het wachten tot ik val misschien? Grapje! Plots vroeg de jongen of ik wat meer adrenaline wilde. Ik wist niet wat hij bedoelde en ik zei maar ja. Hij is toen beginnen van links naar rechts te vliegen. Op een gegeven moment sloot ik mijn ogen. Ik dacht dat we over kop gingen. Zo hard zwierde hij met mij. Ik sloeg eventjes eens met mijn helm tegen de koorden en wist niet wat er gebeurde en of dat normaal was. Brr..... Hij vroeg of ik nog eens wilde maar ik bedankte hem vriendelijk. Voor het zelfde geld trekt hij die parachute te fel over. De twintig minuten duurden echt lang. Ik vond het precies erger dan skydiving. Daar gaat alles veel vlugger. Hier zweef je, hang je zo hoog en heb je meer tijd om na te denken over dat stukje ballon dat kan scheuren of toeklappen. De gsm van de jongen hing aan een koord van de parachute en speelde harde muziek. Zo hoorde ik minder het hevige gewaai van de wind. :-) De landing begon en we zweefden boven de koeien en straten. De parapente zakte niet maar de jongen trok de ballon steeds hoger en hoger terug naar de plaats waar ik vertrokken was. Hoe dat kan? Weer stijgen?! Daar stonden verschillende kinderen en jongens klaar om de parachute tegen te houden, mij tegen te houden en me los te maken van dat ding. Ik bibberde nog steeds van de adrenaline. Ik vond het heel tof maar weet niet of ik dit nog doe. Parachute springen wel maar dit niet. :-) Ik nam een bus terug tot aan de metro, sprong de overvolle metro op tot aan “ Universidad” waar ik Parque Explora wilde bezoeken op aanraden van de locals. Ik droeg mijn rugzak op mijn buik maar eigenlijk hoeft dat hier niet. Alles ziet er betrouwbaar uit. Toen ik daar echter aankwam was er niets van natuur te zien maar was het meer een pretpark met dinosaurussen, een soort technopolis in Mechelen, een prachtige aquarium met zeldzame rivier- en zeevissen , een vivio met slangen, spinnen en andere insecten. Mike, ik heb onze slang gezien, de lampropeltus. Deze was heel dik en 1,5 meter lang. Een prachtexemplaar. Die van jou zal al bijna ook zo groot zijn zeker? Je vindt deze slangen hier in Colombia. Ik stapte een filmzaal binnen waar men een driedimensionale film afspeelde over “riffen in de wereld.” Dat kwam goed uit want als je duikt, vind je dat nog interessanter. Ik was al moe gestapt. Vele metrotrappen, parktrappen, parapente trappen enz. Ik had mijn kilometers al afgelegd. Ik had me het park anders voorgesteld en dacht dat het een natuurpark was. Maar bon, eens iets anders. Vele gezinnen hadden zaterdag vrijaf en deden een daguitstap met het gevolg dat er veel volk was. Ik nam de metro terug. Het valt me op dat er hier niet zoveel “ zwart” volk zit. Het zijn meer chocoladebruinen. Ook met blondere en bruinere haren. Je ziet niet dat het Colombianen zijn vind ik. Ik stapte opnieuw de berg op naar mijn hotel, Maydee. Nu duurde het ietsje langer daar het steil was. Onderweg stopte ik en kocht me een kleine pizza met drankje aan 4000 Cop = 2 €. In mijn hotel vroegen de lieve eigenaars hoe mijn dagje was. Ik skypte naar mijn broer Mike die me het treurige nieuws vertelde dat mijn hondje Picasso reeds 6 dagen weggelopen was. Er vloog een luchtballon over en Picasso was opgeschrikt en is door een gat gevlucht. Ze hebben overal gezocht, affiches gehangen, naar dierenasiels gebeld, naar de politie geweest. Dieter is direct naar Sint Niklaas gerden en heeft kilometers gezocht met de auto maar tevergeefs. Ik wist niet wat ik hoorde. Dat kan toch niet zijn?! Mijn lieve Picasso . De familie durfde me niet vooraf bellen omdat ze dachten dat mijn reis daardoor zou afgelopen zijn. Mike is er kapot van en kan niet meer eten, drinken en slapen. Hij heeft zoveel schuldgevoelens. Maar dat moet hij zeker niet hebben. Ik weet dat hij heel goed zorgt voor mijn hondjes. Hij kan er ook niet aan doen. Ik wilde eventjes alleen zijn en haakte in. Onmiddellijk zette ik een bericht op facebook. “Vermist, wie heeft mijn hondje gezien in de buurt van Sint Niklaas?” Ik schreef berichtjes naar alles en iedereen die iets te maken had met Sint Niklaas. Ik maakte ook een eigen pagina aan met “Vermist”. Ik sprak met de eigenaars van mijn hotel die me troostten en me moed gaven. Ik kon niet stoppen met wenen. Plots miste ik iedereen, mijn zoon , mijn familie, mijn hondjes... De eigenaars hadden zo een medelijden met mij en gaven me zelfs, uit hun collectie die ze verkopen, een paar oorringen cadeau. Dat was heel lief maar daardoor had ik mijn hondje niet weer. Ze praatten met me en zeiden dat ik positief moest denken. Hun hond was drie weken vermist en ze hebben hem terug gevonden. In mijn bed probeerde ik positief te denken en te hopen dat hij wel terecht zou komen alhoewel ik het ergste dacht. Ik had geen zin om mijn blog te schrijven en viel wenend in slaap. Ik deed een gebedje en smeekte God om Picasso terug te halen...