Dag 1 21 okt. Paaseilanden Hanga Roa

Dag 1 21 okt. Paaseilanden Hanga Roa
In het vliegtuig had ik drie plaatsen voor mij alleen. Ik kon me dus volledig uitstrekken en vier en een half uur slapen. Wat een luxe. Aan de immigratiedienst zag ik velen een ticket kopen voor het Nationale park aan 50 $. Daar ik niets van het land afwist kocht ik geen en dacht ik bij mezelf dat ik dit wel kon doen aan de ingang van het park. Later hoorde ik dat het daar 10 $ duurder was. Te laat, je kunt niet meer binnen in de luchthaven. Paaseiland, Spaans: Isla de Pascua, wordt ook wel Rapa Nui genoemd. Het bevindt zich op 3.700 km van Chili. In dit openluchtmuseum tussen groene heuvels en uitgedoofde vulkanen kom je oog in oog te staan met kolossale Moai beelden waarvan niemand de oorsprong kent. Ze zijn gemaakt uit zacht vulkanisch gesteente. Kenmerkend zijn de vooruitstekende lippen en langgerekte oorlellen. Ahu Tongariki is de grootste site van het eiland met maar liefst 15 Moais op een rij. Opmerkelijk aan de Ahu Akivi site is dat de beelden hier uitkijken over de oceaan. De naam voor de bewoners: de Rapa Nui. Het is een Polynesisch eiland in de Grote Oceaan, dat staatkundig bij Chili hoort en een provincie van dat land is. De hoofdstad van Paaseiland is Hanga Roa. Nabij de vulkaan Rano Raraku bevindt zich een indrukwekkende steengroeve waar de kolossale moai-beelden gemaakt werden. De steile hellingen zijn bezaaid met talrijke exemplaren. Het eiland is met 163,6 vierkante kilometer ongeveer even groot als het Nederlandse waddeneiland Texel (170 km²). Er wonen 5035 mensen (telling 2011[2]). Het is een van de meest geïsoleerde eilanden ter wereld: het dichtstbijzijnde bewoonde eiland, Pitcairn, ligt er 2075 km van verwijderd. Staatkundig is het een provincie van Chili binnen de regio Valparaíso. De Chileense gouverneur van het eiland is Melania Carolina Hotu Hey.
Het was 7 u en nog donker. Raar. Naar het schijnt verzetten ze hier nooit het uur. In de piepkleine luchthaven wilde ik geld afhalen met mijn Visakaart. Het bedrag dat ik vroeg lukte niet. Toen ik een nieuw bedrag wilde intypen, slok het apparaat mijn kaart naar binnen. Dat kan toch niet. Ik vroeg hulp aan een vrouw die een souvenirwinkeltje heeft. Die raadde me aan van de dag nadien naar de bank, in het centrum, te gaan om mijn kaart te recupereren. Ik probeerde met mijn Maestrokaart wat prima lukte. Oef, ik had toch al geld. De munt is de Chileense peso. 10.000 peso = 22 $. Dus, delen door 450. Een ganse berekening zonder rekenmachientje. :-) Ik vroeg de prijs van een taxi. De eerste zeei 3000 peso, de tweede 5000 peso. Dat kan toch niet?! Een local had me net op het vliegtuig gezegd dat een taxi 800 peso kostte. Maar ja, dat zijn locals en die hebben het goedkoper dan de toeristen. De vrouw sloot haar winkeltje en zei dat ik met haar kon meerijden. Hoe vriendelijk van haar! Mijn hotel Akapu, dat ik via internet geboekt had, was ver afgelegen van het centrum. Het is wel prachtig gelegen aan de Oceaan in een prachtige bloementuin. Ik had een cabana met twee heel zachte bedden, een badkamer en een groot terras dat uitgeeft op de tuin en in de verte zag in mijn eerste Moaibeeld. Ik kon een ontbijt nemen van vers papayasap en twee verse broodjes met enkel boter of Guacemole. Van 's morgens vroeg guacemole?! Ik at toch alles op want ik had grote honger. In het vliegtuig werd niets geserveerd, zelfs geen watertje! Ondanks het een groot vliegtuig was met ieder een tv – scherm. De eigenaars, enkel de zonen, de moeder zag ik nergens, waren heel vriendelijk. Zoals ik al wist via een e-mail hadden ze voor het ogenblik geen internet door werken. Één week zonder internet of tv, dat lukt niet. Het is daar zodanig afgelegen dat ik me zou vervelen. En zo kan ik ook mijn foto's niet uploaden, laat staan mijn blog publiceren. Ik wist dus al dat ik toch ging veranderen van hotel. Het was ook te ver afgelegen van het centrum. Ik moet telkens een taxi nemen aan 2000 peso. ( Ondertussen kende ik de juiste prijzen, voor de toeristen ) Aan het ontbijt maakte ik kennis met een Chileense familie. Vader, moeder, vier kinderen en de schoondochter. Wat moet dat leuk zijn om met je familie hier naartoe te komen. Ik hoop dat wij als gezin ook allen samen nog eens naar Zuid Afrika kunnen reizen bij onze Pieter en Anja. De familie ging, met de zoon van het hotel, naar de mis in het centrum. Er is een speciale kerkdienst in de taal van hier. Ze vroegen of ik mee wilde gaan. Ik had net gedaan met eten en stapte vlug in de auto. In de kerk zag ik dat ik mijn fototoestel in het hotel vergeten had. Nu het net zo speciaal was in de mis. Er werd luid meegezongen. Iets dat je bij ons niet ziet. Wanneer er gezongen of gelezen wordt, mommelt iedereen de tekst stilletjes af. Men durft zich in België in de kerk niet uiten. Er was een orkestje van accordeon, twee soorten gitaren en sambaballen. Ik kreeg de tranen in mijn ogen toen ik de mensen bezig hoorde. Wat had ik hier graag foto's van genomen of alles gefilmd. Na een tijdje stapte ik buiten en zei dag aan de familie. Ik was ook in alle haast mijn zonnebril vergeten. Gelukkig scheen de zon niet. Het had fel geregend deze nacht en het weer was nog overtrokken en fris. Ik ging op zoek naar een goedkoper hotel en dichter bij het centrum gelegen. Door veel te vragen belandde ik in een taxi die iemand kende, professora Mity, die kamers verhuurt. “Pacific Inn” aan 20.000 peso = 44 $. Toch wat goedkoper. Goedkoper vind je niet. Mity gaf me een kus. Onmiddellijk was het heel gemoedelijk. Ik zou naar hier komen. Dat stond vast. De kamer heeft twee bedden, een groot terras, een prachtige tuin, een grote badkamer met hot water, shampoos, een tv ( die ik niet direct zag staan ) wifi en een privékeuken met thee, koffie, koekjes enz. Amaai, wat een service. Ook doet Mity je was gratis! Dat is weer eens nodig. Ik wandelde in het verlaten kleine centrum. Zondag, vele winkels gesloten. Een paar indianen te paard. Mannen gekleed zoals de typische klederdracht, in lange rokken. Ik nam een taxi terug naar Hotel Akapu. Het was 12 uur en ik zou een paar uur slapen. Ik had me trouwens voorgenomen om te rusten op de Paaseilanden. Ik zette mijn wekker drie uur later maar blijkbaar heb ik deze toen afgeduwd en ik sliep tot 18 uur!!! Amaai, 6 uur heb ik geslapen als een roosje! Ik had het blijkbaar nodig. En het bed was zodanig zacht. Het was er rustig. Je hoorde enkel een paar honden. Ik stond op en wandelde op het strand. Misschien zou ik de zonsondergang zien achter de immense Moaibeelden. De zee was wild. Het water klotste tegen de rotsen. Het was hier heel mooi. Overal zag ik grote straathonden lopen. Tientallen! Waarschijnlijk honderden. Allen zijn ze heel groot. Duitse schepers modellen. Ze huppelen rond de toeristen om eten te krijgen. Iemand zei me dat ze soms zouden bijten indien je geen voedsel bij je hebt. Dus ik zal op mijn hoede zijn. In het centrum zag ik een puppy rondlopen van 3maanden. Niemand kijkt naar de honden om. Ze doen ze wel geen kwaad zoals in Honduras maar ze geven ze geen eten. Iemand zei me dat het ideaal zou zijn van hier een “dog rescue organisatie” op te starten. Maar op dit kleine eilandje zou ik niet mijn hele leven willen wonen. Het is niet zoals het prachtige eiland Roatan in Honduras. Hier is er bijna niets te doen. Ik zou hier vereenzamen. Op het strand zag ik een soort grotjes staan. Waarom deze dienen weet ik nog niet. Soms volledig bedekt met rotsblokken met één opening erin. Zijn het graven? Eigenaardig. Dat kom ik later wel te weten wanneer ik een toer doe. Ik ging langs in een restaurant dat uitgebaat is door een Belgische mevrouw maar ze was niet aanwezig. Ik zag de prijzen van de maaltijden en schrok. Wat is alles hier duur! In het dorp zag een meisje in een jeep mij zoeken en ze vroeg of ze mij kon helpen met iets. Ik mocht in haar auto instappen om naar een goedkoop restaurant te zoeken. Ze stelde zelfs voor om bij haar thuis te gaan maar dat riskeerde ik niet. Misschien was ze wel lesbisch?! :-) Ze zette me af in een restaurant waar ik bij een Zweeds koppel, 65 jaar, aan hun tafel mocht zitten. Ik bestelde me een cola en een spaghetti met een groot stuk vlees, veel look, aan 7000 peso. Dat was het goedkoopste. Het koppel reist drie maanden met hun mobilhome in Zuid Amerika. Dat moet ook leuk zijn. Nu kwamen ze een paar dagen naar Easter Island om te rusten. Ja, elke dag honderde kilometers rijden moet vermoeiend zijn. Ik kon ook mijn verhalen aan hen eens kwijt. Rond 21 uur nam ik afscheid van hen en nam een taxi naar huis. Jaime, de taxichauffeur, was heel vriendelijk en zou me de dag nadien oppikken in mijn hotel om naar mijn nieuw hotel te gaan. Ik nam een douche maar ik had geen warm water. Een zoon repareerde iets en alweer stond ik onder de douche. Na vijftien seconde had ik koud water. Met een grote handdoek rond mij ging ik opnieuw langs bij de eigenaars. Na een kwartiertje had de jongen iets anders gerepareerd en kon ik uiteindelijk toch douchen. Wat een gedoe! De mama van de Chileense familie vond het spijtig dat ik reeds vertrok. In de living moest ik de collectie bekijken van haar dochter die Chileense spulletjes verkocht. En wat verkocht ze? Zilveren lepeltjes! Ze had maar één modelletje bij. Ik kocht ook een hangertje met een Moaibeeld en een houten Moaibeeld . Deze in steen waren nog mooier maar veel te zwaar om mee te sleuren. Rond 23 uur nam ik afscheid van hen. Ze zouden de dag nadien reeds vroeg vertrekken voor een toer rond het eiland. Ik had geen zin meer om mijn blog te schrijven en viel opnieuw in slaap.