Dag 10 15 mei Oxaca - Puerto Escondido

Dag 10 15 mei Oaxaca – Puerto Escondido
Om 7u30 ging ik me wassen en nam een ontbijt. Ook al de andere meisjes vergezelden me. De zes amerikaanse meisjes geven engelse les in Mexico , El Pueblo, gedurende 4 maanden. Ze kenden mekaar niet vooraf maar zijn nu de beste maatjes geworden. Ik vraag me af of ik in Ecuador , wanneer ik daar ga werken, ik ook veel contacten ga leggen. Maar dat zal wel denk ik. Ik had geen bus geboekt maar zou gewoon naar het station wandelen en zien wanneer ik een bus kon nemen. Lee vergezelde me tot aan het busstation. Ik sleurde mijn valies over het slechte voetpad. Soms moest ik op de straat lopen daar de pilaren op het voetpad de weg te smal maakten. Pff, die valies wordt precies weer zwaarder en zwaarder. Ze is ook al een klein beetje gescheurd aan de ritssluiting. Ja, een goedkoop hawaaiaans model. Hoe lang houdt die het nog vol? Ik kwam aan om 10 uur en mocht onmiddellijk op een van stappen. 170 peso voor een rit van 8 uur. Ik zette me achteraan in de bus aan het venstertje. Er konden 18 personen meereizen. Je kan je zetel niet achterover zetten of de persoon achter je wordt platgedrukt. Er is ook geen wc in zo’n camionet. De van stopte op vele plaatsen. Mensen stapten op en af. Pff, dat gaat toch zo geen 8 uur zijn? Eenmaal op de grote baan stopte de van minder. Grote baan? Twee smalle rijvakken. Soms een grintweg met putten, dan weer asvalt. De bergen naderden. Diepe valleien. Prachtige landschappen. Vele haarspeldbochten zonder afsluiting. De bus raasde als een gek. Hij reed veel op het linker rijvak om de weg af te snijden en hem vlugger te kunnen nemen. Bij een tegenligger veranderde hij wild van rijvak. Brr, ik keek niet teveel naar zijn rijgedrag. Je kon je alleen maar zenuwachtig maken. :) De dorpjes waren armer dan dat ik reeds zag. De huisjes soms gemaakt in houten planken, soms in snelbouwstenen. Kraampjes langs de weg met dikke sappige watermeloen en massa’s kokosnoten. Mezcalkraampjes, een mankende hond op drie poten, ezeltjes, geitjes, kippen en eenden op het erf. Ik observeerde de mexicanen op de bus. Een jongen naast me hield drie uur aan één stuk een modelboot in zijn hand. Een oude gerimpelde man zat uren met een groente, gewikkeld in krantenpapier, in zijn hand. Vrouwen met een veel te kort truitje. Hun vet kwabde er onderuit. De man naast mij waggelde van links naar rechts. Hij moest zich telkens tegenhouden in de scherpe bochten. Hij had de slechtste plaats van gans de van. Een meisje van Florida en ik waren de enige toeristen. Ze reist ook alleen en wil na Mexico gans Aziê doen. Ze weet nog niet wanneer ze naar huis gaat. Ik had al wat blauwe plekken. Zo hard schudde de bus. Ik wilde een film bekijken op mijn pc maar besloot van wat te wachten tot de weg weer recht werd. Maar die werd het niet. We bleven maar kronkelen. Nu verstond ik dat op bepaalde forums toeristen zeiden dat ze busziek werden. Ik zal niet rap busziek worden maar je kon je niet relaxen of een dutje doen door het geschud. Ik nam een slokje van mijn cola en hop, mijn cola viel op de grond en een half flesje droop in de bus. Ai, ai, iedereen bekeek me. “Lo siento, lo siento” zei ik telkens. De chauffeur gaf me een dweil en ik reinigde zoveel ik kon. Plots begon het hard te regenen. De bergen, nu mysterieus in de mist. Ik voelde een frisse berglucht binnenwaaien. Mexicaanse muziek zoals salsa en merinque, de ganse tijd. Een jongetje speelde met een geweertje. Mijn muggenbeten aan mijn enkels begonnen opnieuw fel te jeuken. Kinderen op blote voeten op de weg. Moeten die niet naar school? In de haarspeldbochten zag ik massa’s gedumpt afval. Massa’s plastiek. Hoe kan men dat nu over zijn hart krijgen van in zo’n mooie natuur je vuil te dumpen? Erg! De hoofden schudden van links naar rechts. Grote roofvogels rustten op de takken van de bomen. Vele mango en pampelmoesbomen. De regen verdween. Het werd vochtig en heet. Autolavada = carwash, met enkel één emmer en een vod. We stopten regelmatig. Aan een kraampje kocht ik een warm broodje con jamôn y queso. Ik probeerde een lepeltje van Atole, een soort melk van rijst. Lekker. Dit moet ik onthouden. Eindelijk kwam ik om 18 uur aan in Puerto Escondido. Ik spong in een taxi en voor 20 peso voerde die mij naar mijn hotel. Het was verschrikkelijk warm en vochtig. 33 graden zag ik op een bord! Aangekomen in mijn hotel stond ik niet op de lijst. “Geen boeking” zei de man. Nochtans had ik alles correct geboekt en zelfs een voorschot van 100 peso betaald met mijn Visakaart. De man vond eindelijk nog een kamer vrij maar met een ventilator en niet met airco. Bon, beter dan niks. En het was 100 peso goedkoper. Hij vroeg me voor twee nachten 800 peso. Ah nee, min die 100 peso zei ik. Hij zei dat dat niet mogelijk was. Hoe? Ik heb het toch betaald en kon het bewijzen via een confirmatiemail. Na veel discussieren nam hij mijn 700 pesos toch aan. Ik heb een kamer die uitgeeft op een mooie koer gelegen aan het strand. Een simpele nette kamer, met tv en een eigen badkamer. Op het strand at ik pollo met appelsiensaus en nam me eens een pina colada. Ik genoot van het zwoele weer. De mensen di nog baadden in de oceaan. Oh, ik voelde me opnieuw heel gelukkig. Als ik maar de zee heb… Daarna slenterde ik wat in de autovrije straat. Vele sympathieke winkeltjes,standjes, marktjes… Ook veel politie. Dat is altijd goed. Zo heb je een veilig gevoel. Ondanks dat ik me hier in Mexico nog geen minuut onveilig gevoeld heb. Ik nam inlichtingen bij de duikclub, 60 dollar voor twee tanks. Dat is de helft van in al mijn ander landen. Er zou niet veel koraal zijn enkel maar enkel vis, soms eens een schildpad en geen haaien. Misschien duik ik overmorgen. Een jongen sprak me aan en prijsde me zijn surfschool aan. 350 pesos voor twee uur surf. Ik had wat tijd nodig. De taxichauffeur raadde me een packpackershotel aan, met zwembad, en ook single rooms aan 300 peso /nacht, en daar geven ze ook surflessen. Dus ik wacht wat af. Ik moet ook zien dat ik lichamelijk al in staat ben om zo ’n zware inspanningen te doen. Puerto Escondido , 20.000 inwoners , is een trekpleister voor de surfers en de rugzaktoeristen. Deze stad is in het begin van de twintigste eeuw gesticht als haven om de koffie te exporteren maar is sinds de jaren’50 vooral bekend als badplaats. Ik kocht me een zonnecrème factor 45 ( ik denk dat je dat hier nodig hebt met zo’n felle zon ) en een flesje fris water. Ik douchte me en zweette nog evenveel daarna. Ik zette de ventilator op de hoogste stand. Oef, dat was beter. Plots hoorde ik het fel donderen. Ik keek buiten en vele bliksems verlichtten het strand. Een beetje later, felle hevige regens. Ik zat lekker droog in mijn kingsizebed. Het rook heerlijk buiten. De palmbomen waren tevreden, de bloemetjes klaarden op. Wat ga ik heerlijk slapen. Alleen, in een eigen kamer, maar vooral wil ik morgen eens lang uitslapen. Hasta mamana…
PS: mama, kom je morgen eens op skype voor je verjaardag?