Dag 8 13 mei Mitla

Dag 8 13 mei Mitla
Liefste mama, je bent ver van mij maar in mijn hart zo dichtbij. Ik zie je graag. Een zalige moederdag!
Om 8 uur ontwaakte ik. Het koreaans meisje zat onder de muggenbeten. Ik lag weer veilig onder mijn muggengaas dus werd gespaard van de vele dikke muggen. Om 9u45 stond ik voor mijn hostel te wachten op de bus. Na 30 minuten stond ik daar nog! Ja, op zijn mexicaans he. Een busje stopte en ik dacht dat dat mijn bus was. Maar het was een jongen die met mij begon te spreken en aan afspraak met me wilde. Eh nee, bedankt. Zoals ik al zei is dat hier allemaal de normale gang van zaken. Ze zijn direct en vragen je zomaar uit. Ik observeerde de mensen. Overal hoor je muziek en zingen de mensen. Een gans andere sfeer dan in een ander land, veel losser en zwoeler. Het was al heet op de dag. Een man riep luidkeels. Wat was dat? Dat is de “gasman” die kannen gas verkoopt op de straat. Eindelijk pikten ze me op. We waren met 18 personen waaronder een duits meisje van 25 jaar, Annie, mensen uit Engelang, Australiê, Canada, Frankrijk en de rest van Mexico zelf. We hadden een toffe groep. We reden eerst naar Tule waar de grootste boom ter wereld is. The Sabino or Ahuehuete tree, “ the arbol del tule”. Een boompje van 2000 jaar oud, 14 diameter, 816 m³ en een gewicht van 636 ton. Een prachtig exemplaar! Je kon geen enkele foto nemen zodat je gans de boom in het vizier had. Ingang, 10 peso. In Teotitlân Del Valle bezochten we een weverij van organische produkten, zoals el indigo, el musgo de roca y de la Grana Cochinilla = een klein insect die op de Opuntiacactus leeft en een bepaalde kleur geeft. Mengen ze deze kleur met bvb limoen dan verkrijgt men een andere natuurlijke kleur. We kregen een interessante demonstratie. Één werkman werkt 22 dagen aan een klein tapijt. Ik kocht een lief geldbuideltje. De mijne had het na 6 maanden reizen begeven. We sprongen weer de bus op en kwamen aan in een fabriek van Mezcal, tequila. Men toonde ons het volledige proces hoe ze van de Agavaplant tequila maken, de distillatie, het mengen door middel van een paard enz. Daarna was het proeverij. Brr, de gewone tequila kreeg ik niet binnen. Echter de capucino, de koko’s en mangotequila vond ik wel lekker. Annie, begon al te giechelen. :) Ja, niemand had nog niet gegeten en dan zomaar van die straffe dingen proeven! De ambiance was er. De volgende rit duurde 40 minuten en iedereen deed een dutje. Het landschap werd mooier en mooier. In de verte zagen we de hoogste bergen van Oaxaca, 3800 meter. We bevonden ons in de Sierra Madre Del Sur. De weg werd een grintweg. Soms met hoogteverschillen van 20 cm zodat de bus langzaam moest rijden over die hellingen in de haarspeldbochten. Vele afgebrokkelde stenen lagen over de weg. Soms reed de buschauffeur links om al die stenen en rotsen te vermijden. Je zag roos- witte en groene stenen die schitterden als diamanten in de zon. Een herder met zijn geitjes klom langs een paadje naar boven. Een babyezeltje keek me verwonderd aan. Hoe lief! Vele hoge robuuste cactussen. We arriveerden, op een hoogte van 2800 meter, Hierve El Agua. Een archeologische site. De naturale schoonheid van verharde, gezouten steenformatie. Een irrigatiesysteem van 2500 jaar geleden. Er zijn twee plaatsen in de wereld waar je dit kunt zien oa. ook in Turkije. Iemand dat daar al gezien??? Het opborrelende water vermengd met zout gaf dit oh zo speciaal en wonderlijk effect. Je had een fantastisch uitzicht op de bergen en dallen. Geen enkel huis te bespeuren. Ik werd weer één met de natuur en voelde me gelukkig. Er waren geen afsluitingen. Mensen kwamen heel dicht bij de afgronden. Ze werden erdoor aangetrokken. Annie en ik werden stil, zetten ons op de droge zoutformatie en genoten. Er waren twee natuurlijke pools waar mensen in baadden. Ik was eerst bang dat ik op zo’n hoogte weer ademhalingsproblemen zou hebben maar integendeel. De frisse lucht deed me goed en hier was er niks van smog! Ik voelde me goed en ik denk dat ik er weer tegenaan kan. Na een uurtje moesten we opnieuw op de bus. Twee valken zweefden boven mij. Ah, daar had je mijn vriendjes weer. :) Een graatmagere hond vluchtte weg. Onze gids vroeg me van waar ik vandaan kwam en begon direct in zijn beste frans. Zijn frans was beter dan zijn engels want niemand heeft iets verstaan van al zijn uitleg. Dat is wel spijtig. Het stoort me ook dat ik geen lonely planet meer heb. Ik lees altijd graag eerst eens wat ik ga bezoeken enzo. Nu moet ik het telkens googelen. Ik voelde dat mijn spaans al wat beter werd. Ik herinnerde me opnieuw vele dingen van in de GLTT in Sint Genesius Rode waar ik spaans volgde. Op de bus had ik plots vijf dikke beten. Waarom ik en niet een ander??? :) Er zitten hier veel grote vliegende mieren. Misschien was het dat wel. Salsamuziek maakte ambiance in de bus. Ik zag vele agave -en maîsplantages in het rotsachtige gebied. Lichtblauwe bergen, zoals in een sprookje, trotseerden tot aan de wollige, witte wolken. Stompe palmbomen, een met stokken overladen ezel, een met veel bloemen versierd kerkhof op een heuvel. Hoge rechte cactussen = Pachycereus Marginatus, die dienden als afsluiting. Opuntia = schijfcactussen waarvan de vrucht en het blad gegeten wordt. Het blad is glibberig. Een gebruinde mexicaanse vrouw gehurkt langs de weg. Een meisje met sprokkelhout op de rug, vergezeld van drie geitjes met belletjes die braaf achter haar aanliepen. We klommen hoger en hoger. Het dal werd dieper en dieper. Mijn mama zou al geroepen hebben bij het zien van die ravijnen. :) Het was een zwoele dag. Ik rook naar mexicaans zweet. Kleine paardjes aan een koord graasden tussen de stenen. We waren uitgehongerd. Rond 15 uur lunchten we tesamen. Er was een groot buffet. Dit was de ideale manier om al het mexicaanse voedsel te proeven. Ik nam bijna van alles iets. De pollo con mole verde y negro vond ik heerlijk. Annie en ik zaten aan een tafeltje met een mexicaans koppel. Ze leerden ons al het voedsel kennen . Ik probeerde ook de krekels maar daar was ik niet zo zot van. Zij dronken Tamarindo, een drank van hier. Alles tesamen hadden we voor 159 pesos heel lekker gegeten. Ook de rijstpap was heerlijk. Onze laatste bestemming was de archeologische site Mitla, Zapotec . Een decor van versierde stenen en mozaîeken . De naam Mitla betekent “ plaats van de dood”. Deze unieke ruines zijn de enige die er bestaan in Mexico en zijn verschillend met alle andere ruines. Eigenlijk weet men er bijna niks van en kan men geen juiste uitleg geven van het ontstaan van deze ruines. Ik had graag nog wat langer daar geslenterd maar weer wachtte de bus om naar huis te rijden. Ik nam afscheid van de toffe groep en we deelden facebookadressen uit. Lee, Shirin en Samira gingen in de stad Mezcal drinken. Ik ging niet mee daar ik nog een bus wilde reserveren om ergens naartoe te gaan. Ik zit weer met een luxeprobleem en weet niet waar naartoe. Ga ik naar de playas in het zuiden of onmiddellijk naar San Cristobal en, of Palenque. Dat ga ik nu uitzoeken. Het regent hier lichtjes en ik kan een pull verdragen. Ik Oaxaca heeft het vandaag heel erg geregend. Ik heb geen druppel gezien. Het zou hier het regenseizoen zijn. Ik hoop toch niet teveel. :) Tot morgen. Adios…