Dag 23 19 febr. Te Anau - Milford Sound

Dag 23 19 febr. Te Anau – Milford Sound
Om 6u45 wekte mijn gsm me. Ik had graag nog een beetje blijven liggen in het warme bed. Ik nam een ontbijt in de keuken ( de allerlaatste sneetjes ciabatta en weer pindakaas ) en om 8u15 pikte de bus Jucy ons op om op de highway 94 naar Milford Sound te rijden. In de keuken zag ik moeder en dochter die ook de toer gingen doen. Het regende niet. Ik denk dat het zo’n 12 graden was. De rit was 119 km en zou dus een tweetal uren duren, misschien wat langer met alle stops. We waren met een groep van 22 personen. Ik leerde Marc en Sebastiaan, twee nederlandse twintigers, twee oudere duitse vrouwen en nog een duits meisje Kate van 28 jaar , die ook alleen reisde , kennen en we raakten aan de praat. Kate zei dat ze eindelijk eens iets alleen deed. Ze kwam altijd mensen tegen waarmee ze samen dingen verkenden en op stap ging. Ik moet ook eens naar de bacpackers gaan. Dan zou ik wat meer mensen tegenkomen. En langs de andere kant doe ik de reis liever alleen. Ik voel me dan zo vrij en doe wat ik wil. De chauffeur, met een hele grote hazelip, was een sympathieke kerel en vertelde ons alles wat hij wist over deze onvergetelijke natuurervaring. In het Fiordland zagen we eerst de South Fiord, met de Mount Lyall ( 1905 m), dan de Middle Fiord met zijn Stuart Mountains en daarna de North Fiord met de Franklin Mountains die de kleinste Fiord was maar zeker de meeste spectaculairste. Lange tijd reden we naast het reusachtige Lake Anau, 53 km lang en tot 276 m diep. Te Anau heeft slechts 3000 inwoners en leeft geheel van het toerisme. Van daaruit beginnen de vele tracks door het unieke Fiordland National Park. Dit ligt in het zuidwesten van het Zuid-eiland en strekt zich uit over een enorm gebied van 1,2 miljoen ha. Het is wat landschap betreft het spectaculairste park van NZ en bovendien één van de regenrijkste gebieden ter wereld. Hoewel hier jaarlijks meer dan 7 m neerslag valt, zijn er ook uitgebreide zonnige perioden. Natuurlijk ontbraken daar de zandmuggen niet. Majestueuze bergtoppen torenden hoog uit boven de weelderige regenwouden in het westen en de beukenbossen in het minder vochtige oosten. Na nachtelijke regenval veranderen de kristalheldere rivieren vaak in bulderende watermassa’s. Het regende niet, soms was er wat zon maar mijn handschoentjes, mijn slaaltje, mijn pull en regenvest waren zeker nog goed te verdragen. Ik werd soms sprakeloos van de kaarsrechte, steile klippen die meer dan 1000 m hoog uit het water oprezen. We reden door de bush. We zagen honderde Paradise Ducks te luieren op de vlakten. Na Te Anau Downs reden we naast de Eglington River. We zagen een U-vormige berg die door de gletsjer volledig uitgesleten was. De Mirror Lakes ( normaal gezien geeft die een spiegelbeeld maar dit effect werd verstoord door de eendjes in het meer), en het Lake Fergus gaven prachtige vergezichten op gletsjers, bergen en kolkende bergrivieren en ook de ingang naar de Homer Tunnel die 1270 meter lang is en onverlicht. De chauffeur legde ons uit dat het lage goudbruine gras “ Tasak “ heet en het pluimgras “ Toitoi.” Twee zwarte roofvogels zweefden langs de bus. Rechts van de tunnel lag mijn naamgenoot de Mount Christina ( 2502 m) waar een toefje sneeuw op lag. De chauffeur zei dat dit de gevaarlijkste weg ter wereld was tijdens de winter met de vele sneeuw. Hoge dunne watervalletjes stroomden van de bergen. Eenmaal uit de tunnel sloeg het weer wat om en zaten we in een lichte mist. De oren werden geklaard. De pijn onder mijn rechteroor is over. Op een look-out zagen we 1 “Kea” lopen, een soort wandelende papegaai. Elke toerist liep met zijn fototoestel hem achterna. Ochere, dat beestje liep van links naar rechts uit schrik. Voorbij de tunnel liep de weg af naar de oceaan en kwamen we op onze droombestemming “Milford Sound” aan. We lachten veel in de bus met onze noorderburen. Dat deed me echt eens goed om nog eens zo te lachen. Natuurlijk moesten er weer verschillende belgische moppen aan te pas komen. Maar ja, ze zijn nog jong he. :) Het absolute hoogtepunt was de Mitre Peak ( 1692 m), de hoogste berg ter wereld direct aan zee. We stapten op een cruize. Ik ging onmiddellijk naar het bovenste dek waar ik een prachtig overzicht had over alles. We kregen koffie en thee gratis alsook een lunchpakket van een boterhammetje, een appel ( mijn eerste!) en een zandkoekje. Ik was net beneden toen er dolfijnen naast een andere boot zwommen. Jep, net te laat! Heel spijtig! De fiord werd in de ijstijd, ongeveer 1,5 miljoen jaar geleden, uit de rots geslepen. De inham is 16 km lang en dankt zijn naam aan John Grono, een robbenjager. Hij kwam in 1823 naar dit gebied en noemde de inham naar zijn geboorteplaats in Wales, Milford Haven. Sommige watervallen stortten meer dan 160 meter naar beneden. Ik stond er als het ware bijna onder. We lachten allen en werden kletsnat. De twee nederlanders zaten enkel in hun pull en waren doordrenkt. Marc zit al twee maanden in NZ maar vindt het hier maar niks. Hij vindt het landschap en de natuur wel mooi, maar veel te koud ( hij is niet alleen) en weinig te beleven. Op 1 maart vleigt hij terug naar Australiê waar hij het veel leuker vindt. De sfeer is er anders en toffer. Sebastiaan reist verder alleen in NZ tot in Juni en vliegt dan ook terug naar Australiê waar zijn ouders hem komen bezoeken. Misschien komen we mekaar daar wel weer tegen. Wie komt er mij in een bepaald land eens bezoeken??? Altijd welkom. De moeder en de dochter die ik op de camping zag in de keuken, waren kaart aan het spelen in een kajuit. Amaai, als je daarvoor 109 $ betaalt om te kaarten en niks te zien van het landschap, dan vind ik dat ook wel straf. Ook de nederlanders lachten erom en vonden het onbegrijpelijk! We hadden veel geluk dat het zonniger werd. Die periodes zijn maar zelden! Op een rots zaten zeehonden te drogen en te genieten van de zon. Sommigen ravotten en rolden zich in het water zoals spelende kinderen. Mooi om zien. We zagen nog meerdere schuimende watervallen. In Milford Sound wonen er geen mensen. Ze komen er enkel werken. Na anderhalf uur zat de boottrip er spijtig genoeg op. We namen de bus en stopten nog 6 keer om al het mooie te fotograferen. We hadden drie seizoenen in 1 dag gehad. Lente, winter en zomer… Rond 16u30 werd iedereen aan zijn hotel afgezet. Het was heel warm en geen wolkje aan de hemel. Je ziet dat het weer hier rap kan omslaan. Ik had echter geen hotel. Ik had niet gedacht dat die reis zo lang ging duren. Ik sliep dus nogmaals in mijn zelfde cel. Ik nam afscheid van de hollanders, gaf hen mijn kaartje en reed naar de winkel om inkopen te doen. Ik kocht me een blik spagetti met saus en bacon, een fles rode wijn, wat kaas, brood, een pot aardbeienkonfituur( eens iets anders dan pindakaas) en natuurlijk spek en eitjes. :) Ik ging naar de keuken. Die was nog afgesloten. Ik probeerde mijn sleutel maar ik geraakte niet binnen. Ik verstond er niks van! Een jongen zag me sukkelen en probeerde met zijn sleutel die direct werkte. Raar! Ik warmde mijn blik op. Het was niet lekker. Of je nu bonen in tomatensaus zou eten of dit, het smaakte hetzelfde. Ik at toch alles op alsook een vleugeltje warme kip. Ik vond een plaatsje naast de keuken en at in de zon. Wat was het heerlijk van weer eens een warme zon te voelen. Een t-shirt was zelfs teveel. Het is nu 19u30, de zon is weg. Ik ging nog een tas thee halen in de keuken en vroeg aan iemand hoe het kwam dat ik met mijn sleutel niet binnengeraakte. Ik begreep het al snel. Enkel de mensen van de hutten mogen hier binnen. Ik moest ergens anders gaan. Waar, dat wist ik niet. De deur stond wagewijd open dus bleef ik maar in diezelfde keuken gaan. De keukens zijn prima uitgerust met alles erop en eraan. Ik ga me douchen en wat computeren. Spijtig genoeg is het bij jullie morgend en zal iedereen nog slapen. Ik zal lang wakker blijven :) zodat jullie de tijd hebben om op te staan en ik jullie dan kan skypen, mailen of chatten. Tot morgen. Ik denk dat ik naar het oosten rij. Daar zou het weer beter zijn. Tis te hopen! :) Slaapwel straks. xxx