Dag 11 11 sept. Salento Valle de Cocora

Dag 11 11 sept. Salento Valle de Cocora
Ik had mijn gsm gezet om 6u30. Ik sliep als een roosje. Een zachte matras, een paar dekens en vooral de vredige rust. Ik had dit nodig na die tjingel tjangel muziek in Medellin die me de ganse nacht wakker hield. Ik maakte me een tas thee in de mooie keuken en maakte me een kleine rugzak met warme kleren. Ik nam geen ontbijt. Daarvoor had ik wat vroeger moeten opstaan en dan is het niet gezegd dat er iets open zou geweest zijn zo vroeg! Om 7u30 stonden Matt, Amaya en Anna reeds aan de jeep. We betaalden 3000 Cop en reden een half uurtje naar de voet van de “Valle de Cocora.” In de jeep zaten we met 10 mensen en een viertal hingen buiten. :-) In de jeep zaten ook nog een Nederlander, Simon, en een Belg, Dries, een Vlaamse! , uit Antwerpen. Een jonge gast die toerisme studeert en nu net twee maanden in een jeugdhotel gewerkt heeft om ervaring op te doen en zijn Spaans te leren. Hij verdient per maand 165 € maar heeft wel gratis zijn vliegticket, maaltijden en onderdak. In het Oosten van Salento ligt de vallei van Cocora,een versie van Zwitserland. Het was een paar graden minder en ik trok mijn fleece aan. Al gauw zagen we prachtige hoge bergen bedekt met de bekende Palma De Cera ( wax palm ). Dit zijn dunne maar heel hoge palmbomen tot 60 meter hoog. Het regenwoud met op de top zwevende wolken. Soms kan je van hieruit besneeuwde toppen zien maar helaas verhinderden de wolken dit. We bevonden ons op 2100 meter. Je kon hiken naar een hoogte van 3000 meter. Te voet of te paard? Mijn keuze was vlug gemaakt. Het paard. Al de anderen deden de wandeling van 5 uur. Ik dingde af bij mijn gids van 80.000 Cop naar 50.000 Cop = 25 €. Nog duur voor Colombia! Maar ja. Ik vind de prijzen in Colombia wel niet goedkoop. Ik zag in het dorpje naar een poncho en dit is dezelfde prijs , of duurder, dan in België. 60.000 Cop = 30 €!. Ik zal dit wel in Ecuador of Bolivia kopen waar het koud is en ik het echt nodig zal hebben. Ik sprong mijn tienjarig paardje op. Een stevig paard, goed gevoed. Wat een verschil met andere landen waar de paarden graatmager zijn. Ik passeerde hallucinerende vergezichten. Een ruwe tocht met steile paadjes, vol met rotsen. Ik leunde ver achterover wanneer het paardje steil naar beneden wandelde of leunde me goed naar voor wanneer hij een steile berg op stapte. Hoe die paarden dat toch kunnen. Een paard is toch een sterk gespierd dier hoor. Ik zag brugjes over de Rio Quindîo. Ik passeerde een forellen kwekerij = turcha. Ik moet deze verse vis dringend eens eten. Al gauw was ik heel tevreden dat ik de tocht niet gedaan had. Het zou voor mij te zwaar geweest zijn. Ik kwam mijn groep tegen die zich puffend en hijgend verder sleepte. Mijn paardje stapte door de rivier. Bijna tot aan mijn voeten zat ik in het water. Ik voelde me een echte amazone op mijn paard. Mijn gids was te voet. Amaai, soms moest die zelfs lopen wanneer mijn paard te snel ging. Maar ja, dat is een jonge gast = Normey, en die zijn dat gewoon he. Ik vond het raar dat ook hij niet te paard ging. Dikke koeien graasden in de groene malse weiden. Een paar honden liepen langs hen heen. Wat vlinders en speciale vogels. Ik was heel tevreden dat ik Salento uitgekozen had. Zo'n landschappen heb ik liever dan de grote drukke steden. Ik zit hier mijn blog te schrijven op het terras van mijn hotel . De zonsondergang in de bergen. Wat spelende kinderen. Verder alleen maar rust. Ik ben nog steeds de enige in het hotel maar dat stoort me niet. Ik heb wel nog steeds geen internet. Dat is wel spijtig. Er is een probleem met de modem van het hotel. Na anderhalf uur rijden werd mijn paardje aan een boom vastgehangen en moesten we stappen naar “la reserva Natyral Acaime. “ Ik zakte eventjes door mijn benen van zo lang op het paard te zitten. Ik voelde het in mijn benen daar ik heel goed mijn benen moest spannen bij de klim en de afdalingen. We stapten een twintigtal minuutjes omhoog tot 3000 meter. Ik voelde het op mij adem. Wanneer je die hoogtes niet gewoon bent! Ik stapte langzaam en stopte een paar keer. Ik denk dat mijn longen na die zwavelontsteking toch nog niet in orde zijn hoor! Boven aangekomen zagen we honderde kolibrietjes. Je kon ze zelfs eventjes aanraken. Ze dronken aan vele drinkbakjes en fladderden in het rond. Ik zag twee soorten, groen en zwart – witte. Er zouden hier zes variëteiten zitten. In een hut met een Colombiaanse vrouw betaalde ik 3000 Cop ingang. Daarvoor kreeg ik een warme choco. Die smaakte me. Het was wat frisser daar. De eerste wandelaars kwamen toe. Ze waren bezweet en kregen het vlug koud. Sommigen hadden zelfs geen pull bij en rilden. Ik maakte kennis met een Braziliaans koppel en een Hollands koppel. Daar kwam de Australiër Matt als enige aan. Op zijn slippers! Niet te doen hoe die dat gedaan heeft. De meisjes waren te moe om de klim naar de reserva te maken en stapten verder. Ik ben benieuwd om hen later te zien en te weten hoe het afgelopen is. De gids riep me om de afdaling verder te doen. Dit was veel gemakkelijker. Ik had een stukje kaas gegeten zodat ik wat meer krachten had. In het vervolg moet ik wel eerst ontbijten! Na een uur waren we beneden. De afdaling was zwaar voor het paard. Hoe dichter hij bij zijn stal kwam, hoe sneller hij liep. Ik hield hem wel goed in de hand want ik wilde niet dat hij zich verstuikte. Ik bedankte mijn gids. Het was 12u10. Ik wilde een forel bestellen maar de jeep vertrok om 12u30. Dus niet genoeg tijd. Daar kwam het Braziliaanse koppel als eerste aan. Ze hadden 4,30 uur gestapt. De jongen was ok maar het meisje, zonder pull, was doodmoe. Het begon te regenen. Ik gaf haar een giletje zodat ze wat minder kou had. Ik had barstende hoofdpijn. Ook de Braziliaanse jongen. Dit zou door de hoogte komen. We reden met een overvolle jeep terug naar de plaza van Salento. Ik wilde in de namiddag een toer doen naar een “finca de cafe” maar ik voelde me niet zo goed. Mijn hoofdpijn was nog niet over, ik had een pijn in mijn rug, hals en één arm. Ik luisterde naar mijn lichaam en besloot toch van wat te rusten en me niet te overbelasten. Ik sliep twee en een half uur!!! Hm... Ik voelde me ietsje beter maar heb nog steeds spierpijn. Hopelijk word ik niet ziek. Van het moment ik wat kou heb, word ik ziek. Je ziet, ik ga dat in het koude België nooit meer gewoon worden! :-) Ik liep naar het dorp om een internetbar te vinden maar nergens hebben ze wifi. Iedereen zat op terrasjes te kijken naar de voetbal Colombia – Chili. Ze schreeuwden het uit want Colombia had gewonnen met 3-0. Uiteindelijk ging ik naar een internetcafé waar ik 500 Cop betaalde voor een half uur. Ik wilde zeker weten of mijn hond Picasso terecht was. Al gauw zag ik twee foto's die Dieter getrokken had met de lustige Picasso in zijn auto. Hij is verenigd met Dahli en iedereen is tevreden. Vooral ik. Eventjes dacht ik: “ Stel je voor dat het een andere hond is?!” Maar eind goed, al goed. Picasso zag er goed uit. In het dorp was het opnieuw zonnig en kon ik weer in een topje lopen. Ik douchte me, schreef mijn blog en vertrok naar het hotel van de meisjes. Die hebben me uitgenodigd voor sangria met Spaanse hesp te eten. Gisteren zei ik hen dat ik in Zuid Amerika de tapas en sangria mis zoals in Spanje. Dus een goed voorstel. Ik koop wat chips en zoek naar hun hotel. Een geluk dat ik daarnet het Hollandse koppel tegenkwam omdat ik niet wist waar de meisjes logeerden en toevallig slapen die in het zelfde hotel. Tot morgen. xxx