Dag 6 11 mei Mexico City

Dag 6 11 mei Mexico City
Ik had een hele onrustige nacht. Ik was zodanig moe dat ik moeilijk in slaap kon geraken. Maar mijn ademhaling was beter. Ik kon al een ganse trap oplopen, alhoewel ik daarna direct moest rusten. Lee, het australische meisje, vertrekt vandaag naar Oaxaca. Ik dacht morgen pas te gaan en vandaag eerst nog de aerosol te gaan doen maar besloot toch maar van met haar mee te gaan. We reizen met de bus. Het is een rit van 6 uur. Ik ging ontbijten buitenshuis daar er geen breakfast was in la Casa. Ik zat op een terras en direct kwam er een man bij me die vroeg of hij bij mij mocht komen zitten. Bon ja, een babbeltje is altijd tof. Dat is hier allemaal de normale gewoonte in Mexico. Mensen aanspreken, bij mensen aan tafel komen zitten, mensen hartelijk vastpakken. Zoals gisteren op het concert. Een jongen nam me heel lief vast omdat hij me tof vond en hij gelukkig was. Ik kende hem zelfs niet! Ik vond de ontbijtconversatie niet zo tof en ik vroeg al vlug “ La quenta” en wandelde tot bij Vicente. Ik wilde afscheid nemen maar hij was er niet. Spijtig, maar hij heeft mijn nummer zodat hij me altijd kan bellen om af te spreken voor zijn concert maandag. Ik maakte mijn valies. Ik had minder en minder plaats in mijn kleine rugzak met al die medicatie. Mijn radiografieên wierp ik in de vuilbak. Ik nam afscheid van mijn vrienden. Lee en ik namen een taxi naar het busstation waar de bussen vertrekken naar Oaxaca. Een ticket kostte 474 pesos. Naar het schijnt zou een vliegtuigtickt maar 600 pesos kosten wat niet zo’n groot verschil is met een bus. Ik kocht eten en drank en begon aan mijn blog tot zolang mijn batterij het volhield. Ik heb er zin in om uit Mexico City te vertrekken en naar de frissere lucht in het zuiden te gaan. We mailden naar een backpackershostel maar kregen geen antwoord. Indien er geen plaats is nemen we iets anders in de buurt van het bussstation. Ik had wel gedacht om een kamer alleen te nemen zodat ik in mijn eigen lucht kan slapen, zonder bacteriên van anderen en waar ik me nog een paar dagen kan verzorgen. Ik zie wel nog. Ik heb niet zoveel van Mexico City gezien maar dat kwam door mijn ziekte. Ik zal nog zoveel andere mooie dingen zien… Lee reist voor 4,5 maand. Haar zoon Ben van 30 jaar studeert in Mexico City en komt ons achterna in Oaxaca. Dieter, kom jij me niet eens in een land bezoeken? Ik was “gezond” jaloers toen ik Lee zag met haar verenigde zoon. Het is nu 15 uur. Ze spelen hier de tweede film in de bus. Maar in het spaans kan ik nog niet genoeg volgen. We komen om 19 uur aan. Tot straks… Het landschap veranderde. Bergen kwamen tevoorschijn. Een bewolkte maar blauwe lucht . Niet meer het grijze van in Mexico City. De busreis verliep vlot. Je kon je zetel goed achterover leggen. Ik praatte met een meisje die een hostel runt in Oaxaca. We hadden wel iets geboekt in een ander hostel. Of toch een email gezonden, niet echt geconfirmeerd. Ik noteerde voor alle zekerheid toch maar de naam van haar hostel. Ze zei dat het hostel waar we zouden gaan niet zo goed is. Oei! Aangekomen in Oaxaca ademde ik de frisse lucht in. Oh, wat een verschil! Lee en ik namen een taxi naar dat hostel. En inderdaad, het zag er maar iets raar uit en niet zo proper. En wie we daar zagen? Shirin en haar zus ( de duitse meisjes ) die ook in onze dorms sliepen in La Casa de los amigos in Mexico City! Wat is de wereld toch klein! Zij bleven in dat hostel slapen maar Lee en ik besloten van te voet naar het hostel, van dat meisje op de bus, te wandelen. Samira, de zus van Shirin, sleurde mijn valies over de slechte voetpaden. Wat lief van haar. Ze wisten dat ik in de kliniek was voor de aerosol en ze wilden me het sleuren besparen. Helena, het meisje van de bus, lachtte ons toe en liet ons de dorm zien. Knusse kamer met 8 bedden. Je wast je buiten aan de wasbak, kookt buiten en er is wel maar één douche voor ons allemaal. Maar het zag er leuk uit. Shirin en Samira zouden morgen van hostel veranderen en ook in onze kamer slapen. Tof, weer allen samen. Lee en ik wandelden naar de Zôcalo waar we op een terras iets aten. Onmiddellijk speelde een mexicaanse band verschillende liedjes voor ons. Een leuke ambiance. Rond 22 uur gingen we uitgeput slapen. Morgen is een nieuwe dag. Ik ben benieuwd om deze prachtige stad te zien. Hasta manana…