Dag 4 20 sept. Parque Nacional Cotopaxi

Dag 4 20 sept. Parque Nacional Cotopaxi
Om 6u30 rinkelde mijn gsm. Deze keer kon ik mijn tanden poetsen met warmer water. In mijn vorig hotel was het water ijskoud en waren mijn tanden heel gevoelig. Het viel mee om op de harde matras te slapen. Ik heb ergere gehad. Ik hoorde dat het al druk was op de straat. De “troly” = elektrische bus reed reeds op en af. Ik nam de troly maar eigenlijk kon ik het te voet gedaan hebben. Het was niet ver . Ik zag mijn gids Nelson en nu ook een vriendelijk koppel , ongeveer vijftigers, uit Argentinië. Nelsons' hondje, Frido, was mee en zat de ganse tijd op mijn schoot. Hij was gisteren de ganse dag alleen thuis en was naar het schijnt niet gelukkig. Daarom nam Nelson hem gewoon mee. De tweejarige hond luister heel goed, loopt altijd los en zal nooit op de straat lopen. Ze kennen het gevaar zo goed. Het was een lieve hond en ik was content met de compagnie. Ik miste mijn hondjes plots zo hard. Opnieuw hadden we een prachtige blauwe lucht zonder wolken zodat we alle vulkanen konden zien. Nu was ook het koppel geschrokken van dit moois want ook zij hadden nog nooit een besneeuwde vulkaan gezien. Nelson heeft spijtig genoeg de ganse tijd in het Spaans gesproken daar het koppel geen Engels sprak. Eerst reden we naar Saquisili, de beestenmarkt. Ik kwam twee Hollandse meisjes tegen die mijn nieuwe Lamapull zo mooi vonden. Dieren zoals lama's, koeien, zwarte en gewone varkens, kippen en tonnen Chiquita bananen. Een ganse bak bananen kost slechts 2 $! Amaai, en wij betalen voor een paar bananen al zoveel. Het waren Chiquitabananen. Ik wist niet dat die van Ecuador kwamen! De zwarte local varkens kosten voor een jong biggetje 50 $. Een groot varken 250 $ . De gewone witte varkens zoals bij ons zijn het dubbele waard. Mensen kochten vele dieren zoals de kippen die ze op een gruwelijke manier met hun poten omhoog hingen in de truck. Verschrikkelijk. De varkens werden over de grond gesleept aan één poot. Sommige varkens hingen zich bijna op en schreeuwden als een klein kind maar niemand reageerde. Ochere die dieren! De locals wilden zich niet laten fotograferen. Pff... Van 's morgens vroeg waren de locals al kip met rijst en groenten aan het eten. Ik bewonderde opnieuw de actieve Vulkaan Cotopaxi gelegen op een hoogte van 5897 meter. Dit is de tweede grootste vulkaan in de wereld na de Aconcaqua in Argentinië, 6989 meter boven de zeespiegel. Ik ben benieuwd dat ik ook deze vulkaan ga kunnen bewonderen in Argentinië. Na een paar uurtjes kwamen we aan in het Parque Nacional. De ingang van 10 $ was reeds in onze prijs van 60 $ inbegrepen. We waren verplicht van een gids te nemen die in onze auto instapte. Daarna stapten we door een botanische tuin en in het Spaans legde de gids alle planten, bomen, vruchten en bloemen uit. De meeste begroeiing was van dennenbomen. We aten mortillos maar ik vind ze in België lekkerder. In het park kun je volgende dieren vinden: poema's, konijnen, herten, whilehorses of zo iets, ( daar ik geen internet heb kan ik de juiste benaming niet opzoeken) fox, sommigen zo groot als een wolf, stinkdieren en speciale vogels. We beklommen traag de Sendero El Pâramo want we zaten op 3700 meter. De vrouw van het koppel had barstende hoofdpijn. Ze had nochtans vooraf een hoogtepilletje genomen. Ze voelde zich ook misselijk. Ik had deze keer van gans de dag geen hoofdpijn. Naar het schijnt ben je na ongeveer 3 à 4 dagen er aan gewoon. Dat wel, maar het wandelen bleef moeilijk voor het ademen. Nochtans was er een frisse bries maar als die eventjes verdween was het keiwarm. Er waren vele pollen en de vrouw haar ogen traanden. Ik had geen last van de pollen en voelde me kiplekker. We zagen een soort ravijn waar de lava doorgestroomd heeft en een rivier vormde. Nu stond ze wel droog. Oh my God, ik zie hier net op Animal Planet een reportage over Madagaskar. Mijn lievelingsland!!! Ik hoor de lemuren en ringi's huilen en schreeuwen zoals ook ik dit gehoord heb. Ik krijg heimwee naar dit land! Ook de kleinste leguaan, kleiner dan een pink, kon de reporter vinden. Ook zie ik het park waar ik twee dagen gehiked heb. Prachtig! Bon, waar zat ik... Ondertussen konden we de vulkaan al niet meer volledig zien daar de wolken dit verhinderden. Spijtig. Zo dicht bij en ze niet duidelijk zien. Maar we mogen al content zijn dat we ze deze morgen, alsook gisteren, goed zagen. Met de auto reden we tot aan de Laguna de Limpiopungo. Een ondiep meer op 3830 meter boven de zeespiegel met verschillende eenden en speciale vogels. We konden rond de lagune stappen of met de auto zo hoog mogelijk op de vulkaan rijden. We kozen voor het tweede. We zagen de sneeuw, daarnaast rode vulkaanstenen en witte strepen. Deze strepen waren vroeger gletsjers maar door de opwarming van de aarde is de sneeuw gesmolten. Binnen 50 jaar zouden alle gletsjers op deze vulkaan verdwenen zijn. Erg! We stegen tot 4500 meter. Het begon te hagelen. Vreemd dat ik me op zo'n actieve vulkaan begaf. En zeker te weten dat ze rond deze periode kan uitbarsten. Om de 100 jaar zijn er kleine erupties en om de 500 jaar hele grote. We zitten dus nu in die periode dat de tijd verstreken is. Ze hebben echter hele goede apparatuur en weten vooraf wanneer er een eruptie zal plaats hebben. Felle donderslagen boven ons hoofd. Scary. De gids zei al lachend dat er een aardbeving was. We konden tot aan een parking rijden. Ik deed een regenjas aan en we stapten tot aan de canyon. Prachtige kleuren van rood, zwarte en grijze versteende lava. Het was maar 3 graden. Ik rilde. Maar de lucht voelde goed aan. Het was een beetje zoals ik ga skiën. Een gezonde koude buitenlucht. Hier kon ik zelfs goed ademen. Waarschijnlijk omdat het hier kouder is. De zon put je op een bepaalde hoogte ook fel uit. Vanaf de parking vertrekken regelmatig bergbeklimmers naar de “refugio” waar ze slapen en 's nachts dan vertrekken voor een klim van 6 à 7 uur. De afdaling is in 3 uur. Naar het schijnt kost dit hier niet zoveel dan bvb de Himalaya van 8887 meter te beklimmen. 240 $ , eten, drank, klimmateriaal en gids inbegrepen. In 1996 zijn hier 13 mensen gestorven. Het was een nationale feestdag. Vele jonge mensen waagden zich aan de trek maar hebben zodanig luid geroepen dat ze een lawine veroorzaakt hebben en ze zijn allen onder de sneeuw gestorven zijn. Een maand geleden is er ook een Fransman gestorven. In de refugio rookte hij een sigaret, wat heel slecht is op zo'n hoogte en hij voelde zich niet goed. De gids zei hem dat hij er niet goed uit zag maar de Fransman wilde persé de klim doen en kreeg bloed in zijn longen. Ze konden hem niet meer helpen en droegen zijn lichaam met zes personen naar beneden. Ook zijn er een paar klimmers gestorven daar ze in een V- gat gezakt zijn. Ze kunnen er niet meer uit en men kan hen ook niet redden. Ze sterven in de gleuf. Ook een wrede dood. De top van de Cotopaxivulkaan hing in de wolken. Ik stapte vlug in de auto want ik had het te koud. Op de vulkaan zagen we reusachtige stenen die geëxplodeerd zijn uit de vulkaan. De erupties in 1534, 1884 en 1904. Verleden maand hadden ze een erge brand , die waarschijnlijk aangestoken is, en zijn vele koeien en paarden gestorven. We daalden af en reden naar een local restaurant. We bestelden ons een menu aan 6 $. Eerst nam ik een lekkere bonensoep. Dikke bonen lagen op een bordje apart. Je moest de boon wat pellen en dan uitknijpen met je vingers. Heel lekker. Ik deed chilisaus in de soep. Niet zo pikant als in Mexico. :-) Daarna nam ik gepaneerde scampi's geserveerd met een lekker slaatje, rijst ( die ik niet op at ) en rode bieten. Ik dacht aan mijn mama die me altijd zegt dat ik rode bieten moet eten daar dat zo gezond is. Mijn gids beaamde dit. De dag zat er op en rond 16u30 zat ik in het reisbureau. De deal van gisteren is niet doorgegaan daar er een koppel op de wachtlijst stond en ze verkopen liever aan een koppel dan aan één persoon. Ze vonden wel een andere boot, de “Fragate”, aan 1530 $ maar wel maar voor vijf dagen. Ik nam het toch maar. Tijdens de dag hebben ze alles voor me geregeld. Ik kon met mijn Visakaart betalen en ze rekenden geen extra's aan. Ik vertrek dus morgen met een vlucht om 8u30. Leuk, ik zie er al naar uit. Deze cruise is wel een eersteklas boot en vaart naar betere eilanden. Deze eilanden zijn ietsje verder afgelegen zodat er meer wildlife te zien is. Ik neem na de cruise vier dagen extra zodat ik ergens kan duiken. Nelson gaf me ook goede raad van goedkopere hotels en plaatsen die ik zeker moet bezoeken. Ik nam afscheid van iedereen en stapte naar een ATM waar ik geld kon afhalen met mijn Viaskaart. Ik kocht ook acht postzegels, pff, 18 $ ! Maar ja, ik wil nu eenmaal die traditie voortzetten. In mijn hotel waste ik mijn haren en schudde mijn stoffige kleren uit. Het is nu 21 uur. Ik zal een stuk chocolade eten als avondeten. Daarmee overleef ik wel. Op de Galapagoseilanden is er internet maar waarschijnlijk op de cruise niet. Tot binnenkort dan maar. Hasta luego...xxx Mijn stijfheid is nog niet helemaal over. Mijn dijspieren zijn te kort. Ik zou moeten stretchen. :-) Morgen zal het beter zijn.