Dag 12 17 mei Playa Manzanillo

Dag 12 17 mei Playa Manzanillo
Ik werd wakker om twee uur. Het was alsof de muziek steeds luider en luider werd. Ik had reeds mijn raam gesloten waardoor er nog minder frisse lucht binnenkwam en zelfs met mijn oordopjes was het alsof er in de kamer naast mij gefeest werd. Ik keek eventjes op de koer en zag dat ook mijn gebuur niet kon slapen. Om drie uur werd ik nog eens wakker. Ik dacht van eens te gaan kijken waar het feest was maar ik voelde me te moe. Uiteindelijk viel ik toch in slaap tot 10 uur. Ik bekeek de site van het vrijwilligerswerk, Activity International. Ik vond leuke projecten in Costa Rica oa, jaguars observeren of werken met schildpadden. Dat ziet er tof uit. Daar heb je dan wel geen spaanse les bij. Maar dat kan ik overal leren. Ik schreef een paar emails en wacht nog op antwoord. Ik weet niet of het nu het schildpaddenseizoen is in Costa Rica. Dat moet ik allemaal nog uitpluizen. Ik maakte eens een tijdsschema met al de landen die ik nog wil zien. Ik moet 27 juli in Ecuador zijn voor een vlucht naar Peru. Ik zal niet teveel moeten blijven hangen in bepaalde landen of ik geraak er niet. God, wat gaat de tijd toch zo snel voorbij! Om 12 uur checkte ik uit, liet mijn bagage staan aan de receptie en ging ontbijten ( :) ) op een terras. Spek met eieren!!! Joepie! Mijn telefoon rinkelde. Het was het hotel Tower Bridge Backpackers die me zei dat ze geen singleroom meer vrij hadden. Nochtans was dit op internet wêl vrij. Ze gingen me mijn voorschot terug zenden. Ik hoop het. Het vriendelijke meisje wilde wel voor mij bellen naar een ander hostal, Shalom, en me terugbellen. Daar was er wel nog een kamer vrij aan 150 peso / nacht. Ik nam een taxi, telkens maar 20 pesos, naar dat hotel. Ik vroeg om de kamer te zien. Maar oh wee, ik zat daar op een afgelegen muffe kamer met een vuile gedeelde badkamer. ( Ze zei dat ze nog moesten kuisen maar ik denk dat ze dat daar niet veel doen ) Aan het zwembad zaten wat “rare” locals en ik zei het meisje dat ik er nog ging over nadenken. Ik had nog een ander adres ( waar wel geen single kamer meer vij was toen ik gisteren belde ) en nam een taxi tot daar. Het vriendelijke meisje verwelkomde mij met open armen en zei dat ik geluk had en dat er wel nog een kamer vrij was. Een knusse kamer met een ventilator en een ruime badkamer met mooi bezette tegels. Ik stemde toe. Er is ook een leuk zwembadje. Het meisje nodigde me uit voor haar verjaardagsfeestje de dag nadien. Dat wordt leuk. Ik was doodmoe. Was het de warmte of kwam het door te weinig slaap? Ik legde me wat op mijn bed en sliep anderhalf uur. De ventilator op maximum, het raam open, de tv op stil. Toen ik kletsnat wakker werd, regende het. Ik liep naar de keuken en maakte me een tas thee. Ik at twee mango’s die je van de boom mag trekken. Ik kreeg een kaart en ging op verkenning. Het centrum en het strand ligt op een tien minuutjes wandelen. Mijn vorig hotel lag aan het strand maar met die boten was het niet zo leuk. Plots riep iemand me. Wie kan dat zijn? Het was de italiaanse familie , die in Engeland wonen, waarmee ik een trip deed naar Monte Albân in Oxaca. Niet te doen. Weer was de wereld klein! Een mama met haar drie kinderen en schoonzoon. Samen met vakantie voor twee weken. De mama gaf me gelijk dat ik reisde en profiteerde van het leven. Ze vertelde dat , de dag dat haar man op pensoein ging, hij op 65 jarige leeftijd is gestorven. Oei, dat was ook erg. Net je met pensioen gaat! Ja, we moeten dankbaar zijn voor het leven en elke dag genieten, zoveel je maar kan. De familie ging de avondbus nemen naar Acapulco. Ik zal hen dus niet meer zien want ik neem een gans andere richting. Ze hadden geen ticket geboekt maar dat heb je hier niet nodig. Je gaat gewoon naar het busstation , koopt een ticket en springt op de bus. Ik wil maandag of zo naar San Cristobal gaan. Dit is een rit van 15 uur! Pff, dat gaat wat worden. Ik bestelde me een spagetti Bolognese in een italiaans restaurant. Mm, eens iets anders dan al dat mexicaans. We namen afscheid van mekaar en zouden mekaar terug zien op facebook. Ik kocht eitjes, spek, itailaans brood, drank en…belgian chocolates. Vier pralines voor 40 pesos! Amaai, zo duur! Ik zei fier tegen de man dat ik van Belgiê was en de pralines wilde proberen. Rond 20 uur wandelde ik naar mijn hotel. Half verlichte straten, weinig volk, soms een brommer, soms een auto. Ik vroeg me af of ik me nu onveilig moest voelen. Maar nee, ik voel me soms veel onveiliger in Brussel dan hier. Het hostal ligt naast het politiebureau dus dat valt mee, alhoewel de poliltie hier ook zou corrupt zijn. Ze lopen hier rond met zwaar geweer. In het hostal zag ik een paar mensen aan de bar en maakte kennis. Ik legde alles in de frigo, maakte me nog een tas thee en ging douchen. Zelfs na de douche ruik je nog naar het zweet. Normaal gezien ruik ik nooit naar het zweet maar hier kan ik er niet aan doen. Imand zei me dat dat door het voedsel komt. Je krijgt en andere lijfgeur. Maar dat zou overgaan. Mm, het is te hopen. :) Ik begon aan mijn blog, at mijn belgische pralines op. Maar natuurlijk kun je dat niet vergelijken met bij ons. Deze pralines worden hier gemaakt en nooit geraken ze aan dezelfde ingrediênten dan bij ons. Bon, ik koop ze toch niet meer. Ik sloot mijn raam want ik had schrik dat mijn vriendjes, de muggen, mij zouden gezelschap houden. Ik zette de tv aan op een film met spaanse ondertitels. Zo kan ik het beste spaans leren, visueel. Ik ga slapen. Ik ben benieuwd om morgen de stranden te zien die naar het schijnt heel mooi zijn. Buenas noche…