Dag 27 30 dec Ampefy

Dag 27 30 dec Ampefy
Rond 4U30 werd ik wakker met een enorme rugpijn. Ik moest weer in slaap vallen! Tot 7U30 kon ik nog in bed blijven liggen. Ik trok me uit mijn bed want ik wilde persé nog afscheid nemen van de familie Sidonie. Ik denk dat ik mijn zwakke rug geêrfd heb van mijn mama. Dat is bij ons precies een familieziekte. Onze Pieter en mama zijn reeds geopereerd aan hun rug. De familie zat aan het ontbijt. Alle vier genoten ze van een warm Malagassisch ontbijt . Een grote kom rijst waar het vlees in druipte. Geef mij toch maar een knapperig vers broodje s’ morgens. Wat ze hier wel niet hebben. Met hun stokbrood kun je iemand neerknuppelen. Wat ik ook heel merkwaardig vind is dat je nooit beleg of zo kunt kopen. Er is enkel maar die doosjes Vache Qui Rit of namaak. Zelfs konfituur vind je hier niet. Ik zou wel eens een doosje sardienen kunnen kopen à 1500 Ar. Ja, dat kan ik eens doen op een hard broodje en het wat malser maken met er een tomaat op te drenken. De familie zag dat het niet veel beter met me ging en had medelijden met me. Ik probeerde mijn tranen te bedwingen bij het afscheid. Waarschijnlijk door de pijn ben ik wat gevoeliger. Maar ik sla er mij wel doorheen. Ik heb dit reeds al voorgehad en na een paar dagen betert dat wel. Ook Rene en Xavierbegroetten mij. Ik ging direct weer naar mijn kamer want liggen op mijn zij was het enige wat verdraagzaam was. Door mijn venster zag ik de familie Sidonie hun bagage dragen om met de taxibrousse weer naar Tana te gaan waar ze wonen. Ze zeiden dat ik altijd welkom bij hen was. Sidonie had een immens grote mand fruit gekocht met litchees, bananen, ananas en avocado’s. Ze had ook 1 levende kip gekocht aan 12.000 Ar. De kip had kaka gedaan deze nacht in hun hut zei hun dochtertje van 3. De pootjes van de kip waren vastgebonden en zo bleef de kip de ganse nacht roerloos liggen. Sidonie pakte wild de schreeuwende kip op en zwierde ze in een plastieken zak. Zo gingen ze de taxi in. Soms zag ik bovenop de taxi vele manden met ganzen, kalkoenen en kippen. Het is en blijft toch een grote cultuurshock hoor. Zowel de mensen maar ook de weerloze dieren. Ik zou hier graag een centrum openen voor al de achtergelaten dieren. Amaai, ik zou mijn werk hebben. Ik bleef liggen op mijn bed tot de bejaarde masseuse om 9u30 aankwam op haar blote voeten. Ze bezag me en schudde met haar hoofd dat het niet goed ging. Ik kronkelde mij op mijn buik. Ze vond de plek waar ik geblokkeerd zat en masseerde, duwde, trok uit volle borst. Ik kermde van de pijn maar ik wilde dat ze mijn pijn kon verdrijven. De pijnscheuten kwamen van mijn rechterbeen en zo naar mijn onderrug . Ze bewerkte me 45 minuten intentief. Ik voelde dat het ietsje beter ging maar de pijn was toch niet weg. Ik bedankte haar en zei dat ik haar wel zou roepen indien ik een volgende afspraak wilde. Het kost telkens 5000 Ar, wat wel niet veel is, maar voor dat geld kan ik eten. Ik besloot van toch niet de ganse dag in bed te blijven liggen. De eigenares van mijn hotel beval een hulpje om mijn rugzak te dragen. Zô kon ik niet lopen zei ze. Het meisje deed mijn rugzak aan en ik ging wat eten kopen aan een barakje. 1 nem, 1 piepklein kippepootje en wat spagetti. Ik kocht me ook een mango aan 100 Ar. Ze deed alles in een plastiek zakje en ik schoof voetje voor voetje naar mijn paradijsplekje, mijn terras van “ La Terasse “ met uitzicht op het meer. Ik bedankte het hulpmeisje. Er was weer niemand dus dat kwam goed uit. Ik zag enkel 1 eendje die zich al kwam drogen op het gazon? Oei, waar waren de anderen? Toch nog niet in de pot hoopte ik? Ik zat in bikini in de grote zetel met de dikke kussens. Ik probeerde een positie te vinden waar ik niet teveel pijn had en las verder in mijn boek. Ik zag een man al de lelies aan de oever van het meer vôôr mijn terras met een hark uit het meer scheppen. Daarna maaide hij het gras met een manuele zeis. Oei, hoe schrijf je dat nu??? Ik zag hem zwoegen in de hitte. Een mens kan zich dat niet meer voorstellen dat we ons gras met de hand zouden moeten maaien! Vrouwen passeerden met grote manden op hun hoofd met de nog natte was. Kindjes in hun kapotte onderbroeken hingen wat rond en riepen vaza! In de verte tekenden zich kleine stroompjes water af. Ik zou toch één dezer tot aan het watervalletje moeten kunnen geraken. Boven mij tartten twee spelende vogels het meer. Ze lieten zich meevoeren op dwarrelwinden , scheerden over de avocadobomen onder het uitstoten van lange, snerpende kreten. Wat is het hier mooi. Ik at mijn spagetti op in het zakje. Ik was zoals een holbewoner die zijn eten met de hand in zijn mond slokte. Alle, een holbewoner… een inwoner van hier doet hetzelfde. Eten met je handen en daarna je handen aan je kleren afkuisen. Ik sneed mijn sappige mango open met mijn zakmes. Na 2 uur lezen kon ik de zittende houding niet meer verdragen en ik slofte naar mijn kamer. Onderweg keek ik verbazend naar de reusachtige spinnen die in de webben zitten van de bananenbomen. Ze zouden niet gevaarlijk zijn maar ik zou er toch geen in mijn bed willen zien. Daar kon ik eindelijk weer liggen met mijn benen onder een dik kussen. De schildpad Arthur bezag me alsof hij begreep waarom ik zo traag voorruit ging. Hij doet het al gans zijn leven. :) Hij is echt een toffe schildpad die onmiddellijk naar je toe komt wanneer je hem roept en geniet van het aaien. Ik sliep een uurtje en besloot toch maar van “ Medrol “ te nemen. Ja mama, ik weet het dat dat niet goed is maar stel je voor dat de pijn niet overgaat dan kan ik moeilijk in een taxibrousse naar Tana rijden he? Laat staan mijn vliegtuig te nemen met die zware valies. Het is 16U30. Een geluk dat de tijd hier goed voorruit gaat. Straks probeer ik wat eten te kopen aan een barakje. Ik zal me proberen te douchen met het kleine straaltje warm water en zal weer gaan slapen. Indien het morgen niet beter is, zal ik mijn “ menu de reveillon “ afzeggen in La Kavitaha en zal oud en nieuwjaar een gewone dag zijn zoals alle anderen. Ik mankte naar het centrum en kwam mijn masseuse tegen. “ Pas mieux? “ vroeg ze in haar beste frans. Dat zag ze zowiezo. Ik wilde avocado’s kopen maar vond deze niet. Ietsje buiten het centrum zijn er wel zei de bejaarde vrouw. Ik kocht er twee voor 200 Ar en kreeg er een derde als cadeau bij. Hoe lief! Ik moet ze wel nog twee dagen laten rijpen. Toch gaf de ventster mij er één die ik vandaag wel kon opeten. Straks test ik hem uit. Ik kocht me 3 zeboebrochettes, 3 nem en 1 somosa. Ik had voor 700 Ar. Zo kon ik besparen en ik had ook gegeten. Het was wel geen foie gras maar ik was verzadigd. Ik heb ook nog 2 mango’s dus verhongeren zal ik niet. Ik kreeg ook nog 3 lepels in een plastiek zakje geschept die lekker zijn bij de brochetjes waar 3 mini stukjes zeboe opsteken. . Ik vroeg aan het zoontje van mijn hotel een bord en een klein lepeltje. Dat was toch wat gemakkelijker eten dan op een doorschijnmapje. Ik douchte me en liet het warme straaltje over mijn zere rug lopen. Ik krabde stevig met de sproeier over mijn voet die nog steeds jeukende beetjes vertoonde van een “ ik weet niet welk insect”. Ik streek er weer Fenigel op. Ik zag ook nog de littekens van de bloedzuigers toen ze me enkele weken geleden als vampieren uitzogen. Ik vroeg me af of dat littekens zouden blijven. Ik trok mijn bevuilde vergrijsde pyama aan ( die in den beginne wit was, en spoot er wat deodorant op. Wat zal ik content zijn van nog eens een wasmachine te zien na 6 weken! Anja, hou je maar klaar en hopelijk krijg je mijn kleren proper. :) Het knappe zoontje van 13 jaar speelde op zijn eentje petanque in de tuin. Ik dacht eerst dat ze drie zusters waren maar het zijn twee jongens en één meisje. De twee jongens zijn net als indiaantjes met lange, gladde zwarte haren. Ze komen uit een gemengde relatie. Ik zag hoe de tuinman de tuinlichtjes brandde. Ik sloot mijn kleine liliputterluikje. Ook mijn deurtje is zo klein dat ik er net onder kan. En ik ben een kleintje. Je zou kunnen zeggen dat het een kabouterhuisje is. :) Ik stak mijn klamboe goed onder de matras want ondanks mijn mosquitocoils zag ik hier net een mug binnensluipen. Ik heb me, met nog een extra donsdeken onder mijn rug, gemakkelijk geînstalleerd in mijn bed, de benen omhoog. Ik smeer nog wat Voltarengel op, ga een film bekijken en naar dromenland. Hopelijk met morgen een betere dag. Xxx
PS: Mijn avocado was niet lekker maar de sappige mango smolt in mijn mond. De inwoners schillen nooit hun mango maar trekken met hun tanden de schil eraf, spugen ze weg en zuigen als het ware de mango leeg.