Dag 40 3 Aug. Roatan - San Pedro

Dag 40 3 aug. Roatan – San Pedro
Chris en ik ontwaakten om 5 uur. Ik had maar 5 uurtjes geslapen en was nog moe. Ik zou wel op de bus slapen. Om 6 uur namen we een taxi aan 200 L = 8€ voor ons beiden. Normaal gezien zou het 20 $ gekost hebben maar ik kende de prijzen en na wat onderhandelen was de chauffeur akkoord. We passeerden een laatste keer aan het huis, dat ik niet gekocht had, en ik voelde mijn maag draaien. Ik had eigenlijk spijt dat ik het niet gekocht had maar het was beter zo. Ik wilde niet rond kolonia's wonen. Ook het huis zou ik nooit voor een goede prijs kunnen verkopen. Ik had nu al heimwee naar het eiland. Het voelde aan alsof mijn vakantie er op zat en ik terug moest keren naar België. Maar zo was het niet. Ik kan nog zeven maanden reizen. En toch voelde ik me voor de eerste keer raar en verdrietig dat ik een bepaalde streek moest verlaten. Ik was eigenlijk al wat zoals alle locals. Één van hen. Velen zeiden dag, ik kende de toffe plaatsjes, de prachtigste stranden en nu liet ik dat achter. Ik liet een stukje van mezelf achter op het eiland. Ik moest me herpakken en opnieuw genieten van andere, ook mooie plaatsen, nieuwe mensen en avonturen. Aan de haven kochten we een ticket voor de ferry naar La Ceiba aan 500 L = 20 €. De bootrit duurde anderhalf uur. Ik zag het eiland kleiner en kleiner worden en verdwijnen in het niets. Zou ik er ooit terug keren? Ik weet het niet. We zaten op de achterste stoelen op het dek. De warme wind verkoelde me lichtjes. Het was opnieuw stikheet, 40 graden, maar wat hou ik daar van! Ik zag geen toeristen, enkel mensen van Honduras en omstreken. Ik viel in slaap door het wiegen van de boot. Ik schrok toen Chris me wakker schudde bij aankomst. Ik keek even achterom en … weg was mijn droomeiland. Ik had tranen in de ogen. Het zeewater aan de haven was vuil en modderig. Wat een verschil met het heldere turquoise water! Op het vaste land was het nog heter dan op het eiland. Je had het windje niet. Ik gaf mijn ticket af en haalde mijn valies op. Buiten was het een drukste vanjewelste. De ene taxi na de andere stopte, nam klanten mee en reed verder. We stapten in een overvolle taxi. Drie volwassen, twee kinderen en een baby zaten achteraan. Chris zat vooraan. De taxi naar het busstation kostte 50 L / persoon. Nu kon ik La Ceiba zien in klaarlichte dag, zonder de kletsende regen, bij het opgaan. Het verschil was groot. Vele locals, geen gringo's meer. :-) Armere huisjes, grote winkelcentra, piepkleine kraampjes waar men baleada's verkocht, de rijst drogend op grote platen. Ook hier liepen honden op de straat. Aan het loket vroeg ik inlichtingen om naar Nicaragua te reizen. Er was een luxebus twee uur later. Of ik kon eerst naar San Pedro gaan met de “chickenbus”. Daar Chris deze laatste bus nam, wilde ik nog een tijdje met hem meereizen om daarna weer afscheid te nemen. De bus kostte 115 L = 4,5 €. We hadden nog net twee plaatsjes vrij maar de zetels waren stuk en je kon ze niet meer rechtzetten. Chris zat geplet tussen zijn eigen zetel en die ervoor. Ik kon nog net mijn rugzak aan mijn voeten zetten maar ik kon me dan ook niet meer bewegen. Het raam stond wagenwijd open. Heerlijk wat wind naar binnen te krijgen want het zweet droop van me af. Al gauw viel ik in een diepe slaap en droomde dat ik nog op het eiland zat. Plots maakte Chris me wakker. Drie politieagenten geboden al de gekleurde mannen naar buiten te gaan. Ze moesten met hun gezicht gekeerd staan naar de bus. Hun handen moesten ze boven hun hoofd houden, leunend tegen de bus. Één voor één werden ze gefouilleerd. Van kop tot teen. Ik liep gauw naar buiten om alles af te kijken maar ook om een sigaretje te roken. Ik vroeg aan de chauffeur wat er scheelde en ze zeiden dat ze een crimineel zochten. Brr, stel je voor dat er zo één op je bus zit! Drie jonge soldaatjes met zware geweren in aanslag stonden er bij. Alles was ok en we reden verder. Een Hondurese jongen voor mij vroeg mijn telefoonnummer maar ik zei vriendelijk nee. Ik kon zijn mama zijn!!! Hij liet me verder gerust maar draaide zich telkens om om naar mij te lachen. :-) Het landschap was opnieuw heel verschillend. Groene bergen in de verte. Massa's bananenplantages. Kleine leuke dorpjes. Arenden zweefden in de lucht. In San Pedro werden we gedropt in het grootste busstation. Er was een mall waar ik een bruin simpel topje kocht aan 120 L. Ik had nog eens iets nodig want vele kleren waren vergeeld. Ik moet ook dringend opnieuw eens wassen want na twee maanden is dat nodig. Mijn pyjama ziet er niet uit. Vergeeld, bruin van mijn bruin die afschilfert en van het krabben aan mijn muggenbeten. Ik liep naar een loket waar ik opnieuw inlichtingen vroeg om naar Nicaragua te gaan. Ik kon eerst naar Tegucigalpa, de hoofdstad van Nicaragua, wat 4 uur zou duren en vandaar verder reizen met een andere bus gedurende 9 uur. Ik kon ook in San Pedro overnachten in Chris'hotel = Tamarindo hotel, en de volgende morgen vertrekken om 5 uur s' morgens. Dan zou de busreis wel 13 uur duren. Pff, dat is behoorlijk lang! Ik besloot het toch maar zo te doen. In het hotel boekte ik een pakket. Dit hield in: de ticabus, in Niaragua een taxi naar het hotel, en 1 overnachting single room. Dit alles kostte 1060 L = 40 €. Ik bestelde reeds een taxi die me om 4 uur zou oppikken. Ik vroeg of ze mijn handdoek in de droogkast wilde steken want door de vochtigheid droogt die niet en ik heb die echt nodig om me te bedekken in de ijskoude bus. Op de kamer van Chris, met airco, bevindt zich een opklapbaar bed waar ik de nacht zou doorbrengen. Er is een grote badkamer met warm water en er is een balkon met hangmatten, zeteltjes. Hier ben ik mijn blog aan het schrijven. Ik hoop enkel dat de muggen mij hier niet aanvallen. Nu staan mijn armen vol met jeukende beten. Ik word er zot van! Ik nam reeds twee Zyrtecs. Ik denk dat ik door het vele krabben er wel littekens zal aan over houden. Onze Pieter zegt dat hij eraan gewoon geworden is in Zuid Afrika maar bij mij lukt het maar niet. Ook sprak ik met mensen die op Roatan reeds jaren wonen en nog elke dag overbeten worden door muggen en sandflies. Op de ferry zag ik een man wiens benen volledig vol stonden met beten. Echt niet mooi om zien. Chris en ik liepen naar een restaurant waar ze baleada's verkochten. Een security opende de deur. Overal staan hier gewapende mannen aan de ingang van restaurants, winkels, malls etc. Ook in het hotel geraak je niet binnen zonder aan te bellen. De baleadas waren overheerlijk en 7 L goedkoper dan op het eiland. Ik heb hier nog geen enkele winkel gevonden waar ze coca cola verkopen. Overal is het Pepsi Cola en dat krijg ik niet binnen. Ik douchte me, praatte met een Zwitsers meisje die ook alleen reist en vrijwilligerswerk doet . Eerst in Ecuador in een kliniek en daarna in Guatemala. Misschien kan ik geen vrijwilligerswerk doen daar ik veel tijd verloren heb met mijn Visakaart. Het is trouwens nog niet in orde. Ik wacht nog steeds op een nieuwe pincode. Ik hoop dat ik in Nicaragua geld kan afhalen met mijn maestrokaart of ik zit opnieuw in de problemen. Ik zou ook vele foto's moeten uploaden maar het internet werkt hier niet. Ik hoor net een hond luid schreeuwen. Waarschijnlijk is hij opgesloten of weent hij van de lijdende honger. Ochere, ik wil al die honden redden van hun pijn. Maar ja, ik heb een start nodig. Er komt hier nog een Zwitsers koppel op het terras. Ik kan me moeilijk concentreren op mijn blog. Ze beginnen in een raar taaltje met mekaar te praten. Een soort Duits en het klinkt als Zweeds voor mij. Duits versta ik maar dit niet hoor. Zij reizen de andere kant uit dan ik. Ik heb die landen al gedaan die zij nog moeten ontdekken. Ik ga afsluiten en morgen zie ik jullie terug in een nieuw land. xxx