Dag 30 30 maart PNG - Cairns

Dag 30 30 maart PNG laatset dag
Om 4u50 ging mijn gsm. Wat had ik graag nog wat blijven liggen. We namen een continentaal ontbijt om 5u30 en om 5u45 pikte de shuttlebus ons op om naar de luchthaven Hoskins te rijden. De inwoners liepen al op de straat met of zonder hun hakmes. Stalletjes werden uitgestald waar men beetle nut, kokosnoten en wat fruit of groenten verkocht. Aangekomen in de armtierige luchthaven, waar zelfs geen toilet is, zag ik alle mensen roggelen en hun beetle nut uitspugen. Soms tot anderhalve meter ver spoot het rode speeksel uit hun mond. Ze zijn in principe verplicht om te spugen in de vuilbak. Toen ik de vuilbak bezag moest ik bijna braken. Het bloedende speeksel druipte langs de rand. Man en vrouw en soms kinderen pruimen de ganse dag. We hadden een domestic flight naar Port Moresby waar we een ganse dag moesten rondlopen want onze vlucht was pas om 18 uur. Hagen had ons aangeraden om in het Airways hotel rond te hangen. Een gratis shuttlebus voerde ons naar het chique, dure hotel. Onze rugzakken werden in het restaurant achtergelaten. We aten een kleine pizza aan 35 kina! Hij was wel echt lekker. We verkenden het mooie hotel. Ik vroeg de prijs voor een singlekamer, enkel uit nieuwsgierigheid. Die kost 900 kina / nacht! Amaai! En zo heel chique was het nu ook niet. De kussens op de ligzetels aan het zwembad waren dun en bevuild. Deurtjes aan het zwembad gingen niet goed open en toe. Er was nogal veel lawaai. Maar het decor is wel mooi. De kamers hebben een jacuzzi. Alles in stijl van vliegtuigen. Aan de receptie vroegen we een taxi om ons voor een uurtje te begeleiden naar de “down town.” Hij vroeg 100 kina! Dus elk 50 kina. Wel duur maar we wilden perse de stad bezichtigen en zien of het nu echt zo gevaarlijk is. Langs de straten was het niet zo verschillend met de town op Britain Island . Zelfs opnieuw vond ik het veiliger dan in Mada. De mensen zijn heel vriendelijk, willen telkens op de foto staan, wuiven naar ons… Port Moresby is wel industrieel en overal zijn ze aan het bouwen of verbouwen. Er is een grote haven. De markten zaten onder de modder. Het regende reeds voor 5 maanden zonder ophouden. Net vandaag niet. We were lucky. We liepen wat rond in een galerij. Ik zocht naar een fototoestel Olympus die in mijn onderwaterhuis past maar tevergeefs. De taxichauffeur was heel vriendelijk en legde onze de meeste plaatsen uit. Na een uur bracht hij ons veilig terug. Het is dus echt wel te doen om daar alleen rond te wandelen. PNG zou een heel tof land zijn indien er goedkope hotels of backpackers waren. De taxi’s minder duur en meer busverkeer. Je kunt dit land niet doen op eigen houtje. Spijtig. We hadden nog een kleine twee uurtjes. We waren doodmoe en rustten wat aan het zwembad. Ik viel al gauw in slaap. Zelfs op het vliegtuig viel ik direct in slaap. Ik heb al een week een bronchitis die maar niet overgaat. Angela had er ook last van. Misschien die vochtigheid, airco, dan weer warm, dan kouder etc. Om 15u30 schrok ik wakker. Misschien moesten we nu wel doorgaan, een shuttlebus nemen en naar de luchthaven rijden op amper 3 minuten. We checkten in zonder probleem. Nu zitten we nog steeds te wachten. Het is rond 18 uur. Onze vlucht heeft vertraging. Hopelijk niet door slecht weer in Cairns. Ze kondigden net aan dat er een vertraging is van anderhalf uur. Amaai, dan gaan we laat toekomen in onze backpackers Bellview. De vlucht duurt twee uren. Daarna nemen we een shuttle bus. Ik blijf daar nog één nacht. Daarna pik ik mijn campervan op en rij Australiê door richting Sydney. Brr, het is hier ijskoud door die airco. Ik vroeg of ze die niet wat konden zachter zetten. De security ging zien wat hij kond doen. En zô wordt een mens ziek. Licht gekleed en dan airco. Na twee uur vertraging konden we dan toch op het vliegtuig stappen. Er was ook nog eens een technisch probleem en opnieuw moesten we allen weer naar de hall lopen. Ik sliep weer een uurtje op het vliegtuig. Aangekomen in Cairns moest mijn visa extra gecontroleerd worden door een bepaalde persoon. Na een half uur kreeg ik alles terug. Ik weet niet wat het probleem was. Na een andere controle moesten Angela en ik naar quarantaine gaan. Opnieuw vroegen ze mijn stapschoenen. Daar deze niet goed gepoetst waren door de werkvrouwen na onze trekking, werden ze volledig in detail gekuist. Ik moest daar in de toekomst reenign mee houden zeiden ze. Angela had per toeval een geplette banaan in een plastiek zitten. Ze moest een papier tekenen maar kreeg geen boete maar ze staat wel geregistreerd in de quarantaine computer. Om 23 uur liepen we nog steeds rond in de luchthaven. Er was geen kat meer te zien. Aan een kiosk kon je een shuttlebus bellen en die kon ons voor 20 kina naar ns hotel brengen. Daar verwachtten ze ons om 20 uur maar het was reeds drie uur later. Voor alle zekerheid belde ik het hotel om hen te verwittigen dat we zeker nog aankwamen. Ik had mijn zelfde kamer, Angela een andere op het eerste verdiep en aan de straat gelegen. Daar was ze niet tevreden mee en besloot van dan maar één nacht daar te erblijven. Het is nu 0.1u00. Ik ben doodop. Het was een lange dag. Deze avond belde ik mijn ouders. Wat was ik content om mama’s stem nog eens te horen. Hun pc is stuk voor het ogenblik dus ze zitten al minimum 1 week achter met mijn blog te lezen. Ze zullen werk hebben daarna! :) Hopelijk is de computer vlug gerepareerd zodat ik hen nog eens kan skypen. Tot morgen. x