Dag 3 23 april O'Ahu Wreck Dive RAMP RAMP!!!

Dag 3 23 april O’Ahu Gateway Hotel
RAMP RAMP RAMP!!!!!
Oei oei, ik sta 3 dagen achter met mijn blog. Ik zal weer goed moeten nadenken. :) Deze morgen liep mijn gsm ên de wekker af om 5u45. Ik wilde genoeg tijd hebben vooraleer ze mij van de duikclub kwamen ophalen. Spijtig dat ik me geen thee kon maken. En dat voor zo’n duur hotel. 150 $ aan de desk en 108 $ wanneer je boekt via internet. Rond 6u30 sleurde ik mijn bagage naar het onthaal. Zij gingen erop letten tijdens mijn afwezigheid. In de Mc Donnald’s nam ik een thee. Er is hier nergens een koffiebar in de buurt. Enkel fast food restaurants. Ik hoorde luide muziek. Amaai, om 6u30 waren ze in de fitnessruimte al aan het spinnen. Die hebben ook veel moed. Ik stak de straat over naar het strand. Aan het strand had je een paar banken staan. De clochards waren weeral op pad. Er zijn hier veel straatmensen die slapen op de banken in de parken of op het strand. Ze zijn allen wel wat psychisch gestoord en doordronken. Ik genoot van de eerste surfers in de oceaan. Het was zwaar bewolkt, fris en het regende. Ik hoop dat dit niet twee weken zo gaat blijven voortduren. Het is hier nochtans lente. Ter info, in Belgiê is het 12 uur later. Om 7 uur pike David, de instructeur, me op. Ik was de enige die ging duiken met zijn organisatie. Op de boot zouden er wel nog mensen aanwezig zijn. David is een toffe jonge gast. Inderdaad, op de boot zaten veel japanners. Zoals overal. Ook in Hawaiî , zoals in Australiê, voel ik me net in Japan of China. Onze eerste duik was naar het Sea Tiger wrak. Er schuilt geen geschiedenis achter. Het schip , vol met illegalen, werd aangehouden en de regering nam beslag op het schip en liet het zinken voor de duikers. Ik had twee lange duikpakken over mekaar aan. David vroeg of ik vlug kou had. Ja, zeker! Het water is maar 24 graden. We gingen eerst naar een ander wrak duiken maar toen een instructeur de condities testte onder water , was er veel te veel stroming. Dan maar naar een ander wrak waar net voor ons reeds een andere boot op gedoken had. Het is altijd beter van de eersten te zijn. Onder water viel het me op dat het zicht idiaal was. Je kon zeker tot 20 meter ver zien. Langs de ankerkoord gingen we naar beneden. Leuk om maar met zijn tweetjes te zijn. Het wrak lag op een diepte van 35 meter. Ik vond het heerlijk om in het wrak binnen te gaan, altijd spannend. Veel vis zagen we echter niet. Ook de white tip reef shark en de schildpadden lieten zich niet zien. We zagen enkel een Yellow Margin mureen en wat kleine vissen. Ook is er op Hawaiî geen soft koraal. Enkel kleine harde koralen met niet al te veel kleur. Na 30 minuutjes kreeg ik het al koud. :) We stegen op langs de lijn. Plots wilde ik een foto nemen en merkteik op dat mijn onderwatercamera niet meer aan mijn musceton hing. Oh nee!!!!! Die is daar afgevallen. De musceton stond open. Ik keek overal rond, boven en onder mij. Ik kon niet meer afdalen daar we onze safty stop reeds deden en ik niet genoeg lucht meer over zou gehad hebben om mijn camera te gaan zoeken. Ik kon wel wenen! Dat kan toch niet?! Net een nieuwe Canon camera waar ik zo tevreden mee was en nu ben ik die kwijt. Aan dek vroeg ik aan de andere duikers of ze toevallig geen camera zien liggen hadden. Tevergeefs. De kapitein zag dat er na ons een andere boot op het wrak ging duiken. Hij vroeg aan de andere kapitein dat, indien er iemand een camera zou vinden, ze die terugbrachten naar onze boot. Pff, dat zou moeten lukken! Mijn camera kan al met de stroming ver afgedwaald zijn. Ik had al geen zin meer om mijn tweede duik te doen. Zo verdrietig was ik. Ik zou een nieuwe moeten kopen en waarschijnlijk zijn er hier geen winkels waar ik een fototoestel zou kunnen vinden. David zei van toch twee dagen af te wachten. Je wist maar nooit. De tweede duik was op de duikstek Nautilus ( allemaal dicht bij het strand ) We zagen iets meer vissen maar niet spectaculair. Ik miste het “ aquariumgevoel” . Je te bevinden tussen duizende vissen, prachtige grote koralen te zien. We zagen een Porkey Pie Pufferfish ( dat was de grootste van allemaal ), een Gody White Toby, een schorpioenvis, wat Reef Triggerfishes, een black durgon, een school Yellow Stripe Goatfish, een school Blue Stripe Snapper of zo iets, een krab, en één Cushion Sea Star. David zag een inktvis, trok die uit zijn hol. De inktvis spoot eerst heel veel inkt, daarna speelden we eventjes met hem. Zijn armpjes wikkelden zich rond de mijne. Ochere, ik liet hem ontsnappen want wat zou die een stress gehad hebben! Na 50 minuten bibberde ik van de kou. Mijn vingers begonnen lichtjes te bevriezen. ( Bij manier van spreken he ). Pff, ik kon er nog steeds niet van over van mijn camera. Op de boot gaf David me twee tassen warme chocolademelk om mijn bibberen te stoppen. Ik wikkelde me goed in in mijn handdoek. Er was geen zon waar ik wat kon opwarmeen. Het bleef maar regenen. David voerde me terug naar mijn hotel. Ik pikte mijn bagage op en ik vroeg of hij me naar mijn ander hotel, Gateway, wilde voeren. Dat was natuurlijk geen probleem. David zat zodanig in met mijn verdriet dat hij mij een gratis cd gaf met al de foto’s die hij genomen had van onze twee duiken. Ik apprecieerde dit erg. Ik was veel te vroeg om in te checken en dwaalde wat rond in de stad. Ik moest trouwens vôôr 14 uur bij Bernadeth zijn, de reisagente, om te kijken voor mijn vluchten naar eventueel andere eilanden waar het wat minder toeristisch is. Mijn hoofd stond er niet naar maar ik mocht niet bij de pakken blijven zitten. Dit mocht mijn vakantie niet bederven. Bernadeth was niet zo gedienstig dan de andere man in het vorige reiskantoor. Ze wilde zelfs niet opzoeken of er hotels vrij waren. Ze vond het ook raar dat ik naar de niet-toeristische eilanden wilde gaan zoals Molokai, waar Pater Damiaan, gestorven is. Bon, ik zal het dan maar zelf opzoeken zeker. Ik boekte wel een tour voor de dag nadien, de Kualoa Ranch. Het pakket kostte 86 $ voor een ganse dag. Ter paatse kon je kiezen of je paardrijden en quad wilde doen. Je mocht vier dingen kiezen. Zo zie ik eens iets anders dan hoge appartementsgebouwen en de Waikiki Beach. Ze gaf me nog een paar folders. Onder andere een eendagstrip naar Pater Damiaan dat 299 $ zou kosten. Dat is veel! Ik doolde verder in de stad. Zocht naar een fotowinkel en zag enkel toestellen voor maximum 5 meter diepte. Pff… Ik checkte in en was heel tevreden met mijn kamer op de tiende verdieping. Ik had een beter uitzicht dan een muur. Ik keek over het park met errond vele hoge hotels. Ik zag nu toch beweging. Ik kocht me een sandwich met tonijn en groentjes, een potje vers gemengd fruit en een fles rode wijn van 6 $. Die avond keek ik tv en ging slapen om 22 uur. De dag erop moest ik weer vroeg op staan.