Dag 29 29 maart PNG

Dag 29 29 maart PNG voorlaatste dag
Na het avondmaal zag ik “zwarten” in de bar zitten en vroeg of ik een foto van hen mocht nemen. We raakten aan de praat. Die ene man was de burgemeester van “ de town”. Ik vroeg hem of het veilig zou zijn om s’anderendaags te wandelen naar de town en de lokale markt gelegen op 1 uur wandelen. Hei zei dat dat geen probleem was. En dat de bevolking “kind” is en respect toont voor de toeristen. Toen ik hem zei dat Max, de eigenaar, vertelde dat het heel gevaarlijk is en dat hij verantwoordelijk is voor Angela en mij, sprak de burgemeester andere taal en zei hij dat het beter was om iemand mee te nemen. Wat is het nu juist? Iedereen doet hier zo geheimzinnig over PNG dat je niet meer weet wat. De bevolking zegt dat het niet gevaarlijk is. Maar ja, dit in hun thuis en wij zijn blanken. We besloten van de mans vrouw mee te nemen om naar daar te wandelen en dan zou de man ons terug brengen met de auto. Natuurlijk indien het niet regent. We voelen ons hier een beetje zoals gevangenen maar dan in een luxegevangenis. :) Maar op zo’n manier zie je natuurlijk niks van het land, de bevolking en de cultuur. En op die manier heb ik het niet graag. Ik vertelde hen dat het in Madagascar ook gevaarlijk was maar dat ik er constant alleen rond liep en ik had er nooit problemen. Blazen ze alles op of is het echt waar? In mijn trotter melden ze dat het tijdens de dag te doen is maar dat je geen juwelen of zichtbare kostbare dingen moet dragen. Daarna zijn we naar Jossy’s bungalow gegaan en wilden Angela en ik die beetle nut eens doen. Chantal had vijf noten, gecrush koraal ( lime of zo iets ) en mosterdstokken. Ook Jozeph en de indische dokter waren erbij. Joseph toonde hoe we de noot met onze tanden moesten kraken, er op kauwen, het sap uitspuwen, dan de mosterdstok deppen in dat poederkoraal en kauwen. Brr, wat een slechte smaak had dat. Hoe meer poeder we namen hoe roder onze tanden werden. Grappig zicht. Ik versta wel niet wat de bevolking daar aan heeft want lekker is het niet en je voelt er niks van. Misschien enkel wat rode kaakjes. Maar het is heel onschudig hoor. Denk niet dat dit een zware drug is! De kinderen doen het vanaf hun 10 jaar. De volwassenen tot 10 x/dag. Bon, dat was goed voor één keer. Gewoon om te weten hoe het smaakt. We hadden een gezellige avond. De PNG-ers spraken over geesten en dat bepaalde personen aan hen verschijnen in de vorm van bvb een vuurvliegje die we net aan het muggenraam zagen. Ik ging er niet op in en liet hen maar praten. Het is hun cultuur en hun geloof. Ik heb de mijne. Weer was het onderwerp of we al dan niet alleen naar de markt in de town konden stappen. Weer waren de meningen verschillend. Jossy zei dat indien we verkracht of vermoord wilden worden we dan maar alleen op straat moesten gaan. Pff.. Wat een taal en wat een gedachte. Dat liet ons natuurlijk niet veel keus. We lagen maar pas om 01u00 in bed. Ik zette mijn wekker om 8 uur. Angela om 7 uur en ging ontbijten. Ik begon aan mijn blog. Mijn nieuwe brede linnen broek was gescheurd, na een wasbeurt die ik hier liet doen, en ik gaf ze mee aan een werkvrouw. Ze gingen die wel naaien. Angela kwam terug van het ontbijt en zei dat het wandelen niet door ging door de regen. Maar er wordt een tour georganiseerd door het resort naar de” village” wat wat groter is dan de town maar waar er geen marktje is. Uiteindelijk zullen we dat dan maar doen. De dokter, en nog een paar toeristen, gaan ook mee want hij moet iets gaan checken in het locale ziekenhuis. Daar zou ik ook wel eens willen binnengaan om te zien hoe ze daar werken en wat voor een apparatuur ze hebben. De dokter vertelde gisteren dat vrouwen uit de bush die moesten bevallen soms 4 dagen wandelden naar een kliniek. Normaal bevallen ze zelf maar wanneer het niet lukt stappen ze naar een kliniek. Met al die weeên. De dokter deed de bevalling maar bijna alle baby’s overleden. De auto vertrekt om 11 uur. Tot straks.
Tenslotte reden we met de chauffeur van het hotel en Chantal, die moest inkopen doen voor het hotel, in de supermarkt en op de markt. Ik zat vooraan in het oude busje. Het zou inderdaad meer dan één uur stappen geweest zijn om zelf naar de town te gaan. Onderweg zag ik vele hoge kokosbomen maar vooral oilpalms. De olie wodt geêxporteerd naar het buitenland. Dit is hun grootste inkomen. De inwoners liepen met hakmessen langs de weg. Iedereen die ik tegen kwam zwaaide naar me. Dit ziet er toch niet zo gevaarljk uit. We liepen wat rond in de supermarkt, daarna slenterden we op de lokale markt. Het regende niet meer. Het was een aangename temperatuur. Waarschijnlijk hebben ze nog niet veel twee blonde vrouwen gezien want hun monden vielen open. Ik nam vele foto’s. De bevolking zelf smeekte me om foto’s van hen te nemen. Ze vroegen zelfs geen geld. Overal verkochten ze beetle nut, kilo’s zakken lime dat lijkt op zakken drugs met een wit poeder erin, en mosterdstokjes. In alle formaten. Ze vragen 0,20 kina voor één noot. Sommigen nemen tot 20 noten per dag. Angela ging een andere weg op dan ik en zelfs alleen voelde ik me heel veilig! Zelfs veiliger dan in Madagascar. Dus , inderdaad was alles toch opgeblazen. De mensen zijn heel vriendelijk. Ze zien er minder arm uit dan in Mada, hun kleren zijn sober maar minder vuil of gescheurd. Ik was heel tevreden dat ik dit allemaal gezien had en trok de conclusie dat we dit zeker op eigen houtje konden gedaan hebben. Na twee uur reden we terug en namen de lunch. Fried chicken with rice. Het internet was veel te traag dus ik gaf het op. Ik ging anderhalf uur rusten op het bed. Ondertussen regende het heel erg. Ik had in mijn leven zo geen stortvloed gezien. Ik liep snel naar het avondmaal met mijn belgacom regencoat. Ik was kletsnat, zelfs tot onder de jas. Ik liep tot mijn enkels in de diepe plassen op mijn slippers. De rivier in het regenwoud liep bijna over. Druipend kwam ik aan. Angela was reeds daar en zei dat er slecht nieuws was. We hadden in Cairns een pakket gekocht, all inclusive, ik zes duiken en Angela 3 duiken. Aan de receptie zeiden ze dat ik Angels duik niet mocht overnemen en ik daarvoor 123 kina moest betalen. Het duikmateriaal was niet inbegrepen. We discussieerden voor een uur maar er was niks aan te doen. Hagen , van het reisbureau in Cairns, zei ons nochtans dat alles inbegrepen was en dat we zelfs geen zakgeld moesten meenemen, of enkel voor de bar. Daar het bureau van Hagen gesloten was konden we haar niet meer bereiken. Max, de baas zat in de hoofdstad Port Moresby en die werd gebeld. Maar ook hij zei dat dat zo in het contract staat en er niets aan veranderd kon worden. Indien we niet betaalden brachten ze ons morgen niet met een shuttlebus naar de luchthaven. Op eigen initiatief kun je er niet geraken. We voelden ons bedrogen. De fout lag bij Hagen die ons dit moest zeggen indien er iets niet inbegrepen was. Bon, ik betaalde 421 kina extra. Al het duikmateriaal was aan 10 $ / stuk! Ik zag dat ze wel de extra duik van 123 kina lieten vallen. Dat was een geste maar toch…Ik denk dat dit geen goeie reputatie is voor Max zijn resort. Angela gaat hem een email schijven met haar ongenoegen. Ik laat het zo want ik weet dat dat toch geen verandering teweeg brengt? Ik vind het belachelijk. Ik nam de duik van Angela over. Of ze nu een duikfles aan haar geven of aan mij is toch hetzelfde???? We waren triestig maar het zij zo… We namen afscheid van een paar mensen en wisselden adressen uit. Ik ontmoette Byron die in Port Douglas, boven Cairns, woont. Hij gaf me zijn telefoonnummer. Hij is een gids in Australiê en weet goeie adresjes om te duiken. Hij bezit een boot en wil met me wat varen op de zee. Dat zou ik wel leuk vinden! Enkel moet ik dan nog wat ronddolen in Cairns want hij komt pas maandag aan. Ik zal zien. Zaterdag heb ik mijn spaceship campervan en kan ik misschien naar het noorden van Cairns, Port Douglas, rijden waar binnenslands ook veel te zien is. Ook de indische dokter, Vanilla, wont daar en we houden contact. Om 21 uur pakte Angela haar rugzak. Ik deed dit reeds. Morgen moeten we om 4u45 opstaan. Breakfast is om 5u30, de bus om 5u45 . Het is nu 22 uur. Angela is nog aan het pakken maar ik kruip erin. Tot morgen in Port Moresby luchthaven en daarna in Cairns. Het blijft bakken regen stromen… Xxx
PS: Pieter en Anja, mijn Olympus onderwatercamera doet het weer niet meer. Ik krijg de lens niet meer open of toe. In Cairns zal ik kijken of ik juist hetzelfde toestel vind zodat ik geen nieuw onderwaterhuis moet kopen alsook geen nieuwe batterijen, opladers etc. Misschien komt dit door het vocht weer. Ik probeerde het fototoestel te drogen met een haardroger maar tevergeefs.