Dag 8 13 jan Barrydale - Mosselbaai
Door: kristindaelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
13 Januari 2012 | Zuid-Afrika, Pretoria
Dag 8 13 jan Barrydale – Mosselbaai ( 278 km gereden )
Vandaag wordt Baba Roger begaven. Ik wil aan gans de familie en mijn zoon Dieter veel sterkte wensen voor deze droeve gebeurtenis. Ik wou dat ik er bij kon geweest zijn om mijn zoon te steunen. Veel moed jongen. Ik zie je graag. Dat Baba ruste in vrede…
Om 7u liep mijn gsm af. We hebben gisteren reeds onze rekening betaald daar de guesthouse vandaag maar om 10 u open gaat. Ook raar. Een geluk dat ik gisteren vroeg of we om 8u konden vertrekken. Anders zaten we hier vast tot 10 u. Vandaag moet er wat gereden worden. We zouden 300 km per dag moeten afleggen om op tijd in Addo te geraken op 16 januari. Ik maakte Mike wakker en zette ons koffie en thee. Ook onze enige geburen ontwaakten. Je hoort echt alles, alsof ze op dezelfde kamer slapen. Het zal weer een warme dag worden en er is geen vleugje wind. We hebben ons fototoestel en computer niet kunnen opladen daar we geen 3 - fase stekker hebben. Indien we op onze volgende slaapplaats ook zo’n stekkerdoos hebben, zullen we ons toch een stekker moeten aankopen. Rond 8u vertrokken we met het Chevroletje en raasden door de haarspeldbochten. Een beetje verder zagen we baboons op de straat. We stopten maar ze hadden schrik en verstopten zich onmiddellijk achter de rotsen. Ik zag er nog eentje wat verderop maar weg waren ze. Spijtig dat we ze niet langer zagen. We hebben toch enkele foto’s. We reden op de R62, je kunt deze vergelijken met de route 66 in Amerika, en passeerden een reeks vruchtbare valleien, ingeklemd tussen de Outenikwabergen, De Langebergen en de Swartbergen, die samen de kleine karoo vormen. Karoo is het woord in de taal van de Khoikhoi voor “ droog “. Serene weidse vergezichten, een zwarte arend die boven een stille zwakte zweefde, een koele bries in een bloedhete zon. We passeerden verschillende fraaie dorpjes met boomgaarden zoals Ladysmith en Calitzdorp. Op de weg zagen we grote weilanden met massa’s struisvogels. We parkeerden de auto aan de kant en gingen de grootste vogels ter wereld fotograferen. Eerst zaten ze ver maar al gauw was er iets dat hen aantrok en stonden ze bij de omheining. Later hoorden we dat dat door onze zonnebrillen kwam of door ons fototoestel dat een weerkaatsing gaf in de zon. We durfden hen toch niet te aaien omdat we niks wisten over struisvogels en ze misschien wel gevaarlijk waren. . Het zijn wel enorme grote vogels variêrend van zwart, grijs, beige en wit. Ze wegen tussen de 120 en 160 kg. Ik vond dat ze zo’n prachtige grote ogen hadden met hele lange wimpers. Ik heb er een paar close-ups van genomen en ben benieuwd om de foto’s te zien. We vonden wat veren op de grond en namen die mee. Toen we in Oudtshoorn aankwamen zochten we een bank. Daarna dweilden we een souvenirswinkeltje af. Ik kocht mijn zilveren lepeltjes voor onze collectie van mama en mij. Ik proefde ook een Biltong van struisvogel. Mike wilde het zelfs niet proberen maar ik vond het lekker en zo had ik iets gegeten als middagmaal. In de Victoriaanse tijd was Oudtshoorn het centrum van de struisvogelindustrie. Nu zijn er talrijke struisvogelboerderijen opgezet. We bezochten de Safari Ostrich Farm vlak buiten Oudthshoorn aan de weg naar Mosselbaai. We bezochten eerst de Highgate Ostrich Show Farm. Maar aan de ingang zei ons een bewaker dat bijna al de struisvogels gestorven waren aan Vogelgriep ( aviaire influenza ) Hij raadde ons dan die andere farm aan. We namen een jonge sympathieke gids. We waren de enige toeristen. Hij gaf ons een interessante rondleiding. We mochten zelfs stilletjes de stuisvogels aaien. Ze hebben geen tanden maar de beet kan toch bloedend zijn. Ik streelde er eentje in de vlugte. Ik was niet op mijn gemak. Mike wilde zo graag een rit doen op een struisvogel maar het was 37 graden en in die warmte mogen die beesten niet werken. Spijtig want ik wilde dat ook wel eens meemaken. We mochten op een ei gaan staan en een ei kan een gewicht dragen tot 160 kg. Het moet wel op een zachte ondergrond liggen of ze breken toch. De rondleiding was gedaan na een half uurtje al. Het kostte 75 rand per persoon. Wel veel maar bon, we hadden het allemaal gezien en hebben veel geleerd over deze prachtige dieren. Ik zag ook een soort struisvogel van Australie, eboe. Dit was dus al een voorsmaakje voor mijn volgende reis. De veren worden nu meestal gebruikt voor plumeaus en niet voor de hoeden en boa’s van de haute couture. De vraag naar veren mag dan zijn gedaald; voor de huid van deze wondelijke vogel bestaat een grote en groeiende markt. Struisvogelleer is niet meer weg te denken uit de wereld van de exclusieve mode, waar het toepassing vindt in de fabricage van dure schoenen, handtassen en portemonnees. We vervolgden onze rit over de 859 meter hoge Robinsonpas naar Mosselbaai. Hier kruisten we de Outenikwabergen; de noordelijke hellingen waren bruin en dor, terwijl de zuidelijke hellingen bebost en groen waren. We passeerden het dorp Hartenbos en reden tot in Mosselbaai. We zochten een backpackers en vonden Dolphin. Een privekamer met twee aparte bedden aan 300 Rand. Sanitair op de gang. Het is niet zo fameus maar proper. Toen we uitpakten begon het te regenen. De eigenaar van min. 150 kg vertelde ons dat het in de zomer 4 maal regent. Net toen wij aankwamen!!! We gingen richting het strand en zagen een ruwe wilde zee. Het water klotste tegen rotsen. Een paar surfers trotseerden de golven. Een vriendelijke gespierde afrikaner, die een chalet heeft op het strand, riep ons toe dat er dolfijnen waren. Direct haalden we ons fototoestel boven. De zwarte dolfijnen waren wel redelijk ver. Maar we hadden ze toch gezien. Ik was weer gelukkig. :) We aten in een restaurant aan het strand. Er was wel plots een felle koude wind komen opstrijken. Een geluk dat we een fleece bijhadden. Het was te koud om op het terras te zitten dus we kregen een plaatsje binnen. We aten beiden een steak. Het was niet slecht. Het viel me op dat er zo veel struize mensen rondliepen in Zuid Afrika. Daaraan zie je dat de welvaart stukken beter is dan in Madagascar. Daarna zijn we naar de Guesthouse teruggegaan en speelden een scrabble in de eetzaal. Er zaten nog twee koppels hun potje te koken. We praatten wat met het franse echtpaar. Ze kunnen met moeite de dorpen en steden uitspreken. :) Ja, het afrikaans gelijkt meer op het vlaams he. Zeker als we dialect spreken verstaan ze ons. :) Twee andere jongens vertikten het van dag tegen ons te zeggen. Ik denk dat het russen waren of italianen. Het is nu 23u45. Eindelijk is het stil in de eetkamer. Ze hebben de tv uittgezet. Oef, rust. Weer zijn de kamers slecht geîsolleerd maar onze oordopjes helpen! Mike slaapt al. De papegaai naast onze kamer ook. Ik moet hier wat zachter typen… Tot morgen. Dan gaan we de zee eens testen. :) Slaapwel. xxx
Vandaag wordt Baba Roger begaven. Ik wil aan gans de familie en mijn zoon Dieter veel sterkte wensen voor deze droeve gebeurtenis. Ik wou dat ik er bij kon geweest zijn om mijn zoon te steunen. Veel moed jongen. Ik zie je graag. Dat Baba ruste in vrede…
Om 7u liep mijn gsm af. We hebben gisteren reeds onze rekening betaald daar de guesthouse vandaag maar om 10 u open gaat. Ook raar. Een geluk dat ik gisteren vroeg of we om 8u konden vertrekken. Anders zaten we hier vast tot 10 u. Vandaag moet er wat gereden worden. We zouden 300 km per dag moeten afleggen om op tijd in Addo te geraken op 16 januari. Ik maakte Mike wakker en zette ons koffie en thee. Ook onze enige geburen ontwaakten. Je hoort echt alles, alsof ze op dezelfde kamer slapen. Het zal weer een warme dag worden en er is geen vleugje wind. We hebben ons fototoestel en computer niet kunnen opladen daar we geen 3 - fase stekker hebben. Indien we op onze volgende slaapplaats ook zo’n stekkerdoos hebben, zullen we ons toch een stekker moeten aankopen. Rond 8u vertrokken we met het Chevroletje en raasden door de haarspeldbochten. Een beetje verder zagen we baboons op de straat. We stopten maar ze hadden schrik en verstopten zich onmiddellijk achter de rotsen. Ik zag er nog eentje wat verderop maar weg waren ze. Spijtig dat we ze niet langer zagen. We hebben toch enkele foto’s. We reden op de R62, je kunt deze vergelijken met de route 66 in Amerika, en passeerden een reeks vruchtbare valleien, ingeklemd tussen de Outenikwabergen, De Langebergen en de Swartbergen, die samen de kleine karoo vormen. Karoo is het woord in de taal van de Khoikhoi voor “ droog “. Serene weidse vergezichten, een zwarte arend die boven een stille zwakte zweefde, een koele bries in een bloedhete zon. We passeerden verschillende fraaie dorpjes met boomgaarden zoals Ladysmith en Calitzdorp. Op de weg zagen we grote weilanden met massa’s struisvogels. We parkeerden de auto aan de kant en gingen de grootste vogels ter wereld fotograferen. Eerst zaten ze ver maar al gauw was er iets dat hen aantrok en stonden ze bij de omheining. Later hoorden we dat dat door onze zonnebrillen kwam of door ons fototoestel dat een weerkaatsing gaf in de zon. We durfden hen toch niet te aaien omdat we niks wisten over struisvogels en ze misschien wel gevaarlijk waren. . Het zijn wel enorme grote vogels variêrend van zwart, grijs, beige en wit. Ze wegen tussen de 120 en 160 kg. Ik vond dat ze zo’n prachtige grote ogen hadden met hele lange wimpers. Ik heb er een paar close-ups van genomen en ben benieuwd om de foto’s te zien. We vonden wat veren op de grond en namen die mee. Toen we in Oudtshoorn aankwamen zochten we een bank. Daarna dweilden we een souvenirswinkeltje af. Ik kocht mijn zilveren lepeltjes voor onze collectie van mama en mij. Ik proefde ook een Biltong van struisvogel. Mike wilde het zelfs niet proberen maar ik vond het lekker en zo had ik iets gegeten als middagmaal. In de Victoriaanse tijd was Oudtshoorn het centrum van de struisvogelindustrie. Nu zijn er talrijke struisvogelboerderijen opgezet. We bezochten de Safari Ostrich Farm vlak buiten Oudthshoorn aan de weg naar Mosselbaai. We bezochten eerst de Highgate Ostrich Show Farm. Maar aan de ingang zei ons een bewaker dat bijna al de struisvogels gestorven waren aan Vogelgriep ( aviaire influenza ) Hij raadde ons dan die andere farm aan. We namen een jonge sympathieke gids. We waren de enige toeristen. Hij gaf ons een interessante rondleiding. We mochten zelfs stilletjes de stuisvogels aaien. Ze hebben geen tanden maar de beet kan toch bloedend zijn. Ik streelde er eentje in de vlugte. Ik was niet op mijn gemak. Mike wilde zo graag een rit doen op een struisvogel maar het was 37 graden en in die warmte mogen die beesten niet werken. Spijtig want ik wilde dat ook wel eens meemaken. We mochten op een ei gaan staan en een ei kan een gewicht dragen tot 160 kg. Het moet wel op een zachte ondergrond liggen of ze breken toch. De rondleiding was gedaan na een half uurtje al. Het kostte 75 rand per persoon. Wel veel maar bon, we hadden het allemaal gezien en hebben veel geleerd over deze prachtige dieren. Ik zag ook een soort struisvogel van Australie, eboe. Dit was dus al een voorsmaakje voor mijn volgende reis. De veren worden nu meestal gebruikt voor plumeaus en niet voor de hoeden en boa’s van de haute couture. De vraag naar veren mag dan zijn gedaald; voor de huid van deze wondelijke vogel bestaat een grote en groeiende markt. Struisvogelleer is niet meer weg te denken uit de wereld van de exclusieve mode, waar het toepassing vindt in de fabricage van dure schoenen, handtassen en portemonnees. We vervolgden onze rit over de 859 meter hoge Robinsonpas naar Mosselbaai. Hier kruisten we de Outenikwabergen; de noordelijke hellingen waren bruin en dor, terwijl de zuidelijke hellingen bebost en groen waren. We passeerden het dorp Hartenbos en reden tot in Mosselbaai. We zochten een backpackers en vonden Dolphin. Een privekamer met twee aparte bedden aan 300 Rand. Sanitair op de gang. Het is niet zo fameus maar proper. Toen we uitpakten begon het te regenen. De eigenaar van min. 150 kg vertelde ons dat het in de zomer 4 maal regent. Net toen wij aankwamen!!! We gingen richting het strand en zagen een ruwe wilde zee. Het water klotste tegen rotsen. Een paar surfers trotseerden de golven. Een vriendelijke gespierde afrikaner, die een chalet heeft op het strand, riep ons toe dat er dolfijnen waren. Direct haalden we ons fototoestel boven. De zwarte dolfijnen waren wel redelijk ver. Maar we hadden ze toch gezien. Ik was weer gelukkig. :) We aten in een restaurant aan het strand. Er was wel plots een felle koude wind komen opstrijken. Een geluk dat we een fleece bijhadden. Het was te koud om op het terras te zitten dus we kregen een plaatsje binnen. We aten beiden een steak. Het was niet slecht. Het viel me op dat er zo veel struize mensen rondliepen in Zuid Afrika. Daaraan zie je dat de welvaart stukken beter is dan in Madagascar. Daarna zijn we naar de Guesthouse teruggegaan en speelden een scrabble in de eetzaal. Er zaten nog twee koppels hun potje te koken. We praatten wat met het franse echtpaar. Ze kunnen met moeite de dorpen en steden uitspreken. :) Ja, het afrikaans gelijkt meer op het vlaams he. Zeker als we dialect spreken verstaan ze ons. :) Twee andere jongens vertikten het van dag tegen ons te zeggen. Ik denk dat het russen waren of italianen. Het is nu 23u45. Eindelijk is het stil in de eetkamer. Ze hebben de tv uittgezet. Oef, rust. Weer zijn de kamers slecht geîsolleerd maar onze oordopjes helpen! Mike slaapt al. De papegaai naast onze kamer ook. Ik moet hier wat zachter typen… Tot morgen. Dan gaan we de zee eens testen. :) Slaapwel. xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
