Dag 23 23 maart Cairns - Papua New Guinea

Dag 23 23 maart Cairns – Papua New Guinea
Om 7u45 ontwaakte ik en maakte mijn rugzak. Mijn tent en nog wat spullen liet ik achter in het hotel. Zo had ik maar 18 kg. Wat een verschil om te dragen! De shuttlebus pikte Angela en mij op om 9 uur en we reden naar de internationale luchthaven van Cairns. Hagen belde reeds deze morgen naar Angela en die gaf een andere kredietkaart door waar het geld er wel afgehaald kon worden. Hagen had alle papieren mee op de luchthaven en eindelijk konden we dan toch vertrekken. Ik kocht tax free sigaretten die 3 x goedkoper waren dan in de stad. Ik wisselde geld om in Kina, de munt van PNG. Onze eerste vlucht vertrok om 12 uur naar Port Moresby in Papua New Guinea = PNG. Het vliegtuig zat niet vol en ik had drie seats voor mij alleen waar ik op kon slapen. Ik vloog over Cairns en aan de kust vertoonde het zeewater een bruine kleur. Dieper in de oceaan werd het wat blauwer. Maar zeker niet het turqouise van in Exmouth of Coral Bay aan de westkust. Daar moesten we lopen om onze binnenlandse vlucht te halen naar Hoskins. We moestennog vlug een visum kopen aan 100 Kina. Ik denk dat dat zo’n 33 Aus$ is. Ik zal de koers eens moeten opzoeken op internet. We dachten dat onze vlucht reeds zou vertrokken zijn maar deze had meer dan anderhalf uur vertraging. Een vochtige drukkende hitte viel op ons neer. Overal zwartjes, op blote voeten of zittend op de grond, ons aanstarend. Ik voelde me weer in Madagascar. Tot hier toe zijn hun kleren toch niet gescheurd. Maar daar alles georganiseerd is zal ik misschien niet veel zien van het “ echte” leven in PNG. Veel te gevaarlijk zegt men om zelf buiten te komen. Ik kan dat bijna niet geloven. Kan dat nu nog gevaarlijker zijn dan in de hoofdstad Tana in Madagascar???? De vlucht duurde 1u2O . We zaten met 30 personen in het kleine vliegtuig. Iemand zei ons dat de eigenaar Max van ons resort Walindi ook op het vliegtuig zat. Aangekomen op de piepkleine luchthaven van Hoskins reden we met nog twee andere personen en Max naar ons resort dat ligt in de Kimbe Bay op het eiland New Britain aan de Bismarck zee. Dit resort bestaat van 1983 en was voorheen een cocoplantage. Max en zijn zoon runnen dit. De zoon heeft een vriendin die hier nu ook woont. Toen ik met haar praatte zei ze echter dat de eenzaamheid haar wel wat parten speelt. Zolang ze om de 6 maanden naar haar familie in Australiê kan terugkeren, zal ze het wel volhouden zei ze. Ik vind het hier prachtig maar om hier constant te wonen, dat weet ik niet. Het is ietsje te ver afgelegen en te eenzaam. Ik vergelijk het een beetje met de lodge waar Carry woonde in Zuid Afrika. Heel mooi, in de brousse maar ook zo afgelegen! De busrit duurde 45 minuten. Angela deed me eraan herinneren dat dit een malarialand is. Oei, daar had ik niet aan gedacht! Ze gaf me een Malarone pilletje. Zij nam ze reeds 3 dagen geleden. Morgenvroeg neem ik er onmiddellijk nog eentje. Langs de weg zag ik de zwartjes lopen in de regen. Het werd donker en je kon ze bijna niet zien stappen. Ze liepen met hakmessen op de donkere weg. Het is tot eind maart hier regenseizoen. Dat wisten we niet maar toch is het hier prachtig! Het aardsparadijs. PNG één van ’s werelds laatste en mooiste ongerepte paradijzen. Een rijke cultuur, rijk aan ongekende gewoonten, kunstvormen en ongerepte natuurreservaten met zijn unieke fauna en flora. De quasi onbestaande wegeninfrastructuur, bemoeilijkt de bewegingsvrijheid om in het land te reizen. Mysterieus, romantisch en wild. De grootste biodiversiteit onder en boven water, actieve vulkanen, paradijselijke stranden. Het koppel op de bus stapte eerst af . Zij logeren 7 dagen op een boot. Wij reden ietsje verder naar het resort. De 12 privébungalows liggen verspreid langs het strand in het reusachtige regenwoud. Er bevindt zich een klein mooi zwembad met een lounge, een bar, diningroom en…free wifi!!!!!!!! Wat een luxe. Ik ga elke dag mijn blog kunnen doormailen en skypen. Dus vrienden en familie, jullie skype opzetten he! Het “ zwarte” personeel is heel vriendelijk en nodigde ons uit om te tafelen om 19 uur. Ook het eten à la carte was super lekker. De wijnen zijn er niet inbegrepen, enkel water. Ik sprak met een 5 tal mensen van een reisbureau ,van Engealnd en één persoon van Zuid-Afrika, die hier prospectie doen om Papua New Guinea in hun reisbrochure te vermelden. Ze bezoeken in 9 dagen 7 resorts en trekken er dan hun conclusie uit. Ze zijn er echter niet zeker van of ze het zullen doen daar de vlucht al heel duur is, er geen bussen en taxi’s zijn en het heel gevaarlijk is waardoor ze hun klanten geen veilgheid of zekerheid kunnen bieden. Ze vertrekken morgen heel vroeg naar een ander resort. We zullen dan maar met 4 personen zijn in gans het hotel! Het is een heel kalme periode, zeggen ze, omdat het het regenseizoen is tot begin april. Vanaf dan zijn ze fully booked. Ook zijn er niet zoveel toeristen daar iedereen hen bang maakt. Dat was hetzelfde in Mada maar tenslotte valt dat allemaal wel mee hoor. Onze kamer heeft een dubbel bed en een eenpersoonsbed, een badkamer, thee en koffie en een ventilator. Alle ramen hebben muggengazen. De knusse bungalow is gebouwd met lokale materialen. We hebben ook een terras dat uitgeeft op de prachtige tuinen in het regenwoud met hun mooie speciale bloemen, witte en zwarte vlinders, gekko’s en hagedissen, krekels en een massa luidkwakende dikke kikkers. Ik nam het kleine bed. Ik ben ook maar een klein madammeke hé en Angela is heel groot. :) Vanaf 23 uur wordt de stroomgenerator afgezet en hebben we enkel een noodverlichting op een 12 volt lader. Ik luisterde naar de fascinerende geluiden van het regenwoud. Ik voelde me gelukkig dat ik dit allemaal kon meemaken en viel in een diepe slaap…
’s Nachts werd ik wakker van de verschrikkelijke jeuk aan handen en armen. Langsheen mijn oordopjes kon ik de muggen horen. Ik depte mijn verzachtende crème, deed mijn deetspray op en spoot met de insectenspray in de kamer. Ik viel toch weer in slaap. Morgen vooraleer we gaan dineren ga ik een volle laag insectenverdelger spuiten hoor!