Dag 17 17 maart Uluru
Door: kristindaelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
17 Maart 2012 | Australië, Sydney
Dag 17 17 maart Uluru
Oei wat was dat vroeg! 04u45 ! Ik belde naar Qantas om te zien of mijn twee vluchten aanvaard waren maar na 20 minuten gaf ik het op. Het muziekje bleef maar duren. De bus EMUtours pikte ons op om 6 uur en reed ons door de outback richting Uluru. Rond 11 uur zagen we de vlakke rots Mt Conner die soms wordt aanzien als voor Uluru. De rots had een vorm van een liggende tandenborstel. Aan de overkant een zoutmeer omringd met fluweel, rood zand. Elke stap die ik zette zocht ik naar slangen. Ik ben nochtans niet bang van slangen want heb er zelf twee gehad, één heeft mijn broer Mike nu, maar “deze” zijn dodelijk, fatal. Alhoewel er maar ongeveer twee mensen per jaar sterven in Alice Springs. Dan zou het zeker moeten lukken dat het net ik ben. :) Lien, een twintiger uit Tienen zat ook op de bus. Ze studeerde reeds 5 jaar geneeskunde en loopt nu stage in Sydney als verpleegster. Ze gaat zich na haar reis specialiseren in anesthesie, nog eens 5 of 7 jaar. Naast mij zat Erica, een duits meisje van 22 jaar die alleen reist voor 9 maanden. Links Brenda,56 jaar, een kiwi, die nu in Australie werkt gedurende twee jaar als tandartsassistente voor de aboriginals. Ze verplaatsen zich in de outback met busjes of vliegtuigen om die mensen gratis hun tanden te verzorgen. We waren met 17 personen waarvan twee jongens. Vele meisjes reizen alleen. Meer dan mannen. Onze gids was de lieve Regina. Er leven ongeveer 3 miljoen kamelen in Australie en we zagen er geen enkel in het wild. Egypte koopt vele kamelen van hier op. Het viel me ook op dat we geen wild life zagen zoals in de westcoast. Het Uluru – Kata Tjuta National Park omvat Uluru ( voorheen Ayers Rock ) en Kata Tjuta ( voorheen de Olgas ), en is het drukst bezochte park in Australiê. De rots is door zijn structuur, kleuren en aanwezigheid absoluut een wereldwonder. Het park werd in 1987 door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. Uluru ligt 348 meter boven de grond en 6 km in de grond. De rots is 3,4 km breed en 4,6 km lang. We hielden een stop in Curtin Springs waar er een oude Emu rondliep. Ik kon er heel dicht bij gaan. We bolden verder , één rechte baan, met één enkele afslag gedurende een ganse dag. Het landschap veranderde van lage boompjes en het buffel struikgewas naar hogere zwart verbrande dunne stammen. Sommige bomen en struiken zijn bestand tegen bosbranden en overleven die. Ze kunnen over de 1000 graden aan. In de winter maakt men gecontroleerde bosbranden zodat ze in de zomer niet te erg zijn. Maar soms brandt het ergens voor dagen en niemand weet het. Langs de weg lagen kleine meloentjes. Enkel de vogels eten die maar daar de schil te dik is en ze er niet kunnen doorbijten, duwen ze de bittere meloentjes op de straat waar een auto er overheen rijdt en zo de vogeltjes de gebarsten stukken kunnen verorberen. Slimme vogels! Wanneer je tussen de rotsen wandelt, mag je geen enkele steen of stuk rots meenemen. Op sommige plaatsen mag je zelfs niet fotograferen. Doe je dit wel, dan zal er je later iets ergs voorvallen. Er bestaat zelfs een boek met al de dodelijke accidenten en ziektes die er voorvielen na het nemen van foto’s= The Book of Sorry. Ik geloof daar niet in maar uit respect voor hun cultuur nam ik geen foto’s. Sommigen deden dat wel maar kregen al vlug een schuldgevoel en deleten hun foto’s? Grappig! In de bus kon ik bij een lange rit elke maal goed slapen. Zo ging het vlug voorbij. In het begin kijk je gefascineerd naar het landschap maar al gauw verveelt het want het is voor duizende kilometers steeds hetzelfde. Op de weg zag Regina een zeldzame funny hagedis. Ze stopte want ze wilde ons die zeker laten zien. Ze draaide op de smalle weg met het busje en de trailer achteraan en toen gebuerde het: we raakten vast in het rode zand! Ze probeerde verschillende malen om eruit te geraken maar door het accelereren verergerde alles. De banden stonken naar de rubber. We haakten de trailer af en duwden allen de bus eruit. Maar die week geen centimeter. Wat wil je zo een gewicht. Ik zei Regina dat ze takken en stokken onder de banden kon leggen maar negeerde mijn voorstel. Een paar auto’s en bussen reden voorbij. Eindelijk stopte er een 4x4. Regina nam een koord, haakte die vast aan beide wagens. De jeep wilde ons eruit trekken maar de koord schoot stuk. De heer van de jeep zei ons van hout en stokken te zoeken om die onder de wielen te steken. Hm, dat had ik al gezegd. … We hingen nu twee koorden aan de bus en duwden allen de bus uit het diepe zand. Oef, na een uurtje konden we weer in de bus stappen met airco. Het was verschrikkelijk heet in de zon. Maar mij hoorde je niet klagen. Ze lachten met mij dat ik na bvb een zondsondergang zelfs mijn fleece aantrok. Ja, ik heb het heel vlug koud. Geef mij maar 50 graden en ik ben gelukkig. We gaven de heer een fles schuimwijn als dank. Het duwen van de bus was een eerste goede kennismaking van de groep. Iedereen sprak met iedereen. We hadden een toffe groep. We stonden met ons schema achter. Regina reed wat vlugger. We maakten een wandeling van anderhalf uur rond de Uluru rots. Het was adembenemend! Je kon die dag de rots niet beklimmen. Waarschijnlijk teveel wind of een temperatuur boven 36 graden. Je mag de rots beklimmen op eigen risico maar onderaan staat een bord met : Anangu beklimmen niet. Ook staat er dat de Anangu het betreuren als iemand gewond raakt of sterft op de rots. En elk jaar gebeurt dit. Meestal aan een hartaanval. Vele anderen moeten worden gered. Ongeveer een derde van de klimmers geeft het op. Om de rots heen proefde ik reeds de sfeer van Uluru. Ik genoot van de diverse structuren en uitstulpingen van Ulluru, langs waterpoelen waar er rotstekeningen waren, uitgesleten grotten. We dronken minimum 1 liter water om niet uit te drogen. Allen hadden we een hoed of pet op. Mijn eerste wandeling zat er op. Het was niet vermoeiend maar toch voelde ik het in mijn “ slechte” knie. We reden naar de zonsondergang die Uluru rood gloeit. Er was een massa volk. Allen hadden ze tafels en stoelen mee, dronken schuimwijn en hielden een aperitief. Het was heel gezellig. De ondergang was niet zo spectaculair door een paar wolken. Spijtig. We laadden opnieuw alles in en reden naar onze campsite waar we gingen overnachten onder de sterren, een douche konden nemen,en een heerlijke maaltijd konden nemen. Regina maakte ons een wokgerecht met groenten en kip op de gasbbq. We deden wat spelletjes om de namen te leren kennen. De gids legde ons uit wat een swag was en hoe we die moesten uitrollen en terug opplooien. Dit is een buitenzeil waar een slaapzak in zit met een matrasje eraan vast en een apart hoofdkussen. Het zeil maakt alles winddicht. Bij regen kan je een flap over je hoofd zwieren. Ik zocht me een fijn plaatsje op het gras. Dicht bij anderen. Je weet maar nooit. Met al het ongedierte en de slangen is het beter van een groep te vormen zodat hen dit afschrikt. Ik zag naar de duizende sterren en genoot van de warme wind. Ik hoorde de jeugd de slappe lach hebben maar viel al gauw als een blok in slaap. De jeugd had een muis opgemerkt en Garry en Heather hadden de muis op hun schouder. Ik voelde niks , toch niet dat ik weet, want ik was al lang in dromenland.
Oei wat was dat vroeg! 04u45 ! Ik belde naar Qantas om te zien of mijn twee vluchten aanvaard waren maar na 20 minuten gaf ik het op. Het muziekje bleef maar duren. De bus EMUtours pikte ons op om 6 uur en reed ons door de outback richting Uluru. Rond 11 uur zagen we de vlakke rots Mt Conner die soms wordt aanzien als voor Uluru. De rots had een vorm van een liggende tandenborstel. Aan de overkant een zoutmeer omringd met fluweel, rood zand. Elke stap die ik zette zocht ik naar slangen. Ik ben nochtans niet bang van slangen want heb er zelf twee gehad, één heeft mijn broer Mike nu, maar “deze” zijn dodelijk, fatal. Alhoewel er maar ongeveer twee mensen per jaar sterven in Alice Springs. Dan zou het zeker moeten lukken dat het net ik ben. :) Lien, een twintiger uit Tienen zat ook op de bus. Ze studeerde reeds 5 jaar geneeskunde en loopt nu stage in Sydney als verpleegster. Ze gaat zich na haar reis specialiseren in anesthesie, nog eens 5 of 7 jaar. Naast mij zat Erica, een duits meisje van 22 jaar die alleen reist voor 9 maanden. Links Brenda,56 jaar, een kiwi, die nu in Australie werkt gedurende twee jaar als tandartsassistente voor de aboriginals. Ze verplaatsen zich in de outback met busjes of vliegtuigen om die mensen gratis hun tanden te verzorgen. We waren met 17 personen waarvan twee jongens. Vele meisjes reizen alleen. Meer dan mannen. Onze gids was de lieve Regina. Er leven ongeveer 3 miljoen kamelen in Australie en we zagen er geen enkel in het wild. Egypte koopt vele kamelen van hier op. Het viel me ook op dat we geen wild life zagen zoals in de westcoast. Het Uluru – Kata Tjuta National Park omvat Uluru ( voorheen Ayers Rock ) en Kata Tjuta ( voorheen de Olgas ), en is het drukst bezochte park in Australiê. De rots is door zijn structuur, kleuren en aanwezigheid absoluut een wereldwonder. Het park werd in 1987 door Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. Uluru ligt 348 meter boven de grond en 6 km in de grond. De rots is 3,4 km breed en 4,6 km lang. We hielden een stop in Curtin Springs waar er een oude Emu rondliep. Ik kon er heel dicht bij gaan. We bolden verder , één rechte baan, met één enkele afslag gedurende een ganse dag. Het landschap veranderde van lage boompjes en het buffel struikgewas naar hogere zwart verbrande dunne stammen. Sommige bomen en struiken zijn bestand tegen bosbranden en overleven die. Ze kunnen over de 1000 graden aan. In de winter maakt men gecontroleerde bosbranden zodat ze in de zomer niet te erg zijn. Maar soms brandt het ergens voor dagen en niemand weet het. Langs de weg lagen kleine meloentjes. Enkel de vogels eten die maar daar de schil te dik is en ze er niet kunnen doorbijten, duwen ze de bittere meloentjes op de straat waar een auto er overheen rijdt en zo de vogeltjes de gebarsten stukken kunnen verorberen. Slimme vogels! Wanneer je tussen de rotsen wandelt, mag je geen enkele steen of stuk rots meenemen. Op sommige plaatsen mag je zelfs niet fotograferen. Doe je dit wel, dan zal er je later iets ergs voorvallen. Er bestaat zelfs een boek met al de dodelijke accidenten en ziektes die er voorvielen na het nemen van foto’s= The Book of Sorry. Ik geloof daar niet in maar uit respect voor hun cultuur nam ik geen foto’s. Sommigen deden dat wel maar kregen al vlug een schuldgevoel en deleten hun foto’s? Grappig! In de bus kon ik bij een lange rit elke maal goed slapen. Zo ging het vlug voorbij. In het begin kijk je gefascineerd naar het landschap maar al gauw verveelt het want het is voor duizende kilometers steeds hetzelfde. Op de weg zag Regina een zeldzame funny hagedis. Ze stopte want ze wilde ons die zeker laten zien. Ze draaide op de smalle weg met het busje en de trailer achteraan en toen gebuerde het: we raakten vast in het rode zand! Ze probeerde verschillende malen om eruit te geraken maar door het accelereren verergerde alles. De banden stonken naar de rubber. We haakten de trailer af en duwden allen de bus eruit. Maar die week geen centimeter. Wat wil je zo een gewicht. Ik zei Regina dat ze takken en stokken onder de banden kon leggen maar negeerde mijn voorstel. Een paar auto’s en bussen reden voorbij. Eindelijk stopte er een 4x4. Regina nam een koord, haakte die vast aan beide wagens. De jeep wilde ons eruit trekken maar de koord schoot stuk. De heer van de jeep zei ons van hout en stokken te zoeken om die onder de wielen te steken. Hm, dat had ik al gezegd. … We hingen nu twee koorden aan de bus en duwden allen de bus uit het diepe zand. Oef, na een uurtje konden we weer in de bus stappen met airco. Het was verschrikkelijk heet in de zon. Maar mij hoorde je niet klagen. Ze lachten met mij dat ik na bvb een zondsondergang zelfs mijn fleece aantrok. Ja, ik heb het heel vlug koud. Geef mij maar 50 graden en ik ben gelukkig. We gaven de heer een fles schuimwijn als dank. Het duwen van de bus was een eerste goede kennismaking van de groep. Iedereen sprak met iedereen. We hadden een toffe groep. We stonden met ons schema achter. Regina reed wat vlugger. We maakten een wandeling van anderhalf uur rond de Uluru rots. Het was adembenemend! Je kon die dag de rots niet beklimmen. Waarschijnlijk teveel wind of een temperatuur boven 36 graden. Je mag de rots beklimmen op eigen risico maar onderaan staat een bord met : Anangu beklimmen niet. Ook staat er dat de Anangu het betreuren als iemand gewond raakt of sterft op de rots. En elk jaar gebeurt dit. Meestal aan een hartaanval. Vele anderen moeten worden gered. Ongeveer een derde van de klimmers geeft het op. Om de rots heen proefde ik reeds de sfeer van Uluru. Ik genoot van de diverse structuren en uitstulpingen van Ulluru, langs waterpoelen waar er rotstekeningen waren, uitgesleten grotten. We dronken minimum 1 liter water om niet uit te drogen. Allen hadden we een hoed of pet op. Mijn eerste wandeling zat er op. Het was niet vermoeiend maar toch voelde ik het in mijn “ slechte” knie. We reden naar de zonsondergang die Uluru rood gloeit. Er was een massa volk. Allen hadden ze tafels en stoelen mee, dronken schuimwijn en hielden een aperitief. Het was heel gezellig. De ondergang was niet zo spectaculair door een paar wolken. Spijtig. We laadden opnieuw alles in en reden naar onze campsite waar we gingen overnachten onder de sterren, een douche konden nemen,en een heerlijke maaltijd konden nemen. Regina maakte ons een wokgerecht met groenten en kip op de gasbbq. We deden wat spelletjes om de namen te leren kennen. De gids legde ons uit wat een swag was en hoe we die moesten uitrollen en terug opplooien. Dit is een buitenzeil waar een slaapzak in zit met een matrasje eraan vast en een apart hoofdkussen. Het zeil maakt alles winddicht. Bij regen kan je een flap over je hoofd zwieren. Ik zocht me een fijn plaatsje op het gras. Dicht bij anderen. Je weet maar nooit. Met al het ongedierte en de slangen is het beter van een groep te vormen zodat hen dit afschrikt. Ik zag naar de duizende sterren en genoot van de warme wind. Ik hoorde de jeugd de slappe lach hebben maar viel al gauw als een blok in slaap. De jeugd had een muis opgemerkt en Garry en Heather hadden de muis op hun schouder. Ik voelde niks , toch niet dat ik weet, want ik was al lang in dromenland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
