Dag 10 26 sept. Diving Gordon Rock

Dag 10 26 sept. Dive Gordon Rock
Om 6 uur liep mijn gsm af. Ik maakte een kleine rugzak en ging naar de keuken. De vriendelijke dame wilde me mijn ontbijt voor 7 uur geven. Ik kreeg lekkere roereieren met een croissant en een tas thee. Echter om 7u20 was ik nog aan het wachten op de bus die me ging oppikken in mijn hotel. Jose belde naar de duikclub en ja, ze waren me vergeten! :-( Ze keerden terug om me op te pikken. Na 30 minuten kwamen we in het Noorden van het eiland Santa Cruz aan. Daar stapten we op een kleine duikboot. We waren met 9 duikers. Australiërs, Engelsen, Kim een Hollands meisje, Simon een Zwitser, Jerry een Argentijn en Raoul van Madrid. Een toffe groep. We hadden een 7 mm wetsuit aan en ik had 11 kg lood nodig. Het eerste contact met het water was fris. Er was wat stroming. De duikinstructeur had ons een korte briefing gegeven. We waren nog maar net in het troebele water of een paar zeehonden kwamen nieuwsgierig met ons spelen. Heel leuk om mee te maken. Ik vind het zo'n mooie dieren met lieve oogjes. We zagen ook een dikke kreeft, een marmerrog, schildpadden, engelenvissen en vele zeesterren in alle kleuren. De koralen zijn niet denderend en het zicht was slecht. Zoals ik al ondervonden had met het snorkelen. Het is zeker geen Indonesië, Papua New Guinea, Egypte of Belize. Ik had het me op de Galapagoseilanden anders voorgesteld. Later hoorde ik dat alle mooie duiken en National Geografic foto's komen van eilanden in het Noorden, Isla Charles Darwin en Isla Teodoro Wolf, waar je alleen met een cruise gedurende acht dagen kunt geraken. Dus voor alle ervaren duikers, indien jullie willen duiken ga enkel naar die bepaalde eilanden. Hier is het niet “wow.” Tijdens de duik verloor ik een oorring en mijn haarbandje. We aten snacks op de boot, dronken thee koffie of warme chocolade. Ik had het koud en kroop op het dek van het bootje waar er wat zon was. We vaarden naar een andere plaats van Gordon Rock. Nu zouden we zeker hamerhaaien zien. Zo niet betaalde de instructeur ons een pint. Deze keer kregen we geen briefing en zonder iets te weten doken we in het koude water van 20 graden. Ik voelde dat er veel stroming was. We gingen tot 34 meter waar we een tiental hamerhaaien zagen. Grote exemplaren van drie meter. Daar het water niet helder was leken de haaien te ver weg en zijn de foto's niet zo mooi. Ik bekeek mijn duikcomputer en zag dat we te lang op 34 meter zaten. Al de andere duikers hebben geen computer en volgen maar de instructeur. Ik deed mijn eigen ding en steeg tot 30 meter waar ik ook maar één minuut kon blijven zonder decompressie te hebben. Wat doet die instructeur toch? Waarom blijft hij zo lang op die diepte? Dit is niet goed! Ik was mijn buddy kwijt daar die de instructeur volgde en telkens dieper dook naar de haaien. Ik zag enkel Nicole, ook een duikinstructeur. Ik deed haar teken dat wij samen zouden blijven daar we niemand meer zagen van de groep. Tegen de stroming in probeerden we naar de groep te gaan zoeken. We zwommen meer achteruit dan vooruit. Dat was geen oplossing! We verbruikten alleen maar lucht. Ik zei haar dat we zouden wachten. We hingen ons aan een rots. De stroming was zo hard dat ik volledig horizontaal hing. Ik had krasjes in mijn vingers van de stekelige rotsen. In Indonesië hadden we ook veel stroming maar daar kregen we een haak om ons vast te klampen aan de rotsen. Ook kregen we vooraf een goede briefing. Hier wist ik niet wat de bedoeling was van de duik. Deden we een driftduik? Moesten we tegen de stroming terug? Ik probeerde me rustig te houden aan de rotsen en rustig te ademen. Ik mocht niet te veel lucht verbruiken. Na een tiental minuten zag ik de groep terug komen. Twee of drie mensen deden “buddybreath”. Dit betekent dat ze niet genoeg lucht meer hadden en hulp vroegen aan iemand anders. Wat een soep!! Ik zwiepte nog steeds aan een rots. De duikinstructeur greep mijn arm en trok me naar een andere rots waar de stroming ietsje minder was. Ik had geen decompressie daar ik alles prima uitgevoerd had. De anderen hadden tot 8 minuten decompressie. Sommigen, zonder duikcomputer, zijn zelfs na drie minuten “safety stop” al naar boven gegaan daar ze niet genoeg lucht hadden. Ik deed alles rustig en op mijn gemak. Daarna steeg ik op. Iedereen vond het reuzetof. Dat zeiden ze toch. Waarschijnlijk heeft niemand beseft wat voor een gevaarlijke duik ze deden. Sommigen hebben nog maar een paar duiken. Zo'n duik is onverantwoord met onervaren duikers. Maar het is de plicht van de duikinstructeur om alles in goeie handen te houden. Gelukkig is alles goed afgelopen maar ik vond het maar een “scary” duik. Ik heb maar een viertal haaien gezien daar ik veilig naar boven ging. Daardoor zag ik ook niet de Eagle Ray. In 30 minuten tijd heb ik maar een paar schildpadden, zeehonden en in de verte een paar hamerhaaien gezien. Ik was zodanig met mezelf bezig en mijn veiligheid dat de rest niet meer telde. Er werd over de duik zelf niets gezegd aan boord en ik begon er ook niet over. We vaarden terug, reden naar de haven waar we in een restaurant een lekkere lunch namen van vissoep, vlees, rijst en groenten. We spraken allen af 's avonds om 19 uur in de duikclub waar we onze foto's zouden op een usb-stickje zetten. Ik wilde in de namiddag wat slapen maar ik had er geen tijd voor. Ik maakte mijn valies eens volledig leeg, deed mijn vuile was naar een lavanderia. Zelfs mijn kleine rugzak en stapschoenen ging ik laten wassen. Dat was na tien maanden echt eens nodig. Daarna kocht ik postkaarten van de Galapagoseilanden, omslagen, want ik ga twee kaartjes tegelijk in één omslag versturen, en de dag was om. Om 18u30 liep ik naar het duikcentrum. Met gans de groep stapten we naar een gezellige straat waar vele restaurantjes naast mekaar zijn. Plastic tafels en stoelen staan in het midden van de straat. We zagen kreeften krioelen . We wilden met een paar mensen kreeft eten maar toen ik al die kreeften daar zo bij mekaar zag liggen , kreeg ik het moeilijk. Alsook Kim wilde kreeft eten maar we wilden niet zien hoe ze die levend in twee sneden en op de gril legden. Ik heb dat al eens gezien in Madagaskar en je hoort de kreeften echt wenen. Brr... Ik nam tenslotte toch een halve kreeft samen met Kim. Elk 10 $. Ik dacht niet teveel na hoe het beestje stierf en at de lekkere kreeft op met “krot en mot”, zoals ze in Ninove zeggen. We kregen geen tangen. Dus ik kraakte de pootjes met mijn vingers die nog pijn deden door de sneetjes van de scherpe rotsen. We wisselden facebookadressen uit. Velen van de groep namen het vliegtuig de dag nadien terug. Een ander meisje, die ook alleen reist, had zich een cruise geboekt van 8 dagen voor de dag nadien. Simon, 24 jaar, reisde ook alleen voor 6 maanden. Ik dacht aan Dieter. Ik ben zoveel op schok met zijn leeftijdgenoten. Ik ben er zeker van dat ook hij het hier zou leuk gevonden hebben. In de Lonely Planet las ik dat het moeilijk is om op eigen houtje te reizen naar de Galapagoseilanden en het duurder zou uitkomen wanneer je zelf een cruise boekt. Dit vind ik niet waar. Het is heel gemakkelijk en het komt goedkoper uit. Alles is heel goed aangeduid en je vindt overal reisbureaus die verschillende cruises aanbieden. Drie jongens van onze groep vertelden dat ze in het Amazonegebied een soort drugs genomen hadden. Alle, ik mag het geen drugs noemen zeggen ze. Ik moet zeggen: een medicinale plant. Pff, voor mij komt dat op hetzelfde neer. Raoul had een dikke korst op zijn voorhoofd alsook twee knieën waren fel geschaafd. In die 6 uur dat hij de drugs genomen had, weet hij niet meer wat er gebeurd is, of hoe hij aan zijn verwondingen geraakt is. Amaai, ook erg! Dat is allemaal niets voor mij. Ik ga dat zeker niet uitproberen. Zo'n risico's neem ik nooit. Ik heb dat goedje eens gegoogeld want ik had daar eerlijk gezegd nog nooit over gehoord. Ayahuasca is de verzamelnaam voor een groep plantenbrouwsels die MAO-remmers bevattende planten combineren met planten die andere (meestal indole) alkaloïden bevatten. De naam ayahuasca is afkomstig uit de taal van de Quichua en kan vertaald worden als "slingerplant van de ziel" . In het Quechua betekent aya geest, dode, voorvader of ziel; huasca betekent touw of liaan, naar de lianensoort Banisteriopsis caapi, en hoofdbestanddeel in de meeste ayahuascabrouwsels. Ayahuasca wordt door sommige indianenstammen ritueel gebruikt in de Amazone-regenwouden van Zuid-Amerika. Wanneer het gebruik is aangevangen weet men niet; de traditie is zeker honderden jaren oud. Inmiddels is het traditionele gebruik in Zuid-Amerika verspreid van Ecuador in het westen en de Orinoco in het noorden tot aan Paraguay in het zuidoosten. De thee wordt over het algemeen gemaakt uit een plant (de Psychotria viridis, die de psychoactieve stof dimethyltryptamine (DMT) bevat) en een liaan (de Banisteriopsis caapi, die de MAO-remmer Harmine/Harmaline bevat). De combinatie van deze twee stoffen zorgt voor een zeer sterk psychoactief brouwsel met een hevige bewustzijnsveranderende werking. Binnen de Santo Daime-kerk wordt het entheogeen Ayahuasca als sacrament beschouwd. Tijdens de diensten wordt in groepsverband ayahuasca gedronken. Niets voor mij. Ik heb wel in Papua New Guinea eens “Beetle Nut” gegeten maar dat is onschuldig. Dit vind ik veel te gevaarlijk. De twee mannen konden na vijf dagen zelfs nog niet duidelijk van dichtbij lezen. Alles was nog wazig. Ze zagen regenbogen, vreemde wezens, grote hoofden... Raoul heeft zelfs met zijn dode ouders gesproken. Rond 22 uur wandelde ik naar mijn hotel waar ik de foto's uploadde. Morgen doe ik eens lekker niets en wil ik uitslapen. Rond 02 uur ging ik maar pas slapen.