Daag 33 29 febr. Christchurch

Dag 33 29 febr. Christchurch
Na de aardbeving sliep ik rustig door tot 9u30. In de keuken sprak ik met de baas van de werkmannen hier en vroeg hem of hij ook de aardbeving gevoeld had. Hij knikte. Hij was dat gewoon. Ik vroeg hem of er opnieuw zware aardbevingen zouden kunnen komen en hij zei dat dat zeker nog zal gebeuren. Hier of in Wellington. Hij vertelde me dat die 10.000e naschokken telkens verdere zware schade aanricht aan de aardbodem . Dat kan zo niet blijven duren. Er zullen wel nog andere rampen uit voortvloeien. Oei, oei een geluk dat ik hier niet woon.
Ik ging mijn auto wassen nu het niet regent. Er was een grijze lucht die druilde over het shake- eiland. Amaai, wat was mijn wagen vuil en stoffig! Ik poetste hem zo goed ik kon maar niet in detail daar ik niet beschikte over het nodige materiaal. Ik had eens wat aan sport gedaan. :) Ik voelde het wel in mijn tenniselleboog. Die last blijft maar aanslepen. Maar daar ik hier niet werk, is de pijn te verdragen. In de keuken praatte ik met een nederlandse vrouw die morgen naar huis vloog. Ze klaagde ook over het slechte weer en dat ze het ook koud gehad hebben. Ik maakte net mijn rugzak. Ik krijg er alles bijna niet in. Nochtans kocht ik niet veel bij. Natuurlijk komen de foto’s, cd’s en dvd’s van skydiving, rafting en jetboat er bij, twee koffielepeltjes en twee kleine Kiwibeeldjes. Daaraan kan het toch niet liggen??? Ik ben benieuwd hoeveel mijn rugzak zal wegen. Het meest storende zijn die medicamenten en op drie maand heb ik er nog geen nodig gehad. In beschaafde landen zijn er apothekers maar ik ga naar landen waar het zo niet zal zijn. Ik ga nu naar Mc Donnald’s om de laatste dingen te regelen met Rebecca, een vriendin van Marieke, waar ik morgenavond kan gaan slapen. Mijn vliegtuig vertrekt morgen 1 maart om 14u30. De vlucht duurt 3u30. Ik land op Sydney om 16u. Er is een tijdsverschil van 2uur. Dus voor Belgiê zal het in Australiê 10 uur later zijn. Ik ging naar de Mac D. maar daar lukte internet niet. Er zal teveel volk opgezeten hebben. Er was ook niet veel plaats. Al de schoolkinderen in hun nette blauwe uniformen zaten er. Eugene had me gezegd dat ik een beetje verder dan de camping aan een telefooncel gratis wifi heb. Ik zit hier dus in mijn auto te chatten. Ik voelde net een kleine aardschok. Ik word het hier ook al gewoon. Ik probeerde mijn seat voor morgen te reserveren maar dit lukt niet. Dan zal k maar op tijd naar de check-in gaan zodat ik een plaatsje aan het venster heb. Vanavond eet ik mijn laatste restjes op, de rest geef ik weg. Ik gaf reeds al dat naaigerief aan een poetsvrouw en ze dankte me duizend maal. Ik nam er een paar bobijntjes uit in geval van. De dag is nog niet om maar ik zal toch maar mijn blog versturen. Ik schrijf een nieuwe in Australiê. Ik contacteerde reeds Frank D .B, een vriend van Monique, die in Brisbane woont. Misschien kan ik daar ook eens naar toe. Dus tot morgen voor een “nieuw land” avontuur. Groetjes. Kristin
Ik voelde hier weer een lichte trilling. Dat kan toch niet. Misschien is het wel het zwaar verkeer die passeert of de wind. Maar zelfs als er geen vrachtwagens passeren beweegt mijn auto nog. Raar!