Dag 7 en 8 10 en 11 december 2011

Dag 7 10 dec
Om 5u30 werd ik gewekt door een oorverdovend geluid in het reservaat. Waarschijnlijk zijn dat de indri’s die al wakker zijn. Het was net alsof ze naast mijn hutje zaten maar je kan hen horen vanop een afstand van wel 3 km! Ik kon niet wachten om ze te zien. Ik zag een programma enkele maanden geleden op de televisie en ze zijn echt wonderbaar. Ik hoop dat ik ze kan zien want hier zit ik niet in een zoo maar in de echte natuur. In dit reservaat zijn er 60 groepen indri’s geteld , dus zowat 850 individuen, maar slechts een tiental daarvan komen in het reservaat en slechts 1 ervan kan goed geobserveerd worden. Hij is de grootste van alle maki’s: hij kan 70 tot 100 cm groot worden, maar hij heeft paradoxaal genoeg een klein staartjes : een stompje van nauwelijks 3 cm. Hij weegt 6 tot 15 kg. Het mannetje heeft een bruine en het vrouwtje een witte buik. De rest van hun vacht is wit en zwart, soms gans zwart in enekele gebieden. De slungelachtige manier waarop ze zich vastklampen aan de bomen en hun kreten van contact, herkenning, alarm of liefde, die een beetje lijken op menselijk geweeklaag, maken hen tot één van de meeste intrigerende maki’s , misschien wel omdat hij het menselijkste gedrag heeft. Hij kan tot 80 jaar oud worden.
Ik installeerde zelf mijn klamboe rond de bestaande omdat die niet genoeg onder mijn matras geraakte. Ik nam een ontbijt op het terras naast het woud. Ik dronk ananassap en een geroosterd broodje met lekkere papayakonfituur en een tas thee dat niet rook naar bedorven water. Rond 6u45 stapte ik naar de ingang van het reservaat dat op 1,5 km ligt. Ik wilde de 1e zijn omdat ik dat las in mijn trotter. Ik betaalde de ingang 25.000 AR voor 1 dag en nam een gids van 25.000 AR voor een wandeling van ong. 2U. Eugene was zijn naam en hij sprak redelijk goed frans. Hij rook wel naar de pastis maar hij begon er zelf over. Hij had niet geslapen want een vriend van hem , 68 jaar, was gestorven en ze hebben toen met vrienden wat gedronken. Ik vergaf het hem… Hij vertelde mij dat veel mensen niet ouder worden dan 65 jaar daar ze veel drinken en bijna niets eten. Na een paar uur stappen hoorden we eindelijk de ringi’s schreeuwen en we volgden het geluid. En daar zaten ze…een paar van hen van 1 familie en later nog 1 van een andere familie. Ze zaten boven ons hoofd maar voor de foto’s toch ietsje te ver. Met een telelens zou je prachtige foto’s kunnen nemen. Ik keek met mijn verrekijker naar deze speciale dieren. Je kunt ze enkel zien in dit reservaat. Nergens anders in de wereld! Ik was heel tevreden. Ze kwamen natuurlijk niet tot op de grond ( zoals op tv ). Ze komen enkel 1 keer om de 2 à 3 maand naar beneden om de ijzeroxidatie te verorberen. Ik kwam ook lemuren tegen. Er zijn 4 soorten in dit reservaat en 3 ervan heb ik gezien. De 4e soort zag ik bij een avondwandeling. Ik zag de zwartkopmak, Fulvus fulvus, en de diademe Sufaka die ze 2 jaar geleden in het reservaat gezet hebben omte zien of ze er konden overleven en het is gelukt. Ze hebben al jongen. Ik zag ook de long neck weevil. We zagen jongen Boa Constrictors en de gids gaf hem mij. Ik neep te hard in de slang en ze reageerde nogal fel. Eugene zei dat ik ze zachtjes moest vastnemen anders bijten ze. Dat deed ik dan maar. Ik zag ook een paar piepkleine kikkertjes, mantidactylos op een Padanus palm. De grote spinnen die ik zag in Tana waren Nephila Madagascar Iensis. Enkel te zien in Mada en niet gevaarlijk. De blauwe vogel Blue Coua, de Crested Drongs, 26 cm’s , de gele Nelicourvi Weaver, 15 cm,en de Coucal 45 cm waren ook van de partij. Al deze dieren zie je enkle maar in Madagascar en zijn heel raar. De tour zat er op. Daarna stelde mijn vriendelijke gids voor om een toertje te maken in zijn dorp, Andasibe. Dit heeft westernallures. Dat de huizen van hout zijn is een logisch gevolg van de bloeiende houtindustrie van weleer. Het leek wel of John Wayne hier op ieder moment uit een hotely naar buiten kon stormen terwijl hij zijn pistool trekt. Weer overal heel arme mensen, vuile kinderen met gescheurde kleren die ze telkens toch opnieuw wassen, modderige straten, vlees dat hangt te stinken etc. We gingen iets drinken achter eeen gordijn en ik betaalde hem een schweppes maar daar moest natuurlijk een flesje rhum bij. 1 liter rum kost hier 1000 AR. ( delen door 3! ) Minder dan een fles water. Dat is normaal dat iedereen dan zoveel drinkt! Hij legde mij al hun gerechten uit aan de kraampjes, kocht mij een klein bannantje die overheerlijk waren, en stelde me voor om bij hem thuis te gaan eten. Dat wilde ik niet weigeren want ik ben altijd benieuwd hoe het leven is bij de locals. Langs kleine modderige baantjes tussen de uitwerpselen van varkens, langs rijstvelden en smerige huizen kwam ik bij hem aan. Zijn vrouw ontving mij hartelijk en gaf me da hand. Ze was net een soort maniokbladeren door een molen aan het draaien en ik nam het van haar over want ik wilde dat ook eens doen. Ze lachten hartelijk. We gingen een verdiep hoger waar hun kleine living was waar 3 bedden, netjes opgemaakt, stonden, een kleine tafel met versleten stoelen en een kleine tv van de jaren stilletjes. Ondanks hun armoede heeft iedereen wel een tv. De ingang van de parken gaat voor een deel naar de bevolking zodat ze zich een satteliet kunnen veroorloven. 3 lieve kinderen liepen er rond. Enkel de gids sprak frans en engels. We aten een bruine rijst, een soort spinazie van maniok en balletjes van zeboe. Het was heel lekker. Hij schonk mij een glas THB, het bier van hier, uit. Ik drink geen bier maar kon het niet weigeren. Ik kreeg nog een tros bananen mee van eigen kweek en Eugene zette mij af aan een Taxi, ttz een rammelkar met achteraan wat houten planken. Ik sprong achterop, betaalde 500 Ar en hij zette me af voor mijn hotel. Ik had geen zin meer om 3 km te stappen. Ik was doodmoe. Ik heb weer wat km’s afgestapt! Ik ging 1 uurtje slapen. Zalig met als achtergrondgeluid het leven in het reservaat. Rond 18u ging in naar het terras van het hotel met een prachtig uitzicht op een vijver en het woud. Ik wilde zeker ook een nachtwandeling maken. Ik leerde Clarice kennen, een meisje uit Hongkong en Jess ( 26 jaar ) van Guernsey ( Channel Island ) . Jess had al een gids gevonden en ik mocht mee met Clarice. Zij heeft een privechauffeur die haar overal naar toe voert. Wel leuk want het is hier niet gemakkelijk om overal te geraken. We wandelden in het pikkedonker, ik had mijn hoofdledlampje op, op zoek naar flitsende ogen door onze pillamp. We zagen niet zoveel. Toch een paar prachtige cameleons en een paar grijze lemuren in de verte. Ik spoot nog eens extra met mijn muggenspray want ik hoorde langs alle kanten het gezoem van de muggen rond mijn hoofd. Ik nam mijn lamp dan maar vast in mijn hand. Na 1,5u wandelen reed de privechauffeur ons terug naar het hotel waat we Jess weer tegenkwamen en namen een maaltijd tesamen en vertelden onze spannende verhalen, toonden foto’s en ruilden emailadressen. Jess ging s’anderendaags met de taxibrousse naar Tana en ik stelde voor om mee te gaan want ik wilde naar het Zuiden om vooral de Tsjings te zien. Het scheelde om taxi’s te delen. Ik wtond op om 5u15 , nam een lekker tasje thee en wachtte op Jess. We namen afscheid van Clarice. Na 3u kwamen we aan in het hotel in Tan, de hoofdstad. Om ergens naartoe te gaan moet je altijd weer in tana passeren, ook per vliegtuig. Je kunt niet over steken van Zuid naar Noord bvb. Ik boekte in hotel Tan- Jacaranda, Jess had de dag ervoor al een hotel geboekt omdat er zogezegd in mijn hotel geen kamers meer waren aan 26.000 AR. Haar hotel lag in dezelfde straat. Ik had dus wêl een kamer aan die prijs. Oef! Ik zat heel lang op internet want het is niet evident om al mijn achterstallige foto’s te uploaden. Het is hier al uren bezig. Maar er is toch wifi. Jess had een gids genomen voor een week om met een groep naar de Tsingy te gaan. Ze betaalde daarvoor 350€. Ik ging dit ook doen. Ik belde haar gids en ik stelde mijn plan voor. Maar…de Tsingy’s zijn toch zeker wel al gesloten!!!!!!!!!! Door het regenseizoen zijn de wegen daar onbereikbaar en veel te gevaarlijk. Ondanks dat het hier bijna nog niet geregend heeft zou het toch mogelijk zijn maar hij wilde het niet riskeren. Dat kan toch niet?! In Madagascar de Tsingy’s niet zien!!!!!! Ik was ontgoocheld. Hij zei dat de enige manier om naar het zuiden te gaan is met de taxibrousse ofwel een privechauffeur die mij 1000 km verder kan brengen. Normaal kost dat 750 € voor 9 dagen maar hij maakte mij een prijs voor 550€. Daar er ook geen toeristen meer zijn deze periode kan hij geen “ groep” meer maken. Als ik het zelf deed met de taxibrousse zou het 2 weken duren om in het zuiden te geraken. Natuurlijk als je een park wil bezichtigen moet je dan nog zelf 4X4 vervoer vinden etc. Heel moeilijk om doen. Ik twijfelde maar besloot toch maar om mij te laten voeren. De gids spreekt normaal gezien frans en engels. Morgen om 10u heb ik afspraak. Ik moet wel eerst naar een bank want die zijn er in de dorpen niet. Ik wil ook wat postkaarten kopen en een postkatoor vinden voor de zegels. Dieter, is mijn rugzak al aangekomen? Ma en pa, heb je mijn kaartje al gekregen? Ik ga veel zien, mooie oerwouden, parken, warmtebronnen etc. Maar geen Tsingy! Ik kan wel de 20 e december eventueel een vliegtuig nemen naar het noorden waar er bruine tsjings te zien zijn. De gids vertelde me dat het daar, in Tulear, ook tof zou zijn om nieuwjaar te vieren op het strand. Ik zal dan wel zien wat ik doe. 20 december kom ik aan in Tulear waar ik kan duiken. Ik moet me nu klaarmaken want ik ga met Jess een stukje eten hier in Tana. Hopelijk niet te gevaarlijk. Maar we gaan maar een paar straten ver. Het kan zijn dat jullie mij nu niet meer horen tot zeker 20 december want internet ga ik daar weer niet vinden. Tot later. En ma, je mag me sms’en hoor. Dat kost niks! Bellen is wat anders. Dikke kus en tot hoors. Kristin