dag 8 4 nov. Puerto Varas - Volcan Osorno
Blijf op de hoogte en volg Kristin
05 November 2012 | Chili, Puerto Varas
Dag 8 4 nov. Puerto Varas – Volcan Osorno
Om 8 uur maakte ik me klaar. Ik zag in de spiegel dat mijn gekleurde haar opnieuw blond was. Ik vertelde jullie dat het redelijk grijs uitgeslagen was toen ik het verleden week zelf verfde. Dat grijs is volledig weg maar ook mijn grijze uitgroei is terug. :-( Ik denk dat ik een oude doos moet gekocht hebben. Zondag, ik ging op zoek naar sigaretten. De stad was dood. Geen kat te zien. Enkel drie slapende honden naast een slapende landloper. Om 9 uur kreeg ik mijn ontbijt aangeboden op mijn kamer. Twee pistoletjes met hesp of abrikozenjam, een abrikozensap, nestcafé of thee en een gebakje, dat ik in de frigo legde. Van 's morgens vroeg kan ik geen gebak eten. Om 10 uur pikte een minivan me op. Ik was alleen. De gids sprak enkel Spaans. Ik vroeg hem of er ook toers zijn in het Engels maar hij dacht van niet. Ja, niet aan te doen. We pikten iedereen op, 11 personen, allen van Chili, Colombia en Ecuador. Niemand sprak één woord Engels dus het was een goede les voor mij. Onze eerste stop was aan een mirador, Carretera Austral, waar we een mooi uitzicht hadden over de stad, Puerto Montt, en de Oceaan. Ik trok veel op met Katarina uit Ecuador die twee weken alleen reist in Chili en Argentinië. Verderop zag ik massa's prachtige gele bloemen. Ik vroeg de gids de naam van deze bloemen. Dit waren yutos maar zijn een echte plaag voor het land. De bloemen breiden zich uit zoals onkruid. Ze bevatten scherpe pinnen wat een gevaar is voor mens en dier. De Duitsers hebben deze struik in het verleden hier geïntroduceerd als afsluiting. Er is geen enkele remedie om de wortels te bestrijden daar ze meters diep in de grond zitten. Een groot probleem, dat wel, maar toch was het gele uitzicht wonderbaar. We passeerden het eerste antieke, houten, Duitse huis . We kregen een uurtje om het stadje Puerto Varas te bezichtigen. Dit deed me onmiddellijk denken wanneer ik ga skiën in Duitsland, dezelfde stijl, houten huisjes, balkons, wat kitscherig. Puerto Varas is een gemeente in de Chileense provincie Llanquihue in de regio Los Lagos. Puerto Varas telt 32.912 inwoners. De stad is bekend om zijn Duitse tradities. De stad is vernoemd naar Antonio Varas, minister van binnenlandse zaken, tijdens het voorzitterschap van Manuel Montt, toen de stad werd opgericht. De administratie Montt bood land aan, rond het meer Llanquihue, aan meestal Duits sprekende Europeanen. ( Duitsers, Zwitsers, Oostenrijkers...)om te boeren. Sinds 1850 hebben Duitsers zich in het merengebied gevestigd en hebben een grote impact op de omgeving en de lokale cultuur nagelaten. We zagen het immense houten casino. Het prachtige vlakke meer Llanquihue met de vulkaan Osorno en Calbuco op de achtergrond. Osorno, een perfecte kegel met witte top die het landschap domineerde op overdonderende wijze. In de streek hier “ Het meren gebied” en ook het land van de oorspronkelijke bewoners de “Mapuche” zijn er tientallen vulkanen en sommige zijn nog actief. Het merengebied wordt, volgens de gidsen althans, vergeleken met Zwitserland. Ja, er zijn de diepblauwe meren en de bergen maar ik heb nog geen kegelvormige met sneeuw bedekte vulkanen gezien in Zwitserland. :-) We maakten met 7 mensen een vaart op een meer, Isla Loreley, 2500 P. Een eenzaam meer, geen vogels, enkel vissen zoals zalm, forel en camarones = garnalen. Na een half uurtje zaten we alweer in de bus. Op weg naar het restaurant genoot ik van meerdere meren zoals het Lago Encantado. De vulkaan naderde en zweefde tussen de wolken boven het meer. Een varken boven hete kolen. Mm, dit had ik in Vina Del Mar niet gegeten daar het te duur was. Hier kregen we voor 8000 P dit malse vlees met een buffet. Het smaakte me. Ik at ook rode bieten wat ik van mijn mama altijd moet eten daar het gezond is. :-) Vanop het strand maakte ik mooie foto's van de verbluffende vulkaan. Vulkanen blijven me fascineren. Het zand voelde heel warm aan. Deze vulkaan is toch niet actief? Met een buitentemperatuur van 7 graden had ik zin om in het zand te rollebollen en me zo te verwarmen. Maar eigenlijk viel de temperatuur mee. Met mijn nieuwe wollen frak had ik het niet te koud. Hoe meer we stegen hoe meer dor het landschap werd. Zwarte lava met plukjes droog gras, bruine struiken. Tussen de bomen kregen we zicht op de besneeuwde top van de vulkaan. We reden op een smalle asfaltweg naar de voet van de vulkaan Osorno ( 2652 meter ) Op 1.200 meter konden we niet verder, boven ons torende de machtige witte conus van de vulkaan, onder ons zagen we het blauwe meer en wat verder nog een vulkaan. Er was een zetellift die ons nog tot 1.600 meter kon brengen maar dit lieten we over aan de skiërs. Vlug nog een paar foto's genomen met een reuze sneeuwman met BB. In het Parque Nacional Vincente Perez Rosales zag ik een “ Zorro” = fox. Er leven drie van deze beestjes in de struiken en ze komen schuw het brood pikken die de toeristen werpen. Op 20 meter zag ik een vulkaankrater= La Laguna Verde. Groen gekleurd door de vele mineralen. Aangekomen aan de Saltos Del Petrohue in de Rio Petrohue. Ik had er al veel van gehoord maar kon me niet voorstellen wat ik zou te zien krijgen. Ik was zeker niet teleurgesteld en had eindelijk nog eens mijn “wow- effect”. Een kolkende rivier, kleine ruwe watervalletjes. Twee vulkanen rondom. In deze rivier waag ik me niet voor een rafting hoor. Helderblauw ijskoud water. Woest stuwde het water tegen de rotsen. We liepen er een uurtje rond. Katarina en ik haastten ons terug naar de bus. We hadden er nog langer kunnen blijven. Een jetboat vaarde tot bijna onder de waterval. Katarina wilde de jetboat doen maar ze vond het te duur, 10.000 P=20$. Ik deed dit in Nieuw Zeeland maar daar was het nog duurder. Aan de haven, waar net een catamaran ankerde komende van Argentinië, zagen we een andere indrukwekkende vulkaan, Puntiagudo. 18 uur, op weg naar huis, anderhalf uur rijden. Een laatste stop van de vulkaan Osorno daar deze schitterde in het avondlicht. La Ventana, een opening in de rotsen vormde een venster waarachter je de vulkaan kon zien. De autoradio speelde Mireille Mathieu. Raar om deze hier in Chili te horen. Om 19U30 werd ik afgezet in mijn hotel. Morgen ga ik naar Isla Chiloê en vier mensen van onze bus vergezellen me waaronder ook Katarina. Het zal weer een leuke maar lange dag worden. Ik hoop dat ik morgen nieuws heb van Connections en van mijn bank. Tot morgen. Buenas noches...xxx
Om 8 uur maakte ik me klaar. Ik zag in de spiegel dat mijn gekleurde haar opnieuw blond was. Ik vertelde jullie dat het redelijk grijs uitgeslagen was toen ik het verleden week zelf verfde. Dat grijs is volledig weg maar ook mijn grijze uitgroei is terug. :-( Ik denk dat ik een oude doos moet gekocht hebben. Zondag, ik ging op zoek naar sigaretten. De stad was dood. Geen kat te zien. Enkel drie slapende honden naast een slapende landloper. Om 9 uur kreeg ik mijn ontbijt aangeboden op mijn kamer. Twee pistoletjes met hesp of abrikozenjam, een abrikozensap, nestcafé of thee en een gebakje, dat ik in de frigo legde. Van 's morgens vroeg kan ik geen gebak eten. Om 10 uur pikte een minivan me op. Ik was alleen. De gids sprak enkel Spaans. Ik vroeg hem of er ook toers zijn in het Engels maar hij dacht van niet. Ja, niet aan te doen. We pikten iedereen op, 11 personen, allen van Chili, Colombia en Ecuador. Niemand sprak één woord Engels dus het was een goede les voor mij. Onze eerste stop was aan een mirador, Carretera Austral, waar we een mooi uitzicht hadden over de stad, Puerto Montt, en de Oceaan. Ik trok veel op met Katarina uit Ecuador die twee weken alleen reist in Chili en Argentinië. Verderop zag ik massa's prachtige gele bloemen. Ik vroeg de gids de naam van deze bloemen. Dit waren yutos maar zijn een echte plaag voor het land. De bloemen breiden zich uit zoals onkruid. Ze bevatten scherpe pinnen wat een gevaar is voor mens en dier. De Duitsers hebben deze struik in het verleden hier geïntroduceerd als afsluiting. Er is geen enkele remedie om de wortels te bestrijden daar ze meters diep in de grond zitten. Een groot probleem, dat wel, maar toch was het gele uitzicht wonderbaar. We passeerden het eerste antieke, houten, Duitse huis . We kregen een uurtje om het stadje Puerto Varas te bezichtigen. Dit deed me onmiddellijk denken wanneer ik ga skiën in Duitsland, dezelfde stijl, houten huisjes, balkons, wat kitscherig. Puerto Varas is een gemeente in de Chileense provincie Llanquihue in de regio Los Lagos. Puerto Varas telt 32.912 inwoners. De stad is bekend om zijn Duitse tradities. De stad is vernoemd naar Antonio Varas, minister van binnenlandse zaken, tijdens het voorzitterschap van Manuel Montt, toen de stad werd opgericht. De administratie Montt bood land aan, rond het meer Llanquihue, aan meestal Duits sprekende Europeanen. ( Duitsers, Zwitsers, Oostenrijkers...)om te boeren. Sinds 1850 hebben Duitsers zich in het merengebied gevestigd en hebben een grote impact op de omgeving en de lokale cultuur nagelaten. We zagen het immense houten casino. Het prachtige vlakke meer Llanquihue met de vulkaan Osorno en Calbuco op de achtergrond. Osorno, een perfecte kegel met witte top die het landschap domineerde op overdonderende wijze. In de streek hier “ Het meren gebied” en ook het land van de oorspronkelijke bewoners de “Mapuche” zijn er tientallen vulkanen en sommige zijn nog actief. Het merengebied wordt, volgens de gidsen althans, vergeleken met Zwitserland. Ja, er zijn de diepblauwe meren en de bergen maar ik heb nog geen kegelvormige met sneeuw bedekte vulkanen gezien in Zwitserland. :-) We maakten met 7 mensen een vaart op een meer, Isla Loreley, 2500 P. Een eenzaam meer, geen vogels, enkel vissen zoals zalm, forel en camarones = garnalen. Na een half uurtje zaten we alweer in de bus. Op weg naar het restaurant genoot ik van meerdere meren zoals het Lago Encantado. De vulkaan naderde en zweefde tussen de wolken boven het meer. Een varken boven hete kolen. Mm, dit had ik in Vina Del Mar niet gegeten daar het te duur was. Hier kregen we voor 8000 P dit malse vlees met een buffet. Het smaakte me. Ik at ook rode bieten wat ik van mijn mama altijd moet eten daar het gezond is. :-) Vanop het strand maakte ik mooie foto's van de verbluffende vulkaan. Vulkanen blijven me fascineren. Het zand voelde heel warm aan. Deze vulkaan is toch niet actief? Met een buitentemperatuur van 7 graden had ik zin om in het zand te rollebollen en me zo te verwarmen. Maar eigenlijk viel de temperatuur mee. Met mijn nieuwe wollen frak had ik het niet te koud. Hoe meer we stegen hoe meer dor het landschap werd. Zwarte lava met plukjes droog gras, bruine struiken. Tussen de bomen kregen we zicht op de besneeuwde top van de vulkaan. We reden op een smalle asfaltweg naar de voet van de vulkaan Osorno ( 2652 meter ) Op 1.200 meter konden we niet verder, boven ons torende de machtige witte conus van de vulkaan, onder ons zagen we het blauwe meer en wat verder nog een vulkaan. Er was een zetellift die ons nog tot 1.600 meter kon brengen maar dit lieten we over aan de skiërs. Vlug nog een paar foto's genomen met een reuze sneeuwman met BB. In het Parque Nacional Vincente Perez Rosales zag ik een “ Zorro” = fox. Er leven drie van deze beestjes in de struiken en ze komen schuw het brood pikken die de toeristen werpen. Op 20 meter zag ik een vulkaankrater= La Laguna Verde. Groen gekleurd door de vele mineralen. Aangekomen aan de Saltos Del Petrohue in de Rio Petrohue. Ik had er al veel van gehoord maar kon me niet voorstellen wat ik zou te zien krijgen. Ik was zeker niet teleurgesteld en had eindelijk nog eens mijn “wow- effect”. Een kolkende rivier, kleine ruwe watervalletjes. Twee vulkanen rondom. In deze rivier waag ik me niet voor een rafting hoor. Helderblauw ijskoud water. Woest stuwde het water tegen de rotsen. We liepen er een uurtje rond. Katarina en ik haastten ons terug naar de bus. We hadden er nog langer kunnen blijven. Een jetboat vaarde tot bijna onder de waterval. Katarina wilde de jetboat doen maar ze vond het te duur, 10.000 P=20$. Ik deed dit in Nieuw Zeeland maar daar was het nog duurder. Aan de haven, waar net een catamaran ankerde komende van Argentinië, zagen we een andere indrukwekkende vulkaan, Puntiagudo. 18 uur, op weg naar huis, anderhalf uur rijden. Een laatste stop van de vulkaan Osorno daar deze schitterde in het avondlicht. La Ventana, een opening in de rotsen vormde een venster waarachter je de vulkaan kon zien. De autoradio speelde Mireille Mathieu. Raar om deze hier in Chili te horen. Om 19U30 werd ik afgezet in mijn hotel. Morgen ga ik naar Isla Chiloê en vier mensen van onze bus vergezellen me waaronder ook Katarina. Het zal weer een leuke maar lange dag worden. Ik hoop dat ik morgen nieuws heb van Connections en van mijn bank. Tot morgen. Buenas noches...xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
